Debiut w roku pandemii - Salzburg, Pag i Brac

Przyszedł czas i na mój debiut w relacji Lata planowania, siedzenia na forum, czytania z wypiekami na twarzy wszystkich relacji, co roku nadzieja, że może się uda, i zawsze coś – a to auto za stare, a to remont, a to ogólny brak czasu… Aż wreszcie nadeszła jesień 2019 i stanowcza decyzja, że choćby się waliło i paliło, w następne wakacje jedziemy!

I znowu wielotygodniowe wertowanie forum w poszukiwaniu miejscówki. Tyle miejsc chciałabym zobaczyć, no jak tu dokonać wyboru? Niemożliwość, ale jednak się udało. Jeszcze tylko przekonać męża, że trzy tygodnie urlopu to absolutny mus, i można dokonywać rezerwacji.

A potem przyszedł marzec i lockdown. Pojedziemy? Nie pojedziemy? Otworzą granice? Nie otworzą? Zaliczki przepadną? Może sami zrezygnujemy, bo za duże ryzyko? Do samego terminu wyjazdu zżerał mnie stres
No ale, wiadomo, skoro piszę relację, to znaczy że pojechaliśmy. Chociaż z planów nie wszystko wyszło - planowaliśmy spędzić kilka dni w słoweńskich Alpach, ale Słowenia w ostatniej chwili zamknęła nam drzwi przed nosem, umożliwiając tylko tranzyt. Skład wycieczki: ja, Małżonek i jedenastolatek powoli wchodzący w etap nastoletniego trolla. Termin: 28.06-18.07. Trasa? Mała zajawka zdjęciowa poniżej i wszystko będzie jasne
















To co, kontynuować, czy dać sobie spokój, bo wszystko byyyyyło, a ja taki świeżak podekscytowany?

PS. Nad umieszczaniem zdjęć muszę jeszcze popracować, bo coś nie pykło.

Pewnie, że kontynuuj. Jakbym widział coś znajomego... Hmmm.. A pyknąć pyknie... Tego akurat nikt nikomu za złe nie ma, jak coś nie pyka... Jakby tam miast y było u... no to może:)

No przecież, że znajome widoki, pisałam już, że zmysłowa relacja przyczyniła się do ostatecznej decyzji o lokalizacji

Piękne zdjęcia

Chętnie poczytam o debiucie

To co, kontynuować, czy dać sobie spokój, bo wszystko byyyyyło, a ja taki świeżak podekscytowany?

Kontynuować Z przyjemnością będę czytać i oglądać

maslinka napisał(a):Piękne zdjęcia

Chętnie poczytam o debiucie

Ach! Z takich ust pochwała, wzruszyłam się!

Twoje wątki, maslinko, znam niemal na pamięć, i w ogóle, podczas tego debiutanckiego pobytu co chwila miałam takie jakby deja vu - a przecież to nie ja tam byłam, tylko inni

Kapitańska Babo, no to jedziemy! Niestety, z wodnych środków lokomocji tylko promy...

Jestem tego samego zdania, co moi przedmówcy
Kontynuuj.

Najpierw o przygotowaniach (ten kilkuletni proces decyzyjny litościwie pominę milczeniem i skupię się na już realnym planowaniu).

Generalnie, największy problem polegał na tym, że chciałam WSZYSTKO. Istrię, wyspy, Dalmację, kemping, apartament, jak najwięcej zróżnicowanych krajobrazów, życie podwodne, atrakcje dla Młodego oraz ciszę i spokój dla siebie, po męczącym roku. Nie do pogodzenia? No w stu procentach pewnie, że nie, ale plan ukształtował się następująco:

- Salzburg zamiast utraconych rezerwacji w Słowenii - tysz piknie, a do tego w gratisie, bo pobyt u rodziny
- tydzień na Pagu na kempingu Strasko w ramach zapewniania atrakcji dla Młodego (gdzie miał te atrakcja to insza inszość, będzie o tym więcej we właściwej części...)
- tydzień na Bracu, w Sutivanie konkretniej, w ramach poszukiwania spokoju.
- po drodze tam i nazad jeszcze nocleg u przyjaciół pod Monachium (mieszkamy na północy Polski, drogi na raz sobie nie wyobrażam, zwłaszcza że jestem jedynym kierowcą), a z powrotem jeszcze dodatkowo zwiedzanie Splitu i nocleg w Karlovacu.

Jak było? Zarąbiście. Bałam się, że tak się nakręciłam, że na miejscu się zawiodę. Nic podobnego. Zawiodła mnie tylko trochę rodzina, odmawiając włóczenia po wertepach, więc nie zobaczyłam wszystkiego, co chciałam, no ale w sumie to bardzo dobrze - trzeba coś zostawić na kolejny raz

No to lecim!

