Moja wyprawa na Lawendową Wyspę

to jest widok dla którego warto żyć i za którym się bardzo tęskni pięknie

maslinka napisał(a):... Zaskoczyła mnie ta mini żaglówka w domu Petara Hektorovića... W sierpniu w 2009 roku jej tam nie było....

Na poczatku lipca 2010 też nie a szkoda, bo trzeba przyznać że to fajny i ciekawy pomysł .

Witaj Maslinko.
To, że wybór padł na Jelsę to tak trochę Twoja wina ,
a właściwie nie wina tylko zasługa. Na pewno trafny. Doskonała baza wypadowa do wędrówek po całej wyspie. Dziękuję.

Witaj Krzysztofie.
Zdradź jak tam dojechać. Przyda się taka informacja w przyszłym roku.

Svibanj.
Masz zupełną rację. Robi fajne wrażenie. Szkoda, że służy raczej jako ozdoba niż do pływania.

Czesiu.
Święte słowa. Widok którego się nie zapomina, i do którego się tęskni jak diabli.

...Po trzech godzinach błogiego plażowego lenistwa wracamy do Jelsy. Jak co dzień ruszamy na wieczorny spacer po Jelsie. Pod wpływem głodu zaglądamy do Knoby Nono. Daję się skusić na hrvacki kebab, a dziewczyny na palacinki. Pan mąż woli dzisiaj burek, więc musi poczekać zadowalając się na razie kawą.


W drodze powrotnej na kwaterę wieje ożywczy wietrzyk, jakby zapowiedź zmiany pogody. Czyżby nadchodziła bora?

Niedziela przywitała nas również powiewem wiatru. Jedziemy ostatni raz na nasze skałki do Vrboski, ale Jadran wita nas borą jakby się gniewał, że jutro opuszczamy to piękne miejsce. Focimy piękne widoki gniewnego morza i przenosimy się na Solinę.











Tu w ogóle nie czuć wiejącego wiatru, ale po wyjściu z wody odczuwa się jednak lekki chłód. Pławimy się jakieś dwie godzinki i wracamy do Jelsy.








Wrzucamy lekki obiad, chwilę odpoczywamy i zaczynamy pakowanie . Jeszcze tylko popołudniowy rytualny spacer po miasteczku. Bora nie przestaje wiać. Fale są tak wysokie, że zalewają bulwar i niektóre mniejsze łódki. Za to powietrze jest tak krystaliczne, że możemy podziwiać piękno masywu Biokovo. Gdyby tak można było zatrzymać czas...










swojski widok

Basik_63 napisał(a): Witaj Krzysztofie.
Zdradź jak tam dojechać. Przyda się taka informacja w przyszłym roku.

W twierdzy Napoleona jest teraz obserwatorium astronomiczne. Droga jest stroma, ale w niezłym stanie, coś jak na Sv. Nikolę.
Odchodzi ona od starej trasy do Hvaru, kilka km przed miastem.
Ponieważ byłem tam wieziony jako pasażer, nie potrafię dokładnie, co do metra wskazać w którym miejscu jest ten skręt.
Może Kasia pomoże?

Na górze jest przed wjazdem na teren twierdzy parking na kilka samochodów. Ograniczeń w parkowaniu nie zauważyłem.
Myślę, że tambylcy podadzą więcej szczegółów, a wyjechać warto.
W ostateczności można, tak jak my, zapisać się na Hvar-Safari jeepem.

Krzysztof

Dzięki Krzysztofie za cenne wskazówki.

kw napisał(a):

Basik_63 napisał(a): Witaj Krzysztofie.
Zdradź jak tam dojechać. Przyda się taka informacja w przyszłym roku.

Ponieważ byłem tam wieziony jako pasażer, nie potrafię dokładnie, co do metra wskazać w którym miejscu jest ten skręt.
Na górze jest przed wjazdem na teren twierdzy parking na kilka samochodów. Ograniczeń w parkowaniu nie zauważyłem.
Myślę, że tambylcy podadzą więcej szczegółów, a wyjechać warto.
W ostateczności można, tak jak my, zapisać się na Hvar-Safari jeepem.
Krzysztof

Skręt w dróżkę na Napoleona, jadąc od miasta Hvar jest przed zwężeniem na jakby mostku (przed wysypiskiem śmieci). Główna droga przez mostek skręca o 90 stopni w lewo, a Ty jedziesz prosto asfaltem w górę. Asfalt miejscami trochę dziurawy ale na samą górę.
Dojazd od Brusje - skręt w lewo za przewężeniem (za wysypiskiem śmieci). Spokojnie można wyjechać normalnie zawieszonym autkiem - nie trzeba mieć SUVa
Widok o zachodzie słońca na Pakleni otoci zapiera dech w piersi ...

