W drodze do Battambang

Dziś nie potrafię powiedzieć czy taki temat wykluł się w mojej mózgownicy, czy gdzieś przeczytałam i sobie pożyczyłam. Ale jakoś dziwnie mnie intrygował i był synonimem dalekiej wyprawy, którą kiedyś może uda mi się zrealizować. W każdym bądź razie moja radość nie miała granic jak ustaliłam, że to zapyziałe kambodżańskie miasto może być jednym z celów mojej podróży do Azji. Poświęciłam mu więcej uwagi niż takiej metropolii jak Bangkok.

Ale od początku.

Inicjatywa wyszła od mojego brata Teo, którego syn rozpoczął pracę w Tajlandii. Bangkok to dobry punkt przesiadkowy, będziemy mieli tam metę, możemy pomyśleć o Kambodży i Wietnamie, podróżowanie w trzy pary będzie bezpieczne i wesołe.

Jak się okazało nie wszystkie tezy udało się obronić, ale moja głowa raz zaszczepiona tą ideą pracowała na wysokich obrotach.
Jako pierwszy upadł pomysł odwiedzenia trzech krajów, taki galop nie miał by sensu. Pozostaliśmy przy Tajlandii i Kambodży, to i tak nie do ogarnięcia w czasie jednego wyjazdu.

Marzec jako termin wycieczki wszystkim pasował, ale w szczegółach okazało się , że Teo przed lotem musi odpocząć, po przylocie do Bangkoku, a przed dalszym zwiedzaniem potrzebuje przez trzy dni się aklimatyzować na miejscu, zaś ostatnie trzy dni z trzytygodniowego urlopu ma spędzić już w domu. Dla mnie to strata siedmiu cennych dni na intensywne zwiedzanie. W związku z tym, że i tak lecieliśmy z innych miast (oni z Monachium, my z Warszawy) zdecydowałam, że częścią wspólną będą środkowe dwa tygodnie przeznaczone na Kambodżę i tajskie plaże, a początek i koniec wycieczki załatwimy indywidualnie.

W międzyczasie okazało się, że będzie nas pięcioro: Teo z Kasią, jego syn i my. Tylko dla nas była to pierwsza wyprawa w tę stronę. Reszta znała dobre hotele pełne niemieckich emerytów lub imprezowiczów i czyste plaże. Postanowiłam pokazać im ciekawsze, choć ciut brudniejsze miejsca.

Większość przelotów i hoteli zarezerwowałam cztery miesiące wcześniej, czyli w listopadzie. Ustępstwem z mojej strony była rezygnacja z nocnego (sypialnego) pociągu i autobusu na rzecz samolotów, w opozycji był nawet mój mąż

Cały trzytygodniowy plan był dopięty miesiąc przed wylotem i wyglądał tak:

2 marca koło 14.00, czyli godzinę po opuszczeniu miejsca pracy wyruszamy z Wrocławia na Okęcie, skąd o 21.10 mamy lot do Doha.

3 marca zwiedzamy miasto i wieczorem odlatujemy do Chiang Mai w północnej Tajlandii, gdzie intensywnie spędzamy cztery dni, w międzyczasie się aklimatyzując.

7 marca w środę późnym wieczorem lecimy na spotkanie z rodziną w Bangkoku.

8 marca przelot do Siem Reap i transfer do Battambang.

9 marca zwiedzamy miasto i okolicę.

10 marca cały dzień płyniemy łodzią przez jezioro Tonle Sap do Siem Reap i wieczorem na Pub Street świętujemy moje x+18-te urodziny.

11-12 marca poświęcamy na Angkor i w poniedziałek o 22.05 wracamy do Bangkoku.

13 marca lecimy do Surat Thani, skąd transport hotelowy zabiera nas do jungli.

14 marca rano wyruszamy na wycieczkę do Khao Sok NP z noclegiem na jeziorze.

15 marca wracamy do jungli.

16 marca jedziemy na wyspę Koh Mook, gdzie jeszcze nie dotarła masowa turystyka i spędzamy tam cztery nocki.

20 marca późnym popołudniem wracamy do Bangkoku.

21 marca ostatni wspólny dzień przeznaczamy na wycieczkę do Ancient Siam pod Bangkokiem.

22 marca rano (już sami) jedziemy pociągiem obejrzeć targ na torach i targ na wodzie z noclegiem w Amphawa.

23 marca nocujemy w Bangkoku.

24 marca rano odlatujemy i koło północy wracamy do domu.

Ziściło się w 100%. Chcecie bajki, będzie bajka… na przykład taka

No shock .
Cieszę się na egzotyczną relację .

Witam margaret-kę
Zapisuję się na egzotykę

Qatarem do Doha.


Start w piątek po pracy był realny, ale okupiony stresem czy aby godzina zapasu jaką przewidzieliśmy wystarczy w razie nieprzewidzianych okoliczności. Udało się i dwie godziny przed odlotem stanęliśmy przed stanowiskiem odprawy.





