Małe i duże po Polsce podróże - Na Wschód-odsłona 2 :)

01.05.2016, niedziela – c.d.

Z Uniejowa i Spycimierza udaliśmy się na północny wschód, do Łęczycy. Niespełna rok temu, w sierpniu przejeżdżaliśmy przez miasto wracając znad morza, zatrzymaliśmy się nawet by zrobić drobne zakupy, ale nie zajrzeliśmy wcale do tutejszego zamku. Miałem co prawda jakieś blade pojęcie, że chyba coś ciekawego w Łęczycy się znajduje, ale w głowie wciąż mieliśmy cudowne bałtyckie plaże i perspektywę powrotu do pracy dnia kolejnego. Dopiero po powrocie okazało się, że jednak popełniliśmy błąd, na naprawę którego właśnie nadszedł czas.

Łęczyca jest jednym z najstarszych polskich miast, jednym z miast królewskich. Wznosi się tutaj Zamek Królewski zbudowany w XIV wieku przez Kazimierza Wielkiego. Przez następne 100 lat wielokrotnie bywał tu król Władysław Jagiełło, a następnie Kazimierz Jagiellończyk. W drugiej połowie XV wieku został odbudowany po wielkim pożarze, jednak nigdy już nie odzyskał dawnej świetności i rangi. Zdobyty przez Szwedów następnie przechodził z rąk do rąk by ostatecznie popaść w ruinę na początku XVIII wieku. Dopiero w latach 60-tych XX wieku częściowo zrekonstruowano i odbudowano, dziś mieści się w nim Muzeum Ziemi Łęczyckiej.

Budowlę zamku widać już z Biedronkowego parkingu na którym zostawiliśmy auto.



Zanim jednak do niego doszliśmy poprzyglądaliśmy się ogromnym gniazdom wron w wielkiej ilości znajdujących się na pobliskich drzewach.







Poza gniazdami, przed zamkiem zebrała się grupka białogłów i rycerzy, kto zacz, nie rozpoznaliśmy











Zamek z zewnątrz wygląda całkiem nieźle.



Co ma symbolizować ten kamień? Trudno powiedzieć.



To chyba król Kazimierz Wielki

Wchodzimy. Muzeum nieszczególnie nas interesowało, poczytaliśmy trochę o historii z tej tablicy.



Wewnątrz murów lekkie rozczarowanie. Fakt, pogoda ponura, ale dziedziniec jakiś taki ….niewyjściowy , a do tego – rozkopany.

Porozglądaliśmy się niedługą chwilę po zamku i poszliśmy zobaczyć co jeszcze w Łęczycy jest ciekawego.

Rynek…w sumie niczego sobie, z ładnym Ratuszem w stylu klasycystycznym z końca XVIII wieku (do którego budowy użyto materiału z rozbiórki zamkowych murów).













Budynek starostwa powiatowego.



Kolorowo….

Po zachodniej stronie Rynku wznosi się kościół św. Andrzeja. Elewacja zewnętrzna woła o odświeżenie , jednak sama budowla ma długą i bogatą historię o której można przeczytać TUTAJ. Ten sam tekst jest zresztą umieszczony przy wejściu do kościoła.





Dalej niż kawałek za próg nie weszliśmy jednak, trwała bowiem niedzielna msza





Zwróciliśmy uwagę na półokrągły ciąg kamienic mieszkalnych tuż obok kościoła, zastanawiając się czy to może nie pozostałości o tak nietypowo zbudowanym klasztorze? Jednak raczej nic takiego w tym miejscu nie istniało, domy te najprawdopodobniej zbudowano w oparciu o dawne XIV-wieczne miejskie mury.



Jedną z niewielu ich pozostałości jest jedna z 9 baszt, od XVIII wieku pełniąca rolę dzwonnicy kościoła św. Andrzeja.

Ponownie przez Rynek…







udaliśmy się do północnej części miasta. Dawne Stare Miasto jest bardzo niewielkie, nietrudno było zatem natknąć się na kościół NMP i klasztor bernardynów. Jak wyczytaliśmy, kompleks ten zbudowano już poza miejskimi murami, mimo, że od krańca Rynku dzieli to miejsce może 200m.





