Z Polski do Grecji i z powrotem, czyli 5000 km w 17 dni

Darkos napisał(a):Czekamy . . .

Jestem

Tiryns, a właściwie ruiny starożytnego miasta o tej nazwie można znaleźć przy drodze nr 70 między miejscowościami Argos (na północy) a Nafplio(n) (na południu). Zamieszkany już 7 tys. lat temu, jest ponoć starszy od Myken. To tutaj miał się urodzić mityczny Herakles. Z przewodnika dowiedzieliśmy się, że stanowi „interesującą alternatywę lub uzupełnienie dla tych, którzy planują odwiedzić Mykeny” oraz że jego atutem są „mniejsze tłumy zwiedzających”. Potwierdzam – oprócz nas spotkaliśmy tylko 5 osób (dwie wracały już do samochodu, trzy przyszły po nas)...



















Tiryns posadowiony był na wysokiej na 30 m, długiej na 300 m i szerokiej na 40-100 m wapiennej skale, będącej fragmentem północnego wybrzeża Zatoki Argolidzkiej. Dziś trudno to sobie wyobrazić.

I jeszcze kilka zdjęć Tirynsu wykonanych przez mojego syna, który w Atenach paradował w czapce z napisem Croatia, ale Peloponez przywitał już w błękitnej bejsbolówce z napisem Greece















cdn.

Podczas naszego zeszłorocznego zwiedzania Tirynsu

kulka53 napisał(a):W jednym miejscu trwają jeszcze prace rekonstrukcyjno-zabezpieczające

A podczas Waszego wygląda na to, że ekipy rekonstruktorów już nie było ?.

Lidia K napisał(a):Podczas naszego zeszłorocznego zwiedzania Tirynsu

kulka53 napisał(a):W jednym miejscu trwają jeszcze prace rekonstrukcyjno-zabezpieczające
(...)

A podczas Waszego wygląda na to, że ekipy rekonstruktorów już nie było ?.

Było jedno miejsce (coś w rodzaju zaplecza), które mogło wskazywać na to, że jakieś prace tego typu jeszcze w Tirynsie trwały, ale żadnych pracowników nie spotkaliśmy.

6 lutego 1833 roku, dokładnie trzy lata i trzy dni po utworzeniu przez przedstawicieli Francji, Rosji i Wielkiej Brytanii niepodległego Królestwa Grecji, do portu w Nafplionie (ówczesnej stolicy) przybiła brytyjska fregata HMS Madagascar, przywożąc niespełna 18-letniego Ottona Fryderyka Ludwika von Wittelsbach, księcia Bawarii, a od sierpnia 1832 roku również króla Grecji. Trzydziestoletni okres panowania Ottona I w Grecji zakończył się wojskowym puczem, w wyniku którego król musiał opuścić kraj. Wrócił do Bawarii, gdzie zmarł w 1867 roku w Bambergu. (Na łożu śmierci miał według świadków powiedzieć: Grecjo, moja Grecjo, moja ukochana Grecjo.)

Pomnik króla Ottona I z podanymi latami panowania, tj. 1832-62



Warto dodać, że Nafplion pozostawał stolicą Grecji do roku 1834, kiedy to przeniesiono ją do Aten. Królewską siedzibą stał się budynek, w którym dziś obraduje grecki parlament.

Nad miastem górują dwa obiekty: na wzgórzu o wysokości 217 m n. p. m. zamek Palamidi (można do niego dojść po 857 schodach lub... dojechać samochodem – niestety, nie byliśmy, czego osobiście bardzo żałuję) i nieco niżej położny Akronafplion.

Palamidi od strony portu





Palamidi od strony Akronafplionu



Idąc jedną z ulic prowadzących do Akronafplionu, natknęliśmy się na kościół katolicki, co w prawosławnej Grecji (87% społeczeństwa) nie jest oczywiste (katolicyzm deklaruje tylko 0,6% wierzącej ludności).

Kościół katolicki w Nafplionie



Nie wiem, ile schodów pokonaliśmy, w każdym razie było ich sporo i miejscami były bardzo śliskie.







Widoczny nad bramą Akronafplionu lew św. Marka przypomina o niegdysiejszej przynależności miasta do Republiki Weneckiej



Nafplion widoczny z Akronafplionu











W mieście, do którego po krótkiej wizycie w zrujnowanym Akronafplionie z powrotem zeszliśmy, widoczne są również liczne ślady tureckie.









