Nie tylko połoniny… Bieszczady 2020, Sanok 2021

Park miniatur naprawdę wart zobaczenia. Pomimo niewielkiej przestrzeni, obiektów sakralnych przedstawiono tam mnóstwo (nie liczyłam, ale „na oko” było ich około 150).

W realu widzieliśmy tylko niewielki procent z tego, co pokazano na miniaturkach. Oprócz tegorocznych bieszczadzkich, były tam trzy beskidzkie odwiedzone w latach 80.XX - jedna z nich będzie na fotce w kolejnych odsłonach. Oczywiście, wszystkich obiektów na zdjęciach nie uwieczniłam, ale kilkanaście fotek jeszcze pokażę .

Krościenko:

Drohobycz:

Osiek Jasielski:

Jaćmierz:

Daliowa (w tym roku widzieliśmy tylko przez szybę samochodu):

Leszczyny (byliśmy tu przed laty) :

Świątkowa Wielka:

Świątkowa Mała:

Owczary:

Ropki:

Szczawne:

Miniatury większości cerkwi, jakie w tym roku zobaczyliśmy w miejscach, gdzie faktycznie się znajdują

Wisłok Wielki:

Komańcza:

Chmiel:

Smolnik n. Sanem:

Hoszów:

Żłobek:

Michniowiec:

Bystre k. Czarnej:

Hoszowczyk:

Równia:

Ustjanowa Górna:

Stefkowa:

Ostatni przystanek naszych jesiennych to miasteczko u wrót Bieszczadów - Zagórz. Niestety, czasu na zwiedzanie ruin klasztoru Karmelitów Bosych już nie było , zatrzymaliśmy się jedynie po to, by na straganie kupić sobie owoce na drogę



Skoro czasu nie mieliśmy, to na zakupy owocowe wybraliśmy okolice dworca kolejowego, gdyż Zagórz do dawniej ważny węzeł kolejowy. Tu właśnie 35 lat temu przesiadał się Grzesiek jadący z Mazur przez Warszawę, aby dołączyć do reszty naszej grupy w Ustrzykach Dolnych. Wtedy od Zagórza bieszczadzką przygodę zaczynał, teraz więc było to doskonałe miejsce na jej zakończenie , chociaż miejsce przez lata bardzo się zmieniło.









Pozostała nam tylko nudna jazda powrotna do domu, z jednym tylko przystankiem na siusiu, kawkę i coś na ząb na Orlenie.
Bieszczadzkie jesienne wakacje minęły !

(Dom o Zielonych Progach „Gór mi mało…”)

Dziękuję tym, którzy towarzyszyli nam na połoninach i nie tylko. Do zobaczenia w Nowym, oby lepszym Roku!

dangol napisał(a):Ostatni przystanek naszych jesiennych to miasteczko u wrót Bieszczadów - Zagórz.
.....
Dziękuję tym, którzy towarzyszyli nam na połoninach i nie tylko. Do zobaczenia w Nowym, oby lepszym Roku!

Świetnie się z Wami podróżowało . Wiele zdjęć, sporo dokładnych opisów i ... szkoda, że to już koniec relacji .
Do zobaczenie w Nowym Roku Może uda się skrzyżować nasze szlaki czy to w Bieszczadach czy w bliższych nam ze względu na odległość Sudetach a może w ... Grecji. Kto wie co los przyniesie a ten potrafi zaskakiwać. Tak jak w tytule książki z początku relacji trzeba uważać z marzeniami bo potrafią się spełniać ale może nie do końca w sposób, który byśmy oczekiwali .

Ten park miniatur to wspaniałe miejsce. Można dokładnie zobaczyć, jak zróżnicowane jest budownictwo cerkiewne.

Dziękuję za wspaniałą relację. Miło było przemierzać z Tobą Bieszczady.

Piękna relacja.
Dzięki za pokazanie wspaniałych Bieszczad.

U mnie pod tymi napisami pojawia się to samo zdjęcie z cerkwią z Drohobycza na pierwszym planie. Być może Osiek Jasielski to któraś z budowli z drugiego planu?

dangol napisał(a):Drohobycz:

dangol napisał(a):Osiek Jasielski:

Bardzo dużo kilometrów nadreptaliście, mnóstwo miejsc odwiedzonych po latach, Tarnica zdobyta, połoniny zadreptane, pokazane miejsca tradycyjnego wyrobu węgla drzewnego, no i te cerkiewki jak wisienki na torcie a wszystko to przy takiej sobie nie zawsze sprzyjającej pogodzie.

Dla mnie Bieszczady to tylko góry więc dzięki Twojej relacji poznałam co się kryje w tych górach poniżej połonin.


Dziękuję.

Dwa razy wkleił się Drohobycz. Osiek na razie nie do poprawki, bo teraz nie mam dostępu do fotek. Dzięki Małgosiu za zauważenie pomyłki

dangol napisał(a):Park miniatur naprawdę wart zobaczenia.

