W zeszłym roku był jeden Milos, w 2014 kolejnych 10 wysp.

Jestem pod wrażeniem świetnej wyprawy...

Moje wyspy muszą jeszcze 7,5 tygodnia poczekać


Pozdrawiam cieplutko

longtom napisał(a):A już w kolejnym odcinku wyjaśni się dlaczego "bulgotki" zostały tak a nie inaczej nazwane.

Bo są bardzo skromne i robią im się dołki a nie stożki.


W Rumunii kilka lat temu obserwowaliśmy podobnie jak ty dymki bulgotki w miejscu zwanym Paclele Mari. Rumuńskie tworzyły coraz wyższe stożki i pluskały błotkiem na sporo cm.

Więcej o wulkanach błotnych w relacji.

Mój jedyny (do tej pory, bo liczę że to się kiedyś zmieni ) kontakt z „żywymi” wulkanami do była właśnie obserwacja „bulgotów” . Mofety oglądaliśmy w rezerwacie Soos koło Franciszkowych Łaźni, ale wówczas nie było jakiegoś szczególnie wspaniałego widowiska. Ponoć czasem można trafić lepiej i zobaczyć tam nawet mini-gejzerki . Tak czy owak, przy Stefanosie to pikuś!

Joan65 napisał(a):Jestem pod wrażeniem świetnej wyprawy...

Moje wyspy muszą jeszcze 7,5 tygodnia poczekać

Czyli pod koniec września relacja

Lidia K napisał(a):

longtom napisał(a):A już w kolejnym odcinku wyjaśni się dlaczego "bulgotki" zostały tak a nie inaczej nazwane.

Bo są bardzo skromne i robią im się dołki a nie stożki.

W Rumunii kilka lat temu obserwowaliśmy podobnie jak ty dymki bulgotki w miejscu zwanym Paclele Mari. Rumuńskie tworzyły coraz wyższe stożki i pluskały błotkiem na sporo cm.

Czuję się znokautowany

Moje "bulgotki" są niczym, przy Waszych.

Niemniej jednak zdarzyła mi się przy nich przygoda co się zowie.

dangol napisał(a): Ponoć czasem można trafić lepiej i zobaczyć tam nawet mini-gejzerki .

Ponoć włożenie mydła pomaga

pzdr

longtom napisał(a):

Joan65 napisał(a):Jestem pod wrażeniem świetnej wyprawy...

Moje wyspy muszą jeszcze 7,5 tygodnia poczekać

Czyli pod koniec września relacja :

Mam taką nadzieję (26 września powrót) i mocne postanowienie

Joan65 napisał(a):

longtom napisał(a):Czyli pod koniec września relacja :

Mam taką nadzieję (26 września powrót) i mocne postanowienie

Przypilnujemy.

Może nie na samym środku krateru, niemniej jednak dość daleko od jego ścian, rozciąga się strefa "bulgotków".



Na obszarze stukilkudziesięciu metrów kwadratowych powierzchnia krateru upstrzona jest dołkami.



O średnicy max. metra, zwężające się ku dołowi,



głębokie na kilkadziesiąt cm.



W niektórych miejscach łączą się, w niemożliwe do przejścia, nieregularne rowy.



Do tego z otworów dymi,





syczy, bulgocze,



i mlaszcze.





"Bulgotki" są żarłoczne.



Właśnie stałem kilka metrów od takiego, gdy mocniej dmuchnął wiatr.
Zarwał mi z głowy mój ukochany różowy kapelusik i z wprawą koszykarza NBA wrzucił go do "bulgotka".



Ten mlasnął trzy razy i kapelusik znikł. Podchodziłem tam jeszcze kilka razy w nadziei, że może go wypluje. Ale nie. Widać smakowało mu.



Tydzień po nas, z wycieczką z Kosa, w Stefanosie był mój kolega. Przewodniczka opowiadała im, że dzień wcześniej krawędź jednego z "bulgotków" zapadła się i turystka z Francji poparzyła sobie nogę.

Prawda to czy tylko chwyt marketingowy dyscyplinujący wycieczkę Nie wiem.

Okazuje się więc, że ten filmik nakręciłem dla Was z narażeniem zdrowia a może i życia.

cd
.
.
.
n

longtom napisał(a):Okazuje się więc, że ten filmik nakręciłem dla Was z narażeniem zdrowia a może i życia.

Jakie poświęcenie...normalnie zuch-chłopak

A tak serio bardzo ciekawie to wygląda

Pozdrawiam

Aha zapomniałem...szkoda kapelusika

Doceniam poświęcenie!
Całe szczęście że ucierpiał tylko kapelusik , którego oczywiście szkoda (niewątpliwie był twarzowy ).

ajdadi napisał(a):
A tak serio bardzo ciekawie to wygląda

Sama prawda
I dlatego jeszcze trochę Was Stefanosem pomęczę.

dangol napisał(a):Doceniam poświęcenie!
Całe szczęście że ucierpiał tylko kapelusik , którego oczywiście szkoda (niewątpliwie był twarzowy ).

Niestety w tym kolorze, w Decatlonie, już się skończyły.

pzdr

longtom napisał(a):To dobrze.
Już się cieszę na visowską relację.

Jak już zauważyłeś Vis musi poczekać
Za to u Ciebie jak zwykle ładne kamyczki

longtom napisał(a):Okazuje się więc, że ten filmik nakręciłem dla Was z narażeniem zdrowia a może i życia.

Spodziewałam się czegoś spokojniejszego a to jest gotujące się błotko.
Błotko powoduje obniżenie temperatury wrzenia tej potrawy. No ale nie do 42 stopni (tyle chyba spokojnie się odczuwa jako bardzo ciepłe a wyższą temperaturę jako gorące), wpaść do czegoś takiego grozi na pewno poparzeniem.

longtom napisał(a):Ten mlasnął trzy razy i kapelusik znikł. Podchodziłem tam jeszcze kilka razy w nadziei, że może go wypluje. Ale nie. Widać smakowało mu.

Nakarmiłeś wulkanik gotowanym kapelusikiem.

Ło Matko jak tam wieje...

Roxi napisał(a):Za to u Ciebie jak zwykle ładne kamyczki

Najładniejsze już w Poznaniu.

Lidia K napisał(a):Spodziewałam się czegoś spokojniejszego a to jest gotujące się błotko.
Błotko powoduje obniżenie temperatury wrzenia tej potrawy. No ale nie do 42 stopni (tyle chyba spokojnie się odczuwa jako bardzo ciepłe a wyższą temperaturę jako gorące), wpaść do czegoś takiego grozi na pewno poparzeniem.

Do błota palca nie wsadzałem, choć pierwszy odruch, jak kapelusz wpadł do dziury, to chciałem go ratować. Na szczęście się powstrzymałem.
"Ryjki" (vents), które fukają w sposób nieciągły, często są małe i trudno zauważalne. Jeden taki był przy wytyczonej ścieżce na dno krateru. Co jakiś czas ktoś przechodzący obok, podskakiwał z piskiem lub przekleństwem. Szczególnie jeśli był np w japonkach.

Vjetar napisał(a):Ło Matko jak tam wieje...

Wiało, wiało, a swoją drogą mikrofoniki w aparacie trochę efekt podrasowały.

pzdr

Zimą i wiosną zarówno w Stefanosie jak i w innych kraterach tworzą się jeziorka ze spływającej po zboczach wody. Woda w końcu wysycha a nasiąkłe ilaste dno wysycha tworząc ciekawe mozaiki.







Mozaiki niestety podeptane,





na szczęście nie wszędzie.







W wielu miejscach pojawiają się mineralne osady.








Tematem następnego wykładu będą ryjki, przeważnie w żółtych golfikach.

Wiem, łatwo nie jest, ale jest nadzieja, że w przyszłym tygodniu wydostaniemy się, w końcu, z krateru