Sierpniowy HVAR 2018 a na deser BiH - to się naparwdę udało!

...CD

Spontanicznie decydujemy się na powrót do Zavali, do kompleksu Skalinda w nadziei, że rano może będzie jeszcze szansa na zajęcie jednej z jaskiń na plażowanie.
I mamy szczęście Po 1 trafia nam się super miejscówka na parkowanie (pod drzewami oliwnymi), po 2 najfajniejsza jaskinia jest faktycznie wolna, zatem dziś jest nasza ! Może nie w 100% nasza bo jacyś Niemcy zostawili sobie na noc leżak i parasol, ale i tak nie jest źle, bo na szczęście przychodzą dość późno.



Rozkładamy grajdołek i biegiem do wody. O 10:00 jest, hmmm, w sumie chłodna. Ale temperatura powietrza rośnie, więc balans idealny. Po konsumpcji 2 śniadania kupionego rano w piekarze, wodnego szaleństwa ciąg dalszy. Mam wrażenie, że nie ma nic, co wyciągnie moje dzieci z wody. Z wyjątkiem może jednego…lodów! Zostawiamy flaminga i łabędzia na straży naszej jaskini i idziemy na górę do barku. My na kawę, młodzież na lody. Kawiarniana przerwa trochę się przedłuża, bo do rachunku dobijają potem jeszcze lemoniady i aperolek Tak się trwoni w takich miejscach bez sensu kasę na wakacjach, ale czy czasem nie o to chodzi w urlopie?






Po godzinie wracamy do naszej miejscówki i kontynuujemy nicnierobienie do 15:00
Pora zbierać się na obiad. Było super, może jeszcze raz by tu wrócić ?
Ostatni rzut oka na Otok Šćedro w drodze do tunelu:


I za tunelem szybciutko przez Pitve, niestety my na ogonie...A raczej w środku peletonu







I ponownie rzut oka na Jelsę z poziomu Pitve :


A odwracając głowę w drugą stronę, widok na Pitve:



Wjeżdżamy do Jelsy:


Po drodze zatrzymujemy się przed Studenacem i kupujemy bakłażany, paprykę i cukinię. Będzie sałatka Makłowicza z grillowanych warzyw, którą robimy niezmiennie od ponad 15 lat
Gdyby ktoś miał ochotę spróbować (a nie będzie żałował! ), to gdzieś tu w pierwszej połowie :https://www.youtube.com/watch?v=tgc3bjRSDcc Aż trudno swoją drogą uwierzyć, jak czas zasuwa.. Mam wrażenie, że ten odcinek był tak niedawno
Ponieważ z poplażowym odświeżeniem a potem z grillem trochę się schodzi, do kolacji zasiadamy dopiero po 20:00 na naszym balkonie.






Ryby pyszne, ale następnym razem musimy pamiętać o zabraniu kratki do grillowania, bo na aluminiowych tackach totalnie się porozpadały.


Sałatka Makłowicza pasuje idealnie, a dzieła dopełnia zimne wino w plastikowej butelce z winnicy Nikoli, które dostaliśmy od niego w prezencie. Jedyny minus tego wina – za szybko się kończy!


Dziś odpuszczamy spacer po wieczornej Jelsie, poranny całkowicie mnie zadowolił

lotnikwsk napisał(a):Tak z ciekawości a na aucie rybacy nie mieli rybek
Ja kiedyś tak kupowałem i ceny były naprawdę super

Niestety nie, jak wróciłam po gapieniu się na wschód słońca, to samochodu już nie było

Zazdroszczę tej porannej, pustej Jelsy
Przepiękna Rybki bleee, choć i ja się powoli przekonuje
Ja też chleb tylko kukurydziany, do maczania w oliwie jest fajny

gusia-s napisał(a):

corrina napisał(a):

Cóż to za paskudztwo Miałabym opory przed zjedzeniem brrrr

Gusiu, to żabnica Nie odważyłam się kupić, bo 1) była droga, 2) nie chciałabym się z nią bawić w kuchni. Ale z tego co słyszałam, podobno jest pyszna !

wiolek_lp napisał(a):Zazdroszczę tej porannej, pustej Jelsy
Przepiękna Rybki bleee, chodź i ja się powoli przekonuje
Ja też chleb tylko kukurydziany, do maczania w oliwie jest fajny

Jakbyś na 2019 znów tam stacjonowała, to byś miała okazję przekonać się naocznie, że warto wstać przed świtem
A tak to możesz sobie co najwyżej to swoje zadoopie pooglądać, ale wschodu też tam chyba nie uświadczysz, o ile się nie mylę, bardziej zachód

Muszę znaleźć jakiś chorwacki odcinek Makłowicza (nie licząc tego ze Splitu), od którego "dowiedziałem się" ponad 2 lata temu o takim kraju jak Chorwacja .

