Dokąd na narty?

Koleżanko Maslinko. Już jest maj. Grille i zabawy na powietrzu. Coś u koleżanki czas się zatrzymał.

darek1 napisał(a):Koleżanko Maslinko. Już jest maj. Grille i zabawy na powietrzu. Coś u koleżanki czas się zatrzymał.

Kolego Darku, nie wiem, jak u Ciebie, ale w moim kalendarzu jest kwiecień I właśnie idę się bawić na powietrzu

Pozdrawiam

Nie słuchaj człowieka tylko dokończ relację! Pozdrawiam.

Witam. Zverowka-Spalene to nasz ulubiony ośrodek na jednodniowy wypad. Można tam wyjeździć się do woli. Osoby bardzo dobrze jeżdżące i nowicjusze znajdą tam coś dla siebie. A bonusy w postaci tatrzańskich widoków niezapomniane. Piękne miejsce. Pozdrawiam

Nie lubię Zverowki bo tam skręciłem nogę.

podszywacz napisał(a):Nie słuchaj człowieka tylko dokończ relację! Pozdrawiam.

Zaraz następny odcinek, niestety trochę pochmurny

piamir napisał(a):Witam. Zverowka-Spalene to nasz ulubiony ośrodek na jednodniowy wypad. Można tam wyjeździć się do woli. Osoby bardzo dobrze jeżdżące i nowicjusze znajdą tam coś dla siebie. A bonusy w postaci tatrzańskich widoków niezapomniane. Piękne miejsce. Pozdrawiam

Zgadza się - widoki cudne! Jako, że mieszkaliśmy w Zubercu, był to najbliższy nam ośrodek. To dodatkowy bonus.

darek1 napisał(a):Nie lubię Zverowki bo tam skręciłem nogę.

No tak, to możesz mieć złe skojarzenia...


Dzisiejszy odcinek będzie nawiązywał do pogody za oknem


29 marca (Wielki Piątek): Kubinska Hola

Aura niezbyt zachęcająca do nartowania... Na szczęście nie pada deszcz, tylko śnieg. Jedziemy więc, tym razem daleko - za Dolny Kubin, do ośrodka Kubinska Hola

Mijamy Oravsky Hrad, który trudno poznać w takich okolicznościach przyrody:



I Oravsky Podzamok:



Zatrzymamy się tu w drodze powrotnej, kiedy będzie słonecznie

Mapa Kubinskiej Holi wygląda tak:



i daje nadzieję na miłe szusowanie, mimo nie najpiękniejszej (delikatnie mówiąc) pogody.

Niestety po przyjeździe na miejsce (i kupieniu karnetów ) okazuje się, że nie chodzi cała góra, czyli "w provozu" jest tylko dolna kanapa i dwa, równoległe do siebie, orczyki.
Pytamy, dlaczego zamknęli górne wyciągi i dowiadujemy się, że są złe warunki... OK, jest mgła, ale w tym momencie jeszcze nie tak gęsta, żeby zamykać pół ośrodka.

Mówią nam, że jak aura się poprawi, to otworzą. Nie pozostaje nam nic innego, jak mieć nadzieję... I tak już kupiliśmy skipassy (na cały dzień; czasowe, na kilka godzin, zupełnie się nie opłacały). Szkoda tylko, że nie zrobili jakiejś promocji w związku z tym, że areał działa na pół gwizdka

Jeździmy więc lanovką o długości 1300 m i dwoma orczykami - po 1250 m.

Trasa (w zasadzie jedna , można jechać po prawej lub po lewej stronie stoku) od rana zmuldzona, ale do tego jesteśmy przyzwyczajeni...



Po jakiejś półtorej godzinie szusowania śnieg zaczyna sypać tak mocno, że jazda staje się coraz trudniejsza. Niewiele widzimy, przydałyby się wycieraczki na gogle

Nie ma sensu się męczyć, idziemy na Bażancika



I przez okno patrzymy na świat:



Po godzinie przestaje sypać. Wracamy więc i głównie jeździmy na orczykach. Podobają nam się najbardziej w całym ośrodku, a dokładnie fakt, że (jak się wepniemy w tym samy momencie) można jechać obok siebie i rozmawiać







Śnieg do końca dnia już nie będzie padał. Natomiast mgła jest coraz gęstsza. Widoki z kanapy :





i ze stoku:



Teraz mają powód, żeby górna część tras była zamknięta. Ale wcześniej, naszym zdaniem, nie było takiej potrzeby.

