W zeszłym roku był jeden Milos, w 2014 kolejnych 10 wysp.

Wczoraj sobie obejrzałem stare nagrania z wyprawy do Norwegii. Też się zaczęło od cum. W Świnoujściu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Niektórzy domagają się, żeby kończyć ten rejs, a więc ruszajmy dalej.

Kierunek Kythonos.





Po półtorej godzinie przybijamy do wyspy.





Sąsiedzi z kampingu rozpoczynają drugą część swoich wakacji.





Wyokrętowanie i zaokrętowanie, jak zawsze, przebiega sprawnie.





Po rzuceniu cum obieramy kurs na Pireus.





Płyniemy, płyniemy, płyniemy.
Strasznie nam się dłużyło.
Gdy opuściliśmy prom zmierzchało, było wpół do dziesiątej.



Płynęliśmy ponad dziewięć godzin.



A przed nami, na dziś, jeszcze 350km.





Do Kalampaki.

cdn

longtom napisał(a):Płyniemy, płyniemy, płyniemy.
Strasznie nam się dłużyło.
....
Płynęliśmy ponad dziewięć godzin.

Tak długo płynęliśmy z Limnos do Lavrionu no i prawie połowę tego czasu przespaliśmy. Za to pozostały czas nie minął nam na cumowaniu, wymianie pasażerów i samochodów bo nasz prom nigdzie po "drodze" nie zawitał się. W każdym razie jeszcze nam się nie znudziła podróż promami. Wciąż to jest atrakcja.

longtom napisał(a):

W tym Citroenie też niezła ekipa musiała jechać.


Pozdrawiam

Franz napisał(a):...W Świnoujściu.

W Świnoujściu startowałem do swojego najdłuższego rejsu.
Felixtowe

Lidia K napisał(a):...W każdym razie jeszcze nam się nie znudziła podróż promami. Wciąż to jest atrakcja.

Niby fajnie, ale druga połówka rejsu jednak nużąca. W obie strony tak było.
Prom się trochę spóźniał, a my mieliśmy przed sobą jeszcze trochę kilometrów.

Vjetar napisał(a):W tym Citroenie też niezła ekipa musiała jechać.

Dziewczyna powoziła.

pzdr

.
24. czerwca, poniedziałek

Zanim wydostaliśmy się z Aten, zanim pokonaliśmy miejscami mocno krętą drogę i dojechaliśmy do Kalampaki zrobiła się druga w nocy. Na kamping o tej porze raczej nie liczyliśmy. Postanowiliśmy przespać się w aucie.
Okazało się jednak, że nie jest to takie łatwe.
Tak jak na Milos dziwiło nas trochę, że nie ma tam zwyczaju, jak wszędzie w Chorwacji, przydrożnego handlu, tak w okolicy Kalampaki co kilkaset metrów stały większe i mniejsze budy z pamiątkami i owocami. W środku nocy oczywiście nieczynne.
Właściciele gdzieś tam spali, interesu pilnowały psy. Duże, agresywne, puszczone luzem.
Nie liczyliśmy co prawda na prysznic przed snem, ale po kilku godzinach w aucie wskazane było wyjść z niego choćby na trzy minutki. Nie było to proste ale w końcu się udało Mogliśmy iść spać. Mimo zmęczenia udało mi się tak ustawić auto, że rano staliśmy w cieniu. Pospaliśmy więc dość długo. Rano wypiliśmy kawkę na pobliskiej stacji benzynowej i ruszyliśmy na podbój Meteorów.


Mapka jest bezczelnie "pożyczona" z relacji Dangoli. Mam nadzieję, że się nie pogniewa.



Po lekturze Kulkowych i Dangolowych wspomnień wiedzieliśmy, że zwiedzanie Meteorów zajmie nam "trochę" czasu. Wiedzieliśmy też, że poszczególne monastyry w różne dni tygodnia są niedostępne dla zwiedzających.
Poniedziałek był jednak poniedziałkiem i należało ruszyć w górę z nadzieją, że coś tam będzie otwarte.



Tym bardziej, że pogoda była piękna.





Postanowiliśmy zacząć od Monastyru św. Stefana, pierwszego męczennika. Widać go na skale po prawej stronie zdjęcia.



Skaliste, obłe wzgórza górujące nad Kalampaką byłyby atrakcją turystyczną nawet jakby nie było tam monastyrów.



Dlatego też często zatrzymywaliśmy się aby podziwiać widoki.





W końcu dotarliśmy w pobliże Monastyru św. Stefana.
Teoretycznie miał być closed every monday, ale widocznie siostrzyczki dowiedziały się, że chcemy je odwiedzić i w drodze wyjątku było otwarte.



