Pod wulkanem bez bujania – Teneryfa 2018

tony montana napisał(a):To najbardziej prosta, znaczy nie-kręta droga na kalderę, dużo długich prostych

Właście dlatego ją wybraliśmy

Przy TF-21 można się zatrzymać w kilku punktach widokowych, postoje w każdym z nich nie wydały nam się konieczne, bo wówczas naprawdę moglibyśmy nie zdążyć na wagonik.
Na kalderę, bez wjazdu kolejką pod Teide, dobrze byłoby przeznaczyć cały dzień ! W czasie tak krótkiego urlopu chcieliśmy jednak zwiedzić także inne części wyspy, więc Las Cañadas w zasadzie tylko z auta.





Żałuję zwłaszcza tego, że nie obeszliśmy dookoła skałek Roques de Garcia, bo taki nietrudny spacer mógłby być bardzo przyjemny .

Podjechaliśmy wprawdzie na moment w ich pobliże… Tyle, że przy samych skałkach parking jest tylko dla osób niepełnosprawnych i autobusów, więc długo tam nie zabawiliśmy. Przyjechał bowiem strażnik parku i spoglądał na nas podejrzliwie.



Tak więc, spod Roques de García fotek zaledwie kilka, gdyż po zjeździe spod szczytu już tu nie wróciliśmy i szlaku okrężnego nie przeszliśmy . Nie weszliśmy też na najbliżej położoną skałkę z punktem widokowym. Na cropli są na szczęcie bardzo ładne zdjęcia tych, którzy to miejsce lepiej poznali .

Na śniadaniowy przystanek podjechaliśmy na parking w rejonie Cañada Blanca, obok kościółka Nuestra Señora de las Nievas i hotelu Parador Nacional de las Cañadas , a więc naprzeciwko Roques de García, z widokiem na Teide .





Cañada Blanca to jeden z siedmiu piaszczysto-żwirowych płaskowyżów składających się na kalderę Las Cañadas, powstałą około 3 mln lat temu wskutek zapadnięcia się do środka wulkanu, który wtedy wybuchł. Kaldera leży na wysokości około 2000 – 2300 m, ma obwód 48 km, jej średnica to prawie 17 km... Rozmiar Las Cañadas robi wrażenie, zwłaszcza gdy jest się wysoko ponad nią, co już niebawem miało nas dotyczyć . Na razie jednak była buła , jajeczko, kozi ser i chorizo . W takich okolicznościach przyrody to proste śniadanie smakowało jak nie wiadomo jaki rarytas .

Do parkingu pod kolejką mieliśmy już blisko, nie było ryzyka nie dotarcia tam na czas, gdyż mieliśmy prawie godzinę zapasu . Zdecydowaliśmy się jednak nie czekać na podjazd do Teleferico, bo lepiej na spokojnie znaleźć miejsce parkingowe , wypić jakąś kawkę, zorientować się jak to jest z wykupionymi przez internet biletami...





Pod kolejką aut było już sporo, ale jeszcze udało nam się znaleźć miejsce stosunkowo blisko . Jakieś pół godziny później musielibyśmy zaparkować sporo dalej i niżej, przy głównej drodze.

Bilet na El Teleférico kosztuje 27 euro w obie strony (przy kursie tylko w górę lub w dół, równo połowę tej kwoty). Bilety nabyliśmy przez internet jeszcze w domu mając na względzie fakt, iż nabycie w kasie na miejscu mogłoby się wiązać z długim oczekiwaniem na wybicie godziny wjazdu (wydają bilet na pierwszy wolny termin w danym dniu), o ile w ogóle udałoby się je kupić (Kapitaństwu poprzednim razem się nie udało ).
Dodatkową zaletą internetowej rezerwacji był 10% rabacik (kod promocyjny portalu http://www.wyspy-szczesliwe.pl podany przy zakupie), dzięki czemu kawkę na czas oczekiwania na nasz wagonik mieliśmy „za darmo” . Tyle, że barraquito w barze przy dolnej stacji kolejki nie miało wdzięku, gdyż podawano je w nieprzezroczystych jednorazowych kubeczkach, warstw więc nie widać . Smak też znacznie gorszy, niż w dotychczas pijanych miejscach... No ale trzeba było się wzmocnić, żeby nie dopadła nas choroba wysokościowa .



