Bieszczadzkie wędrówki

Schodząc do przełęczy chłonę widoki .



Przełęcz już na wyciągnięcie ręki .


Przełęcz Orłowicza. Różne źródła podają inne wysokość. Na tabliczce jest 1099 m i tego się trzymam .
Krzyżują się tu czerwony szlak wiodący przez przełęcz z żółtym prowadzącym od Rabiej Skały przez Wetlinę do Zatwarnicy z drugiej strony połoniny. Dotrzeć tu można również konnym szlakiem z Wetliny z okolicy pola namiotowego PTTK.
Widok w kierunku wschodnim.



Po krótkiej przerwie ruszam w dalej tym razem kierując się na Szare Berdo. Przede mną od lewej Roh (1255 m), Osadzki (1253 m) oraz Hnatowe Berdo (1187 m). Szlak poprowadzony jest przez Osadzki.


Po spacerku przez Hnatowe Berdo czeka mnie kolejne podejście tym razem na Osadzki widoczny po prawej.


CDN

Wdrapuję się na Osadzki. Zaczyna wychodzić zmęczenie po podejściu na Smerek. Nie wiadomo skąd pojawiły się chmury.
Spoglądam za siebie a tam całkiem przyjemny widok na Smerek i przełęcz Orłowicza.


Zerkam na szlak, który pokonałem.


Z drugiej strony widać już Hasiakową Skałę i schronisko.


Przeglądam zdjęcia i okazuje się, że na Osadzkim … byłem już rok wcześniej a dokładnie 4 sierpnia 2017 . Nie wszedłem jednak do wierzchołka choć byłem blisko.
Wtedy żona z synem nie dali się namówić na mały spacer połoniną spod schroniska i sam zrobiłem szybki wypad. Było całkowicie bezchmurnie.
Na tym zdjęciu widać trasę, którą pokonałem rok później: Smerek – przełęcz Orłowicza – Szare Berdo i Osadzki .


Z drugiej strony też widzę szlak aż do Chatki Puchatka .


Przy okazji ostatnich remontów szlaków pojawiło się wiele taśm ograniczających teren szlaku. Na ogół nie mam z tym problemu.
W tym miejscu jeszcze w 2018 można było dojść aż do szlabanu widocznego na zdjęciu. W 2020 na skałę nie można już wejść w ogóle. Szkoda bo to znakomity punkt do widokowy i świetne miejsce do robienia zdjęć na połoninę w kierunku Hasiakowej Skały.


Jeszcze zbliżenie ale już z 2018 .


CDN

Dawigs napisał(a):Wdrapuję się na Osadzki. Zaczyna wychodzić zmęczenie po podejściu na Smerek. Nie wiadomo skąd pojawiły się chmury.
Spoglądam za siebie a tam całkiem przyjemny widok na Smerek i przełęcz Ostrowskiego.

Grzegorz , miałeś chyba na myśl przełęcz Orłowicza , ale łatwo pomyliś te dwa nazwiska , szczególnie jak wcześniej ktoś odwiedził Siklawę Ostrowskich w Wetlinie - Stare Sioło .

Piękne zdjęcia , a zbliżenie z 2018 - miodzio , dokładnie widać "wszystko" co ważne


Pozdrawiam
Piotr

Świetne widoki, miło patrzeć .

piotrf napisał(a):

Dawigs napisał(a):Wdrapuję się na Osadzki. Zaczyna wychodzić zmęczenie po podejściu na Smerek. Nie wiadomo skąd pojawiły się chmury.
Spoglądam za siebie a tam całkiem przyjemny widok na Smerek i przełęcz Ostrowskiego.

Grzegorz , miałeś chyba na myśl przełęcz Orłowicza , ale łatwo pomyliś te dwa nazwiska , szczególnie jak wcześniej ktoś odwiedził Siklawę Ostrowskich w Wetlinie - Stare Sioło .

Dokładnie, to oczywiście przełęcz Orłowicza . Już poprawiłem . Dziękuję za zachowanie czujności i informację .

piotrf napisał(a):Piękne zdjęcia , a zbliżenie z 2018 - miodzio , dokładnie widać "wszystko" co ważne
Pozdrawiam
Piotr

Nefer napisał(a):Świetne widoki, miło patrzeć .

