Pakistan wrzesień 2025.

piotrf napisał(a):Zdobienia ciężarówek i autobusów to również ciekawostka

Tak, oczu nie mogłam oderwać i z automatu fociłam każdą przejeżdżającą ciężarówkę.
A potem dowiedziałam się, że tyle pracy wkładają (są specjalne warsztaty, które się tym zajmują) w rupiecie, które nie spełniają żadnych wymagań technicznych i poza granice Pakistanu nie mogą wyjechać.

Chociaż wszystko było tu w odcieniach szarości, miało to swój urok. Szary piach pustyni, szara woda rzeki Indus, szare błoto tam gdzie rzeka wyschła i poszarzała od grubej warstwy pyłu zieleń. A szare górskie szczyty i kręta nitka asfaltu naprawdę przyciągały wzrok.

Dojechaliśmy do wioski i Fortu Shigar, odrestaurowanego za pieniądze państw europejskich. Miejsce należy do fundacji, która jest właścicielem sieci, luksusowych jak na pakistańskie warunki, hoteli Serena.

Zjedliśmy tu obiad chociaż już wiedzieliśmy, że w tym hotelu absolutnie nie rozumieją co to znaczy „nieostre”. Lokalna potrawa, której próbowałam to kluski gryczane w sosie orzechowym. Kluski były bardzo twarde, a sos wypalał wnętrzności. Sałatka grecka po pakistańsku to warzywa (głównie czerwona cebula) posypane drobno startym twardym serem, w karcie oczywiście nazywanym fetą.

Fort jest nieduży i można go samodzielnie zwiedzić.

Jeszcze ciekawsza od fortu jest wioska.

Kozy to najlepsze modelki.

Bardzo ciekawa relacja - podpatruję z dużą radością .

Szczerze zazdroszczę krewnego w takim kraju, szczególnie jeśli jest chętny aby pokazać innym jego zakamarki. Bo niestety sytuacja geopolityczna w tym rejonie raczej nie zachęca do samodzielnych wyjazdów .

Pustynia - OBŁĘD
Jak robiłaś zdjęcia ludziom, to protestowali, czy nie mieli nic przeciwko?

majkik75 napisał(a):Pustynia - OBŁĘD

Pełna zgoda , a dodatkowo góry na Twoich zdjęciach mimo że groźne , intrygujące , zachwycają i wołają


Pozdrawiam
Piotr

Aglaia napisał(a): ... Szczerze zazdroszczę krewnego w takim kraju ...

Wykorzystujemy skrupulatnie miejsca jego pobytu i żartujemy, że rodzinie lokalizacja następnej placówki pasowała by w RPA albo Tanzanii
Ale też chłopak uczciwie przyznał, że gdyby nie my to by tej północnej części Pakistanu nie zobaczył, bo nie miał z kim jechać.

piotrf napisał(a): ... góry na Twoich zdjęciach mimo że groźne , intrygujące , zachwycają ...

To dopiero pierwszy dzień w górach, będzie wyżej i piękniej

majkik75 napisał(a): ... Jak robiłaś zdjęcia ludziom, to protestowali, czy nie mieli nic przeciwko?

Ludzie byli bardzo chętni do pozowania i robienia zdjęć. Wyjątek- zamotane w całości kobiety, one nie chciały. Natomiast większość jest robiona po drodze, przez szybę i są to zdjęcia tych, których udało się ustrzelić, a nie pytanych o zgodę.

Z Shigar wracamy do głównej drogi żeby za chwilę znowu zjechać w piach.

Dzisiaj mamy jeszcze pojeździć po Sarfaranga Cold Desert. Ta pustynia jest większa niż Katpana i trochę nas wytelepało na wertepach.

Mimo ciężkich warunków są chętni aby tu inwestować i zamieszkać.















































Widzieliśmy nawet autobus dojeżdżający do uniwersytetu, który jest jeszcze w budowie.

Skardu to takie pakistańskie Zakopane, tylko położone ciut wyżej, bo na 2230 m n.p.m.







































Pierwszy nocleg mamy w małym pensjonacie Des Dastaan na obrzeżach miasta, nad rzeką Sadpara. Warto tu się zatrzymać. Skromny, ale czysty pokój z łazienką. Zacienione miejsce do jedzenia i odpoczynku w ogrodzie, obok zagrody dla kóz. Mili i gospodarze, którzy pomogą w organizacji zwiedzania. No i naprawdę dobre jedzenie przygotowywane przez gospodynię. Nie zapomnę smaku domowego jogurtu z orzechami i owocami oraz pierożków mamtu z warzywami i kurczakiem.

25 września, czwartek









Po śniadaniu jedziemy w pobliże zniszczonego Fortu Kharphocho, położonego na wzgórzu.






Tu zaczyna się około dwukilometrowa ścieżka prowadząca krawędzią wąwozu Indusu do Organic Village.

Wioskę odwiedziły koronowane głowy, m.in. książę Karol. Tylko on przyleciał helikopterem, dla którego nawet lądowisko wybudowano. A my przyszliśmy ścieżką dla kóz, którą miejscowe dzieci codziennie chodzą do szkoły. Innej drogi nie ma. Transport osoby, która sama nie pójdzie- tylko na noszach.

Mieszkańcy żyją ekologicznie w bardzo surowych warunkach. Metalowe i drewniane naczynia kobieta myła w potoku. Jeden z mieszkańców zaprasza do swojego domu na herbatę i naleśniki oraz sprzedaje przetwory owocowe. Nie skorzystaliśmy, bo dzisiaj czas nas gonił.

Prawdę mówiąc spodziewałam się czegoś bardziej w rodzaju naszych skansenów, z możliwością wchodzenia do chałup. Nie ma jednak takiej opcji.