Nafplion pełny jest urokliwych miejsc.





Kołatka

















Kiedyś miejski arsenał, dziś Muzeum Archeologiczne (pl. Syntagma)



Schody prowadzące do Vouleftiko, kiedyś meczetu, a w okresie, kiedy Nafplion był stolicą – siedziba greckiego parlamentu (pl. Syntagma)



Jednym z symboli Grecji, a zwłaszcza Nafplionu, gdzie przy ul. Staikopoulou znajduje odnośne muzeum jest komboli, czyli nanizane na sznurek kamienne paciorki, których przekładanie między palcami pomaga rozładować stres...





Zestresowani (i z tylko jedną zakupioną sztuką komboli między palcami) obserwowaliśmy głębiące się nad Zatoką Argolidzką deszczowe chmury. (W oddali po prawej – na niewielkiej wysepce Bourdzi – XV-wieczny zamek, z którego kontrolowano portowy ruch. W XIX wieku mieszkał w nim...kat. Zameczek jest również widoczny na pierwszej panoramie Nafplionu, zrobionej z Akronafplionu.)





cdn.

"Idąc jedną z ulic prowadzących do Akronafplionu, natknęliśmy się na kościół katolicki, co w prawosławnej Grecji (87% społeczeństwa) nie jest oczywiste (katolicyzm deklaruje tylko 0,6% wierzącej ludności)."

Proboszcz (Polak) opowiadał nam, że ten kościół katolicy dostali w podarunku od Ottona. Kiedyś był to meczet.
Ponoć petycję do króla wystosowało około 300 wiernych. Dziś, podobno, na mszy bywa tylko kilku wiernych.

kato napisał(a):Proboszcz (Polak) opowiadał nam, że ten kościół katolicy dostali w podarunku od Ottona. Kiedyś był to meczet. Ponoć petycję do króla wystosowało około 300 wiernych. Dziś, podobno, na mszy bywa tylko kilku wiernych.

To ciekawy fakt. Dzięki.

Król Otton I to dość interesująca postać. Na przykład po opuszczeniu Grecji, a więc będąc w Bambergu, co wieczór między 18 a 20 dbał o to, aby mówić wyłącznie po grecku. Zarówno on, jak i jego liczący 50 osób dwór nosił greckie stroje...

Otton I w 1865 roku (zdjęcie z Wikipedii)

Przyłączam się i ja do czytania. W przyszłym roku nam w planach co prawda Albanię ale z przejazdem przez Grację. A co ilości relacji to uważam, że relacji nigdy za dużo, każda bowiem jest inna, każda pokazuje coś innego i z innego punktu widzenia. Poza tym każdego interesuje coś innego i coś innego pokazuje na zdjęciach.
Pozdrawiam Tomek

tompie68 napisał(a):Przyłączam się i ja do czytania. (...)

Hej tompie68, witam w relacji

Nie zważając na pogarszającą się pogodę, a może właśnie dlatego (jak wiadomo, brak lejącego się z nieba żaru sprzyja zwiedzaniu) postanowiliśmy jeszcze tego samego dnia pojechać do Epidaurosu. Starożytny Epidauros leży na Zatoką Sarońską. Miejsce to przez niemal 10 wieków (od VI wieku p. n. e. do IV wieku n. e.) poświęcone było Asklepiosowi, którego figurę mieliśmy okazję widzieć wcześniej w ateńskim Narodowym Muzeum Archeologicznym. Mnie Epidauros zawsze kojarzył się z amfiteatrem: że największy, że najlepiej zachowany, że niezwykły pod względem akustyki... Dwa pierwsze „że” przyjąłem do wiadomości i już, trzecie „że” sprawdziłem i potwierdzam. Przyznaję, że nie sądziłem, iż ta akustyczna niezwykłość brzmi aż TAK. Warto pojechać i przekonać się osobiście, że nawet cykady nie dają rady











Epidauros to jednak nie tylko amfiteatr. To większe założenie, składające się m. in. ze świątyń (przede wszystkim Asklepiosa), gimnazjonu (czyli boisk i sal gimnastycznych), abatonu (tj. sypialni, gdzie we śnie można było doznać cudu uzdrowienia), szpitala, term... Krótko mówiąc coś w rodzaju "sanktuarium i sanatorium w jednym", gdzie nie tylko leczono, ale i dbano o ciało i ducha pacjentów. Większość budowli, niestety, w ruinie.