Miejscówka na plaży bosska

Kolacja wygląda pysznie. Jeszcze nigdy na wyjeździe nie przygotowywałam żadnej rybki. Zwykle patrzę na te skrzynki i nie bardzo wiem, na co się skusić. O innych morskich stworzakach nawet nie wspominam.
No a jak widzę na forum takie zdjęcia, to zazdraszczam

Czy ten chleb kukurydziany mniej się kruszy?

Malen napisał(a):Miejscówka na plaży bosska

Dlatego w sumie wylądowaliśmy tam 3 razy

Malen napisał(a):Kolacja wygląda pysznie. Jeszcze nigdy na wyjeździe nie przygotowywałam żadnej rybki. Zwykle patrzę na te skrzynki i nie bardzo wiem, na co się skusić. O innych morskich stworzakach nawet nie wspominam.
No a jak widzę na forum takie zdjęcia, to zazdraszczam

My to pół życia w kuchni spędzamy a ryby kochamy, więc kiedy nadarza się okazja zakupu takich naprawdę świeżych, to nie ma innej opcji, jak iść na targ

Malen napisał(a):Czy ten chleb kukurydziany mniej się kruszy?

Też się kruszył niestety, ale mniej niż te wszystkie inne

Jelsa o świcie super, ale za nic w świecie nie wstałabym na wakacjach o takiej porze, a tym bardziej, aby kupić jedzenie...
choć rybki po obróbce bardzo smakowicie wyglądają, choć ja jakoś nie mogę ryby jeść jak ona na mnie patrzy...

Dotarłam również i ja do Twojej relacji Hvar jak zwykle pięknie się prezentuje
Jak czytam kolejne relacje z Hvaru, to uświadamiam sobie jak niewiele na tej wyspie widziałam... Chodzi mi głównie o plaże, bo miasta "zaliczone" wszystkie, a plaż niewiele... Ale będzie po co wracać...

Holenderskie Karlovačko?
Profanacja
http://www.heineken.hr

Bidon napisał(a):Holenderskie Karlovačko?
Profanacja
http://www.heineken.hr

Ha! To już rozumiem, skąd te ceny!
W Bośni lokalny browarek był prawie połowę tańszy

Bidon napisał(a):Holenderskie Karlovačko?
Profanacja
http://www.heineken.hr

Może być nawet polskie grunt, że smakuje

DZIEŃ 7
24.08.2018 Hvar – Velo Grablje

Dziś już nie tak hardcorowo ze wstawaniem, ale też raczej wcześnie, bo o 7:30 Najpierw obowiązkowy pierwszy punkt dnia czyli kawka na balkonie, podczas której odwiedza nas malutki gekon


Najwyższa pora odwiedzić w końcu miasto Hvar. Po śniadaniu, które jak zwykle się przedłuża, ruszamy spokojnie w kierunku Hvaru. Mijamy Stari Grad i suniemy sobie niespiesznie, delektując się widokami.



Z tego wszystkiego przegapiamy zjazd na Malo i Velo Grablje, które było w planach być po drodze. No trudno, zajedziemy tam wracając.
Po wjeździe do miasta od razu kierujemy się na górę pod fortecę.



Zajmujemy jedno z ostatnich miejsc pod samym murem Španjoli, a więc w cieniu. Idealnie Samą fortecę jednak chyba odpuścimy. Teraz szkoda nam trochę czasu, zobaczymy, czy będą jeszcze siły po zejściu i wejściu. Tymczasem napawamy się widokiem, który już tyle razy widziałam na zdjęciach. I w końcu naprawdę tu jestem i widzę to na własne oczy. No muszę przyznać, jest pięknie!
Stali bywalcy Hvaru znają ten widok pewnie na pamięć, ale nie zaszkodzi przypomnieć go sobie 2 dni po Blue Monday, nieprawdaż? To zapraszam !
Na początek najbardziej chyba pocztówkowy widoczek z Hvaru a w tle Pakleni Otoci.




To zajrzyjmy trochę bardziej z bliska




W porcie ludzi "jak mrówków" i przyznam, że już mnie trochę zniechęca, ale nie można się przecież tak na dzień dobry nastawiać negatywnie



No no, niektórym jacht nie wystarczy, trzeba mieć jeszcze na jachcie helikopter


Każdy skrawek cienia zajęty, a tam gdzie operuje dość konkretnie słońce - puściutko



Jestem do tego stopnia pijana tym widokiem, że w pewnym momencie tracę głowę, a tak konkretnie to obiektyw... Na szczęście tylko na kilka chwil, ale są to prawdziwe chwile grozy Ale w końcu wyjazd bez przygód to nie wyjazd
Ustawiamy się do rodzinnego selfie na zboczu pod murem, tam najbardziej po lewej stojąc twarzą do miasta, za dużą agawą, przy której wszyscy robią sobie zdjęcia. Wszystko dzieje się za szybko i w zbyt wielkim chaosie, w skutek czego nie dopinam torby od lustrzanki. Wkładając do torby jeden obiektyw, jednocześnie próbuję ustawić towarzystwo i niestety nie jest to dobra strategia, ponieważ nagle…nie trafiam obiektywem do torby, obiektyw spada na ziemię i zaczyna się bardzo szybko toczyć w dół! A że nieszczęścia chodzą parami, to jakimś cudem z otwartej torby wypada też drugi - teleobiektyw, który błyskawicznie podąża w dół zaraz za pierwszym. W tym momencie robi mi się tak gorąco, że to cud, że sama się nie przewracam i nie turlam w dół. Widzę już oczami wyobraźni roztrzaskane obydwa obiektywy gdzieś na samym dole wzgórza. Albo w ogóle ich nie widzę, bo nagle znikają mi po prostu z oczu. No to już kompletna klapa i koniec Nie mam obiektywów. Ręce bezwiednie zaczynają mi się trząść. Okazuje się, że mam jednak mnóstwo szczęścia. Obiektywy zatrzymują się gdzieś w krzakach, między kaktusami i agawami, kilkanaście metrów poniżej. Nie widać ich, więc nie do końca wiadomo, czy mam to szczęście, czy jednak nie. I tu do akcji wkracza mój Bohater, czyli M., który schodzi niepewnym krokiem w stronę krzaków
Cięższy teleobiektyw udaje się znaleźć w bardziej widocznej części krzaków. Mniejszego trzeba trochę poszukać. To niewiarygodne, ale ostatecznie misja kończy się sukcesem Nie mam pewności, czy szkła są całe, czy nic się nie uszkodziło, ale dopóki nic nie trzeszczy w środku, jest szansa, że oprócz ogromnego zakurzenia, sprzęt nie odniósł jakichś większych uszczerbków. M. wraca z obiektywami na górę, ja się w dalszym ciągu cała trzęsę i chwilę mi zajmuje, żeby dojść do siebie. Dostaje opierdziel, żebym się nieco ogarnęła i zaczęła pilnować dobytku, a przede wszystkim nie działała w takim chaosie
Po kilku głębszych oddechach tłumaczę przestraszonym dziewczynkom, że nic się nie stało i udajemy się w końcu w dół, tym razem już oficjalnie wytyczoną ścieżką i schodami. I od razu kilka krótkich przystanków...



Spacer w dół w narastającym upale zajmuje nam pół godziny. Oczywiście można szybciej, pod warunkiem, że nie zatrzymuje się co chwila na kolejne zdjęcia. Głownie telefonem, bo nie jestem pewna, czy cokolwiek wyjdzie z canona. Sprawdzę to na dole.






No to jesteśmy jakoś w połowie drogi na dół, a może już nawet bliżej


I po przejściu kolejnych schodków ten sam widoczek, tylko w drugą stronę


Mijamy rozmodlonego starca. Zasiedział się chłopak nieco


I urokliwe pamiątki.



Po zejściu na dół, siadam więc na murku przy Placu św. Szczepana i upewniam się, że obiektywy chyba jednak są całe i działają, chociaż teleobiektyw coś tam jednak chrzęści w środku. To i tak już relikt, bo kupowałam go kilkanaście lat temu jeszcze do lustrzanki analogowej. Tyle lat a on jeszcze zipie. Głupi naprawdę ma szczęście!

Mój kochany Hvar jak zwykle piękny Zdecydowanie mój nr 1 jeżeli chodzi o widoki