Jeżdżenie znów mija się z celem. Udajemy się w najbardziej odpowiednim w tym momencie kierunku



Na godzinę przed zamknięciem ośrodka (czyli koło 15:00) pogoda i widoczność się poprawiają:





Zauważamy, że ruszył górny orczyk. Uradowani podchodzimy w tamtą stronę i... dowiadujemy się, że wpuszczają tylko ratowników, żeby sprawdzili stan tras. Tych "ratowników" było kilku albo i kilkunastu Orczykiem wjechali ze 3 razy Tacy to byli "ratownicy". Nam oczywiście nie pozwolono. I to nas najbardziej zdenerwowało. Dlatego właśnie Kubinska Hola niezbyt dobrze nam się kojarzy, chociaż pewnie w "normalnych" warunkach można tam poszaleć, ilość wyciągów i tras na to pozwala.

Wracamy na parking i wychodzi słoneczko. Też sobie wybrało porę Wrócimy więc do "domu" nieco okrężną drogą, trochę zwiedzając. Ale o tym w następnym odcinku.

Lubię Zuberec bo ....: blisko z Warszawy, stoki dostosowane dla mojej rodziny Spalena Rohace, Milotin, Janovki, zakwaterowanie w osobnym domu lub u rodziny z pełnym wyposażeniem, śniadania we własnym zakresie, obiadokolacje w Kolibie, Orawskiej Izbie, Starej Kremie lub Milotince. Blisko do termalnych żródeł Oravice, parku wodnego w Mikulaszu, Muzeum Orawskiej Diediny, granicy z Polską.

29 marca (Wielki Piątek): Dolny Kubin, Podbiel, czołg i inne takie

Jak na ironię, gdy kończymy nartowanie i na parkingu pakujemy się do Fabiaka, wychodzi słońce



Trudno... Jutro pogoda wynagrodzi nam dzisiejszy słabszy dzień.

Jedziemy w stronę Dolnego Kubina:



który pięknym miastem raczej nie jest, dużo blokowisk. Chociaż być może jakieś ładniejsze centrum też się znajdzie, piszę tylko o tym, co rzuca się w oczy, kiedy przejeżdża się przez miasto.



Robimy zakupy w tutejszym Tesco i powoli zaczynamy wracać do "naszego" Zuberca. Powrót trochę potrwa

Po drodze zatrzymujemy się przy ośrodku narciarskim Racibor w Oravskim Podzamoku.





Trochę mały areał, ale gdyby nie było pogody, nie będziemy się pchać na Chopok. Musimy znaleźć jakieś wyjście awaryjne. Zresztą zostały nam jeszcze 3 dni, które trzeba jakoś narciarsko zagospodarować Mamy jeszcze w planach Oravice, Malino Brdo czy ewentualnie Oravską Leśną, ale zawsze warto zobaczyć coś nowego.

Zniechęcają nas jednak niebieskie trasy, chociaż na żywo wyglądają raczej na czerwone.

Następny przystanek robimy przy Oravskim Zamku, żeby pstryknąć kilka fotek. Z tej strony zamczyska jeszcze nie fociliśmy (mamy zdjęcia zrobione z brzegu Wagu, no i z dziedzińca oraz z wnętrza), a trzeba przyznać, że prezentuje się okazale:





Mkniemy dalej drogą wzdłuż Wagu:



Pola są jeszcze przyprószone śniegiem:



Ale na wzgórzach (pewnie południowe zbocza) - wiosna:



Nie mogłam nie zatrzymać się w miejscowości Podbiel, której część (Bobrova) została uznana za rezerwat architektury ludowej. Można tu podziwiać ocalałą drewnianą zabudowę charakterystyczną dla środkowej Orawy.
Większość zabytkowych domów nie jest obecnie zamieszkana, ale w niektórych mogą przenocować turyści.







Bardzo mi się tu podoba :





Kawałek dalej, już za wsią, trafiamy na dziwną atrakcję - możliwość przejazdu czołgiem, za jedyne 7 euro od osoby



Czołg do największych nie należy W Gliwicach mamy większy (z tym, że pomnik, więc raczej do jazdy się nie nadaje).



Krajobrazy coraz ładniejsze, co oznacza, że zbliżamy się do Zuberca :



Wieczór spędzamy w miejscowej pizzerii.

A jutro będziemy szusować na Chopoku (a właściwie - na Chopku , jak mówią Słowacy )

maslinka napisał(a):
Wieczór spędzamy w miejscowej pizzerii.

A jutro będziemy szusować na Chopoku (a właściwie - na Chopku , jak mówią Słowacy )

Szusowaliście po stronie północnej czy południowej? Jak oceniasz Funitel ? Czy wg Ciebie Twinliner również spełnia nasze oczekiwania?