Tłoku nie było. Miła Pani oczekiwała wskazania, który bagaż jest mój. Powiedziałam, że wszystko jedno bo na wypadek zaginięcia jednej walizki majtki podzieliłam dokładnie na pół. Pani na to bardzo poważnie rzekła, że to linia pięciogwiazdkowa i takie zdarzenia nie mają miejsca. Bagaże rzeczywiście doleciały, ale pięć gwiazdek przyznaję tylko na odcinku Katar-Tajlandia. Trasa z i do Warszawy to najwyżej jedna, o czym jeszcze napiszę.





Na drogę zamiast tradycyjnego posiłku





zamówiłam owoce. Dobrze wyglądały i były naprawdę świeże.





Wybór alkoholi jak w każdej innej linii.

Dolecieliśmy koło piątej rano. Było jeszcze ciemno, tak dobrze oświetlonego miasta jeszcze nie widziałam. Energii nieodnawialnej chyba im nie brakuje. Różnica czasu +2godziny nie była uciążliwa, bardziej fakt, że to sobota, czyli dzień wolny. Od ubiegłego roku zniesiono wizy dla kilkudziesięciu państw, w tym Polski, czyli nie ma potrzeby kupować wizy turystycznej. Za to w sobotni poranek było czynnych tak mało stanowisk, że do wyjścia na miasto czekaliśmy prawie półtorej godziny. Warto to uwzględnić planując szybkie zwiedzanie.

Nie ma już darmowych wycieczek na zwiedzanie miasta, nie sprawdzałam informacji o cenach tych płatnych.
Opuszczaliśmy lotnisko z zamiarem kupienia całodobowych biletów na autobus 777, opłaci się to jeżeli chcemy podjechać więcej niż dwa razy. Nie wymienialiśmy pieniędzy, uznaliśmy, że drobne rzeczy, które chcemy kupić dostaniemy za dolary, ale było z tym trochę problemów. Katarskie ceny dla nas są jeszcze za wysokie, nie planowaliśmy knajp ani rozbijania się taksówkami.
Kasę w której należało kupić bilety autobusowe szybko znaleźliśmy, niestety była zamknięta. Można kupić u kierowcy, a ten zażądał 10$ zamiast 5$, z komentarzem, że nie musimy u niego kupować. Na końcu jego równie przedsiębiorczy kolega w turbanie poprosił o zwrot kartoników, które z całą pewnością sprzedał jeszcze raz. Tak widocznie dochodzi się do bogactwa.
Chodzenia piechotą nie polecam. Lotnisko leży blisko miasta, ale to ponad 5km. Tam wszyscy jeżdżą, pieszo chodzą tylko turyści. Miasto to jeden wielki plac budowy i przejście jest bardzo utrudnione.

Wybraliśmy autobus 777 bo jedzie od lotniska wzdłuż zatoki aż do ekskluzywnej dzielnicy Perła.





Siadając z przodu można co nieco zobaczyć. Warto powiedzieć kierowcy lub pokazać palcem gdzie chcemy wysiąść.


























Tym sposobem dotarliśmy do eleganckiego i czystego świata. Chłopcy pucowali płytki i barierki na deptaku w marinie. Mieszkańców nie spotkaliśmy, swoje apartamenty opuszczają po zachodzie słońca.

















































































Dzielnica biznesowa West Bay z wieżowcami atrakcyjnie wygląda z daleka i podświetlona w nocy (czego nie mieliśmy możliwości zobaczyć). Uznaliśmy, że widok z autobusu nam wystarczy.
Gdyby nie fakt, że duże sklepy były zamknięte, miałam zamiar wejść do galerii handlowej, w której oprócz eleganckich sklepów są inne bajery, jak na przykład lodowisko.




















Wracając postanowiliśmy wysiąść koło pomnika perły. Nasz kierowca, który tę trasę przejechał pewnie setki razy, nigdy nie słyszał o takiej ciekawostce. Z pomocą młodej muzułmanki udało się panu wytłumaczyć, że to ten sam przystanek co do muzeum. Przejście przez ulicę jest bardzo utrudnione, ustawiając barierki odgradzające miejsca remontów nie przewidziano miejsca dla pieszych.
Pomnik ładnie wygląda na tle zatoki i wieżowców po drugiej stronie, ale jest bardzo zaniedbany i zarośnięty glonami.

Stąd do Muzeum Sztuki Islamskiej , podobno największego takiego na świecie, nie jest daleko. Idzie się tak























Budynek, a zwłaszcza prowadząca do niego aleja palmowa robią wrażenie.














Wstęp jest bezpłatny, trzeba być przyzwoicie ubranym, plecak zostawia się w szatni, można fotografować, wnętrze jest klimatyzowane z czystymi toaletami i kanapami, na których można odpocząć, co jest ważne dla błąkających się po mieście turystów. W kibelkach ruchomy bidet, czyli wąż z wodą.

















A dzieła sztuki? Według mnie przerost formy nad treścią. Całość rozlokowana na czterech piętrach ogromnego budynku spokojnie zmieściła by się na jednym. Gdyby na ten przykład pozwolono mi coś zabrać z dzieł greckich i rzymskich, które oglądałam w Londynie, samych cudnej urody skorup nazbierała bym pokaźną ilość. Tu zaś dosłownie nic nie wpadło mi w oko, dla mnie wielkimi artystami to oni nie byli