Również mam takie wrażenie. Zwiedzałem kilka lat temu i miejsce jest naprawdę fajne.

dangol napisał(a):Zanim pojawiła się plenerowa umywalnia z rynienkami i kranami z zimną wodą, myliśmy się w strumyku płynącym niedaleko obozowiska. Gdy trafiły się deszcze kilka dni pod rząd (a raz padało niemalże przez cały trzytygodniowy turnus), to lepiej było nie myć się wcale, bo strome zejście (co gorsza, powrót w górę ) do strumyka często kończyło się kompletnym upaćkaniem w bieszczadzkim gliniastym błocku . Chętnie przeżyłabym to raz jeszcze , gdyby powróciły młode lata .

Bo Bieszczady były uosobieniem czegoś co wówczas było wartością wśród młodych ludzi, a teraz praktycznie zanikło. To coś nazywało się przygoda. Względna niedostępność terenów, dzikość i tajemniczość ostępów leśnych, romantyczność połonin czy choćby przejazdu kolejką. Do tego dochodziły normalne w tamtych czasach problemy bytowe. Zaopatrzenie (a właściwie jego brak) w sklepach, szczątkowa baza gastronomiczna czy hotelowa sprawiały, że trzeba było nosić w plecaku wszystko. Być zdanym tylko na siebie czy towarzyszy wędrówki i radzić sobie w każdych warunkach. Zgodność z naturą. Przygoda na miarę tamtych czasów i warunków.

Jak bardzo potrzeba przygody zanikła wystarczy spojrzeć na książki czy filmy. Czy coś takiego jak film czy książka przygodowa jeszcze istnieje? Zostało zastąpione chłamem rodem z netfixa czy hbo, różnymi kodami czegoś tam czy wreszcie sztucznymi komediami romantycznymi.
Dziś przygoda w powszechnym odczuciu to smażenie się w słońcu na basenie przy hotelu typu olinklusiw.

Dlatego tak fajnie czyta się takie relacje jak ta.

dangol napisał(a): Zagórz

Z Poznania do Zagórza przez Wrocław i z przesiadką w Katowicach, jechało się, w latach 80tych, 24 godziny.

Dzięki ze piękną relację z Bieszczad. W czasie jak ją pisałaś zaliczyłem 3 sezony Watahy, więc oglądałem Bieszczady z bardzo różnych punktów widzenia.
Najlepszego w 2021roku.

Kiepura napisał(a):
Dlatego tak fajnie czyta się takie relacje jak ta.

Miło mi, że się podobała

longtom napisał(a): W czasie jak ją pisałaś zaliczyłem 3 sezony Watahy, więc oglądałem Bieszczady z bardzo różnych punktów widzenia.

A ja do Watahy wciąż "nie dojrzałam". Muszę w końcu się przełamać i nadrobić

Co prawda nie w Bieszczadach, ale dość blisko ( bo w Sanoku) pojawię się już niebawem .

W nawiązaniu do zakończonej już jesiennej relacji, częściowo śladami z młodych lat fotka od odnalezionej kilka dni temu legitymacji "Zasłużony Bieszczadom" . Sam medal niestety nadal się gdzieś ukrył...

Sanok i okolice – czerwiec 2021

Podczas ubiegłorocznego jesiennego wypadu w Bieszczady zabrakło czasu na odwiedziny skansenu w Sanoku. Nie sądziłam, iż okazja nadarzy się w miarę szybko .
Jakoś tak marcową porą przypomniałam sobie, iż jedna z moich przyjaciółek powiedziała „Ja chcę do Sanoka” ( ale ostatecznie nie wybrała się tam) wtedy, gdy my pakowaliśmy się w Bieszczady...
Od lat bodajże piętnastu, w okresie BożoCielnym regularnie jeździmy gdzieś babską ekipą (czasem tylko trzyosobową, innym razem nawet w bab dwanaście). Gdy więc padło pytanie „Dokąd w tym roku, jeśli w ogóle da się gdzieś wyjechać?” zaproponowałam Sanok, a Marzena rzecz jasna szybko mnie poparła . Pozostałe baby nie miały nic przeciwko, ostatecznie zebrało się nas dziesięć.

Start z Wrocławia – środa około godziny 9-tej…



Aż do Rzeszowa autostradą, w tym do Krakowa ruch dość spory. Jechałyśmy trzema autami, więc drogi nie ubywało zbyt szybko – trzeba przecież było zrobić jakieś postoje na trasie, a przy 10 babach zwijanie się na powrót do aut trochę trwało .
Nasz tradycyjny BBW (BożoCielny Babski Wypad) to nie wyścigi, więc spoko – najwyżej poza „obowiązkowymi” dwoma cerkwiami po drodze, do pozostałych (od początku uznawanych za „rezerwowe”) nie zawitamy.

Przed zwiedzaniem, trzeba było oczywiście zatrzymać się na jakiś obiadek. Tankowanie jednego z aut było po drodze niezbędne, padło na stację paliw w Dynowie, toteż zdecydowałyśmy się na restaurację w pobliżu.



Czas dotarcia do Dynowa był oczywiście znacznie dłuższy .