O ile z wszystkich połonin widoki są świetna tak Połonina Wetlińska jak dla mnie jest najładniejsza widokowa sama w sobie i bardzo fotogeniczna. Będę musiał jeszcze raz przejść Bukowe Berdo przy ładnej pogodzie to może wtedy zmienię zdanie .

Za Osadzkim szlak szybko obniża się by potem nieznacznie się wznosić. Czeka mnie jeszcze jedno podejście na Hasiakową Skałę.


Schronisko coraz bliżej.


Kijki miarowo stukają o podłoże i w ich rytmie staję przed schroniskiem. Archiwalne już zdjęcia Chatki Puchatka z lat 2017-2018.



Jeszcze małe podejście nad schronisko gdzie otwierają się widoki na południe.


Tu widać parking na przełęczy Wyżniej, na który prowadzi żółty szlak.


Ja jednak dalej podążam czerwonymi znakami.


Widoki rozległe. Niestety Tatr nie dane było mi widzieć. Zapewne pyłki, które są latem w powietrzu uniemożliwiły to.




Jeszcze ostatni rzut oka na połoniny i zaczyna się strome zejście do Brzegów Górnych.
Nachylenie szlaku jest duże aż się prosi o schody. Na te natrafiam po przekroczeniu granicy lasu. Jak się okazało dwa lata później moje życzenie zostało spełnione i schody zaczynają się teraz wcześniej .
Szybko tracę wysokość. Szlak jest tu bardziej stromy niż ten prowadzący na Smerek. Po zejściu do Brzegów Górnych okazuje się, że mam problem z powrotem do Kalnicy. Autobusów jak na lekarstwo, ostatni już dawno odjechał. Z kolei kierowcom busów nie uśmiecha się jazda specjalnie dla mnie do Kalnicy . Wyruszam więc złapać stopa i po chwili łapię … busa jadącego z Ustrzyk do Cisnej .

Moja dzisiejsza trasa.


Przekrój wysokości.


CDN

Świetne kolejne widoki.
A co do zejścia do Berechów, to ja zwykle szedłem w drugą stronę (raz nawet z dużym plecakiem) i rzeczywiście łagodne ono nie jest. Ale zwolennikiem schodów to jednak nie jestem.

Nefer napisał(a): Ale zwolennikiem schodów to jednak nie jestem.

Ja również , chociaż nie przeczę, że czasem się przydają .

Nefer napisał(a):Świetne kolejne widoki.

Będą kolejne zdjęcia z ubiegłorocznego przejścia .

Nefer napisał(a):A co do zejścia do Berechów, to ja zwykle szedłem w drugą stronę (raz nawet z dużym plecakiem) i rzeczywiście łagodne ono nie jest.

Wejście z tej strony przede mną ale coś czuję, że to chyba będzie jedno z najbardziej forsownych bieszczadzkich podejść .

dangol napisał(a):

Nefer napisał(a): Ale zwolennikiem schodów to jednak nie jestem.

Ja również , chociaż nie przeczę, że czasem się przydają .

Ja w sumie też nie przepadam za schodami zwłaszcza przy schodzeniu. Dają popalić kolanom . Ale akurat w tym miejscu przed granicą lasu nachylenie szlaku było bardzo duże i trzeba było mocno hamować.

27.08.2020

Zapraszam na drugą relację z przejścia połoniny Wetlińskiej w ubiegłym roku. Ponownie wyruszam sam. Wcześniej sprawdziliśmy połączenia autobusowe i żona z synem pojadą na basen do Leska a ja dołączę po powrocie z połoniny. Tak nawiasem mówiąc autobus jedzie trochę na okrętkę. Najpierw rusza z Ustrzyk Górnych do Cisnej gdzie zawraca a za Dołżycą skręca w lewo na Bukowiec a potem podąża przez Polańczyk, koło zapory w Solnie, Uherce Mineralne i dopiero z nich kieruje się na Lesko. Basen w Lesku jest bardzo fajny. To taki mini aqua park. Są wewnętrzne i zewnętrzne baseny. To co oferuje można zobaczyć tutaj:
http://www.basen.lesko.pl/baseny

