Pakistan wrzesień 2025.

Hotelik, za zgodą właściciela, opuściliśmy dopiero po obiedzie.

Dzisiaj mamy jeszcze dotrzeć do Parku Narodowego Deosai.

Pierwszy przystanek przy tamie nad jeziorem Sadpara.











Tu jest napisane, że pod groźbą … zakazuje się pływania łódką, kąpieli i zaśmiecania. Ostatnie zdanie- oko kamery patrzy









Już droga w Skardu nie była rewelacją, a teraz pogarszała się z każdym kilometrem. Sytuację komplikowały roboty związane z układaniem kabla telefonicznego. Koparka na takiej wąskiej drodze oznacza po prostu brak przejazdu.




















Opłata za wjazd do parku 30$ od osoby. Panowie wszystkie dane wpisują ręcznie do zeszytu.

Wjeżdżamy coraz wyżej i pogoda też robi się do niczego, nie ma słońca, zaczyna siąpić. Prognoza na dzisiejszą noc to trochę poniżej zera i możliwy deszcz.



































Miejsce odpoczynku.
W zasadzie nie ma się do czego przyczepić, jest wszystko co trzeba- knajpy, sklepik, toalety, teren spacerowy, parking …

Jesteśmy na rozległym płaskowyżu, na wysokości 4200 m. n.p.m. poprzecinanym przez górskie potoki o wdzięcznych nazwach Kala Pani, Bara Pani, Chota Pani, ale konia z rzędem temu kto powie który jest który. Podobno wiosną to jedna wielka ukwiecona łąka. Teraz najładniejsze kolory to rudy i brązowy.

Nocowaliśmy już kiedyś w Boliwii na wysokości powyżej 3000 m., dzisiaj przejdziemy kolejną próbę. W Skardu było około 2200, więc jesteśmy praktycznie bez aklimatyzacji. Mamy nogi jak z waty i bardzo ciężką głowę, ale nie boli. Zadyszka pojawia się przy próbie niesienia walizki.

Cel naszej tułaczki to Glamp Pakistan Deosai, najbardziej luksusowy kemping w parku, położony nad rzeką Shigar. Do wyboru są trzy rodzaje namiotów. Mieliśmy ten średni standard, ze wspólną łazienką za 84 € . Kopuły z własną łazienką (też na zewnątrz) były prawie dwa razy droższe.

































Namiot był ogrzewany piecykiem gazowym, który śmierdział okrutnie. Na noc generator wyłączano, szyby zamarzły, wewnątrz było 1 C. Gruby koc i puchowa kołdra wystarczająco zabezpieczały przed zimnem, ale były wielorazowego użytku. Poszewka na poduszce i prześcieradło były czyste. Ręczników brak.


















Wieczorem w umywalkach ciurkała zimna woda. Rano już nie, bo zwyczajnie zamarzła; rurki po prostu leżą na ziemi. Ale to park narodowy i można było skorzystać z lodowatej ale czystej wody z rzeki. Na noc wskazane posiadanie nocnika. Do kibelka kilkadziesiąt metrów, zacina lodowaty deszcz i realnie można spotkać misia. Teren nie jest ogrodzony, a oświetlony solarami.








Na wyposażeniu namiotu są kieliszki, a nasz towarzysz zadbał o to żebyśmy nie cierpieli z pragnienia.
Wznosimy toast za obecność w tym, było nie było, wyjątkowym miejscu na pograniczu Karakorum i zachodnich Himalajów.






Można było zamówić coś do jedzenia, ale czas oczekiwania to trzy godziny. A nam już chciało się spać więc zadowoliliśmy się przywiezionymi owocami.

W nocy obowiązkowo szlafmyca żeby uszu nie odmrozić.

26 września, piątek


Rano świat wyglądał weselej. Było rześko, ale słońce ładnie oświetlało płaskowyż.



























Wliczone w cenę śniadanie mieliśmy dostać o 8.00. W praktyce to panowie dopiero wstali i wodę nastawili.

Słodki napój z kożuchami, który miał być kawą dostaliśmy w papierowych kubkach. Talerze pan wycierał szmatą, która leżała na stole.















A to było nasze śniadanie.






Dodatkowy tost mógł być z margaryną. Chyba dobrze, że nie zamawialiśmy wczoraj kolacji bo rozczarowanie było by wielkie.

Nasz kierowca spał w samochodzie, woził ze sobą śpiwór.

Już wczoraj ubolewałam, że mam tak jakoś słabo głowę do tułowia przyczepioną bo strasznie się galamgocze. A tu wertepy jeszcze większe







































Na rudych łąkach wypatrywaliśmy śladów życia. Jedynymi zwierzątkami, które udało nam się zobaczyć były świstaki.