Widzę, że nienarciarskie wycieczki nie spotkały się z zainteresowaniem Wrócę więc do opisów nartowania

majeczka napisał(a):Szusowaliście po stronie północnej czy południowej? Jak oceniasz Funitel ? Czy wg Ciebie Twinliner również spełnia nasze oczekiwania?

Szusowaliśmy... wszędzie Prawie nie było trasy, którą byśmy nie przejechali. Natomiast jedynym wyciągiem, którego "nie zaliczyliśmy" był Twinliner... Może i szkoda, ale to połączenie (bardzo krótkie) jakoś nam nie pasowało na narciarskim szlaku, jaki obraliśmy.

Funitel robi duże wrażenie. Zwłaszcza mój mąż był zachwycony Zresztą zaraz opiszę to dokładniej i pokażę na zdjęciach


30 marca (Wielka Sobota): Chopok

"My som na Chopoku" - tak będziemy dzisiaj do siebie mówić Oczywiście zdajemy sobie sprawę, że nie jest to po słowacku ani nawet po czesku

Z Zuberca wyjeżdżamy po 7:30, żeby jak najwcześniej zameldować się na parkingu w Demianowskiej Dolinie. Jesteśmy tam o 8:50. Jak się okazuje, za późno, żeby podjechać pod wyciągi na Zahradkach. Wszystkie parkingi, poza tym najdalszym od stoku, ponoć zajęte. Przynajmniej tak pokazują tablice:



Trudno, stajemy tutaj. Na szczęście zaraz podjeżdża skibus i zabiera nas na miejsce. Pierwsze wrażenie:



bardzo pozytywne

Kupujemy całodzienne skipassy (po 33 euro, ceny alpejskie ) i zaczynamy narciarską przygodę na Chopoku

Mapa tras:



Wygląda na to, że dzisiaj poszalejemy

Ludzi jeszcze mało:



więc nie tracimy czasu - wsiadamy na kanapę:



Na zdjęciu czerwona trasa nr 1, która przypadnie nam do gustu. Zauważyłam, że lubimy czerwone "jedynki" I w Austrii, i w Dolomitach należały do naszych ulubionych tras



Po prawej widać wagoniki super nowoczesnej kolejki Funitel, które jeszcze pokażę dokładniej.

Kanapa wywozi nas na Rovną Holę (1491 m). Bardzo krótka sesja zdjęciowa:



bo szkoda nam czasu. Sz...sz...sz...sz...

Po pierwszym zjeździe już wiem, co mieli na myśli ludzie piszący o Chopoku: "połączenie Zachodu z głęboką komuną" Niestety trasy prawie nietknięte ratrakiem. Na pewno przejechali raz czy dwa, żeby trochę wyrównać, ale wystarczyło kilku narciarzy (jest jeszcze wcześnie!) i zaczęły się tworzyć muldy. Nam jednak muldy aż tak bardzo nie przeszkadzają. Będziemy trenować kolanka

Autorowi opinii chodziło z pewnością o podejście Słowaków, którzy ponoć często wyłączają tutaj wyciągi (ze względów oszczędnościowych). Nas to na szczęście nie spotkało - wszystkie kanapy i gondolki były czynne

Natomiast jeśli chodzi o pierwszą część recenzji ośrodka - pełna zgoda. Infrastruktura - super! Wyciągi takie, jakich nie powstydziliby się Austriacy. Dużo barów i restauracji na stoku, chociaż ceny alpejskie...

Jak już oceniam (na początku relacji ), to od razu powiem, że bilans wyszedł nam zdecydowanie na plus i byliśmy bardzo zadowoleni z tego narciarskiego dnia

Po zjeździe do Zahradek wsiadamy tym razem na kanapę B2 (patrz: mapka):



Pod nami wspomniana ulubiona "jedynka"

Zjeżdżamy nią chyba ze 3 razy, a gdy kolejka do kanapy się powiększa, przenosimy się do Jasnej, a właściwie do części zwanej Otupne.



Trasa widoczna na zdjęciu jest bardzo płaska, więc zjeżdżamy nią tylko raz. Jadąc kanapą, podziwiamy Twinlinera:



Wagonik tej szynowej kolejki zabiera ze sobą maksymalnie 50 osób i dowozi narciarzy bezpośrednio do kolejki Funitel (oba wyciągi mają wspólny "dworzec"). My jednak nie przetestujemy tej kolejki, jakoś nie było nam po drodze

Funitelem natomiast oczywiście pojedziemy, nawet 2 razy Dolna stacja kolejki:



Narciarzy na szczyt Chopoka wywożą 22 wagoniki, a każdy z nich może przewieźć 24 osoby.

