Po prostu PELOPONEZ

Ja na razie to w większości odwiedzacie miejsca, które gdzieś tam wynotowałem w kajecie do ewentualnego zobaczenia na miejscu, aczkolwiek w tydzień nie wiele się da. Pano Kardamyli było w planach, bo ładnie wygląda na GSW, ale chyba jednak odpuścimy.

te kiero napisał(a): Pano Kardamyli było w planach, bo ładnie wygląda na GSW, ale chyba jednak odpuścimy.

Dla samego Starego Kardamyli jazda tam nie ma dużego sensu. Urok tych okolic moim zdaniem to przepiękne widoki górsko-morskie, kąpiele w kamienistych zatoczkach i właśnie wędrówki. Dla nas Pano Kardamyli było tylko przystankiem na trasie do wąwozu Viros.
Mani to ten "palec" Pelo, który zrobił na mnie największe wrażenie ze wszystkich czterech - po tegorocznej wycieczce mogę powiedzieć, że zarówno Mani Głębokie jak i Zewnętrzne, miejsca tak bardzo różne. Nie odpuściłabym sobie Mani - najlepiej w takim komplecie. Jeśli planujecie jaskinie Diros czy jakąś wioskę wieżową, albo nawet Matapan, a jedziecie od strony Kalamaty, to przejazd tam przez Exo Mani z pewnością dostarczy Wam niezapomnianych wrażeń.

19 lipca 2019
Wąwóz Viros


Profitis Ilias nie dla nas, ale trochę podejść w górę możemy...



Planujemy spacer do wąwozu Viros przy Kardamyli. Najpierw ze Starego Kardamyli do Agia Sophia - potem przejście górą południową ścianą wąwozu - zejście do klasztoru Moni Sotiros - i powrót do Kardamyli wyschniętym korytem rzeki na dnie wąwozu.

Mapkę miałam skromną, acz wystarczającą do przejścia tej trasy - trudno się tu zgubić.


(http://www.maniguide.info/kardmap.html)

Opisy tej trasy, jakie znalazłam w necie, zawsze prowadziły w odwrotną stronę, ale stwierdzam, że mój wybór miał mocne strony - przede wszystkim najbardziej strome podejścia mieliśmy przejść na początku trasy, między Starym Kardamyli a Agia Sophia, potem już tylko lekko pod górkę, albo całkiem w dół. Rano mieliśmy jeszcze siły, więc ten kierunek nam się sprawdził. Dodatkowo spieszyło mi się do podziwiania pięknych widoków z góry na wąwóz, a kto wie, czy po przejściu trasy dołem chciałby się wszystkim wspinać jeszcze pod górkę.

To idziemy.



Już mi się podoba...







Wąska ścieżka prowadzi coraz wyżej...





Widać skały północnej ściany wąwozu naprzeciwko i porozrzucane tu i ówdzie domki - ale widoki mają ich mieszkańcy!



Ścieżka biegnie dalej w dół wąwozu, a my (tam gdzie niebieskie kółko na mapce) odbijamy w górę w prawo, do kościoła i wioski Agia Sophia...





Kościół niestety zamknięty...



...więc po krótkim pikniku ruszamy dalej przez wioskę, mijając malowniczo położony cmentarz...





W Agia Sophia można sobie kupić domki, gdyby ktoś chciał...
Np. taki:



A te ruiny raczej nie...



Za to ta posiadłość z pięknym widokiem na morze i góry - niczego sobie:



Ma ktoś parę eurasów w zapasie?...



Ja może jednak wolałabym ten z basenem, ale chyba nie jest na sprzedaż...



Pomarzyliśmy i możemy iść dalej - odbijamy od asfaltowej drogi wg drogowskazu na Moni Sotiros gdzieś tutaj:



i dalej idziemy dość wygodną szutrówką...





...przejezdną spokojnie dla terenówek oraz Hyundaia i10 Myszy.



W dole bieleje suche dno rzeki...



A przed nami nasze trasa na ścianie wąwozu...

Po przeciwnej stronie wąwozu widać gdzieś w dole klasztor Moni Lykaki...



Naczytałam się o tym, że niszczeje i pęka, a tu proszę, ktoś jednak próbuje go odrestaurować, widać jakieś rusztowania...



Widoki za nami...





obok nas...



po przeciwnej stronie wąwozu...