Dzięki za informacje.
Teraz mnie się też przypomniało. Wysypisko i ten nietypowy skręt od strony Brusje.

Twierdzę Napoleona widać z promu w czasie rejsu do Starego Gradu.



Krzysztof

Fajna opowieść. prosimy o więcej

Witaj Brokers7. Niestety to już prawie końcowka.

...Niestety czasu nie można było zatrzymać. Jest już poniedziałek i zbliża się pora wyjazdu. Samochody zapakowane. Jeszcze chwilkę odpoczywamy, po czym serdecznie żegnamy się z Hrvojką i Vinkiem oraz ich uroczymi córeczkami obiecując, że jeszcze kiedyś tu wrócimy. Wsiadamy do aut i ruszamy na podbój drogi Jelsa - Sucuraj.




Pierwszy zakręt nie zrobił na nas specjalnego wrażenia, ale z każdym następnym poziom adrenaliny powoli zaczął rosnąć, żołądek stopniowo podchodzi do gardła, a ręce, jeżeli nie są zajęte foceniem to powoli wbijają się w fotel. Kurcze, jakiś Camper z włoską rodzinką stanął na środku drogi. Zastanawiają się jechać czy nie jechać dalej. Chyba mają pietra.


Ostrożnie i powoli wyprzedzamy ich i doganiamy kamratów, którzy czekają na nas w jakiejś zatoczce mijankowo- widokowej. Jedziemy dalej. Po jakimś czasie wyprzedza nas jakaś francuska para w białej renówce. Jadą jakby gdzieś się spieszyli. Wariaci. Nikt przy zdrowych zmysłach nie jeździ tutaj jakby to była autostrada, szczególnie, gdy jedzie nią pierwszy raz. Dziewczyny siedzą cicho, czyżby zasnęły lub, co gorsza pomdlały z wrażenia???
Odwracam się do tyłu. Wiktoria (córka) faktycznie chyba śpi (jak się później okazało wolała zasnąć niż to oglądać). "Justyna? - Pytam. Tak? - Słyszę w odpowiedzi. Jak tam? Spoko ciociu, myślałam, że będzie gorzej." Uff. Dojeżdżamy do wioski Poljica. Przy wyjeździe napotykamy białą renówkę. Wpakowali się na niski murek ułożony z łupków na poboczu. A nie mówiłam, że nikt przy zdrowych zmysłach nie jeździ tu jak wariat. Uparcie ciągniemy dalej i dalej. Opony trą nadkola przy każdym większym zakręcie i nierówności asfaltu. O mateńko myślę sobie, żeby tylko nie złapać na dokładkę gumy, chłonąc jednocześnie wspaniałe widoki Biokova z jednej strony i Korculi z drugiej. Cudnie... Mąż wzdycha obok zerkając tylko na nie katem oka (wiadomo kierowca).

Jeszcze tylko jeden zjazd w dół i wjeżdżamy do Sucuraja, ustawiając się od razu w kolejce do promu. Idziemy z moją kamratką prędko po bilety. Może jeszcze uda się nam dostać na pierwszy kurs. Niestety, musimy jednak poczekać na następny. Mamy, więc chwilkę na "obfocenie" okolicy.

Niedługo przypływa opisywany wielokrotnie na forum prom Lastovo. Po półgodzinnym rejsie docieramy do Drvenika, a stamtąd Jadranką do Sestanovac i dalej autostradą do granicy z Węgrami. Droga powrotna przebiegła nam spokojnie, choć trochę wolniej niż byśmy chcieli, z powodu zarżniętego dokumentnie piątego biegu. Jednak to nie przeszkodziło nam o godzinie piątej rano dotrzeć do "Domków nad strumykiem" w Cserespfalu, gdzie zatrzymaliśmy się w drodze powrotnej na kilka dni.







OSTATNIE SPOJRZENIE NA HVAR



pożegnanie z CRO

kilka fotek z Węgier





przyczepił się do mnie na Hvarze jakiś chorwat i nie było siły musiałam go zabrać ze sobą do Polski. Cały czas uparcie twierdził, że od 20 lat jest moim mężem.













W piwniczce u burmistrza Cserespfalu









W tym miejscu mogę właściwie zakończyć relację z mojej wyprawy na Lawendową Wyspę.
Jednak moja przygoda z Hvarem chyba na tym się nie skończy. Małżonek kilka dni po powrocie orzekł, że nie czuje się wypoczęty ani też nie nacieszył się w pełni Hvarem i jest za tym, aby w przyszłym roku wrócić tam ponownie. Zatem żegnaj Hvarze na rok. O ile życie nie spłata nam jakiegoś paskudnego figla to jest nadzieja, że w przyszłym roku będziemy mogli powiedzieć. Witaj Hvarze, witaj Jelso...

Ależ nieeeeeeeeeeeeeeeee To już koniec ??