Słowacja

byłem na Chopoku w połowie lutego - i widać, że niewiele się zmieniło

Agnieszko , skąd wzięliście tyle śniegu
U nas śnieżyce kwitną . . . ale na tle śniegu też ładnie wyglądasz


Pozdrawiam
Piotr

Ahoj!

tony montana napisał(a):Matulu
Narty jeszcze nie na strychu? Az mi sie zimno od sniegu zrobilo

Nie mamy strychu

Niestety nieodwołalnie kończymy sezon narciarski. To już ostatni weekend...

tony montana napisał(a):Ja po porannym rowerku z kolega opalalem sie dzis przy domu osloniety od zimnego wiatru piekne slonce bylo

U nas też było piękne słońce i też się opaliliśmy, szkoda, że tylko na twarzy

Pudelek napisał(a):byłem na Chopoku w połowie lutego - i widać, że niewiele się zmieniło

My byliśmy drugi raz w życiu, wcześniej dokładnie rok temu. Dzisiaj było idealnie - słońce, prawie zero wiatru, widoczność bardzo dobra (widać było Tatry Zachodnie i Wysokie ) A poza tym mało ludzi, więc bez kolejek do wyciągów. Większość już myśli o rowerach i opalaniu

A mnie jest szkoda zimy, że była tak krótko...

piotrf napisał(a):Agnieszko , skąd wzięliście tyle śniegu

Niżej było zdecydowanie mniej śniegu To zdjęcia spod szczytu Chopoka - wysokość 2000 metrów, więc trochę białego się jeszcze ostało

Jak wrócimy, to pewnie więcej zdjęć wrzucę


Pozdrawiam

Witam wszystkich.
Forum czytam od dawna, ale w końcu postanowiłem napisać.
Chciałem podziękować Maslince za piękną relację z Wielkiej Fatry. Trasa, którą opisałaś (1-szy dzień) pokrywa się z naszymi planami na pierwszy dzień majowego weekendu. Korzystałem już wcześniej z Twoich porad dotyczących Chorwacji - więc jeszcze raz dziękuję:)
Mam nadzieję, że będę aktywniej uczestniczył w tutejszych dyskusjach ponieważ troszkę Cro już zjechałem i to raczej po tych mniej uczęszczanych rejonach. Oczywiście nie było wyjazdu, żeby nie podreptać gdzieś w góry...

Pozdrawiam wszystkich
PS. W Słowacji oprócz Wielkiej Fatry polecam oczywiście Małą i jak najbardziej Słowacki Raj.

Dodek napisał(a):Chciałem podziękować Maslince za piękną relację z Wielkiej Fatry. Trasa, którą opisałaś (1-szy dzień) pokrywa się z naszymi planami na pierwszy dzień majowego weekendu.

Witaj, Dodek. Cieszę się, że informacje się przydały i miło spędziliście czas

Dodek napisał(a):Mam nadzieję, że będę aktywniej uczestniczył w tutejszych dyskusjach ponieważ troszkę Cro już zjechałem i to raczej po tych mniej uczęszczanych rejonach.

W takim razie ja też mam nadzieję, że będziesz aktywnym Forumowiczem i skrobniesz jakąś relację Opisy mało popularnych miejsc są tu bardzo mile widziane

Pozdrawiam serdecznie

P.S. Pisałam, że wrzucę trochę zdjęć z narciarskiej Słowacji i wrzuciłam, z tym, że tutaj

Witam wszystkich Słowacjo-Maniaków
Tak sobie właśnie pomyślałam wieczorową porą, że skoro rok temu przed wyjazdem do słowackiej Małej Fatry śledziłam ten wątek namiętnie(wtedy jeszcze jako cichociemna;), to może watro by było go odświeżyć i powspominać ubiegłoroczny wczesnoletni urlop, jakże inny od tegorocznego

Plan odwiedzenia Małej Fatry narodził się błyskawicznie- przeczytałam gdzieś, że są takie góry przypominające Tatry, Bieszczady i Słowacki Raj w jednym- od razu nie miałam wątpliwości- jedziemy tam!

