Zimowa Alta Badia nie tylko dla narciarzy

Wtorek

(7:35 – widok przez okno)

(8:53 – fotka Z)

(9:15)

Zjazdowcy uznali, iż pora przywitać się ze Stefano. Nam rozpoczęcie wędrówki przy jego chacie też pasowało, więc razem wsiedliśmy do skibusa, a potem na kanapy Crusc 1, które dla pieszych też są dostępne. W 2011 jechałyśmy nimi, a potem krzesełkami Crusc 2 na samą górę. Obecnie te drugie krzesełka zastąpiono gondolką, ale z niej nie skorzystałyśmy (reszta, oczywiście tak).

(fotka z netu: https://www.santa-croce.it/prices-and-tickets/ )

Sanktuarium Santa Croce oraz Ospizio di Santa Croce tym razem odpuściłyśmy, w ramach przypomnienia tych miejsc można zaglądnąć na stronę 4 relacji.

Kanapa za nami, trzeba poczekać na tych, co podjechali gondolą na górę.





(fotka M)

Pamiętam Waszą wizytę u Stefano Ciekawe, co się tam zmieniło.
Sanktuarium Santa Croce to przepiękne i niezwykle fotogeniczne miejsce. Bardzo miło je wspominam

maslinka napisał(a):Sanktuarium Santa Croce to przepiękne i niezwykle fotogeniczne miejsce. Bardzo miło je wspominam

Tym razem nie było mi tam po drodze, ale jeśli jeszcze kiedyś będę w okolicy, a pogoda będzie sprzyjająca, to z pewnością tam zwitam

maslinka napisał(a):Pamiętam Waszą wizytę u Stefano Ciekawe, co się tam zmieniło.

Wizualnie różnica ogromna , ale o tym w następnym odcinku

Gdy jeszcze jeździłem na nartach , przy tak pięknej pogodzie miałem spory dylemat , bo szusowanie ograniczało czas na kontemplowanie widoków , a te czasem były rewelacyjne
Pogoda Was rozpieszczała , Danusiu


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):
Pogoda Was rozpieszczała , Danusiu

Tak się tylko wydaje ... Z rana było super, potem słonko gdzieś uciekło Ale i tak było lepiej, niż w prognozach pogody

Już w komplecie, czas na przywitanie się ze Stefano. O tym, że Ütia Leé (na wysokości około 1850 m) wygląda zupełnie inaczej, niż ją pamiętamy sprzed lat, wiedzieliśmy już przed wyjazdem. Teraz mogliśmy zobaczyć zmiany na własne oczy .

(fotka M)

Poprzedni wygląd zobaczycie na stronie 4 tej relacji oraz na stronie 2 wspomnień z drogi na Sardynię w 2016 roku.

Spore zmiany są też wewnątrz chaty - wypiękniała część restauracyjna oraz WC, na pięterku powstało mieszkanie gospodarza...





Nie zmieniło się tylko jedno – Stefano wciąż świetnie pamiętał naszą narciarską ekipę (mnie niestety nie , ale trudno się dziwić – tylko jedna symboliczna wizyta zimowa i niewiele dłuższa wrześniowa). W czwartek zapytał o Zbynkowego syna (ostatnio był cztery lata temu), gdy na zamówieniu zabrakło spaghetti z oliwą i czosnkiem , ulubionego dania Młodego, zwykle przez niego zamawianego.
Ale to dopiero pod koniec wyjazdu, teraz wystarczyły nam napitki .



(fotka M)

(fotka M)





Przez kamerkę internetową pomachaliśmy do przyjaciół we Wrocławiu, którzy czasami odwiedzają Stefano razem z naszymi narciarzami.

Nic już nie stopowało realizowania dalszych planów na ten dzień…

Ojej, ale zmiany! Nie ma już tego klimatu, co kiedyś, ale obecna chata ma swoje zalety Nowocześnie, przestronnie, dużo miejsca dla gości...

Przebudowa w stylu, jaki aktualnie jest popularny w tej części Dolomitów, zapewne dzięki takiej konstrukcji, silne wiatry są w chatach mniej odczuwalne.
Stefano wykorzystał "martwy" turystycznie okres pandemii, dawna chata wymagała remontu. Zamiana krzesełek na gondolkę w górnej części La Crusc z pewnością przyczyni się do uatrakcyjnienia szlaków pod Santa Croce, liczniejsi turyści będą więc mieli gdzie się zatrzymać na jedzonko "po drodze", noclegów nadal tam nie ma.
Personel liczniejszy, niż wcześniej, ale do naszych zjazdowców zawsze podchodził szef Stefano.

To przywilej stałych klientów


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):To przywilej stałych klientów

Słoneczku niestety odechciało się mocno świecić, ale i tak byliśmy zadowoleni.



Narciarze wjechali raz jeszcze jajkiem La Crusc 2 na samą górę…



My dwie natomiast ruszyłyśmy w dół .
W 2011 roku schodziłam bokiem trasy narciarskiej, w 2016 roku letnim szlakiem do Lêch dla Lée , a potem nad Oies i dalej nieco okrężnie do San Leonardo.
Tym razem zdecydowałam się na inne zejście od Stefano, natomiast dalsza trasa będzie w pewnym sensie powtórką (tyle, że w kierunku przeciwnym niż w 2016, w znacznej mierze tak samo jak w 2011).



Na następny wypad muszę sobie kupić nową mapę Alta Badii, bo doszły szlaki na aktualnie posiadanej nie zaznaczone (zarówno w rejonie Badii, jak i Corvary). Nie, żebym miała trudności lokalizacyjne , ale w mapach lubię mieć „porządek”.



Na mapy.cz szlaki są zaznaczone, tyle że bez ich numerów.

Fotki z zejścia szlakiem 7A (momentami raczki bardzo się przydały ) do przysiółka Andrac.





(fotka M)











Na tym odcinku szlaku nie spotkałyśmy nikogo.

Na krótką odsapkę przysiadłyśmy na ławeczce przed stodołą w Andrac.





Nico niżej szlak 7A znów opuszczał drogę jezdną pozbawioną śniegu. Musiałyśmy zdecydować, czy iść dalej szosą, czy jednak w bieli i prawdopodobnie miejscami po lodzie . Alternatywą było obejście wzniesienia Col d’Anví (ok. 1660 m) , na którego skraju przycupnął przysiółek Cialaruns (ok. 1575 m), potem przejście skrajem przysiółka Valgiarëi, następnie od przysiółka Ciastel zejście przez przysiółek Fussé do centrum San Leonardo. Istniała jednak obawa , że wówczas zdecydowałybyśmy się od razu na zejście do Pedraces i powrót do domu. Rano jednak postanowiłyśmy, iż na kawkę przysiądziemy u Ladyńskiego Miśka w Oies, powtarzając znaczną część naszego zimowego spaceru sprzed lat. Aby ten plan zrealizować , rozsądek nakazywał dalszą wędrówkę szlakiem 7A, czyli nieco mniejsze „kółeczko” po przysiółkach Badii leżących na północ od wyciągów La Crusc.









Na tym odcinku minęły nad dwie panie, idące w przeciwną stronę. Tak jak my, wybrały rekreację pieszą, szusowanie po stokach zostawiając małżonkom.

Widok na przysiółki Alfarëi i (nieco niże położony) Ruac…



W Alfarëi znajduje się jeden z najstaszych domów w całej Alta Badii, zbudowany w średniowieczu w stylu późnoromańskim (obecnie jest tam restauracyjka z daniami ladyńskimi, tyle że trzeba się wcześniej umówić, aby skorzystać – no i wieczorową porą ).





Miejsce to widzieliśmy w bardziej soczystych kolorach, wtedy gdy w 2016 roku schodziliśmy tędy od Oies do San Leonardo…

(fotka z 2016 )

Takie cieplejsze widoczki zdecydowanie bardziej mi pasują , ale cóż począć ?