W drodze do Battambang

Dziś nie potrafię powiedzieć czy taki temat wykluł się w mojej mózgownicy, czy gdzieś przeczytałam i sobie pożyczyłam. Ale jakoś dziwnie mnie intrygował i był synonimem dalekiej wyprawy, którą kiedyś może uda mi się zrealizować. W każdym bądź razie moja radość nie miała granic jak ustaliłam, że to zapyziałe kambodżańskie miasto może być jednym z celów mojej podróży do Azji. Poświęciłam mu więcej uwagi niż takiej metropolii jak Bangkok.

Ale od początku.

Inicjatywa wyszła od mojego brata Teo, którego syn rozpoczął pracę w Tajlandii. Bangkok to dobry punkt przesiadkowy, będziemy mieli tam metę, możemy pomyśleć o Kambodży i Wietnamie, podróżowanie w trzy pary będzie bezpieczne i wesołe.

Jak się okazało nie wszystkie tezy udało się obronić, ale moja głowa raz zaszczepiona tą ideą pracowała na wysokich obrotach.
Jako pierwszy upadł pomysł odwiedzenia trzech krajów, taki galop nie miał by sensu. Pozostaliśmy przy Tajlandii i Kambodży, to i tak nie do ogarnięcia w czasie jednego wyjazdu.

Marzec jako termin wycieczki wszystkim pasował, ale w szczegółach okazało się , że Teo przed lotem musi odpocząć, po przylocie do Bangkoku, a przed dalszym zwiedzaniem potrzebuje przez trzy dni się aklimatyzować na miejscu, zaś ostatnie trzy dni z trzytygodniowego urlopu ma spędzić już w domu. Dla mnie to strata siedmiu cennych dni na intensywne zwiedzanie. W związku z tym, że i tak lecieliśmy z innych miast (oni z Monachium, my z Warszawy) zdecydowałam, że częścią wspólną będą środkowe dwa tygodnie przeznaczone na Kambodżę i tajskie plaże, a początek i koniec wycieczki załatwimy indywidualnie.

W międzyczasie okazało się, że będzie nas pięcioro: Teo z Kasią, jego syn i my. Tylko dla nas była to pierwsza wyprawa w tę stronę. Reszta znała dobre hotele pełne niemieckich emerytów lub imprezowiczów i czyste plaże. Postanowiłam pokazać im ciekawsze, choć ciut brudniejsze miejsca.

Większość przelotów i hoteli zarezerwowałam cztery miesiące wcześniej, czyli w listopadzie. Ustępstwem z mojej strony była rezygnacja z nocnego (sypialnego) pociągu i autobusu na rzecz samolotów, w opozycji był nawet mój mąż

Cały trzytygodniowy plan był dopięty miesiąc przed wylotem i wyglądał tak:

2 marca koło 14.00, czyli godzinę po opuszczeniu miejsca pracy wyruszamy z Wrocławia na Okęcie, skąd o 21.10 mamy lot do Doha.

3 marca zwiedzamy miasto i wieczorem odlatujemy do Chiang Mai w północnej Tajlandii, gdzie intensywnie spędzamy cztery dni, w międzyczasie się aklimatyzując.

7 marca w środę późnym wieczorem lecimy na spotkanie z rodziną w Bangkoku.

8 marca przelot do Siem Reap i transfer do Battambang.

9 marca zwiedzamy miasto i okolicę.

10 marca cały dzień płyniemy łodzią przez jezioro Tonle Sap do Siem Reap i wieczorem na Pub Street świętujemy moje x+18-te urodziny.

11-12 marca poświęcamy na Angkor i w poniedziałek o 22.05 wracamy do Bangkoku.

13 marca lecimy do Surat Thani, skąd transport hotelowy zabiera nas do jungli.

14 marca rano wyruszamy na wycieczkę do Khao Sok NP z noclegiem na jeziorze.

15 marca wracamy do jungli.

16 marca jedziemy na wyspę Koh Mook, gdzie jeszcze nie dotarła masowa turystyka i spędzamy tam cztery nocki.

20 marca późnym popołudniem wracamy do Bangkoku.

21 marca ostatni wspólny dzień przeznaczamy na wycieczkę do Ancient Siam pod Bangkokiem.

22 marca rano (już sami) jedziemy pociągiem obejrzeć targ na torach i targ na wodzie z noclegiem w Amphawa.

23 marca nocujemy w Bangkoku.

24 marca rano odlatujemy i koło północy wracamy do domu.

Ziściło się w 100%. Chcecie bajki, będzie bajka… na przykład taka

No shock .
Cieszę się na egzotyczną relację .

Witam margaret-kę
Zapisuję się na egzotykę

Ale kierunek! Poczytam z przyjemnością

Qatarem do Doha.


