Pod wulkanem bez bujania – Teneryfa 2018

Beata W. napisał(a): mała po drodze zjazdowej z Teide zapadła nam na chorobę lokomocyjną

Jeśli zjeżdżaliście krętą i stromą TF-21, to wcale się nie dziwię . My wracając z Teide zdecydowaliśmy się na inną trasę , skoro La Orotavę odwiedziliśmy poprzedniego dnia.

dangol napisał(a):

Beata W. napisał(a): mała po drodze zjazdowej z Teide zapadła nam na chorobę lokomocyjną

Jeśli zjeżdżaliście krętą i stromą TF-21, to wcale się nie dziwię . My wracając z Teide zdecydowaliśmy się na inną trasę , skoro La Orotavę odwiedziliśmy poprzedniego dnia.

Następnym razem też wybierzemy te inną drogę

Do Casa de Fonesca przylega rezydencja Ximénez-Franchi mieszcząca Museo de las Alfombras poświęcone tradycji tworzenia piaskowo-kwiatowych dywanów z okazji święta Bożego Ciała.





Naprzeciwko Domu Balkonów znajduje się Casa del Turista, dom zwany też Casa de Molina. Jest starszy od Casa de los Balcones, został bowiem zbudowany (jako część kasztoru) w 1590 r. Obecnie znajduje się to sklep z rękodziełem, można też zobaczyć obraz z kolorowego piasku wulkanicznego.

Plaza de San Francisco…





Przy placu znajduje się kościół San Francisco z XVII w. należący do szpitala psychiatrycznego Św. Trójcy (Hospital de la Santisima Trinidad) zajmującego pomieszczenia dawnego klasztoru franciszkanów.

Na rozwidleniu z Calle Salazar poszliśmy w lewo Calle Doctor Domingo González Garcia i minęliśmy Molino de Chano, czyli jeden z działających tu w XVII-XVIII w. jedenastu młynów wodnych mielących ziarno na gofio.
Calle Doctor Domingo González Garcia potocznie zwana jest zresztą Ulicą Młynów. Niżej znajdował się akwedukt dostarczający do młynów wodę. W mieście przetrwały trzy stare młyny , z tym że obecnie zasilane są prądem.





Gofio to tradycyjna kanaryjska mąka (używana już przez Guanczów), dodawana do wielu potraw, czasem jest ich głównym składnikiem. Ma specyficzny kolor, zapach i smak, gdyż ziarna ( głównie kukurydza, pszenica, owies lub jęczmień – albo jakaś ich mieszanka) są przed zmieleniem uprażone. Tak przygotowana mąka jest lepiej przyswajalna, na dodatek można ją mieszać z wodą lub mlekiem bez gotowania.

Zapach z młyna był niesamowity, wręcz zachęcał do wejścia i kupienia gofio . Dlatego zatkaliśmy nosy i nie daliśmy się uwieść…

Calle Doctor Domingo González Garcia opuściliśmy skręcając w pierwszą uliczkę odchodzącą w lewo – Calle Nueva, którą doszliśmy do jej końca.





Gdybyśmy poszli Calle San Juan w prawo, doszlibyśmy do XVIII-wiecznego kościoła San Juan Bautista.



My jednakże skręciliśmy tą uliczką w lewo, stromo w dół.

Doszliśmy na Calle Hermano Apolinar.



Zaglądnęliśmy do Hotelu Victora, gdzie na dziedzińcu mieści się restauracja. Menu na tablicach przed wejściem było cenowo bardziej dla nas przyjazne , niż w Casa Lercaro. Niestety moglibyśmy tam przysiąść dopiero za godzinę (czyli o 19-tej), a do tej pory zamierzaliśmy opuścić La Orotavę.



W tym momencie poczuliśmy, że naprawdę dobrze byłoby coś zjeść, chociażby jakiś mały tapasik . Ruszyliśmy więc w stronę centrum miasta.

