To nie tam miało być, czyli Rodos 2018

kulka53 napisał(a):Śledzę Twoją relację oczywiście cały czas bardzo pilnie (bo bardzo lubię Twoje relacje)...

Bardzo mi miło z tego powodu .

kulka53 napisał(a):... i jak do tej pory wszystko było ok , ale pierwsze zdania ostatniego odcinka naprawdę nieźle mnie zaskoczyły .
Konkretnie to:

megidh napisał(a):dobiegliśmy 5 minut po dziewiątej i okazało się, że niepotrzebnie tak biegliśmy. Faktycznie byliśmy prawie ostatnimi osobami, które weszły na pokład, ale prom stał i czekał do godziny 9:30, o której miał planowo odpłynąć.

I nie mogę nie zadać tego pytania.... po co biegliście na do portu na godzinę 9 mając bilety w kieszeni i wiedząc że prom odpływa o 9.30? .

Już wyjaśniam. To był nasz pierwszy rejs promem (nawet w Chorwacji nie płynęliśmy nim nigdy), w związku z tym informację pani sprzedającej bilety, iż mamy być w porcie o godzinie 9:00 (potwierdzoną sporządzoną przez nią adntacją na kopercie z biletami - wpisała godzinę 9:00 na mapce w miejscu, z którego mieliśmy odpływać) przyjęliśmy za pewnik.

Zastanawialiśmy się nawet nad tym, ale przyszło nam do głowy, że może wsiadanie na prom w Grecji odbywa się na podobnych zasadach, jak wsiadanie do samolotu. Może są jakieś bramki, które są zamykane na pół godziny przed odpłynięciem promu.
I możesz się z nas śmiać, bo teraz to sami się z siebie śmiejemy , ale wtedy naprawdę się nad tym zastanawialiśmy.
Przysłowie mówi, że "mądry Polak po szkodzie" i jak to z przysłowiami bywa, jest w nim sporo racji. Następnym razem będziemy już mądrzejsi, bo w myśl kolejnego mądrego przysłowia "człowiek uczy się na błędach".
Ale się trochę wstydzę za taką głupotę .

Gimnastyka o poranku jest bardzo zdrowa

piekara114 napisał(a):Gimnastyka o poranku jest bardzo zdrowa

Wyspę Rodos zostawiliśmy za plecami i płynęliśmy wzdłuż wybrzeża Turcji, które było dosyć zamglone.

Turecki statek nie dziwił na tych wodach.

Grecka flaga pięknie powiewała na wietrze.

Dogoniliśmy prom konkurencyjnej firmy.

Woda zachwycała swoim kolorem.

Pogoda była wspaniała, więc niektórzy wystawiali ciało ku słońcu.



Słońce zaczęło mi bardzo dopiekać, więc poszłam pozwiedzać prom Panagia Skiadeni.

W razie jakby co, to łodzie ratunkowe są.

Wejście/wyjście, jak będziemy opuszczać prom, to pożegnają nas takie napisy.

Recepcja na promie Prawie jak w hotelu.

Toalety muszą być obowiązkowo.

Takie jakby eleganckie to wnętrze.

Bar zaprasza.

Niektórzy schowali się przed słońcem pod zadaszeniem, inni pozostali w klimatyzowanym wnętrzu promu, więc tłoku na górnym pokładzie nie było.



Zaczynają się widoki po lewej burcie.
Z mapy wnioskuję, że to chyba jest wyspa Sesklio.



Już jesteśmy obok wyspy Simi i płyniemy w kierunku Panormitis, gdzie będziemy mieć przerwę na zwiedzanie znajdującego się tam klasztoru.







Już widzimy Panormitis.


O żesz ty, będzie spory tłok, bo już jakiś statek wypluł ze swego wnętrza grupę turystów.

Wieża klasztoru obstawiona jest rusztowaniami, szkoda, bo w takiej otoczce zdjęcia nie wyjdą zbyt ładne.

Prom się odwraca, żeby dobić do nabrzeża rufą, dzięki temu odwracamy wzrok od klasztoru i podziwiamy zatoczkę.