Mając bilet kupiony przez internet na określoną godzinę, 10 minut wcześniej należy się stawić przy wejściu do kolejki do wagonika oznaczonym “on line”. Ktoś z obsługi wpuszcza w tym momenecie “za sznurek” tylko tych, którzy mają bilet na daną godzinę ( kupiony w kasie lub przez internet) po sprawdzeniu rezerwacji na telefonie lub papierowym wydruku. Następnie rezerwację on line pokazuje się w budce, gdzie otrzymuje się właściwy bilet.





Kolejka została zbudowana w 1981 r., w wagoniku (kursują naprzemiennie dwa) mieści się około 40 osób, jest raczej tłok. W każdym bądź razie tego dnia był, ale udało nam się stanąć przy oknie.









Wjazd trwa 8 minut, w tym czasie z poziomu 2356 m trafia się na wysokość 3555 m w miejsce zwane La Rambleta.

Na górną stację dotarliśmy jakieś 20 minut później, niż to przewidywała nasza rezerwacja. Spóźnienie było już na dole, ale oczywiście to nie my się spóźniliśmy .

Szczęśliwcy posiadający zezwolenie na wejście na położony ok. 170 m wyżej Pico del Teide, mogą tam iść.



Nam pozostały dwa krótkie szlaki do punktów widokowych.
Teoretycznie na górze powinniśmy być maksymalnie godzinę, lecz czy w tym czasie udałoby nam się nie tylko dotrzeć do obu miradorów, ale też odpowiednio długo kontemplować widoki? Na szczęście w praktyce z przedłużeniem czasu ponad godzinę nie ma żadnego problemu , toteż zabawiliśmy dłużej.

Najpierw wybraliśmy szlak nr 12 do prowadzący na Mirador Pico Viejo.





„Nartostrada” Teide…

Ciekawie tam na górze

No i pięknie jest. Właściwie czuję się jakbym i ja tam była, zapachy wąchała, po skałkach skakała.

Beata W. napisał(a):Ciekawie tam na górze

I owszem, ale jeszcze ciekawiej byłoby na szczycie , z widokiem na krater.

Lidia K napisał(a):No i pięknie jest. Właściwie czuję się jakbym i ja tam była, zapachy wąchała, po skałkach skakała.

Z zapachami to przy szlakach do miradorów było trochę słabo. Siarą wielokrotnie więcej dawało, gdy byliśmy na Vulcano na Eoliech. Ba, nawet na Milosie było "bogaciej" w fumarole na Kalamosie, a siarczanych żółtych wykwitów chyba więcej przy dawnej kopalni siarki Paliorema... Najpiękniejszy na Teide jest jego ogrom!

Oświetlenie na tej części wycieczki pod Teide było jednak takie sobie, stąd i fotkom daleko do tego, co na naszym forum pokazali chociażby Mikeee czy bernidi (chociaż Im nawet w lepszych warunkach i tak byśmy nie dorównali).
Warto zaglądnąć zwłaszcza do relacji tego ostatniego, gdyż bernidi był również na szczycie i pokazał stamtąd fantastyczne ujęcia, m.in. cień Pico del Teide .

Widok z góry na ogromną kalderę Las Cañadas był jednak wspaniały nawet w gorszych warunkach.
Nazwa Las Cañadas pochodzi od równin położonych u podnóża ściany kaldery, niegdyś wykorzystywanych do przeprowadzania zwierząt hodowlanych na miejsce wypasu (cañada oznacza drogę, którą pędzi się bydło). Równiny te powstały, gdy lawa zablokowała ujście wodzie spływającej ze ścian kaldery, a niesiony przez nią materiał osadzał się i gromadził u ich podstawy.

Jaka temperatura była na szczycie, że jesteś w czapce?

Jakieś 6 , może 8 stopni. Tyle, że odczuwalna niższa, bo wiało. W dalszej części spaceru było znacznie cieplej

uuu....nie lubię zimna na wakacjach...no ale na wulkan bym się z chęcią wdrapała....