Niedziela, 15 czerwca 2013

Budzik nastawiony na 4 rano stawia nas na nogi, o 5 wyjeżdżamy. Droga przez Polskę przebiega błyskawicznie- w niedzielę rano ruch jest znikomy. 0 13 jesteśmy w Terchovej- jechaliśmy oczywiście w ciemno, ale kwaterę w cenie 10euro/os znajdujemy bardzo szybko.

Po wyładowaniu klamotów z bagażnika idziemy na pizzę „U Adama” i zastanawiamy się gdzie tu pójść. Pora jest na tyle wczesna, że nie warto marnować czasu na lenistwo-idziemy na krótki szlak(wg mapy max 4 godziny) Doliną Obsivanki.

Początek spaceru zwykłą drogą:


Potem przedzieramy się przez chaszcze:


Chaszcze są upierdliwe, szlak zaczyna się robić stromy, po za tym dokucza upał. Ale i tak jest pięknie:


Dochodzimy do pierwszych łańcuchów nad przepaścią:


Przepaści na zdjęciu nie widać ale była

Dalej w górę po stromych schodkach:


Dochodzimy do następnego przepaściastego miejsca z poręczami:


Zawsze myślałam, że mam lęk wysokości, ale chyba jednak nie

Widoki po drodze piękne:


Terchova :


Niby dolina, a cały czas trzeba zasuwać pod górkę, po wysokich stopniach z wystającymi gwoździami

Gorsze chyba jednak jest zejście-miejscami po bardzo sypkim żwirze, glebę chyba z 6 razy zaliczyłam, ale humor mnie o dziwo nie opuszczał

Do momentu kiedy ujrzałam drabinkę :


No tego to się nie spodziewałam. Może i lęku wysokości nie mam ale drabinofobię na pewno! Zwłaszcza w kierunku góra-dół! I co ja teraz biedna sierota pocznę?!

Drabina tak mnie wybiła z rytmu, że zaczęłam robić głupoty, nawet chciałam z tej skałki zeskoczyć, żeby tylko nie iść po drabinie

W końcu jednak zostałam namówiona przez Drugą Połówkę i grzecznie zlazłam

Za drabiną jest już łatwo i widokowo:


W dolnej części szlaku był jeszcze łańcuch, ale bardzo łatwy do pokonania
A to już droga do pensjonatu asfaltem:


Po drodze wstąpiliśmy jeszcze do baru, żeby spróbować co to jest ta Kofola?
Wyżłopaliśmy po 0,5 litrowym kuflu i od tej pory dostaliśmy jakiegoś wariactwa na jej punkcie-piliśmy ją częściej niż piwo.

Trochę nas ta dolinka jednak zmęczyła. A jutro pójdziemy w góry!

cdn.

Jest Mała Fatra, jestem i ja

Pizzeria "U Adama" dobrze znana, Obsivanka też

Będę zaglądać i niedługo pewnie też coś wrzucę, bo właśnie wróciliśmy ze słowackich Tatr Zachodnich

Pozdrav

I ja na Tatry zachodnie chętnie popatrzę, bo znam je tylko z przejść grzbietem granicznym w PL. A to zaledwie mały kawalątek

Czekam zatem na relację

ruzica napisał(a):I ja na Tatry zachodnie chętnie popatrzę, bo znam je tylko z przejść grzbietem granicznym w PL. A to zaledwie mały kawalątek

Czekam zatem na relację

Zrobiliśmy tylko 3 wycieczki. Cóż, "długi weekend" okazał się zbyt krótki

Ruzica, nie mów, że z "drabinofobią" poszłaś w Fatrze na Diery? Chociaż to mógłby być dobry sposób na przezwyciężenie lęku

3 wycieczki w 4 dni to dużo

Dokładnie tyle ile my zrobiliśmy w Małej Fatrze

O Dierach będzie, ale nie uprzedzajmy faktów

16 czerwca 2013, poniedziałek

Stefanova-Sedlo Meziholie-Stoh-Chleb-Snilovske-Sedlo-Vratna

Po rozgrzewkowym spacerze na Obsivankę postanowiliśmy wybrać się na bardziej ambitną wycieczkę. Tzn. ambitną w pierwszej części, ponieważ ostatni odcinek postanowiliśmy skrócić sobie kolejką
Pogoda podobna jak dzień wcześniej, czyli upał,a jest dopiero 9 rano:


Autobusem dojeżdżamy do Stefanovej, skąd startuje nasz szlak.