Wsiadamy :



Wagoniki zaczepione są na dwóch "łapach" ze względu na silne porywy wiatru, które zwykle występują w pobliżu szczytu. Rzeczywiście, wieje strasznie!



Widoki z Funitela:





Lukova - chata z samoobsługowym barem i elegancką restauracją Von Roll:





I już na szczycie (na zdjęciu - restauracja Rotunda):



Niestety Chopok spowity mgłą. Widoczność słaba Ale jeszcze tu dzisiaj wyjedziemy, kiedy się poprawi i pofocimy

Kusi nas południowa strona... Myślimy, że na południu musi być więcej widać. Sądzimy, że pokonamy te kilka metrów we mgle, a potem już będzie OK... Startujemy:



Niestety okazuje się, że warunki są fatalne. Widoczność mamy (naprawdę nie przesadzam!) na metr, maksymalnie na dwa Nasza decyzja była trochę lekkomyślna. Zjeżdżamy zupełnie nieznaną (dodam, że czarną!) trasą we mgle gęstej jak mleko. Jedziemy więc bardzo wolno, bo prawie na ślepo, nawołując się, bo zupełnie się nie widzimy...

Teraz dobrze się o tym pisze, ale tam, na miejscu, muszę przyznać, bałam się. Strasznie dziwne uczucie - dookoła tylko biel i jakaś przerażająca cisza... Nie wiedziałam, jak stroma jest ta trasa, gdzie jest spadek; czy jadę w dół, czy w poprzek. Błędnik kompletnie wariował

Zjeżdżaliśmy tą trasą (czarną 33a - mapka) dobre pół godziny. Kiedy zmieniła się w czerwoną 33, ku naszej radości, poprawiła się też widoczność. To znaczy było tak :





To już był sukces!

Najlepsze jest to, że zjechaliśmy tą trasą, a ja nawet nie jestem w stanie powiedzieć, czy była bardzo stroma (czarna trasa czarnej trasie nierówna), czy szeroka, czy wąska Nic nie mogę o niej powiedzieć, bo zjeżdżałam baaardzo powoli i zupełnie po omacku...

Muszę przyznać, że to było ciekawe doświadczenie, ale nie chcę czegoś takiego przeżywać nigdy więcej!

Dokulaliśmy się wreszcie do najniższego punktu po południowej stronie:



i poczynając od orczyka, zaczęliśmy ponownie wjeżdżać na szczyt Chopoka. Południowa strona góry pokazała nam, że tutaj nie zawsze świeci słońce, a czasami może być bardzo trudno...

Ciąg dalszy w następnej odsłonie

Fajny ten Chłopak.

Oj, fajny, fajny. Najfajniejszy w promieniu 300 km od Kraka. Z tą mgłą to Ci się maslinka nie udał wyjazd. Południowej strony wogóle nie znam. Ja tam jeżdżę wyłącznie jak wiem że będzie bezchmurne niebo. Ale tej zimy było tak tylko raz. Jazdę we mgle z widocznością 1 m przeżyłem na Kronplatz. Ja też przeżyłem coś takiego po raz pierwszy. Paskudne uczucie. Błędnik głupieje. Zatrzymałem się a błędnik daje mi sygnał że jadę dalej, no to przechylam się bardziej aby zahamować, no i bach na tyłek bom zahamowany już dłuższą chwilę.

Oczekuję na cd...

podszywacz napisał(a):Oj, fajny, fajny. Najfajniejszy w promieniu 300 km od Kraka. Z tą mgłą to Ci się maslinka nie udał wyjazd. Południowej strony wogóle nie znam. Ja tam jeżdżę wyłącznie jak wiem że będzie bezchmurne niebo. Ale tej zimy było tak tylko raz.

Wybraliśmy najładniejszy dzień na tym wyjeździe. Jeszcze będzie słonecznie i zobaczymy co nieco na Chopoku

Najbardziej żałuję, że nie udało nam się poszaleć po południowej stronie. Następnym razem...

Wyjazd był dla nas super udany, mimo tej mgły. Przynajmniej wiemy, jakie to uczucie

Ciąg dalszy będzie jutro. Zaraz zmykam na grilla, który raczej (ze względu na pogodę) przerodzi się w imprezę pod dachem

Pozdrav

30 marca (Wielka Sobota): Chopok

Jeszcze raz wkleję mapkę, dla lepszej orientacji :



Wciągamy się orczykiem do miejsca zwanego Kosodrevina, gdzie znajduje się restauracja samoobsługowa o tej samej nazwie:



Po długim zjeździe we mgle poczuliśmy się głodni. Niestety ceny bardzo wysokie. 10 euro za ser czy mały kotlecik schabowy z frytkami to jednak duża przesada! Ale skoro mają klientów, to korzystają. Ostatecznie poprzestajemy na zupach, ja zamawiam czosnkową zupę krem z grzankami. Najbardziej smakuje mi bułka, która do niej "przysługuje"
Co ja mówię, najlepszy był oczywiście Pilsner Chociaż bez charakterystycznej pianki Śpieszyli się...