W ostatni piątek czerwca Młody miał odebrać świadectwo, i w sobotę mieliśmy ruszać. (Edytuję, bo zapomniałam - przesunęliśmy wyjazd na niedzielę, bo rano trzeba było lokal wyborczy jeszcze zaliczyć!) Trochę nie wyszło, zakończenie roku przesunięto na poniedziałek, więc paska nie zobaczył (ani na świadectwie, ani na tyłku ), sobotę poświęciliśmy na zakupy, częściowe pakowanie (Dacia Logan MCV bez bagażnika na dachu była pewnym wyzwaniem, zważywszy na mnogość sprzętu kempingowego oraz koło zapasowe zajmujące dodatkowo miejsce, bo w miejscu koła jeździ butla z gazem, ale ja uwielbiam bagażnikowy tetris) i - haha - odpoczynek przed podróżą.



Tetris jak najbardziej, wszystko się zmieściło, ale z odpoczynkiem trochę mi nie wyszło, udało mi się zasnąć na półtorej godziny, stres mnie zjadł, bo to miała być pierwsza moja tak długa droga. W niedzielę z samego rana tuż po otwarciu lokali wyborczych złożyliśmy podpisy na liście i ruszyliśmy w pierwszy etap - ponad 900 km do Vierkirchen pod Monachium.

Z tego etapu drogi nie mam absolutnie żadnego zdjęcia - bo co prawda po prawie pustych autobanach jechało się świetnie, i gdzieś w połowie drogi wyluzowałam wreszcie, ale żeby Małżonka zmusić do focenia to nie pomyślałam. Jak już wyluzowałam, i zaczęła mi jazda nawet przyjemność sprawiać, to dopadło nas oberwanie chmury, żadne auto nie jechało więcej niż 40 na godzinę. No ale nic, dojechaliśmy, rozpakowaliśmy małą torbę z rzeczami na nocleg, i poszliśmy na proszoną kolację do przyjaciół

Młody nie mógł się oderwać od samojezdnej kosiarki - jest w takim wieku, że nie może się zdecydować, czy wszystko jest super i zarąbiste, czy życie jest do bani, dejcie mi święty spokój i dużo internetów

kai_30 napisał(a):No przecież, że znajome widoki, pisałam już, że zmysłowa relacja przyczyniła się do ostatecznej decyzji o lokalizacji

No faktycznie 24.01.2020 w mojej starej relacji... Przeoczyłem to...

A ja myślałem, że to tylko ja tak miałem, że młodą 11-latkę to tylko w ucho chciałem ciągle trzepać... Jak to dobrze, że to było 12 lat temu bo z taką komórą jak dziś to nie wygrywałbym tak łatwo jak w winx czy naklejkami:)
Podoba mi się taki lekko pazurzasty styl..

Abakus68 napisał(a):A ja myślałem, że to tylko ja tak miałem, że młodą 11-latkę to tylko w ucho chciałem ciągle trzepać...

Wiesz, ja przez połowę pobytu byłam przekonana, że dziecko ciężko ukrzywdziliśmy, ciągnąc je przez pół Europy, kiedy on najwyraźniej wolałby zostać w domu przy kompie. A on teraz - TERAZ! - mówi, że to były jego wakacje życia i chce jeszcze raz. No za Chiny Ludowe bym się tego nie domyśliła, patrząc na jego zachowanie na miejscu.

Nie żeby to była jakaś nowość, to jest mój trzeci syn, i tak najłagodniej przechodzi tę dżumę zwaną dojrzewaniem (albo jeszcze wszystko przed nami...).

Dziękuję za komplement

kai_30 napisał(a):Generalnie, największy problem polegał na tym, że chciałam WSZYSTKO. Istrię, wyspy, Dalmację, kemping, apartament, jak najwięcej zróżnicowanych krajobrazów, życie podwodne, atrakcje dla Młodego oraz ciszę i spokój dla siebie, po męczącym roku. Nie do pogodzenia?

Wszystko jest do pogodzenia

Świetnie piszesz! Z humorem Super się czyta

W gościnnym domku przyjaciół padłam jak kawka o 22.00 i wreszcie odespałam zaległości. W poniedziałek wstaliśmy leniwie, do pokonania mieliśmy tylko 186km do Salzburga, pryszcz. Nie musieliśmy się spieszyć, bo kuzyni mieli być w domu dopiero po południu, więc zaplanowaliśmy wyjazd koło 11, żeby na spokojnie dojechać w te dwie godzinki, zaparkować, i przed ich powrotem zdążyć jeszcze pójść na miasto. Ha, ha, oraz ha. Nie wzięłam pod uwagę słynnych korków pod Monachium



Sznur aut pod horyzont, wlokących się niemiłosiernie, z nudów zrobiliśmy chyba ze trzy nieplanowane postoje, żeby sobie widoczki pooglądać (planowany był tylko jeden, na zakup winiet).

