Zimowa Alta Badia nie tylko dla narciarzy

plavac napisał(a): dzięki, że mogę u Ciebie coś skrobnąć

To ja dziękuję za wzbogacenie tematu

A co do sił... Niektórzy mieli ich całkiem sporo, ja jak zwykle obstawiałam koniec peletonu . Jedyna pociecha, że nie ja jedna musiałam ściągać narty, bo w tym wietrze i na lodzie nawet szurać się nie dało... Na dokładkę, wczorajszy wiatr w znacznym stopniu wydłużył naszą trasę... Planowaliśmy wjazd kanapą z Karpacza na Kopę i potem już biegówkowanie grzbietem, ale z powodu wiatru wyciąg nie działał (dziś już byśmy wjechali ), no więc trzeba było samemu dojść od Wangu na Równię pod Śnieżką (dodatkowe około 8 km plus ponad 500 m przewyższenia). Wiatr dopadł nas na hali pod Strzechą Akademicką (ok. 22-23 m/s), a już na górze była prawdziwa wichura porywająca wszystko, co się nieopatrznie wypuściło z rąk - łącznie z nartami. Prawie jak wyprawa na biegun . No, ale chociaż było widokowo



Sama nie wiem, jakim cudem udało mi się dotrzeć do schroniska (mieliśmy zaklepane noclegi w Odrodzeniu na Przełęczy Karkonoskiej) bez poważniejszych uszczerbków na ciele (bo kilka siniaków zdobytych na lodowisku to w sumie pryszcz). I o dziwo, spać nie poszłam tak od razu
Dziś wiatr był sporo mniejszy (jak wychodziliśmy: 11 m/s), za to dopadła nas mgła i śnieżyca. Tyle, że dzięki świeżej warstwie śniegu, wreszcie dało się pobiegówkować . Słońce pojawiło się dopiero na sam koniec, jak już zjechaliśmy do Borowic.

Cała przyjemność po mojej stronie

Wiatr umie wyssać wszystkie siły ...
Dobrze, że daliście mu radę

===========================================


Od drogowskazu droga kieruje w stronę ostatniego gospodarstwa ... Nieco niepewnie wchodzę na podwórko, ale kolejny drogowskaz na ścianie szopy działa uspokajająco.



Ubieram rakiety przy ślicznym, częściowo zamarzniętym wodopoju. Wychodzi do mnie starszy mężczyzna, patrzy z ciekawością na rakiety. mówi coś w języku, którego nie rozumiem. Ladyński ? Uśmiecha się z akceptacją, gdy mówię - Santa Croce.




Robię pierwsze kroki i na ubitym śniegu czuję się, jakbym szedł w rakach.Nogi nie podcinają się nawzajem, ruch jest płynny, niekrępujący ! Pełen otuchy wstępuję na pierwsze pole śnieżne i ... zapadam się do połowy łydki

Jestem załamany, dowiaduję się, że rakiety, które kupiłem, mają wbudowany system motywacyjny ułatwiający odchudzanie

W tej sytuacji początkowa niechęć do wydeptanej ścieżki zamienia się we wdzięczność, a pełne uspokojenie przynosi wbicie kijka, który obok wydeptanego śladu zagłębia się nie na pół łydki, ale na "całe udo" ! Rakiety jednak działają, a moja nadwaga nie jest aż tak wielka
Podniesiony na duchu ruszam z kopyta i po chwili pierwsze podejście mam za sobą.



Teraz trawers do pierwszych modrzewi - nauka odpowiedniego stawiania "dolnej" stopy. Szczególnie, że to ta zwichnięta latem ...



Poza mną na szlaku nikogo - dobrze, że samowyzwalacz był łaskaw być taki cierpliwy



Przy płocie, który służył za statyw, podziwiam Sassongher, Sellę i Piz Ila z czerwoną "16".



