Zmysłowa Kenia 2018

Dawigs napisał(a):Fajna relacja, świetne zdjęcia. Nasz syn to miłośnik owadów z motylami na czele. Zachwycony zdjęciami motyli

Jumbo,

Dzięki, a jeśli chodzi o motyle, to jeszcze się pojawią. Po safari skupiłem się na innych przedstawicielach przyrody i nie tylko.

Zmęczeni, ale pełni wrażeń poszliśmy spać. W nocy jednak postanowiłem odwiedzić łazienkę. Po cichu skradam się do łazienki, robię pstryk, jest światło i cicho otwieram drzwi. Zamieram w bezruchu, to coś na podłodze też. Moje myśli i wzrok szukają czegoś czym mógłbym sprawnie utłuc to coś. Jakoś bosą stopą nie chciałem. Najbliżej, bo w rogu łazienki stała śmietniczka. Szybki ruch i koszem walę w tego nieproszonego lokatora. Wygląda, że nie uciekł z pod kosza. Obudziłem pewnie tym hukiem parę osób, żonę na pewno. Aby nie siać paniki mówię, że to jakiś owad. W sumie to nie byłem pewien, bo po raz pierwszy widziałem karalucha. Sprawdziłem po przyjeździe do Polski w internecie, wygląd, długie czułki/wąsy, budowa. Nie, niestety nie ma fotki.
Wracając do pokoju, kątem oka zauważyłem drugiego uciekającego pod łóżko. Nie miałem w sobie tyle agresji i determinacji, aby przetrząsać pokój i zabijać. Wszystkie rzeczy leżące na podłodze pozbierałem tylko i umieściłem na biurku i dodatkowym łóżku.
Rano pobudka jak zwykle przed świtem. Zastaliśmy jeszcze jednego karaczana, który postanowił się wykąpać w ubikacji. Bez żalu opuszczamy pokój, szybkie śniadanie i w drogę. Pozytywnie wspominam lodge Voi z tarasów widokowych, a reszta no trudno, taka jest też Afryka.
Pogoda o poranku taka sobie, zdążyłem m. in. pstryknąć taki widoczek z basenem.


Na dzień dobry trafiliśmy na likaony. To już prawie ginący gatunek. Znalazłem informacje, że szacuje się ich liczbę na 3000-5500 sztuk. Te afrykańskie dzikie psy tylko przemknęły nam przed obiektywami.



A później taką antylopę

I lwice, ale one się już pojawiały na fotkach. Ich sierść nie wyglądała za dobrze.


A poza tym uwieczniłem





Wielka piątka zamknęła się na trzech przedstawicielach.
Na koniec safari wreszcie są lwy. Te koty, też nie wyglądają zbyt zdrowo. To zauważyłem podczas oglądania zdjęć w domu.

Leżał sobie spokojnie pod drzewkiem przy drodze.


W sumie tam były trzy lwy.




Nie zabrakło też drapieżnych ptaków.







A także innych przedstawicieli zwierząt występujących na tym terenie.












Żegnamy się ze zwierzętami w parkach i wracamy do hotelu.

Przed nami trochę kilometrów i widoki zza okna samochodu. To już w następnej części.

Przemieszczanie się po parkach wśród zwierząt zapadnie mi w pamięć na długo. Jednodniowe safari mija się z celem. Noclegi w różnych lodge mają swój niepowtarzalny urok.
Przed nami droga powrotna, ale to też jest w pewien sposób poznawanie tego kraju. Przez szybę busa, ale mimo wszystko jest.


Im bliżej wybrzeża i Mombasy, tym miasteczka i wioski wyglądają biedniej i są bardziej zaśmiecone.

Jednak dzieci w większości radośnie machają i uśmiechają się, doskonale wiedząc, że przejeżdżający bus jest pełen turystów.




Są też akcenty nowoczesności.

I zwykłej zabudowy




A to tylko część odcinka, bo nie udało mi się za jednym razem wrzucić całości.

Na jednym z postojów żegnamy się z mamą i jej córkami. Młodszej bardzo spodobało się safari i ta część Afryki, a jednocześnie nie chciała wracać po tygodniu ciepła do zimowych klimatów Polski oraz szkoły. Przewodniczka też nas opuszcza, a także sympatyczny Paul. Przenosimy się do innego busa, którym w 6 osób wracamy do hoteli na wybrzeżu na dalszą część wypoczynku.