Start w piątek po pracy był realny, ale okupiony stresem czy aby godzina zapasu jaką przewidzieliśmy wystarczy w razie nieprzewidzianych okoliczności. Udało się i dwie godziny przed odlotem stanęliśmy przed stanowiskiem odprawy.





Tłoku nie było. Miła Pani oczekiwała wskazania, który bagaż jest mój. Powiedziałam, że wszystko jedno bo na wypadek zaginięcia jednej walizki majtki podzieliłam dokładnie na pół. Pani na to bardzo poważnie rzekła, że to linia pięciogwiazdkowa i takie zdarzenia nie mają miejsca. Bagaże rzeczywiście doleciały, ale pięć gwiazdek przyznaję tylko na odcinku Katar-Tajlandia. Trasa z i do Warszawy to najwyżej jedna, o czym jeszcze napiszę.





Na drogę zamiast tradycyjnego posiłku





zamówiłam owoce. Dobrze wyglądały i były naprawdę świeże.





Wybór alkoholi jak w każdej innej linii.

Dolecieliśmy koło piątej rano. Było jeszcze ciemno, tak dobrze oświetlonego miasta jeszcze nie widziałam. Energii nieodnawialnej chyba im nie brakuje. Różnica czasu +2godziny nie była uciążliwa, bardziej fakt, że to sobota, czyli dzień wolny. Od ubiegłego roku zniesiono wizy dla kilkudziesięciu państw, w tym Polski, czyli nie ma potrzeby kupować wizy turystycznej. Za to w sobotni poranek było czynnych tak mało stanowisk, że do wyjścia na miasto czekaliśmy prawie półtorej godziny. Warto to uwzględnić planując szybkie zwiedzanie.

Nie ma już darmowych wycieczek na zwiedzanie miasta, nie sprawdzałam informacji o cenach tych płatnych.
Opuszczaliśmy lotnisko z zamiarem kupienia całodobowych biletów na autobus 777, opłaci się to jeżeli chcemy podjechać więcej niż dwa razy. Nie wymienialiśmy pieniędzy, uznaliśmy, że drobne rzeczy, które chcemy kupić dostaniemy za dolary, ale było z tym trochę problemów. Katarskie ceny dla nas są jeszcze za wysokie, nie planowaliśmy knajp ani rozbijania się taksówkami.
Kasę w której należało kupić bilety autobusowe szybko znaleźliśmy, niestety była zamknięta. Można kupić u kierowcy, a ten zażądał 10$ zamiast 5$, z komentarzem, że nie musimy u niego kupować. Na końcu jego równie przedsiębiorczy kolega w turbanie poprosił o zwrot kartoników, które z całą pewnością sprzedał jeszcze raz. Tak widocznie dochodzi się do bogactwa.
Chodzenia piechotą nie polecam. Lotnisko leży blisko miasta, ale to ponad 5km. Tam wszyscy jeżdżą, pieszo chodzą tylko turyści. Miasto to jeden wielki plac budowy i przejście jest bardzo utrudnione.

Wybraliśmy autobus 777 bo jedzie od lotniska wzdłuż zatoki aż do ekskluzywnej dzielnicy Perła.





Siadając z przodu można co nieco zobaczyć. Warto powiedzieć kierowcy lub pokazać palcem gdzie chcemy wysiąść.


























Tym sposobem dotarliśmy do eleganckiego i czystego świata. Chłopcy pucowali płytki i barierki na deptaku w marinie. Mieszkańców nie spotkaliśmy, swoje apartamenty opuszczają po zachodzie słońca.

















































































Dzielnica biznesowa West Bay z wieżowcami atrakcyjnie wygląda z daleka i podświetlona w nocy (czego nie mieliśmy możliwości zobaczyć). Uznaliśmy, że widok z autobusu nam wystarczy.
Gdyby nie fakt, że duże sklepy były zamknięte, miałam zamiar wejść do galerii handlowej, w której oprócz eleganckich sklepów są inne bajery, jak na przykład lodowisko.




















Wracając postanowiliśmy wysiąść koło pomnika perły. Nasz kierowca, który tę trasę przejechał pewnie setki razy, nigdy nie słyszał o takiej ciekawostce. Z pomocą młodej muzułmanki udało się panu wytłumaczyć, że to ten sam przystanek co do muzeum. Przejście przez ulicę jest bardzo utrudnione, ustawiając barierki odgradzające miejsca remontów nie przewidziano miejsca dla pieszych.
Pomnik ładnie wygląda na tle zatoki i wieżowców po drugiej stronie, ale jest bardzo zaniedbany i zarośnięty glonami.

Stąd do Muzeum Sztuki Islamskiej , podobno największego takiego na świecie, nie jest daleko. Idzie się tak























Budynek, a zwłaszcza prowadząca do niego aleja palmowa robią wrażenie.














