Wrześniowy Hvar i dwie przygody na lądzie.

To jest droga , jaką tygryski lubią najbardziej ale też z wielką przyjemnością popatrzyłem na Twoje zdjęcia z Sucuraju .
Pięknie go pokazałeś


Pozdrawiam
Piotr

Niezła ta droga

Bravik napisał(a):

walp napisał(a):Pod nami Tučepi...

IMG_4947.JPG

To akurat jest Podgora. Po prawej widać Galebova krila’.

walp napisał(a): Na prawo Makarska i Brač...

IMG_4937.JPG

A to jest własnie Tučepi i Osejava oddzielająca je od Makarskiej

Bardzo dziękuję za korektę. Już poprawiłem opis.

Cały czas coś mi nie grało, bo nie zgadzało mi się molo, które na zdjęciu jest wygięte (właśnie jak w Podgorze), a przecież w Tučepi jest proste.
A jednak nie sprawdziłem dokładnie. Proszę wybaczyć, to moja pierwsza chorwacka relacja.

piotrf napisał(a):To jest droga , jaką tygryski lubią najbardziej

Piotrze, zdecydowanie tak.

piotrf napisał(a):ale też z wielką przyjemnością popatrzyłem na Twoje zdjęcia z Sucuraju .
Pięknie go pokazałeś

Dzięki. Cieszę się, że się podobało.

Kapitańska Baba napisał(a):Niezła ta droga

Biokovska cesta dostarcza zarówno przyjemności z powodu ciekawych widoków, jak i ekscytacji ze względu na te wszystkie manewry.
W obie strony trochę tego było, ale lusterka nie draśnięte.

walp napisał(a): Proszę wybaczyć, to moja pierwsza chorwacka relacja.

A co tu wybaczać Tym bardziej, że z tej wysokości wszystkie te miasteczka są bardzo podobne. Zatoczka, domy przyklejone do zbocza, droga na Dubrownik, nuda... W tym roku zaliczyłem Biokovską cestę po raz kolejny, tym razem żeby zobaczyć Nebeską šetnicę.
A co do relacji - świetna, z ogromną ilością informacji. W tym roku miał być również tydzień na Hvarze, ale z dyplomatycznych powodów plany zostały zmienione. Był tylko jednodniowy objazd skuterami Hvaru od Sućuraja po Stari Grad z włóczęgą po Humacu. Ale co się odwlecze, to nie uciecze. Twoja relacja, podobnie jak relacja Maslinki i Habanero będą jak znalazł.

Bravik napisał(a):A co tu wybaczać Tym bardziej, że z tej wysokości wszystkie te miasteczka są bardzo podobne.

Mimo wszystko dziękuję Krzysztofie za korektę, bo cenię sobie rzetelną informację. No i dzięki, że zaglądasz do relacji.

Bravik napisał(a):Ale co się odwlecze, to nie uciecze. Twoja relacja, podobnie jak relacja Maslinki i Habanero będą jak znalazł.

Kolejna pozytywna opinia również cieszy. Ciekawe, jak spodoba się nasza druga przygoda na lądzie.

A mi ta Nebeska šetnica wcale do szczęścia nie jest potrzebna. Teraz pewnie kolejki do wjazdu z jej powodu się tworzą a nie było mnie tam jeszcze
Ale przynajmniej mam Twoją relację - na teraz mi wystarczy

mchrob napisał(a):A mi ta Nebeska šetnica wcale do szczęścia nie jest potrzebna. Teraz pewnie kolejki do wjazdu z jej powodu się tworzą a nie było mnie tam jeszcze

Pomyślałem dokładnie o tym samym. Myślę, że część kierowców może zrezygnować z tego powodu z przejazdu tą trasą, a inna część dojedzie tylko do Skywalk Biokovo, rezygnując z wjazdu na szczyt.
Ja uważam, że największą atrakcją jest wjazd na samą górę i podziwianie widoków stamtąd. No chyba, że ktoś bierze w komplecie to, co teraz oferuje Biokovska cesta, czyli Vrata Biokova, Nebeska šetnica - Skywalk i wjazd na szczyt.

mchrob napisał(a):Ale przynajmniej mam Twoją relację - na teraz mi wystarczy

Niebawem ostatni etap.

mchrob napisał(a):A mi ta Nebeska šetnica wcale do szczęścia nie jest potrzebna.

Skywalk był przy okazji. Moja zaprzyjaźniona chorwacka familia ma stary kamienny dom i kawałek ziemi pomiędzy Ravnią Vlaška a szczytem Sv. Jure. Dopiero w czymś takim można poczuć prawdziwe Biokovo.

Bravik napisał(a):Moja zaprzyjaźniona chorwacka familia ma stary kamienny dom i kawałek ziemi pomiędzy Ravnią Vlaška a szczytem Sv. Jure. Dopiero w czymś takim można poczuć prawdziwe Biokovo.

Świetna sprawa.

Dzień 12 (16.09) - Pierwsza przygoda na lądzie - Sveti Jure - wjazd na szczyt.

Ostatni etap z serpentynami jest najciekawszym odcinkiem całej trasy.



Jesteśmy coraz bliżej wierzchołka.



Ostatnie metry...


I w końcu mogliśmy zaparkować.


Mimo, że na ten najwyższy szczyt Biokova i drugi najwyższy szczyt Chorwacji wjechaliśmy samochodem, poczułem się jak zdobywca.
To był kolejny, ekscytujący moment tych wakacji.


Tablica informuje, że można parkować do 15 min, my jednak trochę nagięliśmy ten przepis.


Delektujemy się pięknymi widokami i rześkim powietrzem.
Co prawda, widoczność nie jest idealna i nie dostrzeżemy włoskiego Monte Gargano, (podobno jest to możliwe przy idealnej przejrzystości powietrza), ale należy się cieszyć, bo można trafić gorzej z pogodą.

Pofałdowane skały Biokova, gdzieniegdzie nagie, gdzieniegdzie zalesione, Adriatyk i wyspy Dalmacji. Po prostu pięknie.




Serpentyny widziane z góry.




Widoki na Zabiokovlje.

Znajduje się tutaj ścieżka, którą można obejść szczyt dookoła.



Na samym szczycie, do którego dostęp jest zabroniony, znajduje się nadajnik radiowo-telewizyjny zbudowany w 1965 r.
Maszt nadajnika ma 90 metrów wysokości, a jego czubek to najwyższy punkt w Chorwacji o wysokości 1852 metrów.


Spacerując ścieżką dochodzimy do kościółka p.w. św. Jerzego. Został zbudowany w 1968 roku niedaleko starego kościoła, który został rozebrany z powodu budowy nadajnika. Odpustowa msza św. jest tutaj sprawowana w ostatnią sobotę lipca mimo, że wspomnienie patrona przypada na 23 kwietnia.
To ze względów praktycznych. Wiosną warunki są często mało sprzyjające, dlatego uroczystość została przełożona na środek lata. Wielu pielgrzymów z Primorja i Zagory przybywa tu wówczas na piechotę.

To nie pielgrzymi, ale grupa uzbrojona w smartfony dokonuje oblężenia.





Obchodzimy szczyt "Świętego Jerzego" dookoła, nieustannie zachwycając się widokami.









W końcu przyszło nam pożegnać się z tym miejscem i ruszyć w dół.


3...2...1...0...start


Mówiłem, że będziemy się z nimi mijać.


Nie było tak źle, trafiliśmy dobre miejsce.


Po drodze było oczywiście kilka mijanek, których jednak już nie uwieczniłem na zdjęciach. Jedna z nich była wyjątkowo trudna, ale ostatecznie udało się bezpiecznie zjechać do punktu początkowego. Test klocków hamulcowych też pozytywnie.

Jeśli będziecie w pobliżu i czas Wam pozwoli, polecam gorąco wjazd na szczyt Sv. Jure w Parku Krajobrazowym Biokovo. Pomimo dość wymagającej drogi, krętej i wąskiej, będzie to na pewno niezapomniana przejażdżka. Ewentualne stany nerwowe wynagrodzą Wam zarówno krajobrazy podczas drogi, jak i widoki ze szczytu.

Tak zakończyła się nasza pierwsza przygoda na lądzie.

Wspaniałe widoki - na obie strony od szczytu
A tak z ciekawości - co daje więcej emocji? Wjazd czy zjazd??

Kapitańska Baba napisał(a):A tak z ciekawości - co daje więcej emocji? Wjazd czy zjazd??

Podczas podjazdu trzeba sprawnie mieszać wajchą zmiany biegów (chyba, że mamy automat), a na stromych odcinkach, szczególnie w trakcie "mijanek", dodatkowo uważać, żeby auto nie zsunęło się na stojące za nami.

Zjeżdżając, musimy umiejętnie używać hamulców i maksymalnie hamować silnikiem, żeby klocki i tarcze nie zrobiły się czerwone.

Moim zdaniem większe emocje są podczas wjazdu, zwłaszcza jeśli pod maską nie ma 200 KM.

walp napisał(a):

Kapitańska Baba napisał(a):A tak z ciekawości - co daje więcej emocji? Wjazd czy zjazd??

Moim zdaniem większe emocje są podczas wjazdu, zwłaszcza jeśli pod maską nie ma 200 KM.

Pojemność 1364 , moc 66 kw i "autko" (nie młode już) śmigało - a co do "emocji" - też myślę że wjazd , bo nie wiemy czego się możemy spodziewać a podczas zjazdu już wiemy co nas może spotkać