Zimowa Alta Badia nie tylko dla narciarzy

Dzień szósty : W śnieżycy i mgle

W planie kolejny dzień na biegówkach dolinką od Colfosco przez Corvarę i La Villę do Pedraces. Cały czas łagodnie w dół no i widokowo ...

Ranek wita nas jednak taką śnieżycą za oknem, że nawet Piz La Ila całkowicie zniknęła . A miało być tak pięknie...

Nie poddajemy się jednak bez walki, po śniadaniu łapiemy narty i schodzimy na przystanek autobusowy. Wkrótce dojeżdżamy do ostatniego przystanku w Colfosco, tuż przy sympatycznie wyglądającym hoteliku Luianta.





Stąd miałyśmy się ześliznąć zaśnieżonymi pastwiskami, boczkiem w pobliżu trasy zjazdowej, aż do dolinki potoku spływającego od Passo Gardena, aby po drugiej stronie rzeczki natrafić na trasy dla szuraczy.
W planie były również widoki na skaliste turnie grup Sella i Puez, oraz podejście pod wodospady (o tej porze roku zapewne lodospady ) Pisciadu nieopodal wylotu Val Mezdi.

W pierwszym porywie entuzjazmu nawet ruszyłyśmy w trasę , ale zatrzymałyśmy się przy dolnej stacji kolejki wywożącej zjazdowców na zbocze przeciwległe do tego, pod którym miała wieść nasza trasa biegowa...
Poszłyśmy po rozum do głowy i reszta nieuśpionych szarych komórek nakazała nam odwrót i spacer (tyle, że z nartami pod pachą, a nie na nogach) po Colfosco... Lepiej powłóczyć się po narciarskim kurorcie, niż zagubić w coraz bardziej gęstej mgle.

Skoro los skierował nas do centrum Colfosco, to chyba oczywiste jest podejście do kościółka?



Kościół San Vigilio powstał w latach 1419-1420, rozbudowany został w 1626 r. oraz w 1869 r. Ołtarz z końca XIX w. z o wiek starszym obrazem.











Od kościoła powinnyśmy mieć wspaniałe widoki, tymczasem mamy tak...







Nic tu po nas, trzeba gdzieś przysiąść na kawkę i ciasteczko.
Co prawda, narciarze wabią nas na piwko do schroniska na Col Pradat, ale rezygnujemy ze spotkania w górach. Na naszych karnetach nie ma już tylu punktów, żeby wystarczyło na wjazd jajeczkiem. Musiałybyśmy kupić bilet na wjazd i zjazd, wówczas wypiłybyśmy na górze najdroższe piwo pod słońcem, a właściwie - pod mgłą , czyli bez wrażeń estetycznych.

Schodzimy do dolnej części wioski. Na któciutki moment "przejaśnia się", z mgły wyłaniają się serpentynki drogi wiodącej na Passo Campolongo.

Deserem delektujemy się w restauracji L'Tabladel.





Madzia wybiera panna cottę ...



... a ja tiramisu.





Gdybyśmy wjechały na Co Pradat, pewnie znów skusiłybyśmy się na strudla, który tamże serwowali w wersji dekoracyjnej .

Siedzi się świetnie, ale trasa cały czas przed nami.







Z pełnymi brzuszkami szuranie nie idzie łatwo , zwłaszcza że nadrzeczna ścieżka, która teoretycznie powinna być również trasą na biegówki, jest w większości mocno ubitym lodowiskiem, tu i tam "ozdobionym" wystającymi korzeniami.
W zasadzie dopiero tuż przed Corvarą robi się nieco przyjaźniej ...

Mocno przymglony Sassongher widziany ( w momencie największego tego dnia przejaśnienia) od dolnej stacji kolejki na Piz Boe



Miałyśmy odpuścić sobie zwiedzanie Corvary i zjechać na biegówkach ścieżką wzdłuż rzeki aż do Pedraces ( a co najmniej do La Villi ). Śnieg na trasie wydaje się całkiem się dobry do szurania. Niestety, wcześniejszy fragment trasy sprawił psikusa Magdzinym nartom, a konkretnie zapięciom, w które gdzieś wlazł jakiś kawalątek lodu lub jakiegoś śmiecia. Nie wiadomo gdzie dokładnie się zaklinował, ale na tyle fatalnie, że pomimo podjętych prób usunięcia dziada, zapięcie nie chce trzymać buta. No więc, nici z szurania......... Może to i dobrze , bo nadciągnęło kolejne śnieżne chmurzysko i odechciało nam się narciarskiej aktywności.

W oczekiwaniu na autobus, ucinamy sobie krótki spacer po największej z ladyńskich wiosek.





Kościół Najświętszego Serca Jezusowego (około połowy XX w.)







Przy wejściu po prawej znajduje się obraz "naszego" Świętego z Oies - tak zapewne wyglądał przed wyjazdem do Chin.

Późnogotycki kościółek Św. Katarzyny Aleksandryjskiej znajdujący się w pobliżu dolnej stacji gondolek na Col Alt. Najstarsza wzmianka o świątyni pochodzi z 1347 r.













Wewnątrz najcenniejsze są freski oraz gotycki ołtarz z 1520 r.

Jeszcze kilka fotek z Corvary. Kiepskie, ale cóż lepszego mogłyśmy uzyskać w takich warunkach?









W San Leonardo jesteśmy o wiele szybciej, niż planowałyśmy, toteż zatrzymujemy się na małe piwko w restauracji Cavalino, tuż koło kościoła.

Okazuje się, że narciarze też już w chacie, chociaż do zamknięcia wyciągów zostało jeszcze sporo czasu ...



Jesteśmy w komplecie, więc dzisiejsza zmiana serwuje obiad szybciej, niż w pozostałe dni domowego stołowania się...

Oby jutro było słońce!

Dzień siódmy: Przedwiośnie

Marzenia czasem się spełmiają . Poranne spojrzenie przez okno daje zawpowiedź słonecznego dnia.









Dziś w programie spacer w okolicach absolutnie nie dla zjazdowców! Biegówki też by tylko zawadzały...

Tradycyjnie, schodzimy do centrum Pedraces.













Wsiadamy do autobusu jadącego do Brunico, wysiadamy w Pederoa (nazwa ladyńska - Pidrô).
Znajduje się tu spora ilość sklepików z wyrobami lokalnego rzemiosła. Pewnie upatrzyłybyśmy sobie jakieś cudeńko na pamiątkę, ale nie ma kiedy wejść nawet do jednego sklepiku...

Mamy bardzo mało czasu na przesiadkę na kolejny autobus. Ot, tylko tyle, żeby dojść od przystanku koło hotelu "Posta" (na początku XX w. była tu stacja konnej poczty) przy głównej szosie - na boczną drogę, przy której jest przystanek w stronę La Val.

Z Pederoa nie ma więc fotek - no, może za wyjątkiem kilku przez autobusową szybę...



W autobusie słychać tylko język ladyński. Nic dziwnego, gdyż poza nami, "obca" jest jeszcze tylko jedna osoba z plecaczkiem...
W La Val, dokąd jedziemy, 97,67 % mieszkańców posługuje się swym ojczystym językiem ladyńskim.

Ladyńska wioska La Val (z włoska zwana La Valle, po niemiecku Wengen) położona jest u podnóży Sasso della Croce ( po ladyńsku Sas dla Crusc) i pastwisk Armentara. Osady przynależne do La Val porozrzucane są po okolicznych pagórkach, stokach i dolinkach.
Ponieważ w planie na dziś jest zwiedzenie jeszcze jednego miejsca, nie mamy szans poznania La Val dogłębnie, w zasadzie zwiedzimy tylko jej niewielki centralny kawalątek. Szkoda, bo prawdziwie ladyńskie zabudowania znajdują się poza centrum wioski...

Widok z autobusu na cel (niezbyt odległy ) naszego spaceru po La Val:



Wysiadamy na przystanku pod kościołem parafialnym San Jenesius (po ladyńskiu San Senese) zbudowanym w 2 poł. XIX wieku.







Plebania ?

Kilka zdjęć z wnętrza kościoła

















Nie nasze , ale fajne panoramiczne "zwiedzanie" kościoła.

Do kościółka św. Barbary półdziemy ścieżką medytacyjną Memento vivere - Pamiętaj o życiu.
Pięć stacji tej ścieżki ustawiono w 2006 roku.



Na szlaku jesteśmy tylko my dwie, cisza i powolne tempo wędrówki sprzyjają więc duchowej kontemplacji, a również podziwianiu krajobrazu , to przecież też element radości życia .
Ideą ścieżki jest wzmocnienie duchowe poprzez ukazanie każdego etapu życia w kontekście radości, jaką ono niesie. Każda ze stacji ścieżki skupia się na innym momencie (narodziny, dzieciństwo, młodość, dorosłość oraz starość) i opatrzona jest cytatem z Pisma Świętego, oczywiście także po ladyńsku .

Szlak zaczyna się na placu przy kościele parafialnym.



Początkowo wspinamy się asfaltową drogą dojazdową, wiodącą do osiedla Ćans położonego na stokach powyżej centrum wioski.
Cały czas będziemy miały widok na Sass de Putia oraz na stoki Sas dla Crusc, w tle pojawiać się będzie Gardenazza.

Pierwsza stacja znajduje się przy agrafce szosy.







Idzie się bardzo przyjemnie, zwłaszcza po opuszczeniu asfaltu (ostatecznie następuje to przy kolejnej serpentynce drogi)..

Wkrótce kolejne dwie stacje Memento vivere, potem jeszcze jedna, w części szlaku przez moment wiodącej pod górkę, przez las.





Po wyjściu z lasu przysiadamy na ławeczce i z oddali podziwiamy kościółek św. Barbary.

Tak z jednej strony czekamy na białe, aby za chwilę wypatrywać zielonego...
Ot taka durna nasza natura...