Wstęp jest bezpłatny, trzeba być przyzwoicie ubranym, plecak zostawia się w szatni, można fotografować, wnętrze jest klimatyzowane z czystymi toaletami i kanapami, na których można odpocząć, co jest ważne dla błąkających się po mieście turystów. W kibelkach ruchomy bidet, czyli wąż z wodą.

















A dzieła sztuki? Według mnie przerost formy nad treścią. Całość rozlokowana na czterech piętrach ogromnego budynku spokojnie zmieściła by się na jednym. Gdyby na ten przykład pozwolono mi coś zabrać z dzieł greckich i rzymskich, które oglądałam w Londynie, samych cudnej urody skorup nazbierała bym pokaźną ilość. Tu zaś dosłownie nic nie wpadło mi w oko, dla mnie wielkimi artystami to oni nie byli

Wokół muzeum są zielone skwerki, na których urządziliśmy sobie popołudniową sjestę.




















Na koniec zostawiliśmy wizytę na suku. Większość stoisk była zamknięta, ale mieliśmy nadzieję, że chociaż magnesiki uda nam się kupić.
Odbywał się handel zwierzętami, nie zauważyłam jednak ani jednego sokoła, które to ptaki są tam ulubioną maskotką bogatych panów. Widocznie ich cena znacznie przekracza wartość kanarków czy króliczków.
Duży ruch był na ulicy z knajpami.
Znaleźliśmy kilka otwartych straganów.
Nie wszyscy sprzedawcy byli tak dobrymi biznesmenami jak kierowca autobusu i kupując za dolara dużą wodę, jako resztę dostaliśmy małą wodę i dwa cukierki.
Większe sklepy i restauracje (poza tymi na lotnisku) nie przyjmują płatności w dolarach, tylko ichnia waluta lub karta.

























































































Autobusy, które tak jak i taksówki należą do przedsiębiorstwa Karwa, kursują w miarę regularnie co 20 minut. Tylko przystanki nie są przyjazne podróżnym, nie ma dachu ani ławek, trzeba stać na krawężniku w pełnym słońcu. Żeby ograniczyć ilość maneli do noszenia w bagażu podręcznym zdecydowaliśmy, że wytrzymamy w długich spodniach. Było 20-22 stopnie i w tym momencie uznaliśmy, że trzeba odpocząć na leżakach klimatyzowanego lotniska.








Bezpłatne saloniki są podzielone na te dla kobiet, dla mężczyzn lub rodzinne. Z miejscami nie było problemu. Liczyłam na dostęp prysznicy, miło by było po całym dniu na mieście, ale w części ogólnodostępnej takich luksusów nie było.





Jest lotniskowy darmowy internet dostępny po zalogowaniu, ale działa jakoś kulawo, np. z WhatsAppa można było wysyłać wiadomości , ale nie dało się porozmawiać. Pogadaliśmy z knajpki przy kawie, mieli dobre wi-fi i gniazdka pasujące do naszych wtyczek.

















Wieczorem planowo odlecieliśmy do Chiang Mai.

Trochę mnie zaskoczyłaś zmianami na lotnisku Doha i nie chodzi mi o zmiany wystroju , ani w 2016 , ani w 2017 roku nie mieliśmy problemu z zakupami w dolarach czy euro , obsługa miła i profesjonalna ( również na trasie Wawa - Doha ) , przeliczniki na lotnisku do przyjęcia .
Co do ilości rdzennych mieszkańców przemieszczających się per pedes - chyba nie są do tego przyzwyczajeni nawet po zmroku ( stąd zapewne trudności ze spacerami poza skwerami w przeciwieństwie do ilości i jakości dróg ) , my widzieliśmy jedynie turystów

Plan bardzo ambitny , już teraz gratulacje za 100 procentową realizację


Pozdrawiam
Piotr

Witam wszystkich zainteresowanych tematem.

Piotrze, żeby nie było niedomówień- napisałam "Większe sklepy i restauracje (poza tymi na lotnisku) nie przyjmują płatności w dolarach, tylko ichnia waluta lub karta". Czyli dotyczy to sklepów na mieście. Mnie ne byłoto potrzebne, ale mój brat w drodze powrotnej szukał kantoru i wymieniał kasę.
A standard lotu na odcinku warszawskim pozostawiał wiele do życzenia.

Zapowiada się kolejna niezwykła, ekscytująca i egzotyczna wyprawa . Już się nie mogę doczekać kolejnych odcinków i czekam z zapartym tchem

Bardzo ciekawa relacja.
Na pewno będę zaglądała.