Teraz już dobijamy do nabrzeża.




Wreszcie wychodzimy z promu i idziemy zwiedzać.

megidh napisał(a):To był nasz pierwszy rejs promem (nawet w Chorwacji nie płynęliśmy nim nigdy), w związku z tym informację pani sprzedającej bilety, iż mamy być w porcie o godzinie 9:00 (potwierdzoną sporządzoną przez nią adntacją na kopercie z biletami - wpisała godzinę 9:00 na mapce w miejscu, z którego mieliśmy odpływać) przyjęliśmy za pewnik.

tak mniej więcej przypuszczałem, ale ciekawiło mnie co napiszesz
Faktycznie, rzadko, ale zdarza się że (dotyczy to właśnie takich bardziej lokalnych promów) przy zakupie biletów osoba która sprzedaje mówi że w porcie trzeba być nieco wcześniej niż planowana godzina odpłynięcia. Wiadomo, że lepiej być za wcześnie niż za późno . Generalnie promy w Grecji odpływają punktualnie, z przypływaniem do celu jest różnie, ale jakichś ogromnych opóźnień raczej nie ma.

Co do promu... w przeważającej większości jednostki w Grecji wyglądają mniej więcej tak jak ten, oczywiście różniąc się wielkością.

Widzę też, że dzwonnica w Panormitis dalej w remoncie po ponad roku

Duży ten prom Myślałam, że to jakiś taki mniejszy będzie....

kulka53 napisał(a): tak mniej więcej przypuszczałem, ale ciekawiło mnie co napiszesz

No to mnie podpuściłeś

kulka53 napisał(a):Generalnie promy w Grecji odpływają punktualnie, z przypływaniem do celu jest różnie, ale jakichś ogromnych opóźnień raczej nie ma.

Nasz przypływał (do Panormitis i do Simi) bardzo punktualnie. Nie wiem, czy do Rodos wrócił punktualnie, bo nim nie wracaliśmy.

kulka53 napisał(a):Widzę też, że dzwonnica w Panormitis dalej w remoncie po ponad roku

Może to taki permanentny stan.

piekara114 napisał(a):Duży ten prom Myślałam, że to jakiś taki mniejszy będzie....

Też byłam zaskoczona jego wielkością, ale płynęło się nim fajnie. Minus jest taki, że szumi, ale do tego dźwięku szybko się przyzwyczailiśmy, więc przestał wdzierać się w nasze uszy.

Z promu na ląd zeszliśmy na końcu (o godzinie 11:15), przepuszczając tłum ścigający się do klasztoru. Czasu nie mieliśmy za wiele, bo prom miał odpłynąć o 12:15, więc mieliśmy dylemat, co teraz robić. Chcieliśmy oprócz klasztoru zobaczyć kawałek tego lądu, więc po krótkim namyśle stwierdziliśmy, że najpierw pójdziemy na krótki spacer, a dopiero jak tłum turystów, który biegł przed nami, nacieszy się wizytą w Klasztorze, to my tam pójdziemy.

Rozglądamy się wokół, żeby zdecydować w którą stronę iść.


Decydujemy się iść w prawo, bo zainteresowała nas ścieżka prowadząca do ławeczki stojącej na samym końcu cypla przy wejściu do zatoki. Ławeczkę wypatrzyliśmy z promu, gdy wpływał do zatoczki. Musi z niej być fajny widok na okolicę.

Zaczynamy nasz spacer i od razu spotykamy tego pięknego kotka.


Zainteresowaliśmy się, co ciekawego może być tutaj pod wodą, więc użyłam kamerki, żeby to sprawdzić. Nawet fajnie tam jest.









Ale niestety nie mogło być tylko ładnie. Niemiłym akcentem była pływająca po wierzchu zdechła ryba (a przynajmniej wydaje mi się, że to jest jakaś ryba).