Na starcie widok na Mały i Wielki Rozsutec, jednego z nich zdobędziemy, ale nie dziś


Pniemy się w górę mozolnie przez las:


Po niezbyt długich mękach wychodzimy na przełęcz, gdzie robimy sobie przerwę:


Z tego miejsca mamy 2 możliwości kontynuowania wędrówki-możemy udać się albo na Wielki Rozsutec, który podobno jest najpiękniejszą górą na Słowacji(i ja się z tym zgadzam:


Albo w kierunku kapuścianego nieco z wyglądu Stoha- tak my uczyniliśmy.


Szlak na Stoha jest ekstremalnie upierdliwy- stromy, przez chaszcze i po błocie. Na szczęście leśny odcinek jest krótki- za lasem wychodzimy na taką łąkę, bieszczadzką niemal

Niby kapusta a jednak dała popalić, nic zresztą dziwnego- wierzchołek znajduje się na wysokości ponad 1600m npm, startowaliśmy z poziomu 500m, było się więc gdzie zmęczyć.

Widok ze szczytu:


Za Stohem wędrówka po grzbiecie, czyli sama przyjemność. Lekko pod górkę, albo lekko z górki i cały czas widoki:






Przyjemność popsuło kilka czynników- po pierwsze upał, było chyba z 40 stopni, po drugie(ale to ma związek z tym pierwszym) skończyła nam się woda(a mieliśmy 3 1,5 litrowe butelki), po trzecie zmęczenie narastało, ale to jeszcze nie było najgorsze.

Najgorszym było to, iż nie byłam pewna o której jest ostatnia kolejka ze Snilovskego Sedla i czy na nią zdążymy.
Budynek kolejki był co prawda widoczny, ale wydawało mi się, że jest to tak daleko, że na pewno nie zdążymy.

Na koniec przed nogami(jakby wszystkiego było mało) przepełzła mi żmija. Nie mam jej na zdjęciu, ale było to gdzieś w tych okolicach:


To wszystko wprowadziło trochę stresującą atmosferę,a przez brak wody obawiałam się, że trzeba się będzie bliżej zapoznać z Horską Sluzbą.

Wyprawa jednak zakończyła się szczęśliwie- dobiegliśmy w porę na przedostatnią kolejkę; na górnej stacji kupiliśmy colę, którą wypiliśmy w 3 sekundy. Na dolnej stacji wypiliśmy jeszcze po 2 szklanki Kofoli, po czym pojechaliśmy autobusem do Terchovej.

W Terchovej wstąpiły we mnie nowe siły- nasza wycieczka nie była aż tak długa, męcząca za to głównie ze względu na pogodę. Wykąpaliśmy się więc szybko, przywdzialiśmy jakieś bardziej cywilizowane stroje i poszliśmy „do miasta”

Mieliśmy ochotę na coś konkretniejszego niż pizza Adama, dlatego poszliśmy do jedynej wtedy czynnej knajpki w centrum. Tego co mnie tam spotkało długo nie zapomnę.

Każdy wie, że nasze języki- polski i słowacki- są podobne. Niestety podobieństwo bywa czasem zgubne- tym razem doprowadziło mnie do obiadowej katastrofy.

W knajpce wszystkie kelnerki mówiły tylko po słowacku, menu też tylko po słowacku. Ale co to za problem? Zrozumiem przecież

Wybrałam potrawę o nazwie „kureci pečen”- no bo co to niby może być, pewnie jakiś pieczony kurczak Co prawda cena 4 euro była troche podejrzana, ale nie będę sobie zawracać tym głowy

Jakież było moje zdziwienie kiedy dostałam talerz- z małymi ciemnymi kawałkami

Nie wiem co to jest ale na pewno nie kurczak.