Zawieszone nad przepaścią wioski i Profitis Ilias przed nami...





Wreszcie w dole pojawia się Moni Sotiros...





a nad nim wysoko jeszcze inne ruiny...



Powoli schodzimy krętą drogą na dno wąwozu...









Hopsa przez dno strumienia, schodki do góry, furteczka i już jesteśmy w Moni Sotiros...



Kościół i pozostałe zabudowania zamknięte na głucho...



Nikt się nie pojawia nawet na głos dzwonu...







...więc po chwili odpoczynku ruszamy dnem wąwozu w drogę powrotną.




cdn.

Cd.
19 lipca 2019
Wąwóz Viros




Szlak wyraźnie oznaczony, ale i tak nie ma jak się zgubić...



Otaczają nas wysokie ściany wąwozu Viros...





Miejscami jest bardzo malowniczo, choć trochę niewygodnie się idzie po takich kamieniach...







Chyba ktoś przed nami się nudził...



Im bliżej ujścia wąwozu, tym bardziej zagospodarowane wydają się skalne groty...



Koryto rzeki jest coraz szersze i wkrótce docieramy do podnóży Starego Kardamyli.



Ufff... Teraz czas odpocząć.

Trasa licząc od startu przy Pano Kardamyli do powrotu w to miejsce: ok. 3 godz. 15 minut z przerwami.

Błąd: przegapiliśmy podejście z wąwozu do Moni Lykaki. Były jakieś tajemnicze białe tabliczkostrzałki z nabazgranymi sprayem koślawymi, mało czytelnymi literkami i nie sprawdziliśmy dokąd prowadzą... Choć całkiem prawdopodobne, że nawet gdybyśmy byli pewni dokąd prowadzą to i tak zostałabym przegłosowana i nie poszlibyśmy.

Tutaj jest naprawdę dużo informacji o wąwozie i monastyrach:

http://www.maniguide.info/viros.html

Całkiem fajna wycieczka, baaardzo mi się podobała i polecam lubiącym trochę sobie pochodzić - tak na pół dnia.

Mikromir napisał(a):Całkiem fajna wycieczka

Też tak uważam , urozmaicona i z tego co piszesz niezbyt męcząca. A kościółek Agia Sofia - śliczny

Mikromir napisał(a):Profitis Ilias nie dla nas

Tu bym trochę polemizował , może nie na pół dnia ale na cały - a wtedy na pewno w zasięgu. No tylko raczej lepiej byłoby wystartować nie z poziomu morza a z miejsca do którego można dojechać autem czyli schroniska Katafigio, tutaj : 36.950730, 22.368104. Trochę to z drugiej strony Tajgetu no i dojazd lekko miejscami uciążliwy , ale na upartego... .
Myślę że warto, choć pamiętam że po widokach ze szczytu spodziewaliśmy się ciut więcej.

kulka53 napisał(a):

Mikromir napisał(a):Profitis Ilias nie dla nas

Tu bym trochę polemizował , może nie na pół dnia ale na cały - a wtedy na pewno w zasięgu. No tylko raczej lepiej byłoby wystartować nie z poziomu morza a z miejsca do którego można dojechać autem czyli schroniska Katafigio, tutaj : 36.950730, 22.368104. Trochę to z drugiej strony Tajgetu no i dojazd lekko miejscami uciążliwy , ale na upartego... .
Myślę że warto, choć pamiętam że po widokach ze szczytu spodziewaliśmy się ciut więcej.

Tak, pamiętam, czytałam w Waszej relacji i rozważałam tę opcję. Także zalinkowana wcześniej ostatnia relacja z Profitis Ilias dała mi do myślenia. Ostatecznie jednak dałam za wygraną - raz, stacjonując tam gdzie my trzeba przejechać na drugą stronę gór i wrócić, co jest czasochłonne; dwa, byliśmy z dziesięciolatką; trzy, chciałam ostatecznie wysłać tylko męża z synem, ale mąż miał pewne obawy co do (cytuję) wchodzenia powyżej 2000m n.p.m. w obcym kraju z rodziną. Może to dlatego, że czasem podczas wędrówki wysiada mu już kolano i nie chciał nikogo obciążać ewentualnymi kłopotami... Więc ostatecznie wybrałam tę namiastkę chodzenia - było bardzo przyjemnie i widokowo, choć oczywiście to nie to samo co sam szczyt. Może kiedyś, gdy będziemy jeździć we dwoje a kolano męża nie rozpadnie się całkiem...
W góry wrócimy jeszcze później w relacji, ale już inne, i tam będziemy ciut wyżej, choć znów nie aż tak wysoko jak byśmy chcieli.