Trochę popsuło nam to humor, ale za chwilę zapomnieliśmy o tym przykrym widoku. Doszliśmy bowiem do ogrodzenia, które nie pozwalało nam kontunuować spaceru do wypatrzonej ławeczki, a zobaczyliśmi za nim stado kóz. Kozy jak tylko się zorientowały, że ktoś stoi przy ogrodzeniu, to zaraz do niego podeszły. Trochę się zmarwiłam, że nie mam żadnych bułek, żeby im dać, ale za chwilę przyszło mi do głowy, że poczęstować je ciastkami, które miałam w torbie. No i kozy zjadły całą paczkę ciastek, które mieliśmy zamiar zjeść na promie jako smakołyk do kawy. Ale co tam, przecież nie bedę im żałować. Musiały im bardzo smakować te ciastka.





Ponieważ droga nam się skończyła, to musieliśmy się wrócić.






Już widać wejście do klasztoru, więc zaraz tam wejdziemy.

Będzie Symi - będą i gąbki?

tony montana napisał(a):Będzie Symi - będą i gąbki?

Będą gąbki, chociaż nie za dużo, bo się na nich nie koncentrowałam.

Teren klasztoru jest dosyć spory. Białe budynki w stylu weneckim ciągną się wzdłuż nabrzeża po obu stronach głównego wejścia, znajdującego się pod barokową dzwonnicą.
Obecnie w budynkach tych mieszczą się pokoje wynajmowane turystom, którzy odwiedzają klasztor i mają ochotę pozostać w tym miejscu na noc. Luksusów w nich nie ma, bo są to pomieszczenia pozostawione przez mnichów, którzy oddawali się w nich medytacjom.
Przed wejściem do klasztoru turystów jest już niewielu, więc swobodnie przechodzimy pod rusztowaniami, które oplatają wieżę i pokonując krótkie przejście wchodzimy na dziedziniec klasztorny.

Od razu zachwyca nas wnętrze tego dziedzińca.








Chochlakowa posadzka jest piękna, misternie ułożony, dwukolorowy kamienny dywan.

Barokowa wieża niestety zakrywa przed nami swe uroki peleryną z rusztowań.

Do stojącego po lewej stronie dziedzińca kościoła Archanioła Michała na razie nie wchodzimy, bo kolejka do wejścia jest spora.
Oglądamy go z zewnątrz i zaglądamy w różne klasztorne zakamarki.







Ponoć w klasztorze na stałe mieszka już tylko jeden mnich.
Może to właśnie ten.


Ponoć pzostali nie wytrzymali najazdu podróżnych, którzy zakłócali im spokój i w związku z tym przenieśli się do klasztoru na wyspę Patmos. Druga wersja mówi, że uciekli stąd przed pokusami, na które byli narażeni przez atrakcyjne turystki odwiedzające to miejsce.

Czas nam się kurczy, więc decydujemy, że to już najwyższa pora zajrzeć do kościoła i zobaczyć, co jest w jego wnętrzu.
Tym bardziej że kolejka już zniknęła.

Wejście do kościoła osłonięte jest sporą markizą. Może została ona rozwieszona po to, aby wierni stojąc w kolejce do wejścia, mogli korzystać z rzucanego przez nią cienia.

Wewnątrz kościoła nie wolno robić zdjęć. Zakaz ten ustanowiono, aby chronić zabytkowe freski przed błyskami fleszy. W związku z tym zdjęć we wnętrzu nie robiliśmy, ale skorzystałam z kamery, która nie ma lampy błyskowej. Dlatego zdjęcia są raczej kiepskiej jakości, ale można na nich zobaczyć, jak mniej więcej prezentuje się wnętrze kościoła.

A wnętrze kościoła jest fantastyczne.
Wszystkie ściany i sufit są pokryte XVIII-wiecznymi freskami.



Zdobi je piękny ikonostas misternie wyrzeźbiony w ciemnym drewnie



Bogactwo ozdób sprawia, że można dostać oczopląsu. Nie wiadomo na co patrzeć.

W kościele znajduje się słynna ikona Archanioła Michała, który jest patronem wyspy Simi oraz opiekunem żeglarzy w całym regionie Dodekanezu.
Do tej ikony stoi kolejka wiernych i turystów.
Ikona jest wielka. Nie mierzyłam jej, ale ponoć dochodzi do 2 metrów wysokości. Cała pokryta jest srebrną „koszulką„


Nie stajemy w kolejce, żeby podejść do ikony, lecz Kierujemy się do wyjścia z kościoła.