Jeden kęs i wszystko stało się jasne: wątróbka! Pečen to po słowacku wątróbka!

Tak się akurat składa, że nie jem żadnych absolutnie podrobów, to nawet nie chodzi o to, że mam jakieś uprzedzenia, bo to wnętrzności czy coś, ale ja po prostu nie trawie ich smaku

No cóż, sałatka i placki ziemniaczane zjadliwe, przynajmniej nie głodowałam. Smutki wątrobiane zalałam piwkiem i było OK.

A w domu czyli na kwaterze czekała nagroda za trudy dnia dzisiejszego:

ruzica napisał(a):Z tego miejsca mamy 2 możliwości kontynuowania wędrówki-możemy udać się albo na Wielki Rozsutec, który podobno jest najpiękniejszą górą na Słowacji(i ja się z tym zgadzam

Hmmm... mogę się z tym zgodzić No chyba, że... Roháče To już trochę inny kaliber, chociaż żelastwo jest i tu, i tu


Stoh i Suchy to szczyty (z tych wybitnych), które jeszcze mamy do zdobycia w Małej Fatrze. Cieszę się, bo będziemy musieli tam wrócić

Widzę, że oszaleliście na punkcie kofoli Mój mąż ją bardzo lubi, mnie jakoś nieszczególnie przypadła do gustu.

Czekam na Rozsutca. Chyba już wiem, którego wybraliście

Cześć Maslinka!

Hmm czyżbyście byli na Rohaczach w miniony weekend?

Nam z tych wybitnych szczytów w Małej Fatrze zostały aż 4(bo się nam wtedy plan trochę posypał) i też się cieszę, że trzeba będzie wrócić

A z Rozsutcami to było tak, że my chcieliśmy zdobyć oba w jeden dzień. W praktyce okazało się, że to jednak trochę za dużo- i poszliśmy na ten, który był bliżej

Za Kofolą to rzeczywiście szalejemy, ale ona wyjątkowo dobrze smakuje jak jesteśmy zmęczeni. Czyli w górach i po wycieczkach rowerowych. Bo tak normalnie to aż takiego szału nie robi

Środa, 18 czerwca 2014

Terchova-Biely Potok-Dolne Diery-Horne Diery-Pod Tanecnicou

Dzień wcześniej, czyli we wtorek mieliśmy iść na Mały i Wielki Krywań. Niestety upały przybrały na sile i tego dnia było chyba z 45 stopni na słońcu. W tym skwarze nawet spacer na obiad, do Janosikovej Koliby był wyzwaniem. Dobrze, że przynajmniej jedzenie było tego warte. Po południu mieliśmy jechać do Zamku Strečno, ale nawet na to nie mieliśmy ochoty. No i tak, zamiast szczytów i zamków było leniwe moczenie stópek w potoku


W środę niewiele się ochłodziło, ale w końcu trzeba było się ruszyć. No i nadszedł ten straszny moment, kiedy przyszło mi stanąć oko w oko z Dierami. Wcześniej, jeszcze w domu obejrzałam wszystkie możliwe filmiki o przejściu Dier, przeczytałam tonę opisów, ale ciągle nie byłam pewna czy nie ucieknę stamtąd z krzykiem Zwłaszcza, że incydent z drabinką na Obsivance pokazał, że drabiny to jednak nie jest to co lubię najbardziej.

Próbowałam się nawet od tej wycieczki wymigać, ale..No właśnie, Diery bardzo chciał zobaczyć mój chłopak i jakoś nie miałam sumienia pozbawiać go tej przyjemności.

Dlatego o 8 rano wyszliśmy z kwatery. Już tak wczesnym rankiem było upalnie, więc jeszcze kremy z filtrami kupiliśmy po drodze(bo na Stohu to się zjaraliśmy nieźle).Do Białago Potoku jest z Terchovej koło 2 kilometrów, poszliśmy więc pieszo.