19 lipca 2019
Kardamyli


Czas na odpoczynek.
Zastanawiałam się nad jazdą do plaży Foneas, bo na zdjęciach wyglądała dość malowniczo, jednak chciałam też zobaczyć samo Kardamyli wraz z jego plażami. Po chwili zastanowienia i analizie poziomu zmęczenia wygrała opcja druga. Nie uruchamiając samochodu mogliśmy po prostu zejść schodkami tuż przed mostkiem i dotrzeć do nieodległej plaży - wspaniale kamienistej, jak wiele z tej strony Zatoki Meseńskiej.

Wśród piasków zachodniego palca Peloponezu stęskniłam się trochę za normalną kamienistą plażą...



Nawet przyjemne kamulce, tylko niestety na dnie morza miejscami trochę za duże i nieco śliskie - może tylko w tym miejscu? Jednak była to całkiem miła odmiana po wcześniejszych monotonnie piaszczystych plażach.

Kawałek dalej przy plaży biegnie spokojna nadmorska droga.



Czytałam gdzieś, że plaże z tej strony Kardamyli to te najładniejsze w samej miejscowości, więc oczywiście poszłam jeszcze kawałek dalej sprawdzić tę informację...





Może być, nie będę wybrzydzać, choć widziałam też ładniejsze.

To co mnie jednak zaskoczyło najbardziej, to niewielka w sumie ilość ludzi na plażach. Przeczesując wcześniej internet odniosłam wrażenie, że te okolice są oblegane przez turystów (szczególnie anglojęzycznych) i spodziewałam się raczej tłoku - nic bardziej mylnego. Było naprawdę cudownie spokojnie jak na lipcowe ciepłe popołudnie. Owszem, jakieś parasole i leżaki gdzieś tam stały, ale poza nimi raczej pustawo. Albo tak szczęśliwie trafiłam, albo wcześniej nie czytałam ze zrozumieniem.













Skoro jest spokojnie, to można się zrelaksować pod tamaryszkiem...



Po relaksie pora na jakiś konkretny posiłek - poszliśmy więc "na miasto". Hmmm... Mimo faktu istnienia przelotowej drogi, którą jakoś jednak można tolerować, jest tu dość fajnie...



















W centralnej części wybrzeże wydaje się raczej mało przyjazne...



...więc czasem na ratunek przychodzi beton i drabinka...



Ogólnie Kardamyli zrobiło na mnie raczej pozytywne wrażenie, choć nie zobaczyłam całego miasteczka.
Nie odwiedziłam też domu Patricka Leigh Fermora bo... foch! Dowiedziałam się, że w tym sezonie otwierają dom po długim remoncie, napisałam więc maila z zapytaniem o możliwość zwiedzenia tego miejsca - i na odpowiedź czekałam przez wieeele dni... Wreszcie w czwartek po południu, dzień przed wycieczką do Kardamyli, odpisali, że można zwiedzać we wtorki, czwartki i soboty oraz że mogą dla mnie zarezerwować najbliższą sobotę o 12.30 - tylko że wtedy planowałam być już bardzo daleko od Kardamyli. Więc dom Fermora został na... kiedyś tam. Może po kolejnym remoncie.

Będąc w Exo Mani poczułam jednak dlaczego - znając tyle pięknych zakątków Grecji - ten pisarz i podróżnik wybrał właśnie dom w Kardamyli na miejsce zamieszkania...

Łagodny urok Kardamyli potęgował się z godziny na godzinę. (...) duch spokojnego rozleniwienia przenikał całe to odległe miasteczko. Latem chłodzi je bryza od zatoki, a ogromny ekran Tajgetu osłania przed wtargnięciem wiatru z północy i ze wschodu; nie docierają doń zimne tramontany. Przypomina ową zamkniętą, elizejską krainę, o której Homer mówi, że ludziom lżej się w niej żyje; gdzie śnieg nigdy nie pada, nie wieje ostry wiatr ani deszcz nie leje się z nieba, a płynący wiecznie od morza melodyjny powiew przynosi mieszkańcom ochłodę. Kusiło mnie, aby do nich dołączyć...
Patrick Leigh Fermor: Mani. Wędrówki po Peloponezie.



