Nie tylko połoniny… Bieszczady 2020, Sanok 2021

Ostatecznie nie wybrałyśmy żadnego miejsca gastronomicznego w Dynowie, gdyż tuż przy rondzie na wjeździe na obwodnicę Dynowa, znajduje się fajna karczma „Pod Semaforem”, przynależna już do miejscowości Bachórz.





Upału wprawdzie nie było, ale ogólnie rzecz biorąc, aura była przyjemna , toteż zasiadłyśmy w ogródku, do wnętrza nawet nie zajrzałam. Fotki są na stronie karczmy, coś tam można też zobaczyć na googlach.

Zamówiłam pierogi kresowe. W zasadzie smaczne, ale w farszu grzybów było jak na lekarstwo, a kasza gryczana mocno sypka, jak na pierogowe nadzienie.



Do tego piwko, jednakże z lanych mieli tylko Żywca i Leżajsk (ten ostatni wolę zdecydowanie). Inne tylko w butelkach, w karcie „imiennie” wymienione tylko popularne przemysłówki, poza tym był wpis „polecamy piwa regionalne”. No ale chociaż zazwyczaj na wyjazdach pijam właśnie takie, tym razem nawet nie spytałam, jakie konkretnie były w ofercie. Być może „Duch Sanu”, reklamujący się jako piwo z Bachórza. Ale czy na pewno jest ono właśnie tu warzone, a nie na przykład w Zduńskiej Woli ? Być może receptura jest tutejsza, jednakże w necie jakoś cicho o browarze w Bachórzu, a może to ja nie mogę trafić na stronę www z jego adresem?

Zamiast regionalnego piwka, miałyśmy widok na stacyjkę Przeworskiej Kolei Wąskotorowej.



Kolej została zbudowana w latach 1902-1904, wciąż kursuje tu pociąg (obecnie tylko turystyczny) na trasie Przeworsk – Dynów. Ciekawostką jest tunel za miejscowością Szklary, najdłuższy (602 m) w Europie na tego typu liniach, w Polsce jedyny na kolejach wąskotorowych.

W Bachórzu przy stacyjce ustawiono zabytkowe składy wąskotorówki.







Sporo zdjęć kolejkowego skansenu znajdziecie na tej stronie: https://klubpodroznikow.com/relacje/pol ... wy-bachorz

Z przyjemnością poczytam i obejrzę relację z Sanoka .

W zeszłym roku ze dwa razy w "Semaforze" jedliśmy i było tam całkiem dobre jadło.
Co do piw, to na pewno jakieś piliśmy, ale jakie dokładnie, to już nie pamiętam . Kupowaliśmy też jakieś piwo regionalne na wynos. Z tego, co pamiętam, to ono chyba na miejscu lub w bliskiej okolicy Bachórza było robione.

A jeśli chodzi o kolejkę wąskotorową, to w zeszłym roku niestety nie kursowała. Jeszcze przed wakacjami po ulewnych deszczach w jednym miejscu podmyło tory, w innym chyba tory też uległy zniszczeniu i nie zdążono wszystkiego na wakacje naprawić.
Z tego, co wiem, to w tym roku kolejka ma kursować, ale na skróconej trasie i niestety nie będzie jechać przez ten tunel w Szklarach, o którym wspominałaś.

Nefer napisał(a): Kupowaliśmy też jakieś piwo regionalne na wynos. Z tego, co pamiętam, to ono chyba na miejscu lub w bliskiej okolicy Bachórza było robione.

Może właśnie "Ducha Sanu" , reklamowanego jako piwo z Bachórza...

(fotka z netu)

Kiedyś na pewno było ono produkowane gdzie indziej ("wyprodukowano w Polsce dla" ... firmy z Bachórza, być może wg jej receptury?), co nie oznacza, że tak jest nadal.

Tak się składa, że program turystyczny większości BBW (nie liczę 4 wypadów, na którym byłyśmy jako uczestniczki wycieczek organizowanych przez biura podróży) to ja układam. Lubię to robić , a że za kierownicą aut nie zasiadam, to w ten sposób przyczyniam się do zaistnienia BBW. Rezerwacją noclegów dzielimy się, kilkukrotnie to też moja "zasługa", m.in. tegoroczne spanie w Sanoku.

Ulucz

Obowiązkowy przystanek „cerkiewny” w Uluczu zaplanowałam dzięki relacji Marzeny .

marze_na napisał(a): Obecnie cerkiew stanowi filię Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. Cerkiew można zwiedzać po wcześniejszym telefonicznym omówieniu się z p. Dorotą Demkowicz. Będąc już w Uluczu można ewentualnie podejść i zapukać do domu z nr 16.