Wracając do relacji to prognozy nie były rewelacyjne. Miało być zachmurzenie duże a gdy wyruszałem na szlak prognozę zaktualizowano o możliwe opady deszczu . Nie muszę nigdzie podjeżdżać. Idę na szlak z naszej kwatery . Koło Bazy Ludzi z Mgły skręcam w lewo i dalej chodnikiem wzdłuż szosy by za sklepem abc odbić w uliczkę w prawo podążając od tej chwili znakami żółtego szlaku na przełęcz Orłowicza. Szybko mijam zabudowania i wychodzę na łąki przez które prowadzi szlak. Na granicy lasu dochodzę do leśnej drogi. Niebawem trafiam na punkt kasowy. Jest koło niego postawiona nowa toaleta, przynajmniej tak wygląda z zewnątrz. Wspinam się swoim tempem oszczędzając siły na bardziej strome odcinki i tak idąc na pół gwizdka dochodzę do wiaty turystycznej. Tu zjadam pierwsze co nieco. Po drodze mijam pracowników naprawiających szlak. Ze zdziwieniem stwierdzam, że znaki wskazują że przełęcz jest już blisko. Faktycznie niebawem wychodzę na połoniny i tu szlak ma dość stromy fragment. Jest on jednak krótki. Niebawem staję na przełęczy. Z jednej strony jestem zadowolony bo czas przejścia miałem po raz pierwszy w Bieszczadach znacznie lepszy od oznaczeń a z drugiej mam obawy o pogodę. Póki co nie pada. Trzeba będzie się sprężać i postoje ograniczyć do minimum. Dlatego zdjęć też za wiele nie zrobiłem.


Na Szarym Berdzie


Te chmury nie wyglądają dobrze .


Jednak za Osadzkim wygląda to trochę lepiej .


Widoki dzięki chmurom bajeczne .


Ludzi na szlaku dziś jakby mniej. Sprzyja to rozmowom ze spotkanymi turystami na postojach.



W tym roku z powodu przebudowy schroniska wytyczono nowe przejścia. Czerwony szlak którym podążam omija wierzchołek Hasiakowej Skały od zachodniej strony. Jest to łącznik do drogi dojazdowej do schroniska, którą normalnie od przełęczy Wyżnej poprowadzony jest żółty szlak. Obecnie jest to droga dojazdowa dla budowlańców i jest zamknięta dla turystów. Jednak tu przez krótki odcinek szlak obecnie czerwony wiedzie tą drogą. Niebawem odbija w prawo gdzie znów trafiam na nowo wytyczone obejście wierzchołka. Na tym odcinku ustawiono budkę. Można kupić pamiątki, jakieś zimne przekąski czy nawet kawę. Są ławy i stoły. Można by odpocząć gdyby nie tłumy turystów, którzy tu docierają. Odtąd na brak towarzystwa na szlaku nie mogę narzekać. Spoglądam w kierunku, z którego przyszedłem. Pogoda zaczyna się poprawiać. Wygląda na to, że deszcz mnie jednak dziś nie zmoczy .


Po minięciu Hasiakowej skały wracam na stary czerwony szlak, któremu obecnie przez pewien czas towarzyszy żółty. Na stromym podejściu (dla mnie zejściu) odpoczywają całe rodziny przez robi się tam ciasno. Potem żółty szlak odbija w prawo jest to łącznik do pierwotnego przebiegu szlaku. Okazuje się, że szlak wraca na swoje miejsce na początku czarnego szlaku do Wetliny. Ponieważ rozpogodziło się a ciemne chmury rozpierzchły się decyduję się nim zejść.
Na mapce zaznaczyłem pierwotny przebieg szlaków żółtego i czerwonego.


Parking na przełęczy Wyżnej i agrafki na podjeździe na przełęcz.


Na czarnym szlaku turystów niewielu. Na polu namiotowym w Wetlinie wypatruję raptem trzy namioty a teren ogromny. Domki wyglądają na zamieszkałe. Dochodzę do drogi i nią podążam do kwaterę. Jak się okazuje to ponad 4 km. Myślałem, że będzie bliżej. Szybki prysznic i jadę do Leska na basen do rodziny. Kolejny udany dzień za mną .



