Słowacja

piotrf napisał(a):Agnieszko , cieszę się , że słowacka relacja odżywa dzięki Twoim relacjom

Lubię te tereny . Mój awatarek powstał właśnie nad Liptowską Marą , od strony Mikulaśa .

Witaj, Piotrze
Ja też bardzo lubię rejon Liptov, Niskie Tatry, Zachodnie zresztą też. Słowacja jest tak atrakcyjna krajobrazowo, że nie można się nie zachwycić. A pasm górskich to mają od groma

Te tereny polubiłam już w dzieciństwie, rodzice pokazali mi kawałek Słowacji i teraz chętnie tam wracam.

Z Havranokiem nam nie wyszło, po części z lenistwa Będzie po co wracać

Pozdrawiam serdecznie

31 maja (piątek): Asfaltowanie do Ťatliakovej chaty

Na dzisiaj mamy w planach Roháčske Plesá, czyli Rohackie Stawy. Od razu uprzedzam, że tego celu nie uda nam się osiągnąć...
Ale połazikujemy trochę w pięknym otoczeniu, szkoda tylko, że będziemy wędrować asfaltową drogą. (Nie lubię asfaltowania w górach.)

Ruszamy sprzed pensjonatu Šindľovec w Roháčskiej Dolinie.



Tuż obok jest ośrodek narciarski Zverovka Spalena, w którym szusowaliśmy podczas wielkanocnego wyjazdu

Rano, koło 10:00, jest jeszcze słonecznie, ale bardzo zimno. (8 stopni pod koniec maja to zdecydowanie za mało!) Idziemy więc dziarsko

Przed nami Rohacze:



Tam na pewno się nie wdrapiemy, nie mamy złudzeń, ale chcielibyśmy dojść przynajmniej do stawów...

Po prawej, między drzewami, zauważamy znajome stoki, na których niedawno nartowaliśmy:



Do Ťatliakovej chaty jeszcze ponad godzina (czasy przejść na Słowacji nie są podawane na wyrost, tak jak w Polsce), myślałam, że jest bliżej



Piękne Tatry coraz bliżej:





Przysiadamy na chwilę - przerwa na gorącą herbatę:



Mimo świecącego słońca, nadal jest rześko.

Dochodzimy do miejsca zwanego Adamcula:



(Stąd szlak prowadzi do Spalenej Doliny i Rohackich Wodospadów.)

W tym miejscu niespodziewanie łapie nas deszcz. Chronimy się na chwilę pod drewnianym daszkiem, ale zaraz pod wiatą zaczyna się robić tłoczno - przychodzi jakaś większa wycieczka, więc się ewakuujemy.

Deszcz pada z przerwami, w których to momentach pstrykamy jakieś fotki.

Bezpośrednio nad nami grań Rakonia, na którym byliśmy (idąc od polskiej strony) w 2008 roku.



Wkrótce docieramy do Bufetu Rohackiego, czyli do Ťatliakovej chaty. Trochę smutno wygląda to miejsce w strugach deszczu:



Chata niestety nieczynna Budynek jest w remoncie po zejściu lawiny, co miało miejsce w lutym tego roku. A tak chcieliśmy się napić pysznego piwa z pianką!
Trudno, póki co, musimy się obejść smakiem...

Teraz muszę się do czegoś przyznać. Nie dość, że nasze dzisiejsze łazikowanie jest mało górskie (bo po asfalcie!), to jeszcze zachowaliśmy się całkowicie po amatorsku, zabierając w góry parasol



Chociaż wtedy cieszył mnie fakt, że nie mokłam

W taką pogodę i tak nigdzie dalej (wyżej) byśmy nie poszli, ale dla formalności sprawdzamy jeszcze i upewniamy się, że szlak (do Rohackich Stawów, na Smutne Sedlo i na Rohacze oczywiście też) jest zamknięty.



Generalnie wszystkie szlaki powyżej schronisk w słowackich Tatrach są zamknięte do 15 czerwca. Koniecznie musimy tu wrócić kiedyś latem!

Schodzimy nad Ťatliakovo jazero (z parasolem ):



Mimo niesprzyjającej aury, humory dopisują. Chyba śmiałam się z tego parasola

Staw i górujące nad nim szczyty nie wyglądają tak ładnie, jak mogłyby wyglądać w promieniach słońca, ale i tak nam się tu podoba.





