Śladami Potter, czyli wyspa KOS 2019 + Bodrum +wyspa Nisyros

Aby Wam zobrazować, jak wyglądało nasze wędrowanie, wstawiam mapkę z wyrysowanymi trasami, pokazującymi mniej więcej pokonaną przez nas drogę.
Kolorem czerwonym oznaczyłam podejście od parkingu do miejsca, gdzie trasa była zamknięta przez ekipę filmową i którą bardzo wolnym krokiem pokonaliśmy w 25 minut. Kolor żółty pokazuje wejście na zamek, które trwało około 15 minut. Natomiast kolor niebieski wskazuje dojście do tawerny Oria. Dotarcie z zamku do tawerny zajęło nam 10 minut.

Idziemy teraz do tawerny Oria, która jest najwyżej usytuowaną tawerna na wyspie Kos.
Aby do niej dojść musieliśmy od głównej ścieżki odbić w bok i pokonać sporą ilość schodów prowadzących do tawerny.









Pokonaliśmy te schody w 4 minuty.
Podczas wchodzenia odwracalismy się, żeby podziwiać widoki.

Tawerna Oria powitała nas takimi powitalnymi tabliczkami.


Do tawerny wchodzi się przez taką furtkę.

Tawerna znajduje się pod gołym niebem i rozciągają się z niej przepiękne widoki.

Kawę dostaliśmy wspaniałą.

Fanie, że dałaś mapkę i czasy przejść. Bo jak patrzyłam, na zdjęcia, to wydawało mi się, że to nieco dłuższe odcinki są, a ja jakoś w upale nie lubię pod górę chodzić
Widoki faktycznie piękne. Szkoda, że nie było lepszej widoczności. Oko jednak pewnie inaczej to odbierało - czytaj lepiej i wyraźniej.

aga_stella napisał(a):Fanie, że dałaś mapkę i czasy przejść. Bo jak patrzyłam, na zdjęcia, to wydawało mi się, że to nieco dłuższe odcinki są, a ja jakoś w upale nie lubię pod górę chodzić
Widoki faktycznie piękne. Szkoda, że nie było lepszej widoczności. Oko jednak pewnie inaczej to odbierało - czytaj lepiej i wyraźniej.

Czytając relację Potter z tego miejsca też miałam wrażenie, że wejście na zamek zajmuje więcej czasu, a okazało się, że to łatwa i krótka droga.
Z tą widocznością w tym miejscu to chyba coś jest nie tak. U Potter też nie była zbyt dobra. Z ciekawości poszukałam zdjęć w internecie i nie znalazłam żadnego, na którym byłaby bardzo dobra. Na każdym zdjęciu morze i wyspy są zamglone. Ale faktycznie widoki na żywo odbierane są dużo lepiej. Ludzkie oko chyba nie wyłapuje tak tego zamglenia, jak obiektyw aparatu.

Będąc w tawernie Oria nie mogłam sobie odmówić przyjemności odwiedzenia tamtejszej toalety, którą Potter bardzo skutecznie zareklamowała.
Toaleta ta znajduje się na najwyższym poziomie tawerny i aby tam dojść należy pokonać kilkanaście stopni, łączących trzy poziomy tawerny.
Kierunku do toalety nie da się nie zauważyć. Duży napis WC jest bardzo widoczny.






Idąc podziwiam widoki z kolejnych poziomów tawerny.



Już jestem na tyłach tawerny a do WC jeszcze nie dotarłam.


I wreszcie widzę wejście do toalety.



Jest miseczka na opłatę.

Zastanawiałam się, do czego może służyć ten dzwoneczek na drzwiach do toalety i nie wymyśliłam żadnej sensownej opcji.

Wnętrze toalety zrobiło na mnie wrażenie, pomimo tego, że spodziewałam się, co tam zobaczę.
Ale co innego oglądać zdjęcia a co innego zwizytować to miejsce osobiście.
Toaleta jest wyposażona we wszystkie niezbędne akcesoria.


Sufit w tej toalecie, a w zasadzie jego brak, jest niesamowity.

Sedes jest inny niż wtedy, gdy była tutaj Potter. Musiał być niedawno wymieniony, bo wygląda jak nówka.

W tak przewiewnym miejscu chyba nie ma konieczności używania odświeżacza powietrza. I nawet go tutaj nie ma.

Papier toaletowy powiewał poruszany delikatnym wiaterkiem.

Wracam do mojego towarzystwa, które również wędruje to toalety.
Wszyscy są nią zachwyceni.

Tawerna Oria to bardzo fajne miejsce i gdyby nie to, że mamy jeszcze w planach odwiedzenie kilku miejsce, to zostalibyśmy tutaj dłużej.
Płacimy rachunek (jedna kawa kosztowała 3,50 euro) i wracamy do samochodu.


Dochodząc do parkingu widzimy, że znaleźli się chętni na fotki z Grekiem.