Ponieważ nie wiedziałam, o której godzinie (i czy na pewno, bo przy wcześniejsze prognozy zapowiadały deszcze, gdyby się sprawdziły, zapewne z Ulucz odpuściłybyśmy) dotrzemy do Ulucza, o wcześniejszym umówieniu się z panią Dorotą nie mogło być mowy. Już w Bachórzu zapadła decyzja, że nie będziemy starać się o wejście do cerkwi Wniebowstąpienia Pańskiego.

marze_na napisał(a): We wnętrzu cerkwi zachowała się cenna, siedemnastowieczna polichromia z lat 1682-83 przedstawiająca sceny z Męki Pańskiej. Cerkiew pozbawiona jest jednak wyposażenia. Ikonostas rozebrano i przeniesiono do muzeum w Sanoku. Obejrzeć można jedynie rozstawione na sztalugach reprodukcje ikon.

Trochę szkoda, że nie zobaczyłyśmy tamtejszych cennych polichromii… No ale nie da się zobaczyć wszystkiego, co teoretycznie jest możliwe, toteż wnętrze cerkwi w Uluczu „zwiedziłam” tylko na fotkach znalezionych w internetach.

(fotka z netu: https://www.bieszczady.net.pl/cerkiew-w-uluczu/ )

Tyle tytułem wstępu, w kolejnym odcinku dotrzemy (po krótkim, ale stromym podejściu) na wzgórze Dębnik, na którym stoi cerkiew.

dangol napisał(a):

Nefer napisał(a): Kupowaliśmy też jakieś piwo regionalne na wynos. Z tego, co pamiętam, to ono chyba na miejscu lub w bliskiej okolicy Bachórza było robione.

Może właśnie "Ducha Sanu" , reklamowanego jako piwo z Bachórza...

Tak, mogło to być to piwo .

A Ulucz jest piękny i wart tej krótkiej wspinaczki .

Nefer napisał(a):
A Ulucz jest piękny i wart tej krótkiej wspinaczki .

Zdecydowanie TAK ! Każdej z nas bardzo się tam podobało.





Wkrótce tam będziemy!

Na samym początku podejścia na Dębnik mija się murowaną kapliczkę.





Nad wejściem do kapliczki znajduje się niewielka wnęka z figurką Matki Boskiej.



Wewnątrz na niewielkim ołtarzu stoi figura Matki Bożej Na ścianach znajdują się obrazy z wizerunkami świętych, Pana Jezusa i Maryji.



Z miejscem, w którym stoi ta kapliczka, związana jest legenda. Ponoć cerkiew miała stanąć właśnie tu, a nie na szczycie wzgórza. Drewno na budowę świątyni złożone u podnóża Dębnika w cudowny sposób trzykrotnie w ciągu nocy było przeniesione na szczyt. Uznano to za znak z Nieba, iż tam właśnie ma zostać zbudowana cerkiew.

Przy ścieżce wiodącej na krzyż na drzewach wiszą skromne krzyże oznaczone numerami stacji Drogi Krzyżowej.





Dotarłyśmy pod cerkiew otoczoną starym cmentarzem …

Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego w Uluczu jest jedną z najstarszych w Polsce. Przez wiele lat datowano ją na lata 1510-1517, jednakże badania dendrologiczne drewna, z jakiego zbudowano świątynię, wskazują na rok 1659 (z drewna ściętego o rok wcześniej).



Cerkiew stanęła zapewne na miejscu starszej, która była zbyt mala, aby pomieścić wszystkich wiernych. Tak jak poprzednią, zbudowano ją bez użycia gwoździ, spajając belki drewnianymi kołkami. Pod koniec XVII wieku tutejsi prawosławni stali się grekokatolikami, a cerkiew włączono do zespołu klasztornego bazylianów, stojącego na wzgórzu obok murowanej obronnej cerkwi św. Mikołaja (zburzonej w 1908 r.). Klasztor został zlikwidowany w 1744 roku, gdyż zabudowania klasztorne , nadwyrężone przez czas, nie nadawały się już do zamieszkiwania. Bazylianie przenieśli się wówczas do Dobromila, a cerkiew służyła miejscowej ludności jako świątynia pomocnicza (w Uluczu istniała osobna świątynia parafialna).
Ruską ludność Ulucza w 1947 roku przesiedlono i rozproszono w ramach Akcji „Wisła”, ze starej wsi pozostał tylko jeden dom, cmentarz oraz Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego na wzgórzu Dębnik. Opuszczona cerkiew zaczęła niszczeć, na szczęście już w 1957 roku rozpoczęto jej konserwację, a w latach 1961-1964 gruntownie odrestaurowano ( jednakże wiele elementów wymieniono wówczas na nowe, niekoniecznie wiernie odtwarzając stan pierwotny) .

