Pakistan wrzesień 2025.

Droga do granicy w Wahga.











































































Im bliżej, tym więcej szlabanów i kontroli. Parking publiczny znajduje się około 1,5 km od celu. Mieliśmy przepustkę na taki dla vipów, 150 metrów od wejścia. Wychodząc z parkingu trzeba przejść przez bramki, oddzielnie dla kobiet i przespacerować się takim chodnikiem.

Atmosfera jak na stadionie. Amfiteatr ostatnio rozbudowano, jest o piętro wyższy i pomieści więcej widzów.

Mundurowi zaprowadzili nas na miejsca i doradzili żeby od razu zrobić sobie zdjęcia z żołnierzami.

Ceremonia Opuszczania Flagi to wydarzenie wojskowo- narodowe na granicy między Indiami a Pakistanem. Odbywa się od 1959 roku codziennie przed zachodem słońca. Pokaz obejmuje skomplikowane manewry żołnierzy, opuszczanie flag narodowych i uroczyste zamknięcie bramy granicznej. Symbolizuje dumę, dyscyplinę i rywalizację obu krajów. Przy bardzo głośnej muzyce wojsko pręży muskuły, podkręca wąsy i wymachuje nogami kopiąc się w czoło. Tłum też zachowuje się bardzo głośno, zagrzewając wojaków do walki i skandując Pa-ki-stan. Było trochę jak w cyrku











































































































Nie potrafię wklejać filmików, uwierzcie na słowo, że ilość decybeli była wysoka.

Nie odczuliśmy natomiast żadnego zagrożenia ze strony ludzi. Wszyscy byli przyjaźnie nastawieni i nawet chętni w nawiązywaniu kontaktów; wystarczyło wyjść na ulicę żeby poczuć się celebrytą. Były nie tylko zdjęcia, ale i videorelacje na żywo dla rodziny, bo biały turysta to ciągle rzadkie zjawisko.
Tylko czasem byliśmy obserwowani, zwłaszcza przez islamskie kobiety z zakrytymi twarzami, jak byśmy byli
uciekinierami z ZOO
Ryzyko spotkania groźnych fanatyków religijnych chyba nie jest większe niż w Berlinie czy Brukseli.

Na te kilka zdań czekałem. Nie ma sensu chyba nic więcej pisać. Rozumiem, że w samolocie jak na prosecco nie było szans to na piwo również?

ziemniak napisał(a): Rozumiem, że w samolocie jak na prosecco nie było szans to na piwo również?

Dobrze rozumiesz, nie ma nawet takiego 0%.
Co nie znaczy, że w mieście nie istnieją sklepy z alkoholem. Nawet na mapie w googlach da się coś znaleźć.

22 września, poniedziałek

Hotelowe śniadanie.


























Dzisiaj lekko nie będzie. Mamy zwiedzić Lahore, czyli chodzenia sporo, a przewidywana temperatura to dalej 35 stopni, w cieniu oczywiście. W gratisie bardzo duże zanieczyszczenie powietrza.

Pierwszy obiekt znajduje się poza centrum, możemy tam pojechać samochodem i nie będzie problemu z parkowaniem.

Kompleks Shahdara obejmuje grobowce kilku ważnych postaci z dynastii Wielkich Mogołów i pochodzi z XVI wieku.
Znajdują się tam grobowce Dżahangira – mogolskiego cesarza, jego żony i brata. W skład kompleksu wchodzą też fortyfikacje i ogród.

Bilety wstępu tu i w innych obiektach to tylko kilka złotych, ale zwraca uwagę relacja cen. Pakistańczyk płaci 30, a turysta 500 rupii.

Teraz musimy przenieść się na Stare Miasto. Najpierw wracamy do hotelu zostawić auto. Jazda i parkowanie w centrum to sport tylko dla tubylców.

Do największego w Pakistanie Muzeum jedziemy taksówką.

W starym budynku z czerwonej cegły nie ma centralnej klimatyzacji, ale w poszczególnych salach stoją klimatyzatory i wiatraki sterowane przez liczną obsługę. Wystarczyło usiąść i od razu zjawiła się pani, która odpowiednio ustawiała nawiew żeby dobrze chłodził.

W muzeum znajduje się obszerna kolekcja sztuki buddyjskiej oraz zbiory z cywilizacji doliny Indusu, Imperium Mogołów, Imperium Sikhów i z terenów objętych panowaniem Korony Brytyjskiej.

.


Dzieci próbowały nawiązać kontakt, znały kilka słów angielskich, ale nie żebrały.

Z Muzeum do murów Starego Miasta też chcieliśmy pojechać taksówką, ale była nieosiągalna o tej porze. Po 40 minutach udało się ściągnąć tuktuka. Korzystaliśmy z aplikacji inDrive.

Spacer zaczynamy od Bramy Delhi.

Pakistan to kraj muzułmański (dominującą religią jest islam), ale nie arabski tylko azjatycki. Język urzędowy to urdu, a nie arabski.
Jednak najstarsza dzielnica wygląda tak samo jak arabskie medyny. Są tu meczety, bazary i inne ważne budynki. Mury miejskie można przekroczyć kilkoma bramami.

Pierwszy ważny obiekt to łaźnia Shahi Hammam zbudowana w 1635 roku n.e. przez głównego lekarza dworu Mogołów.
Przestała być używana w XVIII wieku. Brytyjczycy budynek wykorzystywali do różnych celów - jako szkołę, przychodnię i centrum rekreacyjne, a także urząd gminy. Dodatkowo w elewację budynku wbudowano sklepy.
Renowację finansowaną przez Norwegów zakończono w 2015 rok.

Najstarsza zachowana studnia z okresu Mogołów, Mughal's Well.


















































Po targowisku można krążyć w nieskończoność, wybór egzotycznych dla nas widoków wielki, łącznie ze stoiskami ze świeżym mięsem zabijanych na miejscu zwierząt.

Meczet Wazir Khan słynie z kunsztownych dekoracji. Fasada portalu wejściowego jest ozdobiona wyszukanymi kolorowymi kafelkami i kaligrafią, która obejmuje m.in. wersety Koranu.

W podziemiu na dziedzińcu znajduje się grób szanowanego świętego sufickiego.

Wejście do meczetu tylko w długich spodniach, kobiety w chustce no i boso. Za przechowanie obuwia opłata 75 groszy. Po doświadczeniach z Indii miałam ze sobą skarpetki, które bez żalu mogłam wyrzucić. Rozgrzany beton, nie dość że obrzydliwie brudny to jeszcze parzy w stopy.

W czasie spaceru piliśmy na ulicy wyciskany sok, ale nie ryzykowaliśmy jedzenia. I to nie tyle ze względu na czyjąś zemstę, tylko dlatego, że to co dla nich jest nieostre w naszych kiszkach z pewnością wypali dziurę.