Kolejne miejsce, które zobaczyłam w relacji Potter i które wpisałam na swoją listę must see, to plaża Agios Stefanos.
I właśnie tam się udaliśmy.

Pomimo tego, że prześledziłam trasę dojazdu i wiedziałam, że zjazd na plażę Agios Stefanos jest mało widoczny, to i tak nie udało mi się wypatrzyć tego zjazdu po lewej stronie i pojechaliśmy dalej, ostatecznie zatrzymując się na parkingu w tym miejscu.
Nawet zastanawialiśmy się, czy nie wrócić, aby dojechać na plażę bezpośrednio przy ruinach bazyliki, ale ostatecznie wysiedliśmy z auta tutaj i udaliśmy się w kierunku ruin brzegiem morza.


Dziewczyny chciały się położyć na leżakach, więc wypatrywaliśmy takich, które by nam pasowały.
I były takie.
Pomimo tego, że zagospodarowane plaże nie są moimi ulubionymi, to te leżaki i parasole oraz łóżka plażowe nawet mi się podobały.
Zastanawiałam się dlaczego i doszłam do wniosku, że powodem tego dobrego wrażenia, jakie na mnie sprawiły było to, że po pierwsze nie stały ciasno jeden obok drugiego, lecz były od siebie oddalone na taką odległość, która zapewniała leżakującym komfort wypoczynku bez sąsiadów na wyciągnięcie ręki. Po drugie te wszystkie leżaki i parasole były w białym kolorze, co powodowało, że nie rzucały się nachalnie w oczy, lecz dyskretnie wtapiały się w otoczenie.



Niestety nie można ich było wypożyczyć, bowiem mogli z nich korzystać jedynie goście hotelu usytuowanego tuż przy plaży.
Musieliśmy się więc wrócić do miejsca, gdzie zostawiliśmy auto, bo tutaj można było wypożyczyć leżaki.
Dziewczyny wynajęły więc leżaki w tym miejscu i na nich zaległy, a ja z Waldkiem poszliśmy do ruin bazyliki. Nasze rzeczy zostawiliśmy dziewczynom do pilnowania, więc nie mieliśmy zbędnego obciążenia.

megidh napisał(a):Zastanawiałam się, do czego może służyć ten dzwoneczek na drzwiach do toalety i nie wymyśliłam żadnej sensownej opcji.

Może w sytuacji powiedzmy awaryjnej.
Toaleta zajęta....
Ktoś tam leci ostatkiem tchu i odbija się od drzwi. Więc dzwoneczkiem pogania delikwenta wewnątrz

Ale przybytek faktycznie zacny.

Idziemy więc ponownie brzegiem morza.

Sspoglądamy tęsknie na wysepkę Kastri, na której stoi maleńki kościółek Agios Nicolaos.

Niby do wysepki daleko nie jest, ale przejść się tam nie da.
Chociaż ci ludzie są dosyć daleko od brzegu a stoją w wodzie, więc może jednak dałoby się tam dostać bez sprzętu pływającego.

Ale nie widzimy żadnych śmiałków, którzy by tam płynęli wpław. Natomiast ktoś dopłynął do wysepki rowerkiem wodnym.


Pozostawiamy rozważania na temat wysepki, bo zbliżamy się już do ruin bazyliki Agios Stefano.


Bazylika była wybudowana w V wieku. Jej ruiny zostały okryte w roku 1932 przez włoskich archeologów i są zaliczane do jednych z najważniejszych zabytków na wyspie Kos.












Z drugiej strony bazyliki widać kolejną plażę.


A tutaj widok na pełne morze. Tam w oddali widać wyspy Nisiros i Giali.


Najbardziej wartościowe są mozaiki, które ozdabiały podłogę bazyliki, ale z powodu braku pieniędzy na ich renowację przysypane zostały grubą warstwą piasku. Ale w jednym miejscu piasek został odgarnięty i mogliśmy jednak zobaczyć mały fragment mozaiki.



Przechadzam się jeszcze pomiędzy ruinami.

Podziwiam widoki.




Waldek już się znudził tym łażeniem, więc usiadł na kamieniach i czeka na mnie.

Nawet wszedł do wody trochę się ochłodzić, bo było dosyć gorąco.

Ja chwilę odpoczęłam

i wracamy do dziewczyn, które leżą na leżakach gdzieś tam w oddali.

Dziwię się, że nikt więcej z turystów tych mozaik nie odsłonił.... Rządowi Kos coś nie zależy, aby je zabezpieczyć i kasę za wejście pobierać....

piekara114 napisał(a):Dziwię się, że nikt więcej z turystów tych mozaik nie odsłonił.... Rządowi Kos coś nie zależy, aby je zabezpieczyć i kasę za wejście pobierać....

Właśnie o tym samym myślałam. Z jednej strony fajnie jest zwiedzać za free, ale jeśli byłyby bilety, to byłaby kasa na dbanie o te zabytki.

