Uwaga grupa! Kierunek wschód! Tam musi być jakaś cywilizacja

Cerkiew pw. Wniebowstąpienia Pańskiego w Uluczu

Cerkiew położona jest malowniczo na wzgórzu Dębnik w otoczeniu sędziwych lip.




Z parkingu czeka nas więc mały spacerek który okazuje się być jednak nieco forsowny, bo podejście jest zaskakująco strome .
Z cerkwią i miejscem jej budowy związana jest legenda. Podobno trzykrotnie zabierano się do budowy u stóp wzgórza i za każdym razem nieznana siła przenosiła cały materiał budowlany na szczyt Dębnika. W końcu budowniczy zrozumieli, że miejsce powstania świątyni zostało wskazane w cudowny sposób




Już widać kopułkę,




a po chwili już całą cerkiew.




Cerkiew w Uluczu jest uznawana za jedną z najstarszych na terenie Polski. Jej powstanie długi czas szacowano na sam początek XVI w.
Przeprowadzone badania dendrologiczne budulca wskazały jednak, że świątynie wybudowano w 1659 r. z drewna ściętego rok wcześniej.





Drewniana cerkiew wchodziła w skład zespołu klasztornego bazylianów, a od połowy XVIII w. stała się ośrodkiem pielgrzymkowym. Po wysiedleniu ludności ukraińskiej w ramach Akcji Wisła cerkiew pozostawała opuszczona.
W latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku cerkiew przeszła gruntowny remont.








Konstrukcja cerkwi trójdzielna, o zamkniętym trójbocznie prezbiterium, kwadratowej nawie i wydłużonym, prostokątnym babińcu. Babiniec otaczają soboty - niskie podcienia wsparte na słupach i przykryte jednospadowym dachem.










Cerkiew zbudowana jest z drewna jodłowego na podmurowaniu z kamienia, ma konstrukcję zrębową i w całości poszyta jest gontem.
Wszystko jak trzeba . Cudeńko .








Obecnie cerkiew stanowi filię Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. Cerkiew można zwiedzać po wcześniejszym telefonicznym omówieniu się z p. Dorotą Demkowicz. Będąc już w Uluczu można ewentualnie podejść i zapukać do domu z nr 16.
We wnętrzu cerkwi zachowała się cenna, siedemnastowieczna polichromia z lat 1682-83 przedstawiająca sceny z Męki Pańskiej. Cerkiew pozbawiona jest jednak wyposażenia. Ikonostas rozebrano i przeniesiono do muzeum w Sanoku. Obejrzeć można jedynie rozstawione na sztalugach reprodukcje ikon.

marze_na napisał(a):soboty - niskie podcienia wsparte na słupach i przykryte jednospadowym dachem.

Bardzo ciekawie one wyglądają .

marze_na napisał(a):Cudeńko .

Rzeczywiście to perełka, taki rarytas architektury drewnianej . Cudnie się takie rzeczy ogląda .

Nefer napisał(a):Rzeczywiście to perełka, taki rarytas architektury drewnianej . Cudnie się takie rzeczy ogląda .

Mam ogromną słabość do takiego drewna, a cerkiew z Ulucza została jedną z moich ulubionych .

Cerkiew Narodzenia NMP w Łodzinie

Wracając do Sanoka zatrzymujemy się jeszcze we wsi Łodzina. Stoi tu malutka drewniana cerkiew z 1743 roku.








Wewnątrz znajduje się kompletny ikonostas dlatego z radością przyjmujemy fakt, że świątynia jest otwarta .




Wewnątrz trwa nabożeństwo różańcowe, więc tylko szybka fotka i cichutko wychodzimy.




Teraz już kurs prosto na Sanok, gdzie umówieni jesteśmy z właścicielem wynajętego apartamentu na przekazanie kluczy.
Zlokalizowany parę kroków od Rynku Apartament Skowronek Centrum okazuje się bardzo wygodny i świetnie urządzony (bardzo stylowo ).
Za nocleg płaciliśmy 140 zł. Polecamy .

Faktycznie cerkiew w Uluczu zachwyca. A kopułę to ma ogromną.
Apartamencik bardzo fajny. Zapamiętam sobie na zaś

aga_stella napisał(a):
Apartamencik bardzo fajny. Zapamiętam sobie na zaś

Niewykluczone, że sama jeszcze tam kiedyś zawitam .

Sanok, Muzeum Budownictwa Ludowego

Kolejny dzień rozpoczynamy do wizyty w Muzeum Budownictwa Ludowego. Jeśli jakieś miejsce chciałabym pokazać w tej części relacji szczególnie, to jest to właśnie sanocki skansen.
Jestem absolutnie oczarowana tym miejscem, jego klimatem i sposobem ekspozycji. Przed nami magiczna podróż w czasie .

Na miejscu jesteśmy niedługo po otwarciu. Najpierw do kasy. Cena biletu normalnego to 18 zł. Do tego można wykupić jeszcze oprowadzanie z przewodnikiem - bez względu na to czy jesteśmy solo czy w grupie 25 osób usługa przewodnika kosztuje 70 zł. Szczerze mówiąc mam spory dylemat, bo 70 zł ekstra na naszą parę to trochę dużo, a z drugiej chciałabym posłuchać o historii regionu i o tym jak się tu żyło. Dodatkowo wszędzie straszą kartki, że wstęp do obiektów możliwy jest tylko z przewodnikiem (co nie do końca okazuje się prawdą ). Przeszło mi przez myśl, że jak pojawi się przy kasie ktoś z podobnym dylematem to zaproponujemy mu podział kosztów, ale przez kilka minut nikt się nie pojawił, więc temat przewodnika ostatecznie odpuściliśmy.

