Zimowa Alta Badia nie tylko dla narciarzy

La Villa (Stern, po ladyńsku La Ila) – centralnie położona wioska Alta Badii. Nazwa wywodzi się od ladyńskiego miana Ila ( lub Iles w liczbie mnogiej) historycznie używanego do opisania jednorodzinnych domów chłopskich.





Dotarłam tu ścieżką spacerową wzdłuż głównej drogi.
Wioskę odwiedziłam dwukrotnie już w 2011 (można to zobaczyć pod koniec str. 7 oraz na str. 15) . Tym razem zdecydowałam się pójść uliczką na samą górę (miało być szlakiem od jeziorka, ale nie wyszło ), więc mam kilka zdjęć z podejścia.

Widok z uliczki Picenin na szczyt La Ila (byłam tam podczas poprzedniego wypadu zimowego) i stromą trasę zjazdową Gran Risa…



Podejście uliczką Pläon…

Moim celem była Ütia Florian położona na wysokości 1520 m n.p/m/, tuż przy trasie narciarskiej.

(fotka z netu: https://www.plaoen.it/en/mountain-hut-r ... alta-badia )






Tu postanowiłam zrobić sobie dłuższą odsapkę, przy piwku i apfelstrudlu . Należało mi się , przecież przede mną był jeszcze pieszy powrót do Pedraces.



Na tegorocznym wypadzie obiadowaliśmy przede wszystkim w naszej kwaterze, przygotowane obiady przywieźliśmy z domu, każda z par miała wyznaczony dyżur na konkretny dzień. Ladyńskie restauracyjne dania tym razem w ilościach nieznacznych, w zasadzie chlubnym wyjątkiem był właśnie ten pierwszy dzień – ale dopiero wieczorem , już wspólnie ze „spóźnioną” dwójką.

Taka odsapka przy piwku i apfelstrudlu jest jak najbardziej zrozumiała i tylko to ostatnie zdjęcie zmusiło mnie do zjedzenia banana o tej porze a pogoda taka sama dzisiaj w Bieszczadach - sprawdzaliśmy , czy śnieżyce rosną . I rosną



Pozdrawiam
Piotr

Bliskości Bieszczadów pozytywnie zazdroszczę

piotrf napisał(a):Taka odsapka przy piwku i apfelstrudlu jest jak najbardziej zrozumiała i tylko to ostatnie zdjęcie zmusiło mnie do zjedzenia banana o tej porze :

Nie wiem, o jakiej porze trafię tu z ladyńskimi daniami i kolejnym apfelstrudlem , piwko natomiast trafi się częściej, więc może to być zarówno wieczorem, jak rano

Historyczna część La Villi znajduje się na wzniesieniu w stosunku do przebiegu głównej drogi, przy której znajduje się najnowsza zabudowa urbanistyczna. Właśnie w tej najstarszej części znajduje się kościół parafialny oraz zameczek, które widziałam i pokazałam (str. 7) w 2011 roku. Tym razem też do nich podeszłam, więc będzie kilka fotek.

Parafialny kościół Wniebowzięcia NMP (chiesa di Santa Maria Assunta) wraz z przylegającym do niego cmentarzem…









Kościół został zbudowany w 1516 roku, stanął w miejscu starszej kaplicy z 1363 roku. Świątynia zyskała wtedy wezwanie Satna Maria dles Stëres, od tego wywodzi się niemiecka nazwa La Vilii – Stern (gwiazda). Kościół został odrestaurowany pod koniec XX wieku.



Wnętrze świątyni (odrestaurowane w drugiej połowie XIX wieku) pokazywałam poprzednio, tym razem tylko jedno zdjęcie, gdyż akurat trafiłam na litanię Santa Croce, więc nie chciałam przeszkadzać…



Gotycki ołtarz główny wykonali mistrzowie z Val Gardeny, boczne ołtarze są w stylu toskańskiego gotyku. W centrum ołtarza głównego znajduje się polichromowana figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem (Stella Matutina) wykonana około 1900 roku.

(fotka z netu: https://commons.wikimedia.org/wiki/Cate ... avella.jpg )

Nieco poniżej kościoła znajduje się gotycko-renesansowy zameczek Colz (po ladyńsku: Ćiastel Colz).



(fotka z 2011 r.)

W 1536 roku cesarz Ferdynand I zezwolił Hansowi von Rubatsch na wybudowanie rezydencji szlacheckiej. Budowa zakończyła się w ciągu mniej więcej roku. Pod koniec XVI wieku zamek wszedł w posiadanie rodu Colz, następnie rodziny Winklerów, a potem Mayerhoferów. Z biegiem czasu budynek pełnił wiele funkcji, m.in. znajdował się w nim przytułek dla ubogich. Zamek został opuszczony około 1800 roku, w połowie XIX wieku popadł w ruinę. Po odrestaurowaniu w latach 80-tych XX wieku służył jako luksusowy hotel, zamknięty w 2010 roku. Obecnie jest to własność prywatna.



Ładny widok na zameczek jest od głównej drogi - widziałam z autobusu, zdjęcia nie mam.

Rzeźba artysty Loisa Anvidalfarei z Ciaminades przed wejściem na teren kościelnego cmentarza…



La Villa widziana z uliczki koło kościoła…







Widok na masyw Sas dla Crusc będzie mi towarzyszył codziennie .

Do Pedraces postanowiłam wrócić wzdłuż rzeki Gran Ega, doszłam do niej szlakiem odchodzącym od głównej drogi przy hotelu Aurora.

W takich okolicznościach spacerowanie to czysta poezja Piękna pogoda do tego



Pozdrawiam
Piotr

Piękna pogoda tego dnia dopisała, ale niestety nie każdego dnia tak było. Na świetną aurę jednak też jeszcze trafiliśmy

Mostek w Badii, którym szlak przechodzi na drugi brzeg rzeki…

Ławeczka biesiadna…



Jednak niczego odpowiedniego do postawienia na "stoliczku" nie miałam w plecaku, no i sama byłam .

Kolejnym mostkiem powrót na poprzedni brzeg rzeki, mijając Badia Pub.





Do naszego miejsca noclegowego było już blisko.



„Spóźniona” dwójka też już daleko nie miała, gdyż właśnie zjechali z autostrady za przełęczą Brenner. Po drodze zatrzymali się jeszcze w Pederoa, aby nabyć „karne” piwko dla oczekującej czwórki.

(fotka M)

W czasie, gdy ja wędrowałam, narciarze szusowali po zaśnieżonych łąkach , czasem zaglądając do chat przy wyciągach.



Czekali na mnie we Florianie, ale ja dotarłam tam znacznie później .

(fotka A)

Hitem tego wypadu okazała się dla nich La Brancia, do której zaglądali też w kolejne dni.







Podobało się im jednak wszędzie , zarówno w chatach, jak na stokach. W tym roku świadomie kupili karnet tylko na Alta Badię, a nie na całe Dolomity. Stwierdzili, że po czterech latach przerwy od dolomickiego szusowania (bo przed trzema laty były „cztery góry” koło Schladming), z przyjemnością pokręcą się tylko po „naszym” regionie .