Ćanmaj


Jakoś właśnie tak miękko mówili tubylcy. Miasto, a raczej ( w porównaniu z Bangkokiem) rozległą wioskę, polubiłam już z samolotu. Było może 5% światła, którym błyszczała Doha i brak budynków do nieba. To dawało nadzieję, że uda nam się miejsce oswoić. Bo przyznaję, że po dwóch nocach spędzonych w samolotach dobrego nastroju jakby trochę ubyło i stając o piątej rano na tajskiej ziemi miałam wątpliwości czy mój plan tu zadziała.

Była niedziela o świcie i znowu pojawił się problem wymiany waluty. Kantor na lotnisku o tej porze jest zamknięty, a do miasta jakoś trzeba dojechać. Zgodziliśmy się zapłacić taksówkarzowi w dolarach kwotę mocno zaokrągloną do dziesięciu.

Miejsce do spania wybraliśmy przy bocznej uliczce Starego Miasta w Kavil Guesthouse, wszędzie blisko ale cicho. Czysto, rano kawa i coś do przegryzienia. Pokoje małe, problemem było rozłożenie walizek, ale ostatecznie tam tylko spaliśmy. Nie było komarów, mimo 37 stopni pokój się jakoś bardzo nie nagrzewał i wystarczał wiatrak, z klimy nie korzystaliśmy.

















Dotarliśmy tu o 6 rano. Po telefonicznej konsultacji z właścicielką robiący porządki chłopak dał nam klucze do pokoju. Nasza wdzięczność była przeogromna. Marzenie o prysznicu i spaniu do południa udało się zrealizować.











Kiedy zeszliśmy na dół była już gospodyni. Na rozbudzenie dostaliśmy kawę . Ponieważ zależało nam na tym żeby w dniu wyjazdu opuścić hotel dopiero koło 19, a nie z walizkami błąkać się po mieście, zaproponowaliśmy kobiecie, że po prostu dopłacimy za dodatkową dobę (na 70zł było nas stać ), na co pani skwapliwie przystała. Ustaliliśmy też, że w związku z planowanymi wycieczkami potrzebujemy śniadanie na 6.30. Jak się później okazało, mimo zgody właścicielki był z tym problem.





Dostaliśmy też mapkę i udaliśmy się do poleconego kantoru. Lepszego kursu nie znaleźliśmy już do końca urlopu.











Pierwszy zakup











Transportu publicznego, czyli autobusów, w mieście nie ma. Komunikację zbiorową stanowią songthaewy, czyli czerwone samochody z dwoma ławkami, które „dworzec centralny” mają w okolicy bramy Tha Phae, trasa i przystanki to tajemnica kierowcy i pasażerów. Turysta zawsze musi pytać. Kierowca pustego pojazdu chętnie pojedzie tylko z nami jako taksówka, oczywiście za odpowiednio większą opłatą.

Stare Miasto nie jest duże, to kwadrat 2x2 km, czyli w sam raz do spacerów.




Czas przystąpić do pracy Obiektów zaznaczonych na mapce jako obowiązkowe nie było dużo, zaczęliśmy od jakiejś przypadkowej świątyni. Obok był cmentarz, a jak wiecie to takie moje małe zboczenie, musiałam zajrzeć. Oczywiście mąż trzymał się z daleka


















































Następna, zaplanowana Wat Chiang Man.

Tu zaatakował nas tuktukowiec, ze 100 batów sam zszedł do 50,czyli jakieś 6 zł. Byłam wyedukowana i wiedziałam, że to co obiecuje to ściema, ale uznałam, że mamy trochę czasu i jeżeli tylko zawiezie nas na dobre jedzenie, to za 6 zł warto. Bo od razu powiedzieliśmy, że najpierw to my musimy coś zjeść. Pomysł okazał się dobry, było tanie i bardzo smaczne tajskie jedzenie.
















Potem zrobiło się mniej ciekawie, niska cena wnikała z faktu, że pan dostarcza klientów do sklepów z jedwabiem, dywanami i miodem. Nasz zakup to były tylko miodowe lody. W końcu powiedzieliśmy, że szopingu dosyć, zażądaliśmy żeby wrócił na Stare Miasto i zawiózł nas do świątyni Phra Singh, gdzie panu podziękowaliśmy za wycieczkę.





























































Wat Phra Singh jest ważnym obiektem kultu, złoto aż kapie, mieści się tu szkoła mnichów.

Od około 17 na głównej ulicy Starego Miasta, zaczynającej się od bramy Wat Phra Singh, zaczynają instalować się kolejne stragany. W niedzielne popołudnie działa tu największe targowisko w mieście. Jeżeli zamierzacie robić zakupy w Tajlandii to tu jest dobre miejsce. Stoiska zastawiają wejścia do świątyń, lub wręcz ustawiane są na ich rozległych dziedzińcach.



























Zapraszają liczne stanowiska do masażu. Nie skorzystałam, jakoś takie zabiegi nie sprawiają mi przyjemności