Po wyjściu na dziedziniec podchodzimy jeszcze do stojącego na dziedzińcu stołu przykrytego białym obrusem, na którym ustawiono wielki wiklinowy kosz wypełniony "świętym chlebem". Każda z osób odwiedzających to miejsce może się poczęstować tym chlebem, więc skorzystaliśmy z tej okazji. Chlebek był pyszny. Smakował bardziej jak ciasto cynamonowe, niż chleb.





W chwili gdy zbliżaliśmy się do wyjścia z dziedzińca zobaczyliśmy panią, która miotłą zamiatała chochlaki wokół siebie.


Zamiatanie miotłą pomaga wiernym oczyścić duszę i wyrzucić z niej grzechy. Wierni sprzątają podłogę, aby zmazać swoje winy i zacząć wszystko od nowa.

Wyszliśmy z klasztoru i zaczęliśmy się kierować w stronę promu, który już syreną wzywał pasażerów do powrotu na pokład.

Teraz już bez żadnych przystankó płyniemy do Symi.

Usiedliśmy na górnym pokładzie promu, ale pod zadaszeniem, bowiem słońce poużywało sobie na moich rękach i zrobiły się trochę czerwone z drobną kaszką, która zaczęła swędzieć. A przecież wysmarowałam się kremem z filtrem "50". No cóż, trzeba to będzie przeżyć. Problem był tylko taki, że nie miałam czym tych rąk okryć, bo nie brałam ze sobą żadnych bluzek z długim rękawem.

Ale długo pod tym zadaszeniem nie wytrzymałam. Po wypiciu kawy i zjedzeniu "świętego chlebka z klasztoru Panormitis" poszliśmy na lewą burtę promu, żeby podziwiać widoki przesuwające się przed naszymi oczami.

Płynęliśmy wzdłuż wyspy Symi, która wydaje się bardzo surowa i niedostępna.





Co jakiś czas mijaliśmy plaże ukryte w niewielkich zatoczkach. Plaże te nie są dostępne z lądu. Plażowicze dostają się tam z łodzi lub małych stateczków, które cumują w tych zatoczkach.
Plaża Nanou



Plaża AG.Georgios




W oddali majaczy miasteczko Pedi.





Prom zakręca w kierunku zatoki Harani.


W oddali już widzimy zabudowania miasteczka Symi.





No nie powiem, trochę zas zatkało.
Wiedziałam, czego się mam tutaj spodziewać, ale co innego oglądać zdjęcia, a co innego zobaczyć na żywo.
Te maleńkie, kolorowe domki, które stoją kaskadowo na kamiennych zboczach opadających do morza, są rewelacyjne. Wyglądają, jakby były domkami dla lalek. Mienią się całą feerią kolorów.

Jesteśmy już niedaleko portu i prom zaczyna "hamować".

Prom dobija do nabrzeża, a my z wysokości pokładu podziwiamy kolorowe miasteczko Symi.









Ludzie już wyszli, więc teraz na spokojnie można cyknąć kilka fotek we wnętrzu promu.

megidh napisał(a):W oddali już widzimy zabudowania miasteczka Symi.
...
No nie powiem, trochę zas zatkało.
Wiedziałam, czego się mam tutaj spodziewać, ale co innego oglądać zdjęcia, a co innego zobaczyć na żywo.
Te maleńkie, kolorowe domki, które stoją kaskadowo na kamiennych zboczach opadających do morza, są rewelacyjne. Wyglądają, jakby były domkami dla lalek. Mienią się całą feerią kolorów.

Symi mam zapisanie z kilkoma
Tylko to jest koniec świata, albo jeszcze dalej ...
Może ta wysepka przesądzi, że kiedyś wyląduje na tym Rodosie
Czekam na Twoje zdjęcia z tego miejsca

Ps.Już wszystko nadrobiłam