W zeszłym roku był jeden Milos, w 2014 kolejnych 10 wysp.

I do strumienia, którego nie było też dotarliście... fajnie.
On chyba tylko zimą płynie

Na plażowanie trafiła się Wam ta najpiękniejsza z 7 które naliczyłem.
Małgosia była zachwycona tą okolicą, ja większy sentyment czuję do Agios Ioannis.
Ale i tak zachodnie Milos, to jest TO

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a):Na plażowanie trafiła się Wam ta najpiękniejsza z 7 które naliczyłem.
Małgosia była zachwycona tą okolicą, ja większy sentyment czuję do Agios Ioannis.
Ale i tak zachodnie Milos, to jest TO

Ja bym zaryzykował tezę, że cały Milos,
to jest TO

pzdr

longtom napisał(a):Ja bym zaryzykował tezę, że cały Milos,
to jest TO

Nigdy nie byłam, ale po Waszych relacjach muszę się zgodzić z tą tezą

Roxi napisał(a):

longtom napisał(a):Ja bym zaryzykował tezę, że cały Milos,
to jest TO

Nigdy nie byłam, ale po Waszych relacjach muszę się zgodzić z tą tezą

W Pollonii widzieliśmy nawet ekipę nurków, więc pewnie i pod wodą są jakieś atrakcje.

pzdr

Z plaży ruszamy niezbyt stromą, szutrową drogą. Pomiędzy oliwnymi gaikami wspina się ona coraz wyżej.



Szybko dojeżdżamy do szutrówki "wyższej kategorii , którą już kilka razy objeżdżaliśmy najwyższe wzniesienie na Milosie czyli ponad 700metrowy Prophitis Ilias. Raz pod górę, raz w dół jedziemy nią w kierunku drogi, którą można ( ) wjechać na szczyt. Początek nowej drogi jest obiecujący, Niezbyt stromo i do tego w miarę równo. Rarytasy niestety szybko się skończyły. Pojawił się mocno stromy i dziurawy fragment. Niewielkie, przy ostrym zakręcie, poszerzenie drogi ułatwia decyzję. Zawracam samochód, wciskam go maksymalnie w niewielką zatoczkę. Dalej pójdziemy pieszo.
Już na plażach Triades wiało mocno. Tutaj dmie Zwiewa czapki, musimy je jakoś przytroczyć do głów.



Jedyny pożytek z tego wiatru, że wpycha nas pod górę.



Pojawia się monastyr Aghis Ioannis Siderianos.
Kóz nie widać.



Droga powoli skręca w lewo.



Grzbiet Iliasa zaczyna nas osłaniać przed północnym wiatrem.



Okrążamy grzbiet wzniesienia. Strefa ciszy się kończy, a wiatr wieje nam w twarze.
Od momentu opuszczenia auta minęła niecała godzina. Przedzierając się przez podmuchy wiatru wchodzimy na przełęcz. Dmie tak potężnie, że muszę objąć słup energetyczny, aby zrobić nieporuszone zdjęcia.







Droga na szczyt Iliasa prowadzi północnym, wystawionym na podmuch wiatru, zboczem.



Widoki z przełęczy też są niezłe , postanawiamy, że "ataku szczytowego" nie robimy .
Może kiedyś
Początek odwrotu komfortowy. Nie dość, że z górki to jeszcze z wiatrem.



Możemy sobie popatrzeć na zatoki Gerontas,



i Kleftiko.



Droga zakręca, a wiatr przestaje dokuczać.



Robimy przerwę fotograficzną.



cdn.

No tak...
Nas wiatr pokonał w drodze do kopalni siarki, Was mało nie zwiał z drogi na szczyt

Ale autem dojechaliśmy jeszcze ładny kawałek za przełęcz
Gdyby był pusty, wjechałbym na samą górę...
Spacerek jednak był bardzo przyjemny.

Wy też będziecie mieli po co wrócić

kulka53 napisał(a):
Ale autem dojechaliśmy jeszcze ładny kawałek za przełęcz
Gdyby był pusty, wjechałbym na samą górę...

Dzielna ta Wasza Fela

kulka53 napisał(a):
Wy też będziecie mieli po co wrócić

I bynajmniej, nie tylko z powodu Iliasa.

pzdr

longtom napisał(a):

kulka53 napisał(a):
Wy też będziecie mieli po co wrócić

I bynajmniej, nie tylko z powodu Iliasa.

To oczywiste - kamieni nigdy dość

Namieszałeś, Tomku, tymi kolorowymi zdjęciami z Milos Znowu zmiany w "planach wyspowych" . . .
A już ta kompilacja : lazur morza , plaża i beza . . . oj , chyba życia braknie


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Namieszałeś, Tomku, tymi kolorowymi zdjęciami z Milos

Znowu zmiany w "planach wyspowych" . . .

... beza . . .

oj , chyba życia braknie

Wystarczy spacer do cukierni

pzdr

longtom napisał(a):Droga na szczyt Iliasa prowadzi północnym, wystawionym na podmuch wiatru, zboczem.

Nie myślałem, ze kiedyś to powiem, ale...
na morskim brzegu bardziej mi się podoba.



Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

longtom napisał(a):Droga na szczyt Iliasa prowadzi północnym, wystawionym na podmuch wiatru, zboczem.

Nie myślałem, ze kiedyś to powiem, ale...
na morskim brzegu bardziej mi się podoba.

To Twoją ręką zostało napisane

Ale co by nie mówić o Iliasie, to widoki z niego ładne.

pzdr

Brązowo-rdzawe skały i sporo, nakrapianego na żółto, zielonego.
Tak wyglądają zbocza Iliasa.





W latach osiemdziesiątych zeszłego wieku szalał tu pożar.
Pamiątką są powykręcane gałęzie rosnących wtedy roślin.









Z rzadka, pomiędzy żółtymi, pojawiają się wrzosopodobne, fioletowe kwiatki.









Całkiem fotogeniczne miejsce.





Tędy dzisiaj nie pojedziemy.





Droga zatoczyła łuk,



znów zaczyna wiać.







Pokazała się zatoka Triades,



Plaka i Tripiti,



a nawet auto.



Miejscami było dość stromo.



Tu już byliśmy bezpieczni.



Jakoś tak, ile razy tu jedziemy, nie mogę się powstrzymać.





Po powrocie był zasłużony basenik,



kolacyjka i lekturka.
Wcale nie było za gorąco.



dobranoc



cdn

Wspaniały dzień, piękne jego zakończenie ...

Kwiecista żółto-wrzosowa przeplatanka bardzo mi się podbała, szczególnie że mam sentyment do takiego połączenia kolorów .
Na Kaszubach co roku suszę sobie bukiety kurzołapów z kocanek i wrzosów. Teraz też mam je w glinianym dzbanie na kuchennym stoliku

Wracając do miloskich niełatwych szutrów... Już kiedyś pytałam o to Kulek, ale że widok Triades znów pobudził wizję naszego volviaka na tych drogach, to teraz proszę o świeżutką informację , zwłaszcza że Longtomowy pojazd nieco większy od Niezawodnej Feli. Jak Tomku widzisz nasze długie i nisko zawieszone auto na dojeździe do Triades i od której strony łatwiej byłoby nam tam dotrzeć?

dangol napisał(a):Wspaniały dzień, piękne jego zakończenie ...

Trochę za wspaniały był na plażach.
I dlatego też na Iliasie zabrakło nam samozaparcia.
Późnawo się do tego robiło i wody mieliśmy trochę mało.

dangol napisał(a):Na Kaszubach co roku suszę sobie bukiety kurzołapów z kocanek i wrzosów. Teraz też mam je w glinianym dzbanie na kuchennym stoliku

Tak mi się właśnie przypomniało, w latach 80tych była moda na takie porostowate rośliny co kurz miały przyciągać do siebie i zjadać.

dangol napisał(a):Wracając do miloskich niełatwych szutrów... Już kiedyś pytałam o to Kulek, ale że widok Triades znów pobudził wizję naszego volviaka na tych drogach, to teraz proszę o świeżutką informację , zwłaszcza że Longtomowy pojazd nieco większy od Niezawodnej Feli. Jak Tomku widzisz nasze długie i nisko zawieszone auto na dojeździe do Triades i od której strony łatwiej byłoby nam tam dotrzeć?

Widzę, że kolejne krople powoli drążą skałę.

Najstromsze i najbardziej dziurawe drogi, po których przyszło nam jeździć, to jednak zeszłoroczny Hvar.
Na Milosie ani razu nie musieliśmy dziur na drodze kamieniami wypełniać, a na Hvarze się zdarzało. Problem jest tylko taki, że szuter jest niestety często z b. ostrych kamyków. Właśnie z takich ostrych kamyków była droga na Iliasa.

W moich miloskich opowiadaniach jest sporo zdjęć, na których widać drogi. Celowo. Sam przed wyjazdem szukałem takich zdjęć, aby wiedzieć czego można się spodziewać. Duża część szutrówek wyglądała, że była wiosną naprawiana. Może robią to co roku, a może mieliśmy szczęście.

Mając w planie plaże Triades, na pewno bym jechał drogą na N od Iliasa. Asfalt i "polewany" szuter to jakieś 3/4 drogi. Wzdłuż wybrzeża ta proporcja jest chyba gorsza a i stromszych podjazdów jest więcej.
DACIE RADĘ

pzdr

.
22. czerwca, sobota

Dzisiaj dzień szczególny.

Ostatni.

Mimo, że wiatr dziś nietęgi, kolejnego rejsu nie będzie.
I nie będziemy już męczyli auta na szutrowych ścieżkach.

Ale cały dzień naszego gospodarstwa nie będziemy przecież zwijać.
Jakieś spacerki będą.

Na razie musimy zrobić porządek z naszymi kamieniami.



Mamy ich sporo.



Po pełnej dramatycznych wyborów półgodzinie zostało tyle.



Zwijamy jeszcze kajak i ruszamy na campingową plażę.

Najładniejsze auto na wyspie.



Oczywiście poza naszym



Cały teren campingu ogrodzony jest żółtą, siarkową ścieżką.
Pewnie ma chronić przed jakimiś szkodnikami, może wężami



Okazuje się, że nie trzeba tłuc się na drugi koniec wyspy żeby spotkać moje ulubione kozy









Po chwili pojawiła się woda









i takie pasiate chaszcze.





Przerwa na kąpiel.



A po niej nastąpi cd