Po chwili przyjeżdża jakiś facet i zaczyna coś kombinować przy chacie (a właściwie przy remoncie budynku ).



Na nas już pora, ruszamy w drogę powrotną.

Im dalej odchodzimy od Ťatliakovej chaty i jeziorka, tym pogoda jest lepsza :



Ale po obejrzeniu się za siebie stwierdzamy, że chmury zawiesiły się w tamtym miejscu na dobre:



Niestety nie zobaczymy dzisiaj Rohackich Stawów:



Ale będzie po co wracać

Droga powrotna do parkingu mija zdecydowanie szybciej Po chwili jesteśmy przy pensjonacie Šindľovec i przy naszym Fabiaku:



Co tu teraz zrobić z tak pięknie rozpoczętym dniem? (Jest dosyć wcześnie - koło 14:00.)
Chyba pojedziemy na wycieczkę do Oravic...

Też zamierzaliśmy się wybrać na Słowację w bożocielny weekend, ale pogoda skłoniła do rezygnacji z wyjazdu.
Doma tyz piyknie...

Jeszcze w kwestii nazwy "Niskie Tatry". Mnie uczono, że "Nizke Tatry" tłumaczy się na język polski, jako "Niżne Tatry". Wiem, że ostatnio język się zmienia bardzo szybko, nie jestem jednak przekonany, że wszystkie te zmiany są dobre...

Pozdrawiam,
Wojtek

Co do parasola .... może w Tatrach wzbudzać rozbawienie to w Biesach jest dobrze widziany zwłaszcza taki na długim kiju. Schowa się pod nim i człek i to co na człeku.

Franz napisał(a):Też zamierzaliśmy się wybrać na Słowację w bożocielny weekend, ale pogoda skłoniła do rezygnacji z wyjazdu.
Doma tyz piyknie...

Tak bardzo wtedy potrzebowałam tego wyjazdu, że pogoda była mi obojętna, byle pojechać i odpocząć

Franz napisał(a):Jeszcze w kwestii nazwy "Niskie Tatry". Mnie uczono, że "Nizke Tatry" tłumaczy się na język polski, jako "Niżne Tatry". Wiem, że ostatnio język się zmienia bardzo szybko, nie jestem jednak przekonany, że wszystkie te zmiany są dobre...

Dzięki, Wojtku. Przypomina mi się, że mój Tato zawsze mówił (i mówi): "Niżne Tatry". Nie wiedziałam, która wersja (po polsku) jest poprawna; teraz już wiem

Kenik napisał(a):Co do parasola .... może w Tatrach wzbudzać rozbawienie to w Biesach jest dobrze widziany zwłaszcza taki na długim kiju. Schowa się pod nim i człek i to co na człeku.

W Biesach kiedyś dopadła nas paskudna burza, parasol byłby bardzo niewskazany. Leżałam płasko gdzieś na Caryńskiej i modliłam się, żeby w nas nie trafiło
(Tak trochę piszę pół żartem, pół serio, ale wtedy wesoło mi nie było...)

Parasol wzięliśmy w góry po raz pierwszy, bo podejrzewaliśmy, że tego dnia deszcz prawie na pewno nas zmoczy. A skoro i tak szliśmy asfaltem, to żeby było całkiem po amatorsku, momentami "asfaltowaliśmy" pod parasolem


Pozdrawiam

maslinka napisał(a):
W Biesach kiedyś dopadła nas paskudna burza, parasol byłby bardzo niewskazany. Leżałam płasko gdzieś na Caryńskiej i modliłam się, żeby w nas nie trafiło
(Tak trochę piszę pół żartem, pół serio, ale wtedy wesoło mi nie było...)

Parasol wzięliśmy w góry po raz pierwszy, bo podejrzewaliśmy, że tego dnia deszcz prawie na pewno nas zmoczy. A skoro i tak szliśmy asfaltem, to żeby było całkiem po amatorsku, momentami "asfaltowaliśmy" pod parasolem


Pozdrawiam

Mieszkałam kiedyś na Balnicy i przychodziło do nas sporo turystów pod parasolami zarówno Polaków jak i Słowaków. A jak nie padało to zakrzywiona rączka parasola niejednokrotnie wystawała z plecaka. Na upały też był dobry.

maslinka napisał(a):W Biesach kiedyś dopadła nas paskudna burza, parasol byłby bardzo niewskazany. Leżałam płasko gdzieś na Caryńskiej i modliłam się, żeby w nas nie trafiło
(Tak trochę piszę pół żartem, pół serio, ale wtedy wesoło mi nie było...)