Wróciliśmy na leżaki. Dziewczynom bardzo się tutaj podobało. Widok z leżaków rozciągał się piękny. Ludzi na plaży było mało, więc wokół panował spokój. Obok znajdował się ogólnodostępny basen z barem i toaletą. Dziewczyny zamówiły w barze białe wino, więc jak przyszliśmy ze spaceru, to już czekało na nas to wspaniałe orzeźwienie. Oczywiście tylko ja piłam, bo Waldek jako kierowca nie mógł sobie na to pozwolić.
Ponieważ dziewczyny chciały tutaj jeszcze posiedzieć zdecydowałam się na kąpiel.
Bardzo mnie kusiła ta wysepka Kastri i zdecydowałam się spróbować tam dotrzeć.
Początkowo szłam, bo woda była płytka, ale jak zrobiła się trochę głębsza a ja gdzieniegdzie na dnie zobaczyłam jeżowce, to stwierdziłam że lepiej płynąć, niż narazić się na nadepnięcie na to stworzenie. Pomimo tego, że miałam buty do wody, to wolałam nie ryzykować.
Ale płynąć nie było łatwo. Dysponowałam tylko jedną ręką, bo w drugiej trzymała kamerkę. Wiał dosyć spory wiatr, który tworzył fale i gdyby nie to, że miałam maskę, to chyba nie dałabym rady przepłynąć. Ponadto fale spychały mnie na ciągnący się od brzegu do samej wysepki pas wodorostów, które opanowały coś, co wyglądało jak grobla usypana z kamieni. Może kiedyś służyła ona do przechodzenia na wysepkę.







Po przepłynięciu na drugą stronę pojawił się kolejny problem. Otóż trudno było wyjść na brzeg, bowiem trzeba było iść po śliskich kamieniach otaczających małą plażę, do której dopłynęłam. Musiałam cały czas uważać, aby się nie przewrócić.






No wreszcie dotarłam i byłam z siebie bardzo zadowolona.

aga_stella napisał(a):

megidh napisał(a):Zastanawiałam się, do czego może służyć ten dzwoneczek na drzwiach do toalety i nie wymyśliłam żadnej sensownej opcji.

Może w sytuacji powiedzmy awaryjnej.
Toaleta zajęta....
Ktoś tam leci ostatkiem tchu i odbija się od drzwi. Więc dzwoneczkiem pogania delikwenta wewnątrz

No to jest słuszna koncepcja.


A mnie jeszcze przyszła do głowy takie wyjaśnienie. Może jak dzwoneczek dzwoni, to pracownik tawerny wie, że ktoś poszedł skorzystać z toalety i wtedy szybciutko biegnie do miseczki, aby wyjąć z niej kasę, którą powinno się tam wrzucić.

Pochodziłam troszkę po tej malutkiej kamiennej plaży


a potem wspięłam się na górę kierując sią w stronę kościółka Agios Nicolaos.
Wejście nie jest trudne, choć początkowo miałam problem z ustaleniem, którędy tam wejść.
Dopiero jak zobaczyłam ludzi schodzących z góry, to weszłam tą drogą, którą oni zeszli.
Ta ścieżka biegnie wzdłuż kabli, które ciągną się od lądu po dnie morskim aż na szczyt wysepki.















Kościółek był zamknięty, czemu się nie dziwię, bo przecież wszyscy (no może prawie wszyscy), którzy tutaj docierają, mają na sobie tylko kostiumy kąpielowe, więc wejście do środka w takim stroju stanowiłoby profanację.

Zajrzałam więc do wnętrza przez szyby.


Przy ścianie kościółka nie mogło zabraknąć dzwonka,

którym oczywiście musiałam zadzwonić.

Chciałam podejść pod tą dziwną formację skalna i zobaczyć, jak wygląda wejście na jej szczyt.








Niestety udało mi się przejść tylko kawałek, bo wiał tutaj spory wiatr, które spychał mnie z tej wąskiej ścieżki prowadzącej na górę.
Wolałam nie ryzykować, że z niej spadnę i z żalem zawróciłam.









Waldek siedział na brzegu i cierpliwie na mnie czekał.
Chyba był zadowolony, że wróciłam. Świadczył o tym uśmiech na jego twarzy.

Długo mnie tutaj nie było i miałam nadzieję, że ktoś się za mną stęskni.
Ale niestety nadzieja matką głupich i pies z kulawą nogą nie zainteresował się moją nieobecnością.
No ale nie będę się nad sobą rozczulać. Trzeba dalej ciągnąć relację.
Na razie wstawiam filmik z mojej przeprawy wpław na wysepkę Kastri.

Nie przesadzaj. Ja jestem i na bieżąco czytam, tylko z tel źle mi się pisze, a już zwłaszcza cytuję i wtedy odpuszczam komentowanie...