Od Pagu po Dubrovnik, czyli Dalmacja 2013

Mikromir napisał(a):...ale to jest dopiero na 88 stronie!

u Ani, a Ty wyrzuć instrukcję
chyba, ze chcesz być teoretykiem tylko

Bea.ta napisał(a):Ty wyrzuć instrukcję
chyba, ze chcesz być teoretykiem tylko

OK... praktykiem chcę być bardziej.
Tylko jakoś tak podejrzewam, że to:

Bea.ta napisał(a):ISO przypilnuj

oznacza zespół bardziej zaawansowanych czynności...

Mikromir napisał(a):oznacza zespół bardziej zaawansowanych czynności...

spokojnie
jak chcesz to o tym poczytaj

Bea.ta napisał(a):jak chcesz to o tym poczytaj

Beata, wolę Ciebie niż jakieś tam instrukcje... bo Ty praktyk jesteś. Foto-guru, ośmielę się powiedzieć.
To mam już P, będę kręcić gałami do skutku i zobaczę co wyjdzie.

Ale do końca relacji zdjęcia niestety będą z A...
Z P w przyszłym roku.

Mikromir napisał(a):Beata, wolę Ciebie niż jakieś tam instrukcje... bo Ty praktyk jesteś. Foto-guru, ośmielę się powiedzieć.

no i nie zasnę teraz
ale jakby co - pytaj

Mikromir napisał(a):To mam już P, będę kręcić gałami do skutku i zobaczę co wyjdzie.

probuj, próbuj - samo się nie zrobi

Mikromir napisał(a):Ale do końca relacji zdjęcia niestety będą z A...
Z P w przyszłym roku.

dobre są
niektóre krzywe ale generalnie super

Bea.ta napisał(a):niektóre krzywe ale generalnie super

Umówmy się, że to artystyczna krzywizna...

Nie moja wina, że w tamtym kraju słońce tak daje czadu, że ani na wyświetlaczu, ani w okienku niewiele widać.

Dzięki serdeczne i pozdrav!

Mikromir napisał(a):Umówmy się, że to artystyczna krzywizna...

Nie moja wina, że w tamtym kraju słońce tak daje czadu, że ani na wyświetlaczu, ani w okienku niewiele widać.

Dzięki serdeczne i pozdrav!

no to sie w domku na monitorek luka i prostuje

pozdrav

Mikromir napisał(a):

Nie moja wina, że w tamtym kraju słońce tak daje czadu, że ani na wyświetlaczu, ani w okienku niewiele widać.

Faktycznie, na co dzień musiałabyś chodzić z parasolem, ale zdjęcia wg mnie są rewelacyjne

Dzięki, Majeczko

Przemilczając dyskretnie efekty moich prób z opcją P, przejdę do kolejnego odcinka...


Odcinek 17: Historyjka zatacza koło




To ostatnia środa,
jutro się rozstaniemy...



Następnego dnia mieliśmy opuścić Makarską Riwierę. Postanowiliśmy przygotować się do tej chwili rozstając się z nią próbnie na parę godzin... Nie było tak źle.

Dawno nie chodziliśmy po żadnych murach, więc celem został Ston.

Jedziemy, mijając po raz piąty w tym roku Bacińskie Jeziora. Nadal nie mam stamtąd fotki.
Potem parkowanie i deptanie w stronę wejścia na mury - spodziewałam się błądzenia, ale moje wyobrażenia o Stonie okazały się nieco przesadzone.
No i już chodzimy po murku:




W oddali widać solanki.




Dokąd by tu sobie pójść? Do Małego Stonu raczej nie, dość daleko...




Jest z nami 5 nieletnich na 4 dorosłych... mają przewagę liczebną... w każdej chwili gotowi się zbuntować...




Obejdziemy więc tylko Ston dokoła i starczy.




Renowacja murów ciągle trwa.




Po zejściu z murów powałęsaliśmy się trochę po miasteczku. Urokliwe. Serio.




Parę fantastycznych uliczek:







Przyjemny ten Ston.

Są marzenia stare, które przez całe lata uleżały się już w głowie, mieszkają z nami jak domownicy, a ich spełnienie oprócz radości przynosi też pewien rodzaj pustki, jakby została po nich jakaś dziura. Takim marzeniem był Dubrownik.

Są też jednak marzenia całkiem świeże, jak młode wino, szumiące w głowie swą nowością, błyszczące jak rolls royce prosto z fabryki i kuszące jak nowa super-kiecka na wystawie. Taki był zeszłoroczny Pag i tegoroczny półwysep Peljesac.

Nie mogłam odżałować, że na nim jednak nie urządziliśmy sobie bazy, więc pognałam całe towarzystwo w stronę otwartego morza na Peljescu, żeby choć przez chwilę zakosztować tego miejsca. Nie było już z nami najmłodszego dwulatka, więc zamiast wybrać łatwiej dostępne plaże poszukaliśmy sobie ustronnego miejsca gdzieś między Żuljaną a Trstenikiem. Zaparkowaliśmy przy drodze (luksusowo asfaltowej!) i...


...i tutaj właśnie nasza historia - lub historyjka raczej - zatacza koło. Jak to leciało?...


szliśmy tą drogą na zboczu:




Wokół unosił się oszałamiający zapach rozgrzanych słońcem pinii...
Przyjemne ciepło dotykało każdego kawałka skóry...
Cykady głośno koncertowały wśród drzew...
Oczy napawały się lazurową barwą Jadranu...










na końcu ścieżki znaleźliśmy małą zatoