Śladami Potter, czyli wyspa KOS 2019 + Bodrum +wyspa Nisyros

Za to zachód słońca z rozbryzgami fal - przepiękny.

Odkąd przylecieliśmy na wyspę Kos, to zastanawialiśmy się nad wypożyczeniem samochodu. Dwa dni jeździliśmy rowerami w okolicach miasta Kos, ale już na dalsze wyprawy ten środek lokomocji dla nas się nie nadawał.
Zdecydowaliśmy więc, że wypożyczymy autko na jeden dzień. W wypożyczalni, z której wypożyczaliśmy rowery można było również skorzystać z oferty wynajmu samochodów, więc tam się udaliśmy, bo było najbliżej. Cena prawie we wszystkich wypożyczalniach była identyczna, to jest 40 euro za jeden dzień za najmniejsze autko z pełnym ubezpieczeniem.
Ale nie wypożyczyliśmy tego autka sami. Trzy dni wcześniej, podczas parzenia kawy przy śniadaniu, poznałam dwie Polki, które również przebywały w naszym hotelu i tego dnia spotkaliśmy je wychodząc ze śniadania. Bardzo im przypadła do gustu nasza propozycja wspólnej wycieczki. Umówiliśmy się z nimi w lobby o godzinie 10-tej. I dobrze się stało, że dziewczyny zdecydowały się z nami jechać, bo okazało się, że do wypożyczenia samochodu potrzebna była karta kredytowa. I to nie po to, aby nią płacić, bo zapłaciliśmy gotówką, ale żeby jej numer wpisać do umowy. Ani ja, ani Waldek nie posiadamy kart kredytowych (z wyjątkiem wirtualnych), ale taka chyba nie nie była odpowiednia, więc jedna z dziewczyn pobiegła do pokoju i za chwilkę wróciła z kartą kredytową. Pan spisujący umowę zrobił coś dziwnego, i to nie tylko dla nas, bo właścicielka karty również była tym zdziwiona, a mianowicie położył kartę pod umową w odpowiednim miejscu, w którym należało podać numer karty, i numer tej karty odbił pocierając to miejsce paznokciem, tak jak się zdziera zdrapki. Numer karty się odbił i więcej nie była ona już potrzebna. Pan nam wyjaśnił, że to jest związane z kwestią ubezpieczenia a właścicielka karty nie wnosiła żadnych zastrzeżeń, więc przyjęliśmy że tak ma być. I chyba wszystko było OK, bo do dnia dzisiejszego właścicielka karty nie dała nam znać, żeby coś się złego zadziało w związku z takim wykorzystaniem karty.
Ale cała procedura wypożyczenia trochę trwała i z miasta Kos wyjechaliśmy dopiero około godziny 11-tej.
Jeśli chodzi o plan wycieczki, to dziewczyny zdały się na nas. I powiem Wam już teraz, że były z wycieczki bardzo zadowolone, bo nie miały pojęcia, że takie fajne miejsca można na wyspie Kos zobaczyć.

Pierwszym punktem naszego programu było Palio Pyli.
Potter tak fajnie pokazała to miejsce, że nie mogłam go pominąć.
Dojazd jest bardzo prosty i krótki, więc po półgodzinnej jeździe byliśmy na parkingu pod zamkiem.

Udało nam się trafić miejsce na parkingu, bo było trochę ciasno.
Nasze autko to ten biały Nissan Micra pośrodku.

Nie ma tam możliwości, żeby pomylić drogę, bo kierunkowskaz nie pozostawia wyboru, trzeb iść w kierunku, który on wskazuje.

Idziemy więc w stronę, którą wskazuje znak.

Zaczynamy wchodzić pod górę takimi schodami, które wije się jak serpentyna. Ścieżka nie jest trudna i bez problemu można ją pokonać.








Dochodzimy do pierwszych zabudowań Palio Pyli.
Kiedyś to miejsce było średniowieczną stolica wyspy Kos. Na bizantyjskie miasto składała się twierdza wzniesiona między IX a XI wiekiem na skalistym wzgórzu górującym nad wioską, mury obronne i osada leżąca u podnóża wzgórza Dikeos.






Dokąd kieruje ten znak







Już widzimy ruiny zamku.

Idziemy dalej pozostawiając sobie wejście na zamek na deser.
Na razie chcemy zobaczyć, dokąd dojdziemy ścieżką biegnącą pośród tego, co kiedyś było osadą Palio Pili.


Nagle zdziwienie, bowiem nieoczekiwanie zobaczyliśmy tutaj toalety. Ale niestety nie były czynne.