Najedzeni i napojeni ruszamy w dalszą drogę na szczyt. Na Chopoku zaczyna się przejaśniać, ale jeszcze niewiele widać.





Tatry zobaczymy dzisiaj, ale dopiero po skończonym nartowaniu

Wystarczy zjechać kawałek i pogoda jest wyraźnie lepsza Dzisiaj rządzi północna strona!





Chata Lukova:





Jadąc w dół, jednak trzeba się przebić przez warstwę chmur:



Fajnie wyglądają wagoniki Funitela na dwóch "łapach":



Zjeżdżamy czarną siódemką. Bardzo fajna trasa, chociaż muldy, miejscami, sięgają mi do pasa

Teraz przenosimy się na najbardziej wysuniętą na zachód (czy też w prawo - patrz: mapka) część północnego Chopoka. Są tu właściwie dwie trasy - niebieska i czerwona obsługiwane przez gondolkę A3.



Niebieskie trasy mają teraz tę przewagę nad czerwonymi i czarnymi, że są mniej zmuldzone. Wygląda nam na to, że w ośrodku dobrze przygotowali właśnie najłatwiejsze trasy. Dobre i to - przynajmniej początkujący narciarze nie musieli się męczyć. Chociaż nie wiem, czy na Chopoku jest dużo początkujących narciarzy... To chyba nie najlepsze miejsce do nauki

Po jakimś czasie zauważamy, że nad szczytem niebo jest praktycznie czyste Szybko, jedziemy na Chopok! Zanim znowu się zachmurzy. Najpierw jednak wciągamy się krzesłem (jedno z tych trochę starszych, bez osłon) na Lukovą:





Później zjeżdżamy do Funitela i znowu w górę, już na sam szczyt. Widoki z wagonika:







Teraz czas na sesję zdjęciową na szczycie (a właściwie, jak się zaraz okaże, pod szczytem ). Widoczność pewnie mogłaby być lepsza, ale i tak jesteśmy bardzo zadowoleni



Za mną sam szczyt Chopoka, który na chwilę nam się odsłonił:





I polscy narciarze, którzy wchodzili w kadr

Szczyt pokazywał się i zasłaniał:



Chmurne impresje:





Nawet cieszyłam się, że jest trochę chmurowato, dzięki temu widoki co chwilę były inne

Czas biegnie nieubłaganie, jest już koło 15:00, więc została nam tylko godzina nartowania. Chcemy ją dobrze wykorzystać, więc kończymy sesję zdjęciową i jedziemy pojeździć

Szczyt widziany mniej więcej z wysokości Lukovej:



Jeszcze przez godzinę "ujeżdżamy" trasy na Zahradkach - niebieską piątkę i czerwoną jedenastkę. Po 16:00 oddajemy skipassy i zmierzamy na przystanek skibusa. Niestety odjeżdża nam "sprzed nosa", w dodatku prawie pusty Na następny musimy czekać 20 minut Udaje nam się do niego zmieścić, ale nie wszyscy mają to szczęście. Po prostu drzwi otworzyły się w miejscu, gdzie staliśmy, czysty przypadek...

Już wiemy, że jeśli chce się uniknąć przygód skibusowych, które mogą zdenerwować, należy być pod wyciągami o 8:30 albo i wcześniej.

Ostatecznie jednak nam udało się w miarę sprawnie dotrzeć na parking. Dzień narciarski, jak już pisałam, uznaliśmy za bardzo udany Wyjeździliśmy się porządnie. Infrastruktura i urozmaicenie tras - bajka Widoki też, chociaż nie w pełnie mogliśmy to docenić. Przygotowanie stoku - trochę gorzej, ale ujdzie Ogólnie byliśmy pod wrażeniem i polecamy

Tatry pokazały nam się pod koniec dnia, kiedy dojeżdżaliśmy do Liptovskiego Mikulasza. Niestety "w towarzystwie" obskurnych bloków:



I jeszcze raz:



Do Zuberca wracamy dosyć późno, zmęczeni, ale bardzo zadowoleni

Jutro będzie dzień odpoczynku. Pogoda zmusi nas do zostania w domu (czy pójścia do knajpki ) i świętowania Wielkanocy

Przygotowanie stoków...