Zimowa Alta Badia nie tylko dla narciarzy

Takiej relacji u nas jeszcze nie było

mutiaq napisał(a):Takiej relacji u nas jeszcze nie było

Najważniejsze , że już jest

Kryształowa choinka zapewne prosto od Królowej Śniegu na czarnym tle prezentuje się świetnie

. . . i szurania też trochę będzie i zimowe widoczki



Czekamy

Pozdrawiam
Piotr

Lodowy Zaułek jest naprawdę niezwykły . Ciemny korytarz stopniowo rozświetla się pod naciskiem naszych stóp. Każdy krok powoduje trzaski i chrzęsty, jakbyśmy kruszyli kryształy, po których stąpamy...
Zdjęcia (niezależnie od tego, czy robione z fleszem czy bez) nie są w stanie uchwycić nawet znikomej części niesamowitości świetlnej iluzji, której kształt nadajemy my sami , w zależności od tego, gdzie znajdą się nasze stopy.





Nasz aparatowy filmik zresztą też nie oddaje zbyt wiele, ale popatrzcie.

Koleją salą, która zatrzymuje nas trochę dłużej, jest kryształowa galeria interpretacji znanych na całym świecie budowli. Rosyjscy twórcy Blue Noses przedstawiają je tutaj z lekką nutką ironii, którą dostrzeżemy zaglądając do wnętrza każdej z budowli. Oprócz moskiewskiego mauzoleum, widzimy kryształowy Empire State Building, Wielką Piramidę z Gizy oraz świątynię-mauzoleum Taj Mahal z Agry.
Kilka fotek kryształowych budowli ze specjalną dedykacją dla Ewy Zuber Te kryształowe cudeńka umieszczono w muzeum ponoć jesienią ubiegłego roku, więc pewnie nie miałaś szans na ich zobaczenie podczas swej ostatniej wizyty w Kristallwelten?

Przechodzimy przez salę z osobistymi rzeczami alpejskiego Olbrzyma, który witał nas przy wejściu do muzeum. Mamy go tutaj w całej okazałości (chociaż w miniaturce ) ubranego w tyrolski strój.
Żeby wyobrazić sobie rozmiary gospodarza sali, rzeczy będące jego własnością są już w odpowiednim rozmiarze . Mamy więc tu olbrzymi kryształowy pierścień, rękawicę i kostur oraz grającą harmonię z kryształowymi guzikami - tę samą, którą obie z Ewą pokazałyśmy w jednym z wcześniejszych odcinków.

W kolejnej sali możemy obejrzeć nagranie, o którym wspomniałam w odcinku o Kryształowej Katedrze, a potem wdzieramy się w lazurowy świat fal Posejdona i przechodzimy "podwodnym" korytarzem oglądając wynurzające się tu i ówdzie błyszczące morskie stworki.





Kolejna instalacja - 55 Million Crystals - połączenie zmiennego obrazu i muzyki ukazujące ulotność i bogactwo kryształowych fasetek. Ponoć obraz nigdy się nie powtarza, ale żeby się przekonać, czy to prawda, trzeba byłoby spędzić tutaj wieczność, a nie kilka minut

Refleksy to kolejne fascynujące miejsce w Kristallwelten.
Spiralną ścieżką spacerujemy pomiędzy 48 zmieniającymi barwę wielobokami z grafikami, zdjęciami i animacjami. Cała historia świata i wiedza o ludzkości zamknięta w krysztale oraz rola odgrywana przez kryształy w przyrodzie, nauce, religii, kulturze...

















A oto nasz filmik z części Refleksów...

Na zakończenie artystycznych instalacji Kryształowy Las. Zwisające z sufitu prawdziwe pieńki drzew łączą naturę z nowoczesną technologią. Zadzierając głowę i zaglądając w każdy pieniek, możemy zobaczyć nagrania wideo przedstawiające kryształ, ogień i wodę. Przy wyjściu z bajkowego lasu , zwiedzających muzeum żegna świetlna , zmieniający barwy meduza

Po wyjściu z komnat cudów, możemy jeszcze przez chwilę zostać w świecie kryształów, oglądając witryny z historią formy Swarovski oraz gabloty z kryształowymi bibelotami.







Zwiedzanie wieńczy wizyta w sklepie - największym w świecie salonie firmowym Swarovskiego. Jest w czym wybierać , a nawet jak się nic nie kupi, popatrzeć też warto.

A oto LINK do strony Kristallwelten.

I to już koniec przystanku w podróży.



Przed nami ostatni fragment trasy do zimowego raju, równie (a może nawet bardziej?) fascynującego jak Kryształowe Światy.

Dzień drugi: Badia i Santa Croce

Po wczorajszej porannej pobudce, dziś postanowiliśmy się wyspać. Ale jak można spać, skoro śnieg czeka na nas? No więc, przed ósmą już wszyscy są na nogach .



Możemy w końcu zobaczyć, co widać przez okna naszego domu. Widok jest mniej więcej taki, jakiego oczekiwaliśmy rezerwując miejsca. Mniej więcej bo niestety dzisiejszy dzień nie będzie słoneczny, zaczyna prószyć śnieg, a góry coraz bardziej chowają się w chmurach .
Z okien naszej sypialni (a także jeszcze jednej sypialni i pokoju "telewizyjnego") mamy widok na dolinkę i przeciwległy stok ze szczytami Gardenaccia. Z łazienki i pokoju Zbynków wygląda się na Sasso della Croce, a z kuchni i tarasu widać La Villę i Piz La Ila. Jesteśmy bowiem w Badii, a właściwie tuż nad nią .