Po drodze taki zabytek z minionej epoki:


A to już na szlaku. Dzięki wodom z potoków jest przyjemnie chłodno. W tych okolicznościach zjadam śniadanie, którego z nerwów odmówiłam w domu



Musimy trochę przyspieszyć kroku, bo za nami wycieczka szkolna. Nie chcę, żeby widzieli moją klęskę na drabinkach

Dość szybko dochodzimy do najwęższego miejsca:


Za najwęższym miejscem był mostek z urwaną poręczą, trochę hardkorowo, ale do przejścia.

A oto mój postrach w postaci pierwszej drabinki(po prawej) oraz jeden z dwóch dolnych wodospadów:


Ku własnemu zdziwieniu drabinkę pokonałam sprawnie i w miarę szybko. No cóż, może pod górkę takie straszne nie są. Obawiam się jednak, że te w Dierach Górnych będą gorsze.


Te mostki jakieś wąskie:


Teraz trochę pod górkę:


Za Dolnymi Dierami idziemy kawałek leśną polanką, po czym wchodzimy w Diery Górne, czyli te dłuższe i trudniejsze. Wycieczka szkolna poddała się już na pierwszej drabinie- mamy ich z głowy

Trochę stromo i ślisko, ale jest się czego złapać:


Kolejna drabina, o wiele dłuższa od pierwszej:



Nooo, jak tu się nie bałam to mogę iść dalej, Diery moje
Nie wiem jakim cudem, ale jakoś mi się udało zachowywać zimną krew na tym żelastwie. Z natury jestem dość strachliwa i łatwo w padam w panikę, ale tutaj wyjątkowo udało mi się wejść w „tryb zadaniowy” i wmówić sobie: „musisz tylko pokonywać kolejne szczeble i nie patrzeć w dół”.

To jednak prawda, że stanięcie z własnymi lękami twarzą w twarz może mieć doskonałe działanie terapeutyczne. Przynajmniej u mnie się sprawdziło

Diery to jednak nie tylko adrenalina i trudności, sporo momentów łatwych i bezstresowych:


Chociaż czasem trzeba przejść przez środek potoku:


Nieco trudniejsze od drabinek są pochyłe, śliskie kładki, ale ja je lubię:


Czas przejścia przez oba wąwozy to chyba coś około 2 godzin(może trochę mniej), ale te 2 godziny mijają jak 10 minut. Nie sposób się tam nudzić, bo co chwila spotykamy atrakcje. Np. takie:


Niedość, że drabina wygląda jakby się miała za chwilę rozlecieć, to jeszcze dojście do niej też jakby mało solidne.


Poniżej ostatnia drabina, ta wyglądała przyzwoicie, tylko coś mi nie pasowało. Idąc nią miałam wrażenie, że podąża za mną jeszcze z 5 osób. Odwróciłam się i okazało się, że na drabinie jestem sama. Ona się po prostu strasznie chybotała


Za wąwozem zeszła ze mnie adrenalina i poczułam się lekko głodna, a nawet trochę zmęczona.

Za Hornymi Dierami jest jeszcze jeden wąwóz- można iść dalej pod górkę drabinami, ja jednak stanowczo zaprotestowałam. Chwilowo miałam dość wrażeń. Poszliśmy zatem leśną drogą , aby w końcu wyjść na polanie Pod Tanecnicou.

Stamtąd zaatakujemy szczyt, który okaże się trochę chyba trudniejszy od przejścia przez Diery. Ale o tym następnym razem.

Środa, 18 czerwca 2013- cd

Pod Tanecnicou-Mali Rozsutec-Podrozsutec-Bieli Potok-Terchova

Po około godzinie wędrówki lasem wychodzimy na taką polankę:


Siedzi tu spora grupka słowackich dziadków-są bardzo mili i zachęcają nas do odpoczynku, my jednak nie korzystamy z zaproszenia- nie możemy się doczekać skał, łańcuchów i przepaści

Mały Rozsutec widziany z dołu:


Hmm… Wcale nie taki mały Jak tam wleźć? Tożto przecie całkiem pionowo. No nic zobaczymy, weszło tylu przed nami to i my spróbujemy.

Początkowo jest płasko:


I zielono:


Dość szybko zaczyna się robić stromo i krucho, ale tu jest jeszcze łatwo.