Minęliśmy z boku (Calle Nicolés de Ponte) „Córeczkę Botanika”- Hijuela del Botánico, czyli oddział Jardin de Botanico z Puerto de la Cruz.

Po chwili znaleźliśmy się przy Plaza del Ayuntamiento, szkoda że nie w tym czasie, gdy zdobił go kwiatowo-piasakowy dywan...







Neoklasycystyczny ratusz zbudowano w latach 1868-1895 w miejscu zburzonego klasztoru klarysek.

Calle Carrera del Escultor Estévez poszliśmy w kierunku Plaza de la Constitución.

Dom w narożniku z Calle Tomás Pérez…



Widok Calle Tomás Pérez w kierunku kościoła La Concepción…



Róg z Calle León - Casa del Hoyo Monteverde



Naprzeciwko natomiast stoi taka kamienica…



Casa Llarena skrzyżowaniu z Calle Tomás de Zerolo…

Bar Cafetería Venezia -
tu wstąpiliśmy na małe co nieco, aby głód nas nie pokonał przed powrotem do San Marcos.



Ceny bardziej niż przyjazne, ale raczej nie było warto oszczędzać, chociaż dobrze się zapowiadało . No ale takie „wpadkowe” miejsca też trzeba czasem zaliczyć .



Z przeciwnej strony ulicy był widok w kierunku kościoła Santo Domingo (ostatecznie zrezygnowaliśmy z podejścia do niego) oraz w dole Puerto dela Cruz…

Pośrodku Plaza de la Constitución ( dawna nazwa to Plaza de Alameda) znajduje się Kiosco z kafejką.



Przy placu znajduje się barokowy kościół San Agustín (1671-1694) oraz wejście do dawnego renesansowego klasztoru augustianów Nuestra Señora de Gracia zbudowanego w 1648 r. (obecnie dom kultury).





Przy Calle Agustin, powyżej Plaza de la Constitución, znajduje się pałacyk Liceo de Taoro zbudowany na przełomie XUX i XX w. dla rodziny Ascanio. Później mieściło się tam gimnazjum, a obecnie prywatny klub Sociedad Liceo de Taoro z kasynem, salami reprezentacyjnymi, kawiarenką i biblioteką.

Liczyłam na to, że uda się odwiedzić położone obok pałacyku tarasowe ogrody zaprojektowane w 1882.
Niestety, Jardines de la Victoria były zamknięte z powodu jakiejś ich przebudowy.



Na terenie ogrodu znajduje się mauzoleum zbudowane dla VIII markiza Quinta Roja - Diego Ponte del Castillo, któremu biskup odmówił chrześcijańskiego pochówku (markiz był masonem). Ostatecznie jednak markiz został pochowany na cmentarzu komunalnym, gdyż w Hiszpanii od 1847 r. obowiązywał zakaz pochówków poza publicznymi cmentarzami.



Tym akcentem zakończyliśmy spacer po mieście, wróciliśmy na parking i pojechaliśmy do San Marcos, gdzie wieczorem zeszliśmy nad wodę.



Polecana przez Beatę restauracja Amarco była co prawda otwarta, ale wybraliśmy tę już nam znaną , a w niej panierowane kalmary i winko (tym razem domowe w karafce, a nie butelkę ).

Dla nas La Orotava zdecydowanie do poprawy

Ps. Ciekawe, że kościółek w San Marcos był jeszcze otwarty

Widzę, że spacer po Orotavie był dłuższy niż wydawało mi się z zapowiedzi

Beata W. napisał(a): Ciekawe, że kościółek w San Marcos był jeszcze otwarty

Gdy byliśmy na dole wieczorem poprzednie dwa razy, był zamknięty.

tony montana napisał(a):Widzę, że spacer po Orotavie był dłuższy niż wydawało mi się z zapowiedzi

Jak dla mnie, zdecydowanie za krótki...