Całość kompleksu klasztorno-świątynnego robi bardzo dobre wrażenie, jest odnowiona i zadbana.





Rzecz jasna wciąż jest niedziela i także tutaj właśnie rozpoczęła się msza, także za wiele sobie nie pooglądaliśmy wewnątrz nie mówiąc o robieniu zdjęć. Za to na zewnątrz było już pusto











Niespiesznie wróciliśmy do samochodu, pozostawionego na pustym dziś parkingu pod Biedronką. Po drodze jeszcze rzut oka na łęczycki zamek.





Czy warto było tutaj przyjechać? Z pewnością tak, choć zamek nieco rozczarował. Ładny Rynek i dwa kościoły z pewnością pozostałe po Łęczycy wrażenie trochę poprawiły…i po drodze nad morze (kiedyś) z sympatią spojrzymy na niewielkie dziś a tak ważne przed wiekami miasteczko.

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Wewnątrz murów lekkie rozczarowanie. Fakt, pogoda ponura, ale dziedziniec jakiś taki ….niewyjściowy , a do tego – rozkopany.

To chyba już długo coś tam kopią, bo jeśli mnie pamięć nie myli, to jak byliśmy w Łęczycy na wiosnę 2013 roku, to też było na dziedzińcu rozkopane.

Czy zajrzeliście też do pobliskiego Tumu?

Nefer napisał(a):To chyba już długo coś tam kopią

Aha
No to tym bardziej nie świadczy to o zamku (a właściwie o decyzyjnych w tej sprawie) najlepiej.

Nefer napisał(a):Czy zajrzeliście też do pobliskiego Tumu?

Owszem

01.05.2016, niedziela – c.d.

Będąc w Łęczycy nie sposób nie zajrzeć do położonego tuż obok niej Tumu. Nie zrobiliśmy tego latem zeszłego roku, zrobimy to teraz .

W okolicach niepozornej dziś wioski Tum, o której jak pamiętam uczyłem się w zamierzchłych czasach szkoły podstawowej, w czasach początku państwa polskiego istniało średniowieczne, drewniane grodzisko (podobno ma zostać zrekonstruowane). W drugiej połowie XI wieku powstało też pierwsze na ziemiach polskich opactwo benedyktynów. Istniejąca do dziś, największa romańska budowla w Polsce – archikolegiata pw. NMP i św. Aleksego została zbudowana w połowie wieku XII i aż do czasów zaborów była znaczącym miejscem w życiu kościoła a także państwa polskiego. Przebudowana po zdobyciu przez Litwinów i najeździe Krzyżaków w stylu gotyckim, następnie po zniszczeniach dokonanych przez Szwedów w stylu klasycystycznym, popadła w niemal całkowitą ruinę w roku 1939. Po wojnie były plany by kościoła już nie odbudowywać, jednak remont przeprowadzono kończąc go ponowną konsekracją w 1961r. Przywrócono dominujący styl romański z gotyckimi elementami w nawach bocznych, dzięki czemu archikolegiata w Tumie prezentuje się dostojnie i reprezentacyjnie. A widać ją już zaraz po wyjeździe z Łęczycy w kierunku wschodnim.





Skręciliśmy z drogi głównej do Tumu i od razu widać było, że coś dziś tutaj się dzieje. Na skrzyżowaniu Straż Pożarna, na poboczu sznurek zaparkowanych aut. Kawałek przed wsią okazało się, że dalej nie pojedziemy, trzeba skręcić na zaimprowizowany nieco parking przy jakimś skansenie, tak też więc zrobiliśmy.

Przywitał nas ŁUK



No i wyglądało na to, że zamiast kościoła pooglądamy najpierw parę wiejskich chat skansenu

Pośród chat kręcił się spory tłumek, zdaje się, że zwiedzanie tego miejsca jest płatne, ale dziś, nie wiadomo dlaczego, nikt żadnych opłat nie pobierał. Za to większość odwiedzających (w tym spora grupa z wycieczki rowerowej) zajadała się jakimś poczęstunkiem „typu wiejskiego” w postaci wędlin różnego typu na plastikowych tackach. Nie skorzystaliśmy.