Dachy i kopuła cerkwi kryte są gontem i zwieńczone żelaznymi krzyżami osadzonymi na ceramicznych kulach. Dwie z nich (nad prezbiterium i babińcem) wykonał w 1964 garncarz z pobliskiego Mrzygłodu.

Babiniec otaczają soboty. Te niskie podcienia wsparte na słupach i przykryte jednospadowym dachem. Ściany nawy są pobite gontem tylko powyżej daszków sobót. Dolne części nie są szalowane, a przed opadami atmosferycznymi chronią je szerokie soboty.











Dolnych części ścian w najstarszych cerkwiach nie pokrywano, a przeciwnie – stwarzano jeszcze przestrzeń pomiędzy dachem a bryłą świątyni, by zapewnić dobrą wentylację.

Na cmentarzu otaczającym cerkiew zachowało się kilka starych nagrobków.

Po zachodniej stronie cerkwi stoi drewniany krzyż milenijny.





W 1990 obok krzyża umieszczono tablicę poświęconą pochodzącemu z Ulucza grekokatolickiemu księdzu Michajło Werbyckiemu , kompozytorowi muzyki do pieśni Szcze ne wmerła Ukrajina (Ще не вмерла Україна), hymnu narodowego Ukrainy.

Dobra

Moja druga „obowiązkowa” cerkiew do zobaczenia w trasie dojazdowej do Sanoka również została pokazana przez Marzenę.



Dawna grekokatolicka cerkiew św. Mikołaja to obecnie filialny rzymskokatolicki kościół Podwyższenia Krzyża Świętego. Wnętrze niestety było niedostępne , ale z zewnątrz obiekt też jest wart zobaczenia .





Cerkiew ta powstała w 1879 roku. Podczas II wojny światowej, w 1944 roku została mocno uszkodzona centralna kopuła, którą w 1947 roku rozebrano, łatając prowizorycznie dach. Pierwotny wygląd kopuły odtworzony został podczas remontu w 2003 roku. Świątynia jest orientowana, o konstrukcji zrębowej na kamiennej podmurówce, trójdzielna z wyraźnie wyodrębnionym babińcem, nawą i prezbiterium. Przy prezbiterium od północy zakrystia. Każda z części kryta osobnym dachem krytym blachą. Nad wszystkimi częściami ośmioboczne wieżyczki na sygnaturki z cebulastymi kopułami, pobite blachą. Podmurówka została osłonięta gontowym okapem.





Teren przy cerkwi otoczony jest kamiennym murem.

W linię muru wbudowana jest dzwonnica bramna. Została zbudowana w XVII wieku, górne partie w XVIII wieku.



Dzwonnica dawniej była samodzielną cerkwią z ikonostasem na drugiej kondygnacji . Do czasu synodu zamojskiego w 1720 r. przy jednym ikonostasie można było sprawować tylko jedną eucharystię dziennie. Przez fakt istnienia ikonostasu, wieża była odrębną cerkwią, co pozwalało odprawić w Dobrej dodatkową mszę św. w tym samym dniu. W niektórych cerkwiach (np. w cerkwi św. Paraskewy w Radrużu) budowano tym celu nad babińcem dodatkowe pomieszczenie z ikonostasem. Po synodzie zamojskim można było odprawiać kolejne msze również przy ołtarzach bocznych, pozbawionych ikonostasu.
Pierwsza kondygnacja dzwonnicy jest murowana z kamienia otynkowana i pobielona, sklepiona kolebkowo. Wyższe kondygnacje są drewniane, wchodziło się na po stromych, drewnianych schodach, przypominających drabinę









W pobliżu cerkwi znajduje się XIX-wieczny budynek dawnej plebanii.



Do „rezerwowych” cerkwi w Łodzinie i Hłomczy (Marzena też je zaprezentowała) ostatecznie nie dotarłyśmy, chociaż ta ostatnia znajdowała się tuż przy naszej trasie. Zbliżała się godzina prawie 18-ta, pora na wykorzystanie przedwieczornego słońca na naszym sanockim tarasie , no i oczywiście na powitalne winko .

Łodzińskiej cerkwi całkiem chyba nie odpuściłaś , mnie tam ciągną stare dęby , pamiętające budowę cerkwi i znacznie starsze czasy . . .
Danusiu , a spływ Sanem był przewidziany Polecam


Pozdrawiam
Piotr