Nasza wędrówka skończyła się nagle na małym punkcie widokowym, z którego rozpościerały się takie widoki.



Dalej nie mogliśmy iść, bowiem ścieżka została zamknięta przez ekipę filmową, która opanowała wzgórze przed nami i kręciła tam jakiś film.

Nie mając innego wyjścia zawróciliśmy z zamiarem wejścia na zamek.
Dziewczyny odmówiły tej wspinaczki mówiąc, że poczekają na nas na dole.
Ale ponieważ ja miałam jeszcze w planie wizytę w tawernie Oria, powiedziałam im, żeby tam poszły a my tam do nich dołączymy po zejściu z zamku. Wytłumaczyłam im jeszcze, jak mają się tam dostać.
A ja z Waldkiem poszliśmy na zamek. Droga prowadziła pomiędzy zabudowaniami Palio Pili.















Waldek szedł przede mną i trochę się zapędził, przeoczając ścieżkę prowadzącą na zamek, w którą trzeba było odbić w prawo z tej głównej ścieżki.

Ten znak wskazywał, że aby dotrzeć do zamku tutaj należy zejść z głównej ścieżki.

Zawołałam do Waldka, żeby się wrócił i dalej zaczęliśmy wspinaczkę dosyć stromą ścieżką, której początek pokazuje ta fotka.

Jest fajnie i nastrojowo ... i gdzieniegdzie widoczki.
Potter tu chyba nie bywała ??

Buber napisał(a):Jest fajnie i nastrojowo ... i gdzieniegdzie widoczki.
Potter tu chyba nie bywała ??

Ależ była tutaj. To w jej relacji zobaczyłam to miejsce i zapragnęłam tutaj przyjechać.
A widoczki to dopiero będą, jak dotrzemy na zamek i oczywiście do tawerny Oria.

Chyba przypominam sobie, to ta odjazdowa tawerna z WuCetem pod gołym niebem ?

Ciekawa jestem tych widoków.
Na razie gorąco mi się zrobiło od tych schodów i nagrzanych kamieni. Jakoś mam wrażenie, że słońce dopiekało.

Buber napisał(a):Chyba przypominam sobie, to ta odjazdowa tawerna z WuCetem pod gołym niebem ?

Dokładnie ta. Też tam dotarliśmy i oczywiście skorzystałam z tego WC. Inaczej wizyta byłaby nieważna.

aga_stella napisał(a):Ciekawa jestem tych widoków.

Widoki z zamku są wspaniałe i zaraz tam dojdziemy, to zobaczysz, chociaż przejrzystość nie była zbyt dobra, więc widoki są trochę zamglone.

aga_stella napisał(a):Na razie gorąco mi się zrobiło od tych schodów i nagrzanych kamieni. Jakoś mam wrażenie, że słońce dopiekało.

Oj tak, słoneczko mocno świeciło. Ale na szczęście większa część trasy wspinaczki prowadziła pomiędzy drzewami.

Na razie mamy widok na okoliczne wzgórza.

Do zamku już niedaleko.




To brama prowadząca na teren zamku.


Z góry wspaniale widać Tawernę Oria.

Parking, na którym stoi nasze autko, również jest dobrze widoczny.





Wśród tej zieleni pod zamkiem widzimy pozostałości po wiosce, która została opuszczona przez mieszkańców około 1830 roku z powodu epidemii cholery.

Przy panujących na zewnątrz temperaturach , zdjęcia w Twojej relacji są jak herbata z cytryną


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Przy panujących na zewnątrz temperaturach , zdjęcia w Twojej relacji są jak herbata z cytryną


Pozdrawiam
Piotr

A może dolejemy do tej herbatki jeszcze troszkę słonecznej naleweczki.

Bardzo dobry pomysł

W ruinach zamku rozsiały się osty, które pięknie kwitły. Zauroczyły mnie te roślinki.










Tam daleko widać wyspę Kalimnos a trochę bliżej słone jezioro w Tigaki.


Na horyzoncie po lewej stronie widać wyspę Kalimnos, pośrodku wyspę Platia a po prawej stronie wyspę Pserimos


Dotarliśmy na sam szczyt zamku.

Dziewczyny wypatrzyły nas w tym otworze i machały do nas, więc Waldek im odmachiwał.

To jest droga, którą wjeżdżaliśmy.





Fajnie tu jest, ale trzeba wracać, bo dziewczyny na nas czekają a ponadto chce nam się bardzo zimnej kawy, więc robimy odwrót i zaczynami drogę powrotną.