Trzeba już wracać - żegnaj, Kardamyli!

Mikromir napisał(a):To co mnie jednak zaskoczyło najbardziej, to niewielka w sumie ilość ludzi na plażach.

Zaryzykuję stwierdzenie, że to przez "skład" tych plaż
Większość populacji (w tym ja ) woli jednak plaże piaszczyste. Szukając jakiegoś miejsca na popołudniowy relaks i kąpiel i widząc takie spore kamulce sądzę że pojechalibyśmy gdzieś dalej . Gdyby nie było wyboru, ok, buty na nogi i włazimy... ale gdyby był wybór - wybieramy zdecydowanie PIACH

kulka53 napisał(a):

Mikromir napisał(a):To co mnie jednak zaskoczyło najbardziej, to niewielka w sumie ilość ludzi na plażach.

Zaryzykuję stwierdzenie, że to przez "skład" tych plaż
Większość populacji (w tym ja ) woli jednak plaże piaszczyste.

Tak twierdzisz?... Hmmm... Może masz rację...
A może po prostu Kardamyli to rzeczywiście mała dziura - dużo mniejsza niż mi się wcześniej wydawało - do której dojazd krętą drogą jest długi i nużący...?...

Widokowo było tam naprawdę pięknie i mogłabym nawet spędzić w tej okolicy wakacje leżąc na kamulcach, gdyby nie to, że długo się stamtąd wyjeżdża. Jeśli miałabym w planie zwiedzenie Mani, to może ok, ale dojazd we wszystkie ciekawe miejsca na zachód od Kalamaty byłby zdecydowanie zbyt czasochłonny.
I tak się właśnie pocieszaliśmy odjeżdżając z tego ślicznego miejsca.

Danusiu , dla mnie to atmosfera spokoju Kardamyli jest bezcenną wartością , tam można "naładować baterie" i odpocząć , fajne miejsce na spacery i prawie puste plaże . . . bajka

Rozpocząłem odrabianie zaległości od Twojej relacji


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Danusiu , dla mnie to atmosfera spokoju Kardamyli jest bezcenną wartością , tam można "naładować baterie" i odpocząć , fajne miejsce na spacery i prawie puste plaże . . . bajka

Nic tylko kupić sobie tam domek, jak P. Leigh Fermor.

20 lipca 2019
Kilka chwil na zachodnim wybrzeżu Pelo

W sobotni poranek serdecznie żegnamy się z naszym gospodarzem. Wspominamy wciąż Kostasa bardzo ciepło...

Ostatnie kilka dni w Grecji spędzimy w innej części Peloponezu, a po drodze planujemy jeszcze zajrzeć do Olimpii, no bo wiadomo - sławna. Nim tam dotrzemy, musimy koniecznie zobaczyć jeszcze piękne plaże zachodniego wybrzeża Pelo. Były jedną z tych wakacyjnych opcji, które nie wypaliły, więc zajrzymy choć na chwilę zobaczyć duuużo piachu.

Mijamy Zacharo i za Agios Nikolaos skręcamy w stronę morza, a potem samochód zostawiamy gdzieś tutaj. Droga nad morze całkiem jak nad Bałtykiem, tylko pinie pachną intensywniej niż nadbałtyckie sosny.



Na przełomie czerwca i lipca spędziłam z dziećmi tydzień w Ustce - teraz czuję się trochę tak, jakbym znów przeniosła się w pobliże plaży Zachodniej, tylko temperatury powietrza i wody oraz słońce są tu o wiele łaskawsze.



Wydmy prawie jak u nas.





I kilometry piachu.









Wspominam wczorajszą wizytę w Kardamyli - jakże różnorodne bywają tu plaże.

Różnorodność jest wielką zaletą odwiedzanych miejsc.
Mnie się podobają oba rodzaje plaż.
Świetną ścieżkę zdrowia zaordynowałaś ekipie - tak dla ciała ,jak i ducha...

CROberto napisał(a):Świetną ścieżkę zdrowia zaordynowałaś ekipie - tak dla ciała ,jak i ducha...

Bo o zdrowie trzeba dbać.




Jeszcze jeden pościk i może mi się wreszcie strona przewinie...

To buziak możepomoże