Do biletów otrzymujemy mapę terenu wraz z krótkim opisem całej ekspozycji. Muzeum podzielone jest na sektory dedykowane poszczególnym grupom etnicznym zamieszkującym niegdyś obszar dzisiejszego Podkarpacia. Wszystko jasno i przejrzyście.




Najpierw jednak kierujemy się w stronę galicyjskiego rynku.






Galicyjski Rynek jest ideowym obrazem centrum miasteczka z początku XX wieku i mimo iż nie jest odtworzeniem konkretnego układu urbanistycznego, niezwykle wiernie oddaje wygląd typowego drewnianego miasteczka południowo-wschodniej Polski (więcej na stronie skansenu)






Niemal wszystkie stojące tutaj domy są replikami. Oryginalny jest tylko dom żydowski i remiza strażacka.








Remizę z 1920 r. przywieziono do skansenu ze wsi Golcowa.





Domy jak z obrazka .












(...)

Pierwsza niespodzianka - do domów na galicyjskim rynku można wchodzić nawet bez przewodnika. Zaglądamy więc z ciekawością do paru urządzonych izb mieszkalnych.












Wchodzimy do sklepu kolonialnego,








odwiedzamy stolarza








i zegarmistrza .




Jest też szewc, karczma, urząd gminy, poczta ...
Z piekarni niesie się po okolicy zapach świeżego chleba. Tu zajrzymy jednak na końcu.








Patrzę na zegarek i już wiem, że szybko ze skansenu nie wyjdziemy .





W następnym odcinku przespacerujemy się przez sektor bojkowski.

Super . Uwielbiam skanseny.
A w sanockim - wstyd się przyznać - jeszcze nie byłem.

A to miasteczko w swym założeniu przypomina mi Miasteczko Galicyjskie w Sądeckim Parku Etnograficznym. Tyle że tam są także (chyba nawet w większości) murowane budynki, a nie drewniane.

Nefer napisał(a):Super . Uwielbiam skanseny.

Ja mogę powiedzieć, że po wizycie w Sanoku polubiłam skanseny jeszcze bardziej .

Nefer napisał(a):A to miasteczko w swym założeniu przypomina mi Miasteczko Galicyjskie w Sądeckim Parku Etnograficznym. Tyle że tam są także (chyba nawet w większości) murowane budynki, a nie drewniane.

Na stronie Muzeum Budownictwa Ludowego (zresztą naprawdę świetnie zrobionej ) można obejrzeć skąd pochodzą oryginalne budynki, których repliki ustawiono na Rynku Galicyjskim. Można nawet porównać zdjęcia archiwalne .

Świetnie że wątek odżył
Będę zaglądać z ciekawością a prędzej czy później z pewnością skorzystam z Twojego przewodnika

Wiedziałam, że na Ciebie można liczyć
W Sanoku w Muzeum Budownictwa Ludowego, byłam dawno, dawno temu, chyba była ta ostania klasy szkoły podstawowej. Pamiętam tyle, że bardzo mi się tam podobało i mieliśmy fajnego przewodnika, który nawet młodzież umiał zainteresować.
Zatem jak już pojadę w tamte tereny (coraz bardziej mi się chce), to mam na uwadze odwiedzenie skansenu.
I proszę, widzę że warto.

kulka53 napisał(a):Świetnie że wątek odżył

Szkoda mi było nie pokazać tylu pięknych pamiątek po Bojkach i Łemkach. Tym bardziej, że wolnego czasu zrobiło się więcej.

kulka53 napisał(a):Będę zaglądać z ciekawością a prędzej czy później z pewnością skorzystam z Twojego przewodnika

Będzie mi bardzo miło .

aga_stella napisał(a):Wiedziałam, że na Ciebie można liczyć

Polecam się .

aga_stella napisał(a):Zatem jak już pojadę w tamte tereny (coraz bardziej mi się chce), to mam na uwadze odwiedzenie skansenu.
I proszę, widzę że warto.

Zdecydowanie warto Dla mnie hit .

Sanok, Muzeum Budownictwa Ludowego - bojkowskie chyże

Przed nami bojkowska chyża.




Chyża to tradycyjna drewniana zagroda jednobudynkowa stawiana przez Łemków i Bojków, rusińskie grupy etniczne zamieszkujące do końca II wojny światowej i Akcji Wisła obszar Bieszczadów i Beskidów.
Pod jednym dachem mieściły się tu pomieszczenia mieszkalne i gospodarcze, a strych pełnił funkcję stodoły.








Chyża, którą oglądamy pochodzi z 1861 roku i została przywieziona ze wsi Skorodne.
Do chaty właśnie weszła wycieczka. Nie ma problemu, żebyśmy na chwilę przyłączyli się do grupy, weszli do środka i posłuchali przewodnika.
Zdjęć z wewnątrz nie mamy, ale polecam wirtualny spacer na stronie skansenu.








Ciekawy artykuł o życiu w bojkowskiej chyży można przeczytać tutaj.


Ta chałupa również pochodzi ze Skorodnego.








Budynek jest nieco nowszy, bo datowany na 1906 rok. Czterospadowy stromy dach ciągle kryty jest strzechą. Widać już za to różnice w wyposażeniu.






Wstępu do mieszkalnej izby broni krata, ale i przez kratę dużo widać .




Parę metrów dalej ustawiono młyn wodny z Woli Komborskiej w pow. krośnieńskim (ok. 1880).




W kolejnym odcinku obejrzymy bojkowskie cerkwie .

Sektor bojkowski.... brzmi jak jakaś gruba kiboli (tylko nie obrażać mi się tu jeśli ktoś BOJEK

A Ci znowu słońce mają na zdjęciach....