Najgorszy odcinek trasy to oczywiście Mombasa. A, przed miastem pewien odcinek drogi przejechaliśmy szybciej dzięki kierowcy i jego znajomościom. Zamiast stać w korku pojechaliśmy przez nowo przebudowywaną trasę zamkniętą normalnie dla ruchu. Część Mombasy ominęliśmy też jakimiś opłotkami po dzielnicy slamsów. Nie dało się zrobić zdjęć. Pył z drogi, dym z palonych śmieci i gorąc, który coraz bardziej dawał się we znaki. Okna otwieraliśmy tylko na chwilę, kiedy zapylenie spadało.
Te fotki, to już okolice promu.








Cztery dni w ciągłym ruchu i sporo kilometrów przejechanych, około 1600.
Jesteśmy na miejscu, nasze walizy są w magazynku. Zakwaterowanie w pokoju na piętrze, o co poprosiłem podczas meldunku. Nie było problemu. Domek i pokój mamy blisko restauracji i plaży. Pokój na pierwszy rzut oka nie różni się od tego jaki mieliśmy podczas pierwszych dni. Jednak wyposażenie jest bardziej kompletne, jesteśmy zadowoleni.

Kilka osób z obsługi nas pamięta i wita z uśmiechem. A nam pozostaje po podróży to.


W następnych odcinkach będę przynudzał o okolicach hotelu.

Po przyjeździe do hotelu następnego dnia nie umiałem wysiedzieć na leżaku, czy też w barze. Spędziłem trochę czasu na krążeniu w najbliższej okolicy i zastanawiałem się jak rozłożyć piesze wycieczki w dalsze okolice. Oczywiście poznane przed paroma dniami osoby pamiętały mnie.
W takich miejscach, nie trudno o poznawanie ludzi i rozmowa z nimi. Nie wszyscy może są zainteresowani, ale większość tak. Sporo z tych osób w czasie takiego spotkania widzi swój zarobek w potencjalnym rozmówcy jakim jest turysta.
Miałem świadomość, że wychodząc poza bramy hotelu mogę spotkać się z różną reakcją tubylców. Ja byłem nastawiony pozytywnie. Będzie okazja jeszcze do napisania o tym jak wyglądały te spotkania.
Dzisiaj krótko i trochę fotek.

Coś mało chętnych do pływania w morzu ....
Mało zaludniona okolica, czy jakiś inny powód.

Janusz Bajcer napisał(a):Coś mało chętnych do pływania w morzu ....
Mało zaludniona okolica, czy jakiś inny powód.

Akurat trafiłem na taki dzień, czas co mi osobiście odpowiadało. Na plaży czasami było więcej ludzi, co pokażę w następnych
częściach. Pisałem też, że ten hotel jest na końcu asfaltowej drogi i dalej cywilizacji coraz mniej. W sumie też się dziwiłem, że w większości goście hotelowi wolą przez cały dzień taplać się w basenie. Ja do oceanu wchodziłem codziennie. Nie chłodziło to wejście, bo pewnie miał około 28-30 stopni C, ale do basenu nie wszedłem ani razu.

Tydzień odpoczynku w hotelu, po kilku dniach przemieszczania się jest bezwzględnie potrzebny.
Tak na marginesie nie polecam przylotów do Kenii na tydzień z tym programem wycieczki. Taki przyziemny powód, to cena podobna.
W Polsce zima, a tu łapiemy dużo słońca. I co najważniejsze odpoczywamy od pracy zawodowej. Po wczorajszym dniu postanowiłem, ze wstanę skoro świt, no niby się przyzwyczaiłem. Było w tym trochę pragmatyzmu. Ilość miejsc leżakowych w owym okresie była w mojej ocenie niewystarczająca. Generalnie nie odczuwało się tam jakiejś wzmożonej ilości osób, ale tych miejsc do poleżenia było za mało. Często w okolicach przed i południowych były donoszone przez obsługę same materace, które rozkładali na trawie. Miejsca leżakowe, to też wybór między tymi gorszymi, a lepszymi. Tych zacienionych przez prawie cały dzień jest niewiele. Inne wymagają ciągłego przenoszenia leżaka jeśli nie chce się spalić na węgielek. Palm jest sporo, ale cień przez nie rzucany wędruje.
Jeden z powodów wyjaśniłem:) Drugi to „przy okazji” wschody słońca, rzadko udaje mi się wstawać wcześnie na wakacjach dla samych wschodów, bo zazwyczaj wieczory są długie. Tutaj trochę ich zobaczyłem.






A przy okazji bar rankiem. Obsługa jak dla mnie była bardzo miła, szybka. I to bez specjalnych podarunków. Nie tylko w tym barze, ale i na całym terenie hotelu.