Zagłębiam się w modrzewiowy las. Nowe zjawisko to szelest ? szmer ? dźwięk wywołany przez sunące po śniegu rakiety. Powoli się do tego przyzwyczajam. Trasa jest wydeptana i idzie się bardzo łatwo. Nie jest to typowe przecieranie szlaku, ale gdy mijają mnie dwie turystki w górskich butach balansujące na nierównościach podłoża - doceniam przyczepność rakiet. Gdy to tylko możliwe, zakładam własny "dziewiczy" ślad i cieszę się tym jak dziecko





Napotykam kolejne letnie drogowskazy, upewniające mnie,że jestem na szlaku - zimowe oznakowanie pojawiło się tylko na początku trasy. Co chwila zresztą na pniu drzew i kamieniach prowadzi mnie znak 15-tki.



Przy podejściu bardzo pomaga patent obecny w moim modelu rakiet, podwyższający punkt podparcia obcasa buta. Ta 3 cm "podpiętka" niweluje kąt nachylenia i odciąża stopę. Czego to ludzie nie wymyślą ...

Nie czuję zmęczenia, widoki coraz szersze, las rzednie, zza koron "bezlistnych" modrzewi wyłania się mur Fanes.

Widzę szałas - nabieram ochoty na odpoczynek na jego progu ...







C.d.n.

Poprawiłem link do strony o zimowej turystyce pieszej.
Okazuje się, że to jest strona do druku, ale czytać też się da

Pozdrawiam

plavac napisał(a):Wychodzi do mnie starszy mężczyzna, patrzy z ciekawością na rakiety. mówi coś w języku, którego nie rozumiem. Ladyński ?
..........................................................

Poza mną na szlaku nikogo .....................

.................................................................
Napotykam kolejne letnie drogowskazy, upewniające mnie,że jestem na szlaku - zimowe oznakowanie pojawiło się tylko na początku trasy.

Może chciał wręczyć (do rozwieszenia) kolejne tablice zimowego oznakowania, pierwszemu przecierającemu trasę !



Pozdrawiam.

Pewnie tak Gdybym wcześniej poćwiczył ladyński ...

A może lepiej nie, bo może mówił o ciut wcześniej obudzonym niedźwiedziu
Swoją drogą, właśnie mnie to zaintrygowało - w Dolomitach chyba nie ma misiów ...

Podobno są ... w opisie Parco Nazionale Dolomiti Bellunesi jest taki fragment o faunie :
"Obecne są tu wszystkie gatunki alpejskie (kopytne, ptaki drapieżne i grzebiące) oraz interesujące bezkręgowce w tym fauna endemiczna. Zanotowano spontaniczne odrodzenie się populacji rysi i niedźwiedzi.

A także klik !

Pozdrawiam.

No proszę ! Czyli mógł się zabłąkać i w okolicę Parco Nazionale Fanes - Sennes -Braies, co to dla misia kilkadziesiąt kilometrów.

Jak tak sobie teraz przypominam, ten gospodarz cały czas mruczał coś jak ursus, ursus

Pozdrawiam

plavac napisał(a):Jak tak sobie teraz przypominam, ten gospodarz cały czas mruczał coś jak ursus, ursus

Mówił o traktorze.
Jakbyś usłyszał bizon, bizon, to by mu chodziło o kombajn.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Mówił o traktorze.
Jakbyś usłyszał bizon, bizon, to by mu chodziło o kombajn.

Nie może być - nasi i tam byli ?

Szałas piękny - ale niedostępny. Nie , nie bałem się, że nie dojdę do niego na rakietach, w końcu zapadałem się najwyżej do połowy łydki

Żal było niszczyć tę nieskazitelną białą powierzchnię ...




Odpoczywając - zrobiłem pierwszą w swoim życiu panoramę




Na wschodzie i południu jeszcze panowały słońce i błękit, z zachodu nadciągały chmury. Następnego dnia przyniosły śnieżycę
i potężny wiatr, który zablokował narciarzy na trasie wokół Selli.
Na szczęście dziś do końca dnia Piz Boe i inne szczyty tej grupy, choć groźne, były widoczne. Po prawej cieszył wzrok Sassongher ...



