Wulkaniczna wyspa - Fuerteventura

Plaża popcornowa rewelacyjna. Nie słyszałam o takich cudach natury.
Jak to podróże (i relacje) kształcą .

Co do pogody, to my prawie zawsze podczas wyjazdów mamy jakieś dni deszczowe, że nie powiem o załamaniu pogody. Ale nie traktuję tego jako pecha, lecz jako możliwość poznania danego miejsca w różnych odsłonach.

megidh napisał(a):Plaża popcornowa rewelacyjna. Nie słyszałam o takich cudach natury.
Jak to podróże (i relacje) kształcą .

Ja też wcześniej nie słyszałam

05.11.2023, niedziela, dzień 5 c.d.

Przejeżdżamy przez El Cotillo, ale pogoda nie zachęca do zatrzymania się. Zatrzymujemy się zaraz za miasteczkiem, bo chciałam zobaczyć tutejszy wiatrak z bliska.

Na Fuerteventura spotkać można liczne wiatraki, które są zachowane raz w lepszym, raz w gorszym stanie. Wiatraki na wyspie pojawiły się na przełomie XVII i XIX w. (inne dane podają początek XVII w.) i zastąpiły przydomowe ręczne żarna – na brak siły napędowej wiatraki nie miały co narzekać…
Jeden młyn widzieliśmy już z daleka poprzedniego dnia, ale mam ochotę zobaczyć choć jeden z bliska. Kiedyś na wyspie było ok. 1000 wiatraków, a Fuerte pełniła funkcję spichlerza dla wszystkich wysp archipelagu. Dziś wiatraków ostało się dużo mniej, najwięcej jest ich między La Oliva a Tuineje. Jest szlak wiatraków Ruta de molinos liczący 38 sztuk wiatraków młynów obu typów.

Nasz wiatrak nazywa się Molino de El Roque – jest to wiatrak typu męskiego el molino (na Fuercie wiatraki mają płeć ) a charakteryzują się tym, że są zbudowane z kamienia (bielonego) łączonego gliną, pokryte dachem spadowym drewnianym obrotowym.
Podjeżdżamy prawie pod same drzwi wiatraka, ale teren tuż przed nim to coś w rodzaju mokrej gliny, która osacza buty i utrudnia poruszanie się. Pan M. stwierdza, że zostaje w samochodzie, a ja na palcach chodzę i oglądam nasz El Molino i staram się nie zostać w tym miejscu na zawsze


Wiatrak ma obrotowy dach, aby skrzydła wiatru mogły łapać wiatr każdego dnia bez względu na to, z której strony wieje (wybrane wiatraki oprócz funkcji młyna pełniły też funkcję pomp wodnych).


Do przestawiania dachu i skrzydeł służył ten długi drąg widoczny za wiatrakiem – teraz wszystko jasne jak to działało. Do wiatraka nie można wejść, pojawia się też więcej osób (na początku byłam całkiem sama), nie ma też tu co więcej robić, więc po kilku minutach odjeżdżamy… ku tęczy…


Informacyjnie: w wiosce Tiscamanita jest muzeum wiatraków „Centro de Interpretación de los Molinos”, w którym można poznać historię wiatraków i produkcję gofio [i](to uprażone i zmielone ziarna zbóż (jęczmień, kukurydza, owies lub mieszkanka – jej zaleta to możliwość długiego przechowywania i wysoka kaloryczność)). Jeśli będziemy w okolicy i będzie nam się chciało to tam podjedziemy, ale nic na siłę…

Po kilku minutach jazdy...


…dojeżdżamy do miejscowości Lajares. Miejscowość nieduża, z główną ulicą, przy której są sympatycznie wyglądające knajpki. Mam ochotę się zatrzymać, ale padający deszcz (zaczęło ponownie padać chwilę wcześniej) całkowicie nas zniechęca. Odbijamy w bok, bo są tu do zobaczenia dwa kolejne wiatraki. Parkujemy na przykościelnym parkingu między dwoma wiatrakami. Cały parking jest w wodzie, więc plaskając jak dziecko w kaloszach, idę obejrzeć El Molino de Lajares – kolejny męski wiatrak.


Blisko podejść się nie da, a w tych mokrych warunkach jakoś nie chce mi się murka przeskakiwać…

Można by było tu zrobić sporo ładnych zdjęć, ale padający deszcz i szare niebo nie zachęcają do długiej sesji fotograficznej. Po przekątnej skrzyżowania ma być żeński wiatrak - La Molina, a dokładnie Molina de Lajares. Wg przewodnikowych opisów, żeńskie wiatraki są mniejsze. Szukam i szukam tego mniejszego wiatraka i jedyne coś co można uznać za wiatrak, bo ma skrzydła, to ta konstrukcja….


I rzeczywiście to jest właśnie ten wiatrak (na google jest zdjęcie pobliskiego męskiego wiatraka) No nie zachwyca, nie ma co ukrywać……

Podchodzę jeszcze pod kościół Ermita de San Antonio de Pádua, prawdopodobnie z XVIII w., który wygląda bardzo ładnie – prostota rządzi. Niestety kościół zamknięty….


Pada, więc jedziemy dalej...

05.11.2023, niedziela, dzień 5 c.d.

Nasz kolejny cel to miasteczko…


Wjeżdżając do miasteczka przywitała nas aleja palmowa i pięknie zadbane żywo zielone trawniki…. Chyba wiemy skąd ta soczysta zieleń jak dojechaliśmy do miasteczka to już konkretnie padało, więc wszystko na szybko i w deszczu... Zaparkowaliśmy przy ulicy przy samym tutejszym kościele.

La Oliwia to stolica regionu i jest jednym z najstarszych miasteczek na północy. Najważniejsze momenty w historii miasteczka to powstanie parafii i później przeniesienie tutaj z Betancurii siedziby władz wojskowych. Przylegająca do kościoła kamienna dzwonnica służyła niegdyś także jako strażnica.


To zaglądamy do kościoła Matki Boskiej Gromnicznej (Iglesia de Nuestra Señora de la Candelaria). Jest to XVIII-wieczny 3 nawowy kościół (jeden z największych na wyspie), a nawy rozdzielone są kolumnami w stylu toskańskim. Wnętrze jest bardzo ascetyczne, w oczy rzuca się rzeźba madonny w lewej nawie, ambona z malunkami 4 Ewangelistów oraz ciemny drewniany sufit…










To na tyle…podjeżdżamy jeszcze pod jedno miejsce….


Jesteśmy na duuuużym placu przed Domem Pułkowników. W XVIII w. urząd pułkownika (rodzaj milicji) został przeniesiony się z Betancurii , a jego siedzibą została Casa de los Coroneles – dom głównodowodzącego, siedziba. Budynek wyróżnia się pięknymi drewnianymi balkonami…


…a w środku można oglądać patio z palmami i zacienione krużganki. Niestety, tak jak czytałam, budynek jest w remoncie i nie można go zwiedzać…
Obok Casa znajdują się domy, a raczej ruiny wiejskich domów, w których mieszkali wojskowi, pasterze i rolnicy.


A za budynkami dominuje ogromna góra – kolejny wulkan Montaña del Frontón (378 m n.p.m.). Wspaniały… Idealny stożek….


W okolicy jest jeszcze jeden tak idealny stożek – Tindaya (401 m .n.p.m.) – góra uważana jest za świętą górę Majos - rdzennych mieszkańców Fuerty. Jest to pomnik przyrody z racji jej walorów geomorfologicznych, etnograficznych i kulturowych. Na skałach odkryto 200 rytów wykonanych przez pierwotnych mieszkańców (część to wizerunki ludzkich stóp, podobnego tych robionych przez ludy Afrykańskie w świętych miejscach). Aby wejść na szczyt Świętej Góry trzeba uzyskać pozwolenie!

To tyle z La Olivia - byłam ciekawa miasteczka, bo miałam tu wypatrzony nocleg, ale dobrze, że się nie zdecydowaliśmy na niego, bo nawet nie było by, gdzie wieczorem się przejść…

Jest już godz. 18 i kierujemy się do nas, do Puerto del Rosario. Zostawiamy samochód, przebieramy się w coś cieplejszego i idziemy do centrum. Po drodze spotykamy…


…choinkę dla przypomnienia, jest 5, piaty listopada…..

Na ulicach bardzo, bardzo cicho, aż nas to zastanawia… wprawdzie dzień wcześniej też jakiś tłumów nie było, ale czuć było jakieś życie, a dziś, nic Dochodzimy do promenady, w to samo miejsce co wczoraj i tu także cicho Wybrana przez nas lokalna knajpka zamknięta, pobliski bar też, kolejny też…. Idziemy… Na życie trafiamy w jakiejś sali (coś jak nasz ośrodek kultury), gdzie odbywa się dancing dla seniorów…. I tyle….
Wchodzimy na główny deptak i tu też cisza Otwarty jest tylko bar z piwem i meczem w tv… W ofercie frytki i burgery… No nie tego szukamy… Zostaje nam galeria i duży market, ale i on okazuje się zamknięty… I okazuje się, że w niedzielę lokale generalnie są zamknięte – to wieczór dla rodziny… Co zostało? Spacerek do mieszkania… A po drodze trafiamy na otwarty bar z ladą z piwem, ciastkami i chlebem… To kupimy chleb. Z oliwą i z tym co mamy w mieszkaniu będzie jak najbardziej ok… Pani za ladą ani mru mru po angielsku, słowa bread nie rozumie, coś tam po hiszpańsku mamrota… to na migi pokazuję bochenek, że to chcę. I jak już płacimy babeczka mówi bread cheese… Za Chiny nie wiemy o co jej chodzi, ale chleb zjemy z serem, mamy przecież regionalny ser Queso majorero (kozi ser z unijnym oznaczeniem pochodzenia geograficznego).


…który przypomina mi trochę grecką gravierę (ale mi się zatęskniło)…

W mieszkaniu szykujemy kolację i jak się okazuje bread cheese ma w sobie ser Babeczka miała rację


Taki kolejny lokalny produkt….

Z kieliszkiem sangrii kończymy dzień….

Bread cheese - ciekawa rzecz. Kurde - pogodę PÓKI co macie średnią....będzie lepiej później troszkę mam nadzieję?

piekara114 napisał(a): I okazuje się, że w niedzielę lokale generalnie są zamknięte – to wieczór dla rodziny…

To mnie zaskoczyłaś . Południowcy tacy domatorzy?
Ja bym powiązała te pustki najprędzej z faktem, że byliście jednak juz po sezonie.

marze_na napisał(a):

piekara114 napisał(a): I okazuje się, że w niedzielę lokale generalnie są zamknięte – to wieczór dla rodziny…

To mnie zaskoczyłaś . Południowcy tacy domatorzy?
Ja bym powiązała te pustki najprędzej z faktem, że byliście jednak juz po sezonie.

To mogło być dlatego, że to duże miasto, stolica wyspy i poza sezonem.
Ja coprawda byłem na przełomie stycznia i lutego, ale głównie w miejscowościach turystycznych nad oceanem i wszystko było tam otwarte codziennie.
No, oprócz Betancurii i Teguise w niedziele wieczorem (ale to raczej po targu niedzielnym odpoczywali) - jedna knajpka była czynna tylko co nieco potwierdza to, co napisałaś

piekara114 napisał(a):Pan M. stwierdza, że zostaje w samochodzie, a ja na palcach chodzę i oglądam nasz El Molino i staram się nie zostać w tym miejscu na zawsze

No miłość ma swoje prawa .

piekara114 napisał(a):

Ten wiatrak sprawia wrażenie, jakby był owinięty koronką zrobioną na szydełku z białego kordonka.

tony montana napisał(a):Bread cheese - ciekawa rzecz.:

No ciekawa

tony montana napisał(a):Kurde - pogodę PÓKI co macie średnią....

Pierwsze 2 dni (tj. 2 i 3 bo po przylocie był tylko wieczór) były piękne, bardzo ciepłe, słoneczne, trochę wiatru było, ale bez przesady... te 2 środkowe dni - no średnie, ale zdecydowana większość dnia ciepła, cały czas ok. 25 st.... Nie ma co narzekać

tony montana napisał(a):

marze_na napisał(a):

piekara114 napisał(a): I okazuje się, że w niedzielę lokale generalnie są zamknięte – to wieczór dla rodziny…

To mnie zaskoczyłaś . Południowcy tacy domatorzy?
Ja bym powiązała te pustki najprędzej z faktem, że byliście jednak juz po sezonie.

To mogło być dlatego, że to duże miasto, stolica wyspy i poza sezonem.

Też byłam zdziwiona.
Rozmawiałam o tym z moim byłym już szefem, który mieszka od ponad roku w Madrycie i mówił, że w miejscach i dzielnicach nieturystycznych to normalne, że w niedzielę zamknięte, właśnie czas dla rodziny. W kurortach i miejscach turystycznych raczej wszystko otwarte... A my mieszkaliśmy w stolicy, która jest główną sypialnią na wyspie dla mieszkańców i osób pracujących...
Na Kanarach sezon cały rok, tylko z rożną intensywnością

megidh napisał(a):

piekara114 napisał(a):Pan M. stwierdza, że zostaje w samochodzie, a ja na palcach chodzę i oglądam nasz El Molino i staram się nie zostać w tym miejscu na zawsze

No miłość ma swoje prawa .

Ciekawość

megidh napisał(a):Ten wiatrak sprawia wrażenie, jakby był owinięty koronką zrobioną na szydełku z białego kordonka.

Na to nie wpadłam, ale coś w tym jest

Zapomniałam wcześniej dodać. Mapka z tego dnia

A za budynkami dominuje ogromna góra – kolejny wulkan Montaña del Frontón (378 m n.p.m.). Wspaniały… Idealny stożek….

Oprócz kordonkowego wiatraka, zdjęcie ze stożkiem mi się najbardziej spodobało, zapisałam sobie, żeby dzieciakom pokazać stożek w naturze .

Wiola, na Fuercie chyba wszystkie kształty wulkanów można spotkać Na południu wulkany układają się w pasy, płynnie przechodząc jeden w drugi, tu na północy, gdzie teraz się plątamy, wulkany są "samotne", wyodrębnione i wg mnie to one robią większe wrażenie.

Idealny stożek to także Święta Góra Tindaya (pisałam o nim w poprzednim poście)

Źródło: https://www.wyspy-szczesliwe.pl/fuertev ... php?id=982


Kolejnego dnia (odcinek dziś lub jutro) będzie więcej wulkanów

No i gdzie ten odcinek Betee?

Pisał się

06.11.2023, poniedziałek, dzień 6

Plan na ten dzień jest jeden – do południa plaża, a potem mały trekking. A co wyjdzie to zobaczymy – musimy się dostosowywać do warunków pogodowych, i słonecznych, i wietrznych
Póki co z rana za oknem wita nas piękne błękitne niebo Śniadanie, wyjście po przekąski do pobliskiej piekarnio-cukiernio-kawiarni (nigdy nie wiadomo jak dzień się ułoży i czym zaskoczy), pakowanie samochodu (kolejny dzień cały będziemy poza mieszkaniem, a plan różnorodny więc i ubrań muszę mieć sporo różnych ze sobą).
Jedziemy.
Palmy przy mieszkaniu (blok ten narożny z lewej strony)…


…dobitnie pokazują, że wieje wiatr północny/północno-wschodni, więc plażowanie na wydmach nie ma sensu. Jedziemy na zachodnie wybrzeże, zgodnie z planem

Wybieramy najszybszą możliwą trasę FV-1, która wiedzie piękną drogą między stożkami wulkanów… Widoki, znowu, robią wrażenie
Jakiś no-nome…


Tym razem z prawej widziana już wcześniej Montaña Roja…


….świetnie widać jak płynęła lawa i powstały jęzory lawy…


Montaña Blanca i z tyłu no-name…


Drogi, jak pisałam, są świetne, widoki na niej też zwłaszcza w takich miejscach, gdzie się jest między polami wulkanicznymi, a na horyzoncie widać morze (tu wyspę Lobos, a dalej większą Lanzarote)


Zjeżdżamy z głównej drogi na zachód i jedzmy teraz FV-109 mijając po drodze plantacje agawy i aloesu, które przystosowały się do ciężkich warunków.…


Dojeżdżamy do El Cotillo…wieje….



Jedziemy na tą samą plaże, co poprzedniego dnia – była bardzo fajna i powinna dać nam ochronę przed wiatrem (z każdym dniem jest już słabszy)

Na parkingu dość tłoczno, ale bez problemu parkujemy. Stoją nawet te same kampery i busocamper co wczoraj Nie ma się co dziwić, miejsce idealne….

A co do dzikiego biwakowania…. Taki sposób pobytu i nocowania jest na Fuercie dozwolony, a raczej był, bo od połowy listopada przepisy się w tym zakresie zmieniły. Wprowadzono pojęcia biwakowanie i parkowanie. Parkować można wszędzie, gdzie tylko nie jest to zakazane i nie utrudnia to życia i przejazdu innym. Biwakować można tylko w miejscach do tego przeznaczonych. Czym się jedno i drugie różni? Szybkością opuszczenia miejsca na wezwania. Jeśli pojawi się policja czy jakaś służba i poprosi o odjechanie to trzeba odjechać w 3 krokach: zająć miejsce, odpalić i odjechać, nie wykonując żadnych dodatkowych czynności – to jest parkowanie i jest dozwolone w każdym miejscu (oprócz zakazanych jw). Tak można nocować w każdym samochodzie. Ale jeśli trzeba wykonać inną niż te 3 wskazane czynności to jest to już biwakowanie, a ono nie jest już w pełni dozwolone. Te inne czynności to np. złożenie rolety, markizy, schowanie stolika, krzesełek czy nawet wyjęcie klina/kamienia blokującego koła. Do tych czynności nie zalicza się zamknięcia okna dachowego, ale już złożenie łóżka dachowego tak Czy jest to respektowanie Nie wiem, chyba za krótko przepis funkcjonuje. W czasie naszego pobytu (początek listopada) miejsc z dzikim biwakowaniem (wtedy jeszcze dozwolonym) spotkaliśmy co najmniej kilkanaście i to na samym wybrzeżu jaki i w głębi wyspy.

Wracając do plaży….
Trochę wieje, nie ma co ukrywać…. Mamy dziś inne towarzystwo…


… bo za kilka dni w El Cotillo i na wydmach rozpocznie się festiwal latawców, a dokładnie 36. Międzynarodowy Festiwal Latawców a my mamy dziś jego namiastkę….