Początkowo poszukiwanie miejsc noclegowych skierowane było na La Villę, w której zjazdowa ekipa stacjonowała w dwóch ubiegłych latach. Niestety, całkiem niezła miejscówka u pani Martiny była zajęta w pasującym nam terminie, który dość późno został uzgodniony pomiędzy uczestnikami wyjazdu. Wolne w wybranym tygodniu miejsca w La Villi jakoś nie przekonywały albo ze względu na cenę, albo położenie, wobec czego poszukiwania kwatery zostały skierowane na Badię. Też nieobcą zjazdowej ekipie, gdyż w Pedraces spali dwukrotnie plus jeden raz w Sotrú ponad San Leonardo - a więc jeszcze wyżej, niż miejsce znalezione na ten rok.

Tegoroczna kwatera (gospodyni też ma na imię Martina - widać to popularne imię u Ladynek), oprócz fajnych widoków na dolinkę, ma dodatkowo tę zaletę, że zjazdowcy mogą przez sześć dni zapomnieć a autach zostawionych pod chatą. Zakładają narty pod chałupą i zjeżdżają bezpośrednio do dolnej stacji wyciągu, skąd mają otwarte okno na Dolomiti Superski. Po całodziennym szusowaniu wjeżdżają do pośredniej stacji wyciągów pod Santa Croce i stamtąd szusują do samego domu .

Dla dwuosobowej załogi pieszo-szurającej położenie jest ciut gorsze, bo musimy za każdym razem dreptać do przystanku autobusowego w centrum Pedraces, ale w sumie to żaden problem. Zwłaszcza, ż popołudniowe powroty oznaczajaą dotarcie w miejsce zaciszne , jakże inne od wielu innym miejsc w Alta Badii, opanowanych przez żądnych atrakcji narciarzy.
Nam wystarcza nasze towarzystwo ... no i wyśmienite winko z Alto Adige czy Veneto.

Badia składa się z dwóch części. W samej dolince położene jest nowsze Pedraces, na stoku w niedalekiej odległości od naszej chaty znajduje się najstarsza część wioski, czyli San Leonardo.

Mapka okolic w których będziemy wypoczywać przez kilka najbliższych dni:

dangol napisał(a):Jesteśmy bowiem w Badii, a właściwie tuż nad nią .

No proszę ... to tylko 25 km na południe od naszej letniej bazy i w rejonie przez który kilkukrotnie przejeżdżaliśmy.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):No proszę ... to tylko 25 km na południe od naszej letniej bazy i w rejonie przez który kilkukrotnie przejeżdżaliśmy.

Moja relacje będzie więc niejako uzupełnieniem Twojej, gdyż Alta Badię udało mi się przedreptać nieco dokładniej.

Jadąc autobusem z Badii do Brunico (tam będzie chyba ten najbardziej styczny punkt w naszych relacjach ) wyglądałam miejsca, na podstawie którego mogłam jakoś zlokalizować kierunek Waszej letniej bazy.

Danusiu jest jednak coś, czego w Wattens nie obejrzałam a mianowicie kryształowe budowle. Z tego wynika, że za jakiś czas trzeba będzie znów tam zajrzeć Pozdrawiam serdecznie i pisz dalej..... tak bardzo lubię Ciebie czytać

Kiedy kończymy śniadanie, śnieg sypie już dość mocno. Nie przeszkadza to jednak nikomu - plan na dziś trzeba zrealizować . Dzisiejszy dzień zjazdowców i tak miał być lajtowy. Żadnych dalekich stoków, tylko trasy od Santa Croce oraz łąki ponad La Villą... "Niezjazdowa" ekipa będzie dziś ekipą pieszą . A w zasadzie to częściowo pieszą, bo pod górkę wykorzystamy wyciągi krzesełkowe.

Na początkową część dnia w plenerze mamy więc wspólny plan dla całej siódemki. Najpierw docieramy do dolnej stacji wyciągu po karnety.
Ponieważ obie z M. zamierzamy kilkakrotnie korzystać z kolejek, więc też nabywamy karnecik. Tyle, że punktowy, najmniejszy jaki się da. Powinien wystarczyć na styk, a nawet jeśli coś zostanie, to i tak ogólnie wyjdzie ciut taniej, niż gdybyśmy za każdym razem kupowały oddzielny bilet. O oszczędności czasu przy omijaniu kas nie wspominając . Jest tylko jeden szkopuł, który wyjdzie już w trakcie użytkowania... Ale o tym potem, bo dzisiejszy dzień przebiegnie dokładnie tak, jak było zaplanowane . Może za wyjątkiem pogody i braku oszałamiających widoków. A miało być tak pięknie....

Pełnym składem podjeżdżamy krzesełkami do pośredniej stacji, gdzie ma nastąpić uroczyste otwarcie zimowego urlopu.
Liczyłam na widoki, jakie powinny być z jazdy czteroosobową kanapą Santa Croce, ale zamiast nich mamy ś nieg bijący prosto w oczy. Dobrze, że kanapa ma osłonę!



Ze stacji pośredniej w górę podjeżdża się dwuosobowymi krzesełkami La Crusc. Ale ekipa piesza usadowi się w krzesełku nieco później . Obie z M. najpierw zasiądziemy sobie u Stefano i poczekamy, aż zjazdowcy dołączą do nas po pierwszych szusach z Santa Croce.

Rok 2007 piękny!

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Rok 2007 piękny!

Pozdrawiam,
Wojtek

Zgadzam się !
Nawet miejsca rozpoznaję.

Natomiast zdjęcia zameczku w Moos/Palu ... od tej strony co Ty zrobiłaś ... to ja nie mam !

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Natomiast zdjęcia zameczku w Moos/Palu ... od tej strony co Ty zrobiłaś ... to ja nie mam !

Bo nie jeździliście autobusem