Przystanek przy jeziorze Sheosar.





















Tu przebiega granica parku narodowego.









Z drogi, patrząc na wprost, widać szczyt Nanga Parbat, na którym zawiesiła się chmurka. Naga Góra to dziewiąty co do wysokości szczyt świata (8126 m n.p.m.), na zachodnim krańcu Himalajów. Jest popularnym celem wspinaczek, a życie straciło tu ponad sześćdziesiąt osób.

Jedziemy wzdłuż rzeki Chillam Nala, która wpada do Astore. Dolina Astore to bardzo urodziwe rejony.

W wąwozie malowniczo położone wioski i roślinność w jesiennych kolorach. Dla nas obrazki piękne, każdy jak widokówka.

Widzieliśmy też tragiczne warunki życia ludzi. N.p. kobiety na kolanach, wygrzebujące z ziemi ziemniaki patykiem i mężczyzn wykorzystujących do orki drewniane radło zaprzęgnięte do bydła .

W tym momencie, to już ciężko znaleźć jakieś słowa oddające to co pokazujesz ... To jest abstrakcyjnie odległy świat od naszego i praktycznie nieosiągalny... Zdjęcia przepiękne Wspaniały dowód na to, że zdjęcia robi człowiek, nie aparat (tutaj nie aparat )
To co pokazujesz jest cudowne

Większość drogi nie ma nawierzchni. Nawet jak kiedyś był tu asfalt, to teraz zostały same dziury.

Miałam nadzieję, że jak dotrzemy do większego miasta Astore, zacznie się normalna droga. Niestety, byłam w mylnym błędzie




















\

majkik75 napisał(a):W tym momencie, to już ciężko znaleźć jakieś słowa oddające to co pokazujesz ... To jest abstrakcyjnie odległy świat od naszego i praktycznie nieosiągalny... Zdjęcia przepiękne Wspaniały dowód na to, że zdjęcia robi człowiek, nie aparat (tutaj nie aparat )
To co pokazujesz jest cudowne

Powiem nieskromnie, że czuję się wyróżniona, że udało nam się to wszystko zobaczyć i szczęśliwie wrócić do domu. Logistyka tego wyjazdu to był spory wysiłek z naszej strony, ale też dziękuję Bogu i ludziom, którzy nam w tym pomogli.

A zdjęcia mają być dokumentacją i wspomnieniem. Takie wystarczą. No, może szyby w aucie można było przetrzeć
Gdyby przyszło mi do głowy na jakiś konkurs fotograficzny się wybrać, to niezła maszyna leży w szafie.

Takie obrazki do tej pory znaliśmy z filmów. Teraz mogliśmy się tylko modlić żeby ciężarówki nie zatarasowały nam drogi.















Po około trzech godzinach wyjechaliśmy na N-35, czyli słynną Karakorum Highway.

Punkt widokowy na Nanga Parbat.














Trójstyk trzech pasm górskich: Himalajów, Hindukusz i Karakorum. Stad do Nanga Parbat jest 50 km.











Po drodze kierowca doradził nam gdzie się zatrzymać żeby coś bezpiecznego zjeść. Czyli ryż z warzywami, sałatka, frytki i jedziemy dalej.









Nigdzie na drodze nie ma znaków z wyszczególnioną liczbą dopuszczalnej ilości km/h. Są natomiast tablice o takiej treści:

"Szanujemy Twoje życie, prosimy o przestrzeganie ograniczenia prędkości."






"Zwolnij."

















Jedwabny Szlak to dawny system dróg handlowych łączących Chiny z Europą, Persją i Indiami. Trasa Autostrady Karakorum (KKH), której budowa zakończyła się w 1986 roku przebiega przez jedną z wielu ścieżek Szlaku. W miejscu gdzie się zatrzymaliśmy w 2004 roku odrestaurowano fragment starej drogi zawieszony nad wąwozem po drugiej stronie rzeki Indus. To ta pozioma słabo widoczna kreska, którą jeszcze w latach siedemdziesiątych powiększono do szerokości jednego jeepa.








Widok na ośnieżony szczyt Rakaposhi 7788 m.

Wieczorem dotarliśmy do The2Magpies Hunza w Ali Abad, tuż przed Karimabadem. Hotel to rozstawione w ogrodzie drewniane wygodne domki o przyzwoitym standardzie, z pięknym widokiem na szczyt Rakaposhi.
Zjedliśmy bardzo dobrą kolację.