CDN

Pięknie Ci góry pozowały
Od jakiegoś czasu sprawdza mi się stwierdzenie , że wychodząc w góry w nienajlepszą pogodę , zostanę nagrodzony pięknymi widokami i słońcem na szczytach


Pozdrawim
Piotr

Chmury równie malownicze, jak góry

piotrf napisał(a):
Od jakiegoś czasu sprawdza mi się stwierdzenie , że wychodząc w góry w nienajlepszą pogodę , zostanę nagrodzony pięknymi widokami i słońcem na szczytach

Szkoda, że mi się to nie sprawdziło

piotrf napisał(a):Pięknie Ci góry pozowały

dangol napisał(a):Chmury równie malownicze, jak góry

O tak, chmury potrafią zrobić dobrą robotę . Nie spodziewałem się takich widoków. Była to miła niespodzianka .

dangol napisał(a):

piotrf napisał(a):
Od jakiegoś czasu sprawdza mi się stwierdzenie , że wychodząc w góry w nienajlepszą pogodę , zostanę nagrodzony pięknymi widokami i słońcem na szczytach

Szkoda, że mi się to nie sprawdziło

U nas też z tym różnie. Tak samo jak z prognozami pogody. Wygląda na to że jest 50% szans, albo się sprawdzą albo nie .

28.08.2020 piątek. Korbania.

Wstajemy rano i zgodnie z prognozami jest bezchmurne niebo . Bardzo mnie kusi by jeszcze raz uderzyć na Bukowe Berdo. Niestety nasze wakacje kończą się i jutro wracamy. Jestem jedynym kierowcą a mam już w nogach po poprzednich dniach połoniny Caryńską i Wetlińską. Tym razem odpuszczam.
Zgodnie z wcześniejszymi planami dziś wybieramy się na Korbanię. Jedziemy do Bukowca gdzie po przejechaniu miejscowości trafiamy na duży parking. Wybieramy więc łatwiejszy wariant wejścia zielonym szlakiem dydaktycznym (przyrodniczym?). Można nim później zejść do Łopienki. Jest też czerwony szlak który tworzy pętlę. Zaczyna się i kończy przy głównej drodze obok kościoła w Bukowcu. Chociaż w porównaniu z połoninami wejście na Korbanię nie jest tak wyczerpujące to jednak nawet na tym łatwiejszym szlaku pokonujemy ponad 300 m przewyższenia. Momentami jest stromo ale generalnie trudno nie jest. Na szlaku miejscami dużo luźnych kamieni więc przydadzą się buty trekkingowe. Szlak i szczyt są zalesione. Na szczęście na szczycie jest wieża widokowa.


Z wieży podziwiamy panoramę połonin i pasma Otrytu,


Jeziora Solińśkiego.


Tu widok w kierunku mniej więcej północno-zachodnim chyba na Pogórze Bukowskie lub Dynowskie(?).


Można tu odpocząć.




Po zdobyciu Korbani pojechaliśmy jeszcze na ciastko i kawę do kawiarni Mevo w Polańczyku, którą odkryliśmy w lutym. Obok kawiarni jest galeria Ptaszarnia. Można tam kupić, prócz standardowych też oryginalne pamiątki. Są przewodniki czy książki poświęcone temu regionowi. Tanio nie jest ale myślę, że warto tam zajrzeć. Był plan by wejść na punkt widokowy ale ostatecznie zrezygnowaliśmy. Potem byliśmy na tamie. Ludzi było bardzo mało Na przejściu do tamy chyba było więcej sprzedających niż turystów . W drodze powrotnej pojechaliśmy jeszcze do Lutowisk by w Galerii Stare Kino kupić pamiątki i drobne upominki dla bliskich. Zajrzeliśmy tam przy okazji wyprawy do m. in. muzeum w Czarnej Górnej ale wtedy nic nie kupiliśmy. To też fajne miejsce warte odwiedzenia z oryginalnymi pamiątkami .
Na tych atrakcjach nie robiłem zdjęć.

Na zakończenie jeszcze nasza dzisiejsza trasa na Korbanię. Niestety zapomniałem włączyć GPS i uciekł z jakiś kilometr na podejściu .



CDN

Piękne widoki .
A Korbania kompletnie mi nieznana. Do nadrobienia .