Z wrażenie nie sfotografowałem monastyru od zewnątrz
Poza tym byłby pod światło.

Dlatego też, w warunkach recydywy , znów podkradam zdjęcie Dangoli.


Oczywiście mógłbym wkleić jakieś anonimowe zdjęcie z internetu, ale chyba lepiej jak "pożyczka" zostanie w rodzinie.

Później robienie zdjęć szło mi lepiej i już nie będę musiał "pożyczać".

cdn

Bardzo mnie cieszy, że moja fotka przydała się w Twojej relacji . Tym bardziej, że mogło jej nie być wcale, bo Stefana sobie odpuściliśmy. Gdyby nie wzmocnienie arbuzem po Świętej Trójcy, zapewnie nawet nie podjechalibyśmy do miejsca, skąd zrobiłam to zdjęcie.
A co do mapki... też przecież ją sobie "pożyczyłam"...

Co problemów ze znalezieniem dogodnego miejsca noclegowego pod Kalambaką, w widzę że mieliśmy farta (wtedy oczywiście myślałam inaczej ) , że paliwo niemalże skończyło nam się kilkanaście kilometrów wcześniej, bo lokalizacja przy malutkiej stacji paliw była całkiem niezła .

longtom napisał(a):Niektórzy domagają się, żeby kończyć ten rejs, a więc ruszajmy dalej.

Oj tam, jak dla mnie możecie sobie jeszcze długo płynąć i te liny se możecie rzucać, choć wiem, z dalszego ciągu, że w końcu dotarliście do portu w Pireusie

longtom napisał(a):Płyniemy, płyniemy, płyniemy.
Strasznie nam się dłużyło.
Gdy opuściliśmy prom zmierzchało, było wpół do dziesiątej.

No sam widzisz, że cały czas płynęliście (i rzucaliście cumy)

longtom napisał(a):Płynęliśmy ponad dziewięć godzin

No, a nie mówiłem! ?

dangol napisał(a):Co problemów ze znalezieniem dogodnego miejsca noclegowego pod Kalambaką, w widzę że mieliśmy farta ...

Z tym noclegiem to w ogóle były przygody. Przejechaliśmy przez Kalampakę i szukając jakiegoś fajnego miejsca, obszczekiwani przez psy, jechaliśmy dalej. Ja w końcu wymyśliłem sobie, że objedziemy masyw Meteorów i wrócimy w końcu do Kalampaki. Droga jednak nie chciała skręcać w prawo i w końcu musieliśmy po prostu zawrócić.

tony montana napisał(a):... , że w końcu dotarliście do portu w Pireusie

Fakty są nieubłagane.

pzdr

longtom napisał(a):W Świnoujściu startowałem do swojego najdłuższego rejsu.

W miarę możliwości wolę lądem.

longtom napisał(a):Właściciele gdzieś tam spali, interesu pilnowały psy. Duże, agresywne, puszczone luzem.

Przed laty jeden z psów w Grecji odgryzł nam chlapaczku. Po polsku chyba błotnik - takie coś gumowe, co kiedyś za kołami zwisało.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Przed laty jeden z psów w Grecji odgryzł nam chlapaczku. Po polsku chyba błotnik - takie coś gumowe, co kiedyś za kołami zwisało.

Kiedyś podróżowaliśmy ze znajomymi po Ponidziu zieloną Skodą.
Raz nocowaliśmy w gospodarstwie gdzie po podwórzu biegał źrebak.
Rano okazało się, że źrebaczek "próbował" zielonego "sianka" .
Na szczęście za bardzo mu nie smakowało i dużo lakieru nie zniszczył.

pzdr

Było wcześnie, ludzi niewiele, dojście prosto z parkingu, po zapłaceniu 2E od osoby szybko znaleźliśmy się wewnątrz murów monastyru.





Monastyr św. Stefana pierwszego męczennika to jeden z dwóch żeńskich klasztorów w Meteorach.



Siostrzyczki były dość tolerancyjne, Hania co prawda musiała ubrać "dyżurną sukienkę" ale mi się upiekło.
Wystarczyło, że moje krótkie spodnie nieco opuściłem, tak aby zakryły kolana i starczyło.



Pierwszy klasztor założono prawdopodobnie w 1192. Fundatorami i głównymi organizatorami obecnego klasztoru byli: ówczesny archimandryta – syn władcy serbskiego i księżniczki bizantyjskiej – św. Antoni (I połowa XV wieku) oraz św. Filoteusz, który w 1545 rozbudował stary katolikon św. Stefana, dodał szereg budynków mieszkalnych (z celami dla mnichów) i gospodarczych. W 1798 wzniesiono katolikon św. Charalambosa.wikipedia



Bardzo nam się tam podobało. Było cicho, prawie pusto, chłodno.
Ogródeczek wymuskany.







A widoki oczywiście były rozległe.



Kalampaka.



Nieopatrznie wychyliłem się nieco za mocno za ogrodzenie dziedzińczyka.
Okazuje się, że ogrodowe śmieci lądowały tuż za płotkiem monastyru.



Okazały nowy katkolikon pod wezwaniem św. Charalambosa wzniesiono w stylu zabudowań Świętej Góry Athos w 1798. Jest to krzyżowo-kopułowa świątynia z absydą i dwoma aneksami, przedsionkiem, nawą główną, obejściem, a jej kopuła główna spoczywa na czterech filarach. Charakterystyczną cechą wyróżniającą budowlę spośród innych meteorskich monastyrów są wysokie, wysmukłe kopuły (z wąziutkimi oknami w gładkim tamburze): główna nad nawą i dwie boczne ponad aneksami absydy. Podczas II wojny światowej budowla została zniszczona. W 1972 katolikon odbudowano i pokryto nowymi tynkami. Współczesne malowidła we wnętrzu, dzieło Vlassiosa Tsotsonisa, nawiązują stylem do szkoły kreteńskiej, dominującej w Meteorach. Najcenniejszym elementem wystroju kościoła jest bogato rzeźbiony drewniany ikonostas z 1814, zaliczany do najpiękniejszych w Grecji, który zdobi kunsztowna plątanina motywów roślinnych, zwierzęcych i antropoidalnych.wikipedia





Zimna woda sił ci doda.
W tle płotek, za którym znajduje się monastyrowy kompost.



Ale nie czepiajmy się, klasztorna zieleń jest zadbana.



Najstarszym budynkiem zespołu klasztornego jest główna świątynia klasztoru (katolikon) pod wezwaniem św. Stefana Pierwszego Męczennika w południowo-wschodniej części zabudowań. Czworokątny, kryty drewnianym stropem kościółek z XIV lub XV wieku (przebudowany w 1545) jest jednonawową bazyliką z narteksem. Wnętrze zdobią malowidła z początku XVI wieku, przedstawiające sceny z życia Chrystusa, Bogurodzicy i wizerunki licznych świętych. Malowidła te bardzo ucierpiały podczas II wojny światowej, kiedy nieznani sprawcy zniszczyli ich twarze, a szczególnie oczy. Dziś są odnowione. wikipedia





Wewnątrz obowiązuje zakaz fotografowania. To, że w monastyrze nie było prawie nikogo, miało jednak pewne wady. Siostrzyczka pilnująca przestrzegania powyższego zakazu miała świetny przegląd sytuacji i do tego, z rana, była zupełnie niezmęczona. Na zdjęcia szans nie było. Prawie.
W drodze żmudnych, prowadzonych po grecku negocjacji uzyskałem pozwolenie na wykonanie jednego zdjęcia.

Niestety było tam ciemno, a po żmudnych negocjacjach ręce mi się nieco trzęsły i zdjęcie wyszło poruszone.
Ale jest
Oto one.



Cieniste krużganki to, szczególnie w gorącym klimacie, wspaniały wynalazek.









Co jakiś czas, szybkobieżnie, przemieszczały się zakonnice.





A starsze z nich mogły skorzystać z osiągnięć nowoczesnej techniki.



Pięknie tam było, ale musieliśmy ruszać dalej.



Tym bardziej, że w monastyrze zaczynało robić się ludniej.



cdn

longtom napisał(a):Kalampaka.

Monastyr(y) Monastyrem(ami) - wiadomo legenda ale ten Kalampacki WJU Tomku...

Bomba!

Ty byłeś już kiedyś na innych greckich wyspach i są z tego relacje? (rzuć linkę jakby co pls)

tony montana napisał(a):Ty byłeś już kiedyś na innych greckich wyspach i są z tego relacje? (rzuć linkę jakby co pls)

No pewnie

Poza Milos cumowałem jeszcze do Sifnos, Serifos i Kythnos.

A tak na poważnie, to była nasza pierwsza Grecja.
Ale za to byliśmy na kilkunastu wyspach chorwackich i do tego zawsze z jakimś pływadełkiem.

pzdr

longtom napisał(a):Wystarczyło, że moje krótkie spodnie nieco opuściłem, tak aby zakryły kolana i starczyło.

Wolę nie myśleć, co mogło wtedy ukazać się górą, a co zapewne do tego momentu było zakryte przed wzrokiem siostrzyczek.

Pozdrawiam,
Wojtek