Naczytałam się o tym Rozsutcu niestworzonych rzeczy, ale nie jest on taki straszny jak go malują- kładka nad przepaścią nie robi wrażenia, bo przepaść porośnięta krzaczorami „Ekspozycji”, która miała być spora też jakoś specjalnie nie odczuwam. Owszem, na krótkim odcinku jest trochę pionowo, ale dzięki łańcuchom i w miarę dobrze urzeźbionej skale wspinaczka jest dość łatwa.

Trudne okazało się jedno miejsce. Podobno niejeden zawisł tam na chwilę nie bardzo wiedząc co robić dalej. Ja nie miałam tam chwilowego zawieszenia- ja tam po prostu utknęłam i to na długo!

To straszne miejsce, to taki mały pionowy kominek, ołańcuchowany, ale nie za bardzo jest jak tam postawić nogę. Trochę mnie ten fragment zestresował, nawet przeszło mi przez myśl:” a może by tak stąd zwiać”- ale to było średnio możliwe- myśl o zejściu Dierami za bardzo mnie nie pocieszała.

No i tak zmarudziliśmy z pół godziny dumając co dalej. Sama raczej nie wlezę, ręce mam za słabe, by się podciągnąć.

W końcu jakoś zostałam wciągnięta przez Drugą Połówkę, ale nie było to zbyt miłe- miałam wrażenie, że albo spadnę, albo będę miała wyrwaną rękę

Uff, udało się.

Za problematycznym miejscem jeszcze tylko kilka zakosów i Mały zdobyty.
Tych zakosów niestety nie pamiętam- taką miałam adrenalinę. Podobno na szczyt wbiegłam

Byliśmy tak zaaferowani trudnościami wejścia,że z części łańcuchowej jest tylko jedna fota:


A to już na szczycie, minę mam w stylu „dajcie mi wszyscy święty spokój”




Widok ze szczytu, widoczność niestety średnia:


Posiedzieliśmy na szczycie z pół godzinki, należało nam się! Początkowy plan wycieczki zakładał, że prosto z Małego, pójdziemy na Większy Rozsutec, na miejscu jednak uznaliśmy, że Diery i Mały to i tak wystarczająco dużo na jeden dzień. Po za tym średnio wyobrażam sobie zejście kominkiem

No właśnie zejście- musiało w końcu nastąpić. Z drugiej strony jest trochę łatwiejsze, ale to nie znaczy, że pozbawione hardcorów.


Z Rozsutca schodzimy stromym i bardzo kruchym żlebem, dobrze, że są krzaczki i drzewka, to się można przytrzymać.


Najgorsze w tym wszystkich są mobilne kamienie, idący za nami nieustannie powodują kamienne lawinki. Jednym z takich kamulców miałam nawet nieszczęście dostać. Dobrze, że tylko w plecak.

Strome zejście nie jest długie(gdzieś tam nawet był łańcuch, ale łatwy do pokonania) ale mi się wlekło w nieskończoność.

Po etapie skalnym wchodzimy do lasu, tu jest równie stromo, ale nie ma już osypujących się kamieni.

A to już ostatni etap:


Łąką dochodzimy do Białego Potoku:



Stąd jeszcze tylko 2 kilometry i zasiadamy w Janosikowej Kolibie. Muszę przyznać, że zupa czosnkowa, smażony ser i pół litra Kofoli nigdzie i nigdy nie smakowały tak jak po zejściu z Małego Rozsutca

Trochę nam było głupio siedzieć w knajpie bo po Dierach byliśmy nieźle utytłani;)- ale głód zwyciężył

Na tym właściwie zakończyliśmy naszą krótką przygodę z Małą Fatrą, którą jesteśmy zachwyceni i na pewno tu wrócimy. Zwłaszcza, że jest sporo miejsc których nie zdążyliśmy odwiedzić.

Następnego dnia pojechaliśmy na tydzień w polskie Tatry, gdzie nastąpiło załamanie pogody i cały tatrzański wypad można podsumować tym zdjęciem: