Alpejskie wędrówki i wspinaczki

Franz napisał(a):

To jest właśnie piękne w Alpach - spoglądasz na miejsce poniżej - miasta, miasteczka, wioski a za nimi kolejne góry, i kolejne i kolejne ....

Crayfish napisał(a):To jest właśnie piękne w Alpach - spoglądasz na miejsce poniżej - miasta, miasteczka, wioski a za nimi kolejne góry, i kolejne i kolejne ....

Tu akurat ilość wilgoci w powietrzu nie pozwalała na daleki wgląd. Ale... w tym wątku morze gór bedzie częstym gościem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Gąszcz turniczek z daleka wyglądał bardziej groźnie. Okazuje się, że przejście wymaga wprawdzie użycia rąk, już jednak sprzęt asekuracyjny nie jest niezbędny.

Docieram do najdalszego punktu mojej trasy. Dochodzi godzina osiemnasta - najwyższa pora na osiągnięcie półmetka.
Przede mną bliski Großer Koppenkarstein, a ponad wysyłaną przez niego na południe granią, daleki Hoher Dachstein. Pomiędzy nimi stacja kolejki. Jak się dobrze przyjrzeć, to widać wyciąg narciarski na Schladminger Gletscher.





Szlak skręca na północ. Zejście na przełęcz Edelgrießhöhe jest całkiem łatwe. Rzucam jeszcze spojrzenie w lewo, gdzie w południowej grani Koppenkarstein wypiętrzają się Türlspitzen i już po chwili łączę się ze ścieżką, która piarżystym zboczem omijała ostatnią grupę turniczek.





Tu rozstaja - można zejść w lewo do doliny, można też kontynuować w kierunku północnym, podchodząc pod główną grań, by dalej wytrawersować na nią i dojść do stacji kolejki. Ja zaś obieram jeszcze inny kierunek i skręcam w prawo.

To jest moja droga powrotna - ścieżka przecina piarżyste zbocza, które widziałem po prawej, wędrując ferratą. Przecinam spory płat zleżałego śniegu i widzę moją ścieżkę, podchodzącą na Gruber Scharte, gdzie zamknę pętelkę.

Coraz bliższe horyzontu słońce zaczyna już barwić skały lekko na czerwono. Po obniżeniu się na szeroki dział, odgraniczający leje krasowe, mam ostatnie podejście na przełęcz.
Wchodzę na Gruber Scharte i opadającym trawersem pod Eselstein zdążam do widocznego już schroniska. O tej porze towarzystwa w górach dotrzymują mi wyłącznie owce.





Nawet małe jagniątka.
Tuż nad schroniskiem zatrzymuję się jeszcze na krótką chwilę i spoglądam na leżące po drugiej stronie doliny Schladminger Tauern. Może i tam kiedyś zaglądnę?..

To mój ostatni wieczór w Dachsteinie. Jutro schodzę z gór i będę musiał coś nowego wykombinować. A tę noc spędzę w Guttenberg Haus.





Graty lokuję obok swojego wyrka i schodzę na jadalnię. Przy kilku stolikach po parę osób. Rzucają czasem ciekawe spojrzenia w moją stronę - single w górach nie są częstym zjawiskiem. Wkrótce wychodzi na jaw, że to singiel z Polski, co już wzbudza duże zainteresowanie. W efekcie przy moim stole robi się niezły tłok.
Atmosfera szalenie miła - wypytują o moje trasy, o góry w Polsce. Co ciekawe, prawie wszyscy coś słyszeli o Tatrach. Pytają mnie o porównania z Dachsteinem.

Z kolei mnie najbardziej interesuje dziewczyna z gitarą. Na moją prośbę gra kilka kawałków, takich trochę turystycznych. Pytam o jedną konkretną piosenkę, znaną z dawnych lat. Ale nie, tej nie zna - może dlatego, że to niemiecka a nie austriacka?..

Jest i akordeon. Akordeonista przebywa w tym schronisku przez cały sezon. Gra pięknie kilka kawałków, potem prosi, żebym zanucił jakąś ludową melodię polską. Ba! Tu mam zgryz. O ile uwielbiam folk z kilku różnych krajów, o tyle wśród nich nie ma Polski. To, co mi się podoba w wykonaniu niektórych polskich zespołów, jest tak kresowe, że praktycznie leży już poza granicami naszego kraju.
Cóż, akordeonista sam z siebie decyduje się zagrać... mazurka!

A potem już idą melodie przeróżne. A że Austriacy, to naród skory do zabawy, więc nie trzeba długo czekać i zaczyna się regularna potańcówka. Guttenberg Volks Disco.

Wieczór się przedłuża, a ja jestem coraz bardziej zachwycony wszystkim, co mnie podczas tego wyjazdu spotyka. Od majestatu Alp, przez grozę nadzwyczaj trudnych ferrat i sielskie klimaty ścieżek przecinających górskie hale, po życzliwość i serdeczność napotkanych ludzi.
Hoch lebe Österreich!

Franz napisał(a):Widzę, że ktoś się tam właśnie przedziera...

Z cicha pęk, za twoimi plecami i ja dotarłem aż tutaj. Super wycieczka
pzdr

Fajny gość stoi przy barze

longtom napisał(a):

Franz napisał(a):Widzę, że ktoś się tam właśnie przedziera...

Z cicha pęk, za twoimi plecami i ja dotarłem aż tutaj. Super wycieczka

Przez ułamek sekundy pomyślałem, ze to Ty się tam wtedy przedzierałeś. Potem literki ułożyły się we właściwy sens.

Jacek S napisał(a):Fajny gość stoi przy barze

Można niejednego podobnego w górach spotkać.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ho ho...nieźle Ci się trafiło z tą volks- imprezą.
No i pytali o Tatry... co się nieczęsto zdarza chyba, bo swoich gór mają tyle...

Widzę, że nie tylko Polacy do sandałów skarpety zakładają.

Fatamorgana napisał(a):Ho ho...nieźle Ci się trafiło z tą volks- imprezą.

Marzy mi się, by tam wrócić. Ale takie powroty z konkretnymi oczekiwaniami potrafią zawieść pokładane nadzieje...

Fatamorgana napisał(a):No i pytali o Tatry... co się nieczęsto zdarza chyba, bo swoich gór mają tyle...

A wiesz, że często pada słowo "Tatry", kiedy moi interlokutorzy dowiadują się, że jestem Polakiem. Rzadka natomiast jest wiedza, że mamy znacznie mniej Tatr od Słowaków.

Crayfish napisał(a):Widzę, że nie tylko Polacy do sandałów skarpety zakładają.

Bo ludzie rozsądni stosują się do okoliczności, a nie do dziwacznych pomysłów trend-setterów.

Pozdrawiam,
Wojtek

Rankiem opuszczam rozbawione towarzystwo - niektórzy schodzą w dół trasą, którą poprzedniego dnia tu dotarłem, inni wyruszają w góry. Akordeonista zostaje na miejscu.

Jeszcze poprzedniego wieczoru postanowiłem nie wracać tą samą trasą, tylko nadłożyć drogi jeszcze jednym, tym razm już krótkim, spacerem po Dachsteinie. Zostawiam więc za sobą Dom Guttenberga i podchodzę na przełączkę powyżej. W dole przymglony Ramsau, zaś nad Dachsteinem tylko anielskie włosy na czystym błękicie nieba.





Wchodzę na Feister Scharte, gdzie napotykam rozstaja. W lewo prowadzi szlak na Schladminger Gletscher w pobliżu najwyższego szczytu Dachsteinu, a na wprost mam drogę do Schilcher Haus na Gjajdalm - prywatnego schroniska, w którym spałem po morderczej ferracie Seewand.
Ja zaś skręcam w prawo, wkraczając na typowy, krasowy teren.





Ścieżka wije się po kamienisto-trawiastym płaskowyżu, dosyć gęsto porośniętym kosodrzewiną - gęściej, niż to się zwykle zdarza w krasie. Najwidoczniej, gleba utrzymuje tu wystarczającą ilość wilgoci.
Wkrótce dochodzę na skraj płaskowyżu i staję nad leżącą 300m niżej bezodpływową doliną. Dolina bywa nazywana zarówno Seetal czyli Dolina z Jeziorem, jak również Hölltal czyli Piekielna Dolina. Na mnie ona sprawia wręcz przeciwne wrażenie - rajskiej doliny.

Na jej dnie leży piękne jezioro, mające oprócz dwóch nazw wynikających z nazwy doliny, jeszcze trzecią - Silberkarsee. Jezioro Srebrnego Kotła Polodowcowego. Nad jeziorkiem rozbity niebieski namiot. Eech, nocleg w takim miejscu - marzenie...

Szlak jeszcze przez chwilę kieruje się na wschód. Przed sobą mam szczyty Große oraz Kleine Miesberg, nieco dalej Kufstein. Zastanawia mnie nazwa Miesberg. Samo "mies" ma wiele znaczeń - tu zapewne chodzi o Niedobrą Górę, chociaż przyjemniej by brzmiało Kocia Góra.
Na rozstajach obieram kierunek w prawo i teraz zaczynam już wyraźny odwrót. Na chwilę zagęszcza się mgiełka podnosząca się z dolin, pozostawiając błękit tylko nad górami.





Zostawiam za plecami Große Miesberg i schodzę zakosami do zwężającego się Silberkar. Przez mgiełki nad Ramsau przebijają się szczyty leżących na południe od Dachsteinu Niżnych Taurów.





Schodzę stromo aż na dno środkowej partii Srebrnego Kotła, gdzie stoi schronisko Silberkarhütte. Tu opuszczam główny szlak, prowadzący w dół, do Rössing i skracam trasę, skręcając w prawo. To ostatnie podejście.





Wąska ścieżka prowadzi pośród lasu. Po początkowym podejściu, trawersuje poziomo, by na koniec opaść aż do asfaltowej drogi, którą opuszczam przed zabudowaniami, skracając przez łąki dojście do zaparkowanego samochodu.

Zamykam moją pierwszą przygodę z austriackimi Alpami. Będę ciepło wspominał Dachówkę - Dachstein.

longtom napisał(a):Z cicha pęk, za twoimi plecami i ja dotarłem aż tutaj. Super wycieczka
pzdr

Pozostaje mi tylko zacytować samego siebie

Silberkarsee ... na Twoim zdjęciu wygląda jak płytka wyszlifowanego nefrytu.
Wycieczka alpejska ... jak zawsze super.
"Hoch lebe Österreich!"

Pozdrawiam

longtom napisał(a):

longtom napisał(a):Z cicha pęk, za twoimi plecami i ja dotarłem aż tutaj. Super wycieczka

Pozostaje mi tylko zacytować samego siebie

Przyznaj się - czekasz na kolejną Tanzbude.

mariusz-w napisał(a):Silberkarsee ... na Twoim zdjęciu wygląda jak płytka wyszlifowanego nefrytu.

Trochę mnie wtedy korciło, żeby zejść te 300m. Jeziorko bardzo mi się podobało...

Pozdrawiam,
Wojtek