Przy szałasie skończyło się właściwe podejście. Byłem prawie na wysokości 2000 m npm .Od tego miejsca ścieżka trawersowała u podnóża zachodniej ściany Sasso della Croce.
Na zmianę "włączałem" i "wyłączałem" podpiętkę.W pewnym miejscu ścieżka zwęziła się dość mocno, zahaczyłem rakietami o siebie i bez kijków nie odzyskałbym równowagi. Zacząłem baczniej uważać jak stawiam stopy, co było dość trudne w otaczającej scenerii






W kolejnym zagajniku powitał mnie Strażnik tego miejsca - Św.Josef ( Ujöp) Freinademetz ...




A potem zakochałem się w Gardenazzie ...



Ten widok na płaskowyż Gherdenacia przypomniał mi pewien wątek o Skalnych Twierdzach ...


Wzdłuż trasy zaczęły pojawiać się stacje Drogi Krzyżowej.
Szymon z Cyreny jest mi szczególnie bliski ...



Jeszcze kilkadziesiąt metrów podejścia i za kolejnym zakrętem trawersu zobaczyłem cel wyprawy.



C.d.n.

plavac napisał(a):A potem zakochałem się w Gardenazzie ...

... zupełnie się nie dziwię !

Pozdrawiam.

Piękna samotna wycieczka w słonecznej górskiej bieli . Dla mnie jednakże awykonalna do powrórki z dwóch zasadniczych powodów... Samotnie na taki zimowy spacer (a pewnie nie tylko zimowy ) nie wybrałabym się nigdy w życiu , zwłaszcza ze świadomością, że w każdej chwili ta samotność mogłaby się skończyć, gdyby ze śniegu wyłonił się ursus ladinicus . A jak wielki jest, już się przekonalam w Oies ... No i raczej nie chciałoby mi się tyle wspinać po śniegu... Ale widzę możliwości i dla siebie, jeśli jeszcze kiedyś trafi mi się zimowa Alta Badia. Po prostu, znanymi wyciągami wywinduję się pod Santa Croce, a rakietowo śmignę od kościółka już tylko w dół .

Pozdrawiam cieplutko i czekam na cel Twojej wycieczki, który na własne oczy mogłam podziwiać jedynie w śnieżnj zadymce... Ale nawet w tej scenerii podobało mi się

plavac napisał(a):Taki gadżet

Fajna zabawka
Aż sobie kawałek instrukcji przeczytałem, ciekawiło mnie skąd on zna wysokość "startową". Mam w domu taki barometr wysokościomierz. W ramach zaśmiecania wątku Danki wkleję przy okazji jego zdjęcie .
A swoją drogą urządzenia z GPS też wysokość npm podają. I to bez kalibracji I na zmiany ciśnienia nie są wrażliwe.

pzdr

dangol napisał(a):Planowaliśmy wjazd kanapą z Karpacza na Kopę i potem już biegówkowanie grzbietem, ale z powodu wiatru wyciąg nie działał (dziś już byśmy wjechali ), no więc trzeba było samemu dojść od Wangu na Równię pod Śnieżką (dodatkowe około 8 km plus ponad 500 m przewyższenia). Wiatr dopadł nas na hali pod Strzechą Akademicką (ok. 22-23 m/s), a już na górze była prawdziwa wichura porywająca wszystko, ...

Twardziele
To nawet idąc z góry na dół jest co iść.
Myśmy kiedyś szli tamtędy w strasznej mgle.
Szczęśliwie w momencie jak było rozwidlenie szlaku do Strzechy to trochę się przetarło i je zauważyliśmy.



W tym roku tylko raz mieliśmy biegówki na nogach.

pzdr

longtom napisał(a):
Fajna zabawka

A swoją drogą urządzenia z GPS też wysokość npm podają. I to bez kalibracji I na zmiany ciśnienia nie są wrażliwe.

Fajna. Ale przyznaję rację - GPS do oceny wysokości zdecydowanie lepszy.
Nie wiem jak inne "zabawki", ale Suunto jest dość wrażliwy na wahania ciśnienia; przy przewyższeniu 500 m gubi ok 20. Po kilkunastu wyjściach nauczyłem się to uwzlędniać. Służy mi głównie do orientowania się w terenie i do oceny sytuacji ( np czy padnę zaraz czy po kolejnych stu metrach podejścia ).

pozdrawiam