Bardzo dobrze wiem o czym piszesz Agnieszko , bo miałem wątpliwą przyjemność przeżyć na Caryńskiej burzę z piorunami - kilka uderzyło bardzo blisko . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Bardzo dobrze wiem o czym piszesz Agnieszko , bo miałem wątpliwą przyjemność przeżyć na Caryńskiej burzę z piorunami - kilka uderzyło bardzo blisko . . .

Oj tak, wtedy też uderzały bardzo blisko nas. Burza kręciła się, zawracała; siedzieliśmy tam skuleni chyba ze 40 minut, zanim trochę się uspokoiło i odważyliśmy się wstać i zejść niżej...

Od tamtej pory mam duży respekt do gór (i wyższych, i tych niższych też). Przed wyjściem na szlak dokładnie sprawdzam prognozy pogody. Chociaż wiadomo, że w górach różnie bywa, aura jest bardzo zmienna, a burze często trudno przewidzieć.

31 maja (piątek): Oravice, syr i Zuberec

Jedziemy na mały zwiad do Oravic. Zaglądaliśmy tu podczas wielkanocnego wyjazdu - chcieliśmy pojeździć na nartach, ale niestety deszcz nas przegonił.

Teraz jest inaczej, wreszcie wyszło słońce i wygląda na to, że zagości na dłużej Niestety nadal dosyć zimno, ale nie wymagajmy zbyt wiele

Oravice - z daleka widać "górkę", na której można poszusować:



Tak naprawdę, trasa wygląda całkiem fajnie.

Kolejną atrakcją Oravic są kąpieliska termalne - starsze, pod gołym niebem:



i aquapark - Meanderpark.

Nie skorzystamy jednak ani z jednego, ani z drugiego. Na pierwszy - zdecydowanie za zimno (wiem, wiem, niektórzy przyjeżdżają tu zimą, np. moi Rodzice , ale to trzeba lubić!), drugi - dosyć drogi, a wewnątrz aquaparku jest w zasadzie tylko jeden basen...

Usiądziemy sobie natomiast nad potokiem:



Może nie jest to najbardziej malownicza okolica, ale jest przyjemnie

Pospacerujemy też w okolicy stoku narciarskiego:



i aquaparku:



Witają Polaków! Słusznie, jest ich tu na pewno więcej niż Słowaków.

Nigdzie nam się nie śpieszy, odpoczywamy... Całkiem ładnie tu:



Można się poczuć jak zwycięzca :



W Meanderparku mało ludzi - przynajmniej na zewnątrz :



Natomiast w "starym basenie" - zdecydowanie więcej:



Udało nam się obejść wszystkie atrakcje Oravic. Wrócimy tu kiedyś, ale raczej nie na baseny, tylko na narty:



Jedziemy dalej (znowu, tak jak wczoraj, wychodzi nam "objazdówka"), w stronę Vitanovej - tam nas jeszcze nie było. Po drodze zatrzymujemy się, by kupić owczy ser:



który okazał się hitem! Był przepyszny Żałowaliśmy, że nie kupiliśmy więcej albo że nie pojechaliśmy tam raz jeszcze.

Tuż obok naturalnie pasą się owieczki, a ich "opiekun" bardzo poważnie traktuje swoją funkcję :



Chyba zbyt poważnie

Dojeżdżamy do Vitanovej, w której... nie ma nic ciekawego :



No dobrze, lody mają nie najgorsze.

Pora wracać, bo już trochę zgłodnieliśmy, a nie ma jak obiad Oravskiej Izbie w Zubercu!:



A do tego Bażancik! (O dziwo nie mam zdjęć z piwem )

Po obiedzie (czy raczej obiadokolacji) krótki spacer po Zubercu:





Taka pogoda i widoczność przydałaby się nam dzisiaj rano:



Wreszcie zrobiło się też cieplej. Możemy więc posiedzieć chwilę przed domem :



Tak kończy się drugi dzień naszego krótkiego pobytu na Słowacji. Jutro - zdecydowanie więcej łazikowania i adrenaliny

Zapraszam

maslinka napisał(a):Jutro - zdecydowanie więcej łazikowania i adrenaliny

To, co tygrysy lubią najbardziej.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

maslinka napisał(a):Jutro - zdecydowanie więcej łazikowania i adrenaliny

To, co tygrysy lubią najbardziej.

Zgodnie z obietnicą - zapraszam
Adrenalinę będę jednak dawkować Nie od razu, moi mili, nie od razu


1 czerwca (sobota): Kvačany - Kvačianska Dolina - Oblazy - Raztocky Vodopad - Sekane - Prosiecka Dolina - Smrekov - Kvačany (Chočské vrchy). Część pierwsza

Plany były takie, jak napisałam w tytule odcinka, chociaż ich realizację uzależnialiśmy od pogody. Liczyliśmy się z tym, że być może uda się zobaczyć tylko Oblazy i wodospad, a później deszcz nas wystraszy i zawrócimy. Na szczęście nic takiego się nie stało i przeszliśmy całą trasę

Wczoraj nawet specjalnie kupiliśmy mapę Gór Choczańskich (Chočské vrchy); szkoda by było przejść tylko fragment planowanej pętelki.
Startujemy z parkingu w Kvačanach, który wygląda nieco inaczej niż 2 dni temu...



Sporo ludzi, piknik, grill, "malowanie twarzy" i inne atrakcje. No tak, dzisiaj przecież Dzień Dziecka

Wchodzimy w dolinę:



Po przejściu paru metrów słyszymy jakieś dzikie odgłosy. To "zbójcy" napadają na rodzinę z dzieckiem, która idzie przed nami. Na nas napaść nie chcieli, chyba jesteśmy za starzy
Zrobiłam im baaardzo poruszoną fotkę:



Po drodze natykamy się na dziwne atrakcje w stylu przebijania baloników (nie mam pojęcia, o co chodziło), ale się nie bawimy
Nie chcieli nas przestraszyć, to my się teraz nie będziemy z nimi bawić - strzelamy focha

Droga wiedzie przez las, jest dosyć monotonna i niestety nie ma praktycznie żadnych widoków. W dodatku cały czas pniemy się w górę (To ma być dolina? )

Jak już sobie trochę pomarudziłam, zaczyna się robić trochę ciekawiej Pojawiają się jakieś skałki:



i widoki (niezbyt spektakularne, ale jednak):



Ale to dopiero początek wycieczki!

Wkrótce docieramy do miejsca zwanego Oblazy (po polsku: Obłazy, czy też: Kwaczańskie Obłazy).



Kiedyś znajdowały się tutaj dwa młyny wodne i jeden tartak, żyły tu dwie rodziny młynarzy. Obecnie istniejący młyn to zabytek architektury drewnianej. Jest konserwowany; jego mechanizmy, w tym koło wodne napędzane przez potok Kwaczanka, nadal pracują, ale już tylko jako atrakcja turystyczna. W budynku młyna można zobaczyć pracujące mechanizmy.

Miejsce jest bardzo urokliwe. Świetnie nadaje się na przerwę w wędrowaniu (hehe, dopiero zaczęliśmy wycieczkę, ale co tam!):





Można tu spotkać wygłodniałą kozę:



i kota (oczywiście białego - jak przystało na kota młynarzy ):



Niestety w otwartym okienku nie sprzedają piwa ani żadnych przekąsek



Musimy więc liczyć na siebie i swój prowiant.

Zostawiamy kota młynarzy i idziemy zwiedzać:





Można zobaczyć z bliska mechanizmy:



Wchodzimy do każdej mysiej dziury (Oj, nie wiem, jak tu z tymi myszami, skoro jest kot ):





Bardzo fajny przerywnik w wędrowaniu! Później jeszcze siadamy na jednej z ławeczek i przekąszamy co nieco.

Pora już najwyższa wrócić na szlak! Inaczej nie zrobimy planowanej pętelki do zachodu słońca. Następna atrakcja na naszej drodze to Roztocki Wodospad, czyli wodospad na Roztockim Potoku (wysokość: 8 metrów):



Drewniana drabina nie budzi naszego zaufania:



Nie wchodzimy więc na samą górę; ciężko by było, bo brakuje szczebli. Ale chociaż kawałek można :



Wodospad z bliska:



Potem trochę żałuję, że się nie odważyłam i nie weszłam na górę. Chociaż może było to rozsądne (drabina na pewno kiedyś nadawała się do wchodzenia, szkoda, że jej nie naprawili...), a po drabinkach i klamrach jeszcze sobie dzisiaj pochodzimy

Skacząc po kamieniach, wracamy na główny szlak:



Nieprzemakalne buty przydadzą się, oj przydadzą - w Dolinie Prosieckiej

Moje ulubione dolinki. Zwłaszcza Prosiecka.