Za barem stali mężczyźni więc nie ich utrwalałem w pikselach. Ale animatorki

I domki

Czas ruszyć poza hotel. Tym razem w stronę wioski. Zabieram ze sobą w zasadzie tylko aparat. Nie wiem co mnie czeka, czy nie obrzucą mnie kamieniami, czy też nie napadną i nie pobiją.
Po lewej ich chatki, tam gdzie stoi tuk tuk jest taki mały przydrożny sklepik. Ceny zwykłe jak dla tubylców. Kasy fiskalnej brak. Sprzedawczynią była młoda, pomysłowa i groźna dziewczyna.


Przechodząc przez wioskę widziałem jak mnie obserwują. Tak faktycznie starałem się tego nie widzieć, ale odpowiadać tylko na powitania. Ot po prostu nie być za bardzo wścibski, tylko być przechodniem. Wyszedłem z założenia, że jeśli będą chcieli porozmawiać to jak najbardziej, w końcu ja tu jestem intruzem. Z daleka zobaczyłem jak macha do mnie ta osóbka. Chwila rozmowy i pamiątkowa fotka.

Następną osobą z którą przez pewien czas szedłem to „woziwoda”. To w pewnym sensie zawód/ zajęcie dość potrzebne w tym rejonie świata. Nie był to pierwszy i ostatni przedstawiciel tego zawodu z którym miałem możliwość rozmowy. Ten pchał wózek który był wypełniony plastikowymi kanistrami na wodę. Miło się gawędziło, ale On był w pracy, a ja poszedłem dalej.

Elektryczność jest, ale nie wszystkich na nią stać.

Takie warownie też można spotkać

Po drodze spotkałem też uczennice ze szkoły, która wydawała się jak na tę okolicę bogata. Murowane budynki. Dzieci w jednolitych strojach. Te akurat chciały mieć koniecznie foto.

Wracając m.in. tak uwieczniłem tę wioskę.



A na koniec te dranie. Wystawiłem im na balkonie niewidoczną tabliczkę – „tutaj jest mój teren” Raz chyba przebiegła jedna po balustradzie, ale poza tym szanowały nie swój rewir.

Pozostały dzień w hotelu to nic nadzwyczajnego.
Ot następny dzień w innym świecie.

Nadrobiłem zaległości , ale dodam tylko , że mój zachwyt nad zdjęciami się nie zmienił


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Nadrobiłem zaległości , ale dodam tylko , że mój zachwyt nad zdjęciami się nie zmienił

Jesteś jednym z nielicznych, którzy cokolwiek napisali pod moimi fotkami i opisami. Fajnie, że Ciebie zainteresowałem tematem.

Pozdrawiam
J

Działając zgodnie z zasadą, że szkoda dnia, na plaży melduję się skoro świt. Plan na dzisiejszy dzień to „sea safari”. Bar jak zwykle otwierają o 10, nie ma kawy, ale rozbudzają mnie takie widoki.




Po śniadaniu ruszam na polowanie. Tym razem będą to morskie stwory, które utknęły na mieliźnie w czasie odpływu. Pogoda sprzyja. Nie ma zbyt ostrego światła rankiem. Trochę tam brodzę, rozglądam się, ale nic nie znajduję. Znaczy się rybki nie biorą. Oczywiście nie chodzę tam, gdzie nie widzę dobrze dna. Bez butów do wody lepiej uważać gdzie się staje bosą stopą.

No, ale od czego są lokalni przewodnicy. Od słowa do słowa nagle mam dwóch i chętnie mi pokażą cuda wyłowione z morza. Choć twierdzą, że to nie jest odpowiednia pora na takie łowy. Jutro, pojutrze będzie lepiej - przekonują mnie.
Mimo to łażę z nimi, a raczej za nimi. Niby po śladach na wodzie. I pokazują mi takie coś.






Niewiele tego uzbierali, ale mimo to się starali. I tak dyskutując sobie o tym i owym dochodzimy jakby nie inaczej do kwestii kasy. Oczywiście podpierają się tym, że Włosi i Francuzi są źli, ale Polacy to bardzo pozytywni ludzie. Taki swoisty marketing w ich wykonaniu. Jak to zazwyczaj tam bywa, kwotę zapłaty kreślą wypisując liczby na piasku. Widzą, że przy sobie nic oprócz aparatu nie mam i wiedzą, że jedynie co, to mogą sugerować jakiegoś tipa. Skończyło się na tym, że wróciłem i dałem im tyle na ile uważałem ze zapracowali. Najgorsze jest to, że te chłopaki na plaży nie pracują tylko na siebie. Tam jest hierarchia, mają swoje bosa, który wygodnie siedzi w jakiejś chacie i tylko się przygląda, a oni oddają mu haracz. Mają też swoje wyznaczone części plaży po której mogą się poruszać oferując turystom różne usługi. Z tym spotkałem się jeszcze kilka razy.

Mało mi wrażeń. Ileż można wysiedzieć w hotelowych murach.

Ot takie inne zdjęcia ze spaceru.


















Jakby ktoś się czuł obolały po leżeniu na leżaku, zawsze można sobie sprawić masaż. W takich gustownych chatkach. Cena na dzień dobry to około 10 $.


Pełnia i nadchodzą większe odpływy.

Wieczorem jak zwykle występy, hulanki przy barze, zwykłe życie turysty w hotelu
To tyle w tej części.

Tym razem zabraknie wschodu słońca, bo pobudka była trochę później. Ruszyłem w poszukiwaniu ciekawych obiektów do fotografowania. Drugi i ostatni raz natknąłem się na te sympatyczne małpiszony. Strachliwe jak zwykle, ale co nieco dało się uchwycić w obiektywie.





Poza tym ruszyłem poza hotel, ale inną drogą, bardziej dziką. Początek spaceru to:






Jest tam sporo ścieżek, które prowadzą w różnych kierunkach, ja starałem się iść tak, aby za plecami mieć prostą drogę powrotną do hotelu. Te wydeptane ścieżki, są kręte i maja odnogi. Nie ma innej możliwości, bo pobocza to chaszcze przez które trudno się przedrzeć.





Spotkałem też tubylca, a właściwie to on wyszedł z „krzaczorów” i po chwili rozmowy zaczął mnie namawiać, abym poszedł w busz bo ma mi coś do pokazania. Prawdopodobnie powtarzał to słowo „ng'ombe”, ale nie potrafił tego powiedzieć w j.ang. Spojrzałem na swoje obuwie i powiedziałem/pokazałem, że nie będę ryzykował chodzenia po chaszczach. Po chwili zachęt – no cóż ciekawość zwyciężyła. Doprowadził mnie do krowy, którą się chciał pochwalić. Z wrażenia zapomniałem uwiecznić ten moment w kadrze. Był dumny, że posiada to zwierze i je pilnuje.
Pożegnałem się i ruszyłem dalej.

Natknąłem się też na zabudowania. Tutaj również zastanawiałem się, czy wkraczać na teren tego domostwa. Ciekawość po raz drugi dała znać o sobie. Dobrze, że przy sobie miałem takie małe gadżety, którymi w pewien sposób mogłem się wkupić w to nagłe najście.




Wracając do hotelu zaglądałem jednak w boczne drogi.







Po drodze i takie coś można spotkać – tu ciekawość zamieniła się w rozsądek.



A już blisko hotelu natknąłem się na „Masaja” który chciał mi sprzedać taki to niby ząb lwa za 15 E.


Na horyzoncie pojawiły się czubki chat hotelowych. Z daleka też wypatrzył mnie kierowca tuk-tuka, który ochoczo podjechał z propozycją podwiezienia. Zawiodłem go, powiedziałem, że mój cel pieszej wędrówki jest niedaleko.


Takie dodatkowe info. W czasie pory suchej dobór obuwia do takiej wycieczki jest kwestią wyboru. Klapki/japonki – niezbyt komfortowo idzie się przez długi czas po trudniejszym terenie. Sandały, na pewno będą się lepiej trzymać nogi, ale nie uchronią dobrze przed ewentualnymi skaleczeniami. Pełne buty, owszem są OK, ale musicie się liczyć z tym, że będą nadawały się tylko do prania.


Na koniec sporo ładniejszy i bardziej estetyczny akcent.

Niemal tradycyjnie wschód słońca


i poranne „sea safari”, tym razem bez asysty miejscowych. Ocean o poranku znikał odsłaniając takie cuda.







Oprócz takiej ryby na mieliznach widziałem, choć trudno to nazwać zobaczeniem dobrze kamuflująca się z podłożem inną rybkę. Płaska, zagrzebana w piasku i w kolorze piasku.


Trafiłem tez na rozgwiazdy



oraz na różnej wielkości jeżowce




Ludzi sporo, a także tubylców chcących zarobić.





To poranne safari uważam za bardzo udane.

Bardzo ciekawe i piękne podwodne Safari

Janusz Bajcer napisał(a):Bardzo ciekawe i piękne podwodne Safari

Nadwodne, ale mimo to było dla mnie niezwykłym przeżyciem.