Można było je dostać w tej chacie.



























Miejsce może i ciekawe na momencik, ale tak trochę „ni przypiął i przyłatał” , żadnej informacji, nieogrodzone….dla niezorientowanych przybyszów takich jak my – nie wiadomo o co tu biega

No nic, czas na właściwy cel przyjazdu do Tumu, czyli romański kościół. Okazało się, że właśnie dziś (w sumie nic dziwnego, jest 1 maja) zorganizowano coś w rodzaju „Dnia Tumu”, czyli ogólnie mówiąc kościelno-straganową akcję z powodu której zamknięto ulice w wiosce i kawałek musieliśmy dojść pieszo.

O tej popołudniowej już nieco porze Dzień Tumu zbliżał się powoli do końca, ale na placyku za kościołem trwało jeszcze nabożeństwo, stragany działały, a i tłumek był dość pokaźny. Nas jednak interesował wyłącznie kościół.

Renesansowa dobudówka wejściowa skrywa piękny romański portal



Wewnątrz… też ładnie, ale nie da się ukryć, widać że to w znacznej mierze rekonstrukcja.



Mimo to na ścianach zachowało się trochę fresków.





Gotyckie łuki naw bocznych.







Główne (zresztą jedyne) wejście jest na ścianie bocznej, w tylnej apsydzie także stoi mały ołtarz.

Klimatyczne elementy….













Organy jakby lekko nie pasują



XV wieczna chrzcielnica z ciekawą, najstarszą zachowaną w Polsce (podobno z IX wieku) pokrywą w formie czapy Wikingów, na której wyryto znaki pisma runicznego.

I jeszcze kilka zdjęć z zewnątrz















Tuż obok stoi drewniany kościółek św. Mikołaja z 2 połowy XVIII wieku.



I jeszcze kolegiata od zachodu.









Rzut oka na „Dzień Tumu”, msza wciąż trwa.



Robocza nasza nazwa Dzień Tumu rzecz jasna jest trochę na wyrost… to jednak są znacznie poważniejsze uroczystości. Tum Jest – czyli obchody 855-lecia konsekracji archikolegiaty







Wróciliśmy do auta. Uczucia… jednak mieszane , chociaż prawdopodobnie gdybyśmy trafili na moment, dzień z ładną pogodą i bez takiej jarmarcznej otoczki odebralibyśmy to miejsce inaczej, pewnie też zajęłoby nam to mniej czasu. Ale niewątpliwie warto, trzeba tu być choć raz i dobrze że tego dokonaliśmy.

c.d.n.

Mi archikolegiata w Tumie bardzo się podobała "na żywość" - jak to kiedyś mówiła moja córka.
Ładnie też prezentuje się na Waszych zdjęciach.
Nie widzę tylko odciśniętej łapy Boruty na kościelnej wieży .

Nefer napisał(a):Mi archikolegiata w Tumie bardzo się podobała

Nam w sumie też, zarówno z zewnątrz jak wewnątrz.
Fajnie że mamy w kraju trochę zachowanych zabytków romańskich, parę lat temu widziałem kolegiatę w Kruszwicy i wrażenie było jeszcze lepsze, może też dlatego że jest ona mniejsza.

Nefer napisał(a):Nie widzę tylko odciśniętej łapy Boruty na kościelnej wieży .

My też nie widzieliśmy

Na c.d. zapraszamy za czas jakiś... po powrocie z wakacji

Nefer napisał(a):...archikolegiata w Tumie...

Nie dotarliśmy, choć bardzo daleko nie mamy.

Ale o okolicy się naczytałem. Jest taka książka z serii o Panu Samochodziku, co prawda wtedy jeszcze samochodzika nie miał.



Wakacyjnych przyjemności życzę

pzdr