Pozdrawiam,
Wojtek

Znajomy podesłał mi fotki z rodzinnego wypadu w dolinki Prosiecką i Kvacianską z 19 maja tego roku. Tłumów takich jak u Ciebie nie było, ale ponieważ słońce mocno operowało to świeża zieleń, która i na Twoich zdjęciach jest widoczna tam aż biła po oczach.

Franz napisał(a):Moje ulubione dolinki. Zwłaszcza Prosiecka.

Ooo, nie wiedziałam.

W następnym odcinku będzie już Prosiecka

Kenik napisał(a):Znajomy podesłał mi fotki z rodzinnego wypadu w dolinki Prosiecką i Kvacianską z 19 maja tego roku. Tłumów takich jak u Ciebie nie było, ale ponieważ słońce mocno operowało to świeża zieleń, która i na Twoich zdjęciach jest widoczna tam aż biła po oczach.

Tego słońca to nam bardzo brakowało, chociaż pod koniec wędrówki się pojawiło

Natomiast sporo ludzi spotkaliśmy tylko w Dolinie Kwaczańskiej, w Prosieckiej już tylko kilka osób na całej trasie.



Pozdrawiam

1 czerwca (sobota): Kvačany - Kvačianska Dolina - Oblazy - Raztocky Vodopad - Sekane - Prosiecka Dolina - Smrekov - Kvačany (Chočské vrchy). Część druga

Ostatnie metry (i atrakcje) Doliny Kwaczańskiej:



Mikro wodospady:



Opuszczamy dolinę i niebieskim szlakiem, przez łąki, idziemy w stronę miejscowości Velke Borove:





Tutaj chcemy się zatrzymać na piwo:



Niestety, przy kasie panują jakieś dziwne zasady obsługiwania klientów. Pani przyjmuje zamówienie, po czym wychodzi do kuchni, chyba je przygotowywać
Najdziwniejsze jest to, że ta pani nie jest w lokalu sama. Tuż obok jest facet, który a to sprząta stoliki (baaardzo wolno), a to gawędzi sobie z turystami... Chyba z 10 minut stoimy w kolejce, która w tym czasie nie przesuwa się nawet o centymetr

Musimy odpuścić, bo to ewidentna strata czasu! Przyjdzie nam jeszcze trochę poczekać i przejść kilka kilometrów, zanim się napijemy piwa, ale w końcu się uda

Zmierzamy w stronę szczytu Sekane, który nie ma jakiejś imponującej wysokości, zaledwie 945 metrów , ale wejście na niego zbliża nas do Doliny Prosieckiej

Szczyt i widoki z niego prezentują się tak:



Po prostu jesteśmy na łące
Siadamy pod kapliczką i zjadamy kanapki:



Musimy mieć siłę na te wszystkie liny i drabinki

Już widać wejście do doliny (skałki):



Od razu bardzo mi się podoba Jak powiedział Wojtek-Franz, to jest to, co tygrysy lubią najbardziej
Trzeba się trochę pogimnastykować :





Ale bardzo nas to cieszy

Po chwili docieramy do bardzo urokliwego miejsca:



Zdjęcia nie oddają głębokości tego "kanionu", ale wierzcie mi, było głęboko i, jak się okazało, musieliśmy właśnie wejść w głąb, w tę szczelinę widoczną na zdjęciu:



Najpierw, trzymając się liny, powoli i ostrożnie:



Stromo, oj, stromo:



Pojawiają się klamry:



Z żelastwem w górach to jest tak, że zawsze łatwiej po nim wchodzić niż schodzić... No cóż, taki kierunek obraliśmy. Ale dajemy radę!

Zbliżamy się do "skalnej bramy":



Przewiduję, że będzie tu drabinka. Oczywiście, że jest! Nawet całkiem długa czy raczej wysoka :



Czuję dreszczyk emocji :



To chyba najtrudniejszy fragment doliny, zwłaszcza jak pokonuje się go w dół.

Za chwilę jest jeszcze jedna drabinka, ale sporo niższa:



Widok na krótszą drabinkę i skalne przejście:



Uff! Udało się Adrenalinka była, ale przecież o to chodzi

Idziemy dalej, ale o tym napiszę w następnym odcinku