Zimowa Alta Badia nie tylko dla narciarzy

Tym razem nie do San Leonardo, lecz szlakiem 13A „Tru dles Viles” w kierunku Oies, czyli mniej więcej tak, jak z Grześkiem wędrowaliśmy w przeciwnym kierunku w 2016 roku.







(fotka z 2016)







W przysiółku Rainé przeszłyśmy pod linią kanap La Crusc 1 i pożegnałyśmy się ze śniegiem na naszej trasie.

Ponieważ w planie miałyśmy kawkę u Ladyńskiego Niedźwiedzia, Ütia L’Tamá tym razem nas nie ugościła (byłam tam na piwku w 2011 roku – patrzcie na str. 5)







Po chwili byłyśmy przysiółku Oies . Drogę krzyżową, którą można zejść do San Leonardo, znów odpuściłyśmy (słusznie, gdyż potem dowiedziałyśmy się, że była mocno oblodzona ), od razu skierowałyśmy się do sympatycznej Tana dell’ Orso. Człon "dell'Orso" w nazwie restauracji oznacza właśnie niedźwiedzia .





Posiedziałyśmy tam trochę, ale tylko przy cappuccino . Miejsce fajne, można tam zjeść dania ladyńskie , ale my znów tego dnia mieliśmy „polski obiad” u siebie.

Po przeciwnej stronie drogi, przy budynku pensjonatu, stoi drewniany niedźwiedź. Zwrócił naszą uwagę już poprzednio.

(fotka z 2011)

Mój „awaryjny” plan przewidywał, iż przy okazji wizyty w San Cassiano, zaglądniemy do otwartego w lipcu 2011 roku Muzeum Ursus Ladinicus, filii Muzeum Ladyńskiego (w tym byłyśmy poprzednio).
Można tam zobaczyć wystawy dotyczące niedźwiedzia jaskiniowego żyjącego w tych okolicach 60-30 tysięcy lat temu, a którego najwyżej położone stanowisko (ok. 2800 m n.p.m.) odkryto we wrześniu 1987 roku w jaskini w pobliżu Piz dles Conturines ponad San Cassiano. W jaskini Conturines znajdowałi się szkielety ponad 60 prehistorycznych niedźwiedzi! Badania wykazały, że kości nie należą do znanego już prehistorycznego niedźwiedzia jaskiniowego (żyjącego w plejstocenie), ale do nieznanego wcześniej gatunku (z okresu międzylodowcowego), który później został nazwany Ursus Ladinicus. Ostatecznie w muzeum miśka nie byłyśmy…



Zwróćcie uwagę na płot, za którym stoi misiek. Jest typowy dla ladyńskich posesji, drewniane sztachety łączone są splecionymi gałązkami .

W 2011 roku odwiedziłyśmy dom rodzinny św. Guiseppe (po ladyńsku - Ujöp) Freinademetz (1852-1908), misjonarza zmarłego w Chinach na tyfus (zaraził się śpiesząc z pomocą potrzebującym w czasie epidemii) . Sporo fotek zamieściłam w mojej poprzedniej opowieści (str. 5 ), tak więc teraz tylko kilka z zewnątrz, gdyż ponownie do środka nie wchodziłyśmy.







Asfaltem zeszłyśmy do przysiółka Anví, mijając na zakręcie drogi taką kapliczkę, postawioną już po naszej poprzedniej tu wizycie.





Przeszłyśmy obok domu, w którym nocowaliśmy w 2011 roku, a potem dotarłyśmy do centrum San Leonardo , które kilka razy pojawiło się w poprzedniej mojej relacji z Alta Badii. Tym razem zdjęć będzie chyba (?) mniej – pewnie dlatego, że drugi raz tam nie przyszłam .

San Leonardo (po ladyńsku – San Linert) to najstarsza część Badii. W centrum jest co prawda trochę współczesnych domów, ale też sporo naprawdę wiekowych, a połączenia nowych ze starymi całkiem nieźle wyglądają. Pod tym względem cała Alta Badia jest zresztą super – nowoczesne pensjonaty z „przyklejonymi” drewnianymi stodołami bardzo mi się podobają. Najbardziej widoczne jest to wprawdzie w górskich przysiółkach, ale w San Leonardo też można to dostrzec. Gdyby pogoda były słoneczna, to zrobiłabym trochę takich zdjęć (nie chciało mi się jednak wyciągać pstrykacza).

Drewniana figura obok wejścia do pensjonatu Winkler…



Plebania z narożną wieżą, przebudowana w XIX wieku…



Dawna karczma Crusc Blancia z freskiem na elewacji została zbudowana w 1614 roku. Początkowo była tu siedziba mniszek z Sonnenburgu (dawny klasztor koło Brunico), obecnie jest to dom prywatny.



Więcej fotek Crusc Blancia na stronie 5.

Parafialny kościół św. Jakuba i św. Leonarda (Chiesa di San Giacomo e San Leonardo / San Iako y San Linert) oraz przykościelny cmentarz…





W roku 2011 też zrobiłam mnóstwo zdjęć tej świątyni (są na str. 5), kościół nadal mi się podoba.

Pierwsze wzmianki o kościele pochodzą z dokumentu z 1347 roku. Pierwotnie gotycki (z tego okresu zachowała się wieża, ale dzwony na niej pochodzą z 1921 r.), w latach 1776-1778 zyskał wygląd barokowy z elementami rokoko. Przebudowa jest dziełem mistrza Franza Singera z Götzens koło Innsbrucka. Działania konserwatorskie przeprowadzono około 1875 roku.

Bogato zdobione wnętrze kościoła jest jednonawowe, mnóstwo tu stiuków i malowideł z czasów barokowej przebudowy.





Figury przy ołtarzu wykonał Domenico Rolling, ladyński twórca z La Val.



Malowidła stropowe przedstawiają sceny z życia patronów świątyni.











Było coś dla duszy, dla równowagi potrzebne było coś dla ciała . Poszłyśmy więc do pobliskiego marketu Despar i nabyłyśmy winka z Bardolino i Montepulciano. W zasadzie preferuję wina białe, ale w tym klimacie czerwone pasowały mi bardziej. Szkoda, że nie lokalne południowotyrolskie, te jednak za bardzo ogołociłyby nasze portfele .

Wkrótce po tym, jak wróciłyśmy do naszego mieszkanka, pojawili się też nasi narciarze.

Tego dnia przedreptałam około 9,7 km.

Kulinarne atrakcje narciarzy z tego dnia…





Żeberkowa wieża do podziału na czworo .

dangol napisał(a):Kulinarne atrakcje narciarzy z tego dnia…

Wybieram zdjęcie numer 1 .

Ja pewnie bym też tak wybrała . Strudel pojawi się zresztą (nieplanowany ) przede mną kolejnego dnia.

Środa

(9:15)

Dzień bardziej intensywnego wykorzystywania naszych karnetów punktowych , będą więc dwie gondolki, w tym jedna w obie strony.

Autobusem dojechałyśmy do centrum Colfosco, skąd lekko w dół uliczką Sotdlijia doszłyśmy do stacji gondolek.





Jednym z jajkowych wyciągów (nr 46 „Colfosco”) wjechałyśmy na górę .



Od górnej stacji „Colfosco” w dół prowadzi zimowy szlak pieszy. Poszłyśmy nim właśnie kawalątek, ale żeby przysiąść w schronisku Edelweiss, trzeba było przeciąć narciarską trasę zjazdową .

(fotka M)

Danusiu, jak zwykle, pokazujesz pyszności
Ja wybieram zdjęcie nr 2

maslinka napisał(a):
Ja wybieram zdjęcie nr 2

Piwko w najładniejszym kufelku w całej Alta Badii ! W domu takiego nie mamy , ale możemy pić piwo w "forstowym" buciku

Schronisko Edelweiss …



Ja w Szarotce znalazłam się pierwszy raz, dla Magdy to wspominki sprzed lat niemalże dwudziestu (wtedy, schodząc z gór z rodziną, schroniła się tam przed burzą).

(fotka M)

Widoczki sprzed schroniska na trasy dla narciarzy







W słoneczny dzień fajnie szusuje się tam jedynie przed południem.