Ruiny szpitala







Świątynia Asklepiosa









Abaton, czyli „zdrowych snów”



Stadion



W międzyczasie spadł deszcz – stosunkowo długotrwały i rzęsisty. Parasol, który wcześniej miał chronić nas przed słońcem, przydał się tylko dlatego, że nie chcieliśmy zmoczyć tapicerki, albo raczej że to ja nie chciałem, żeby tapicerka została przez nas zmoczona Poza tym spacer w deszczu po upalnym dniu był bardzo przyjemny

Kiedy byliśmy już w samochodzie, po deszczu zostały już tylko stosunkowo szybko wysychające kałuże i tęcza za naszymi plecami. Nie mogliśmy się nie zatrzymać.



cdn.

eystrasalt napisał(a):Mnie Epidauros zawsze kojarzył się z amfiteatrem: że największy, że najlepiej zachowany, że niezwykły pod względem akustyki... Dwa pierwsze „że” przyjąłem do wiadomości i już, trzecie „że” sprawdziłem i potwierdzam. Przyznaję, że nie sądziłem, iż ta akustyczna niezwykłość brzmi aż TAK.

Przy nas odbyło się kilka prób sprawdzania słyszalności "szeptów".
A tu widać na zdjęciu, że musiała odbyć się większa impreza, sprzęt jeszcze nie sprzątnięty ze sceny.



Piękna tęcza nad drogą.

Lidia K napisał(a):Przy nas odbyło się kilka prób sprawdzania słyszalności "szeptów". (...)

Szepty, spadająca moneta, targana kartka papieru - mieliśmy okazję być świadkami takich prób, wykonywanych przez przewodniczkę pewnej francuskojęzycznej grupy. Jednak największe wrażenie zrobiła na mnie... moja inwokacja z "Pana Tadeusza" Równie dobrze mogłem zaśpiewać "Wlazł kotek na płotek" albo "Sto lat", bo nie o utwór ani tym bardziej nie o sposób prezentacji tu chodzi... Stojąc dokładnie na środku sceny (jest zaznaczony) i mówiąc/śpiewając cokolwiek, ma się wrażenie, że jest się w DOSKONALE wyciszonym pomieszczeniu, jakby w studiu nagrań. To fenomen tego miejsca. Zresztą całe Epidauros (jest jeszcze niewielkie muzeum, o którym nie wspomniałem) obowiązkowo trzeba zobaczyć i "dotknąć", zwłaszcza w czasie deszczu, kiedy jest tam prawie zupełnie pusto

Fajnie jest zobaczyć coś co jest trochę z boku utartych i popularnych szlaków.
Pozdrawiam Tomek

Kolejna wycieczka i kolejne wrażenia: dla nas niezapomniane, bo Mykeny i roztaczający się z nich widok koniecznie trzeba zobaczyć. O starożytnych Mykenach można poczytać choćby tutaj. Ja ograniczę się do stwierdzenia, że w porównaniu do Tirynsu spotkaliśmy tu o wiele więcej osób. Resztę niech opowiedzą zdjęcia.

































Podobnie jak w Epidauros tutaj też znajduje się niewielkie muzeum. Warto zajrzeć do środka, żeby zobaczyć, co znaleziono w mykeńskich grobowcach i podziwiać tabliczki zapisane pismem linearnym "B"

Ponieważ tego dnia ostatecznie opuściliśmy Xiropigado, żeby udać się na oddaloną o jakieś 350 km Lefkadę, nie zatrzymaliśmy się (czego żałujemy, bo to zaledwie kilkaset metrów od parkingu przy stanowisku archeologicznym w Mykenach) przy słynnym mykeńskim tolosie (grobowcu), czyli tzw. Skarbcu Atreusza vel Grobie Agamemnona, zwłaszcza że w głowach mieliśmy plan odwiedzenia Akrokoryntu lub znacznie bardziej oddalonych, a więc związanych z nadrobieniem sporej liczby kilometrów Delf. Obydwa plany upadły, ale przecież jeszcze tutaj wrócimy

cdn.