No widoczki ładne, nie powiem, nawet ze stacji benzynowej.



No ale nic, w końcu dotarliśmy, kuzyni już byli, rozpakowaliśmy majdan "podróżny" w postaci jednej małej torby i polecieliśmy na starówkę coś zjeść i rzucić okiem na miasto chociaż, mimo niesprzyjającej pogody.



Więcej Salzburga w kolejnym odcinku, już słonecznym (aż za bardzo!)

Melduję się w relacji i bardzo jestem ciekawa Waszych pierwszych reakcji na chorwackie cudowności
I baaaardzo lubię tą plażę z białym piaseczkiem

Ostatni dzień czerwca przywitał nas niespodziewanie pięknym słońcem za oknem. Trzeba było tylko pokonać opór Młodego, który marudził, że nigdzie nie idzie, i wyruszyliśmy do Pałacu Hellbrunn. Piechotką, na malutki spacerek (jakieś 3 km), w pięknych okolicznościach przyrody i tego, malowniczych... I w palącym słońcu, czego jakby nie wzięłam pod uwagę i nie wysmarowałam się kremem z filtrem, co oczywiście okazało się być poważnym błędem. Spalić się na raka jeszcze przed wjazdem do Chorwacji to chyba tylko ja potrafię.

No ale nic to, dotarliśmy do malowniczego parku, kuzyn coś tam opowiadał o wielkich jesiotrach, patrzymy - no pływają potężne byki, to pewnie te jesiotry. Miałam pewne podejrzenia, że taki jesiotr to jednak inaczej wygląda, ale kto by tam mnie słuchał, sami ichtiolodzy mi towarzyszyli, ta...

Rzeczone (rzekome) jesiotry:





No nic, obeszliśmy stawy z każdej możliwej strony, Młody się trochę rozczmuchał i nagrywał lajwa dla kolegów z klasy, bawiąc się w Davida Attenborough, poszliśmy trochę w bok poszukać cienia, a tam, w płytkim, niepozornym baseniku:



Normalnie bydlaki! Młody Attenborough przykleił się do baseniku i utknęliśmy przy (prawdziwych tym razem) jesiotrach na ponad godzinę



W końcu prośbą, groźbą i przekupstwem udało nam się go odkleić i poleźliśmy w górę.

Widoki z góry zacne, nie powiem. Zrobiły wrażenie na wszystkich, poza Młodym, który domagał się powrotu do jesiotrów i pójścia na obiecane lody.





Testuję zoom



No dobra, zleźliśmy, upał zabijał, więc poszliśmy na te lody, i odkryliśmy, że zrobiło się popołudnie, a z planowanej godzinki na zwiedzanie Hellbrunn zrobiły się cztery (cholerne jesiotry!). Odpuściliśmy zwiedzanie środka, poszwędaliśmy się jeszcze po parku, i wróciliśmy na obiad.

Po odsapnięciu zaproponowałam nieśmiało, żeby może na starówkę skoczyć, bo wczoraj zdążyliśmy tylko rzucić okiem... Spotkałam się z oporem, który bohatersko pokonałam, i poszliśmy na miasto Niestety, oglądanie Fortress Hohensalzburg z bliska było mi dane tylko przez obiektyw aparatu z potężnym zoomem, bo towarzystwo ledwie żywe od upału zażądało zadekowania się w knajpianym ogródku i groziło, że mnie przywiąże do krzesła. Na dom rodzinny Mozarta ledwo rzucili okiem, starówka owszem, podobała się, zwłaszcza zacienione uliczki. Obejście katedry tak, żeby nie wychodzić na słońce było sporym wyzwaniem, ale jakoś się udało

Za to w ramach niespodzianki znaleźliśmy wracając instalację pod nazwą "The Sound of Music" (Salzburg, wiadomo!). Każdy z tych sprzętów grał inną melodię



No i tyle było mi dane zobaczyć w Salzburgu. Pospieszyliśmy spać, bo nazajutrz miał być już lipiec, a wraz z jego nadejściem zaczynała nam się rezerwacja parceli na kempingu Strasko na Pagu Ale o tym już w kolejnym odcinku, bo i tak ten się rozwlókł niemiłosiernie.

Świetnie się czyta, fajnie że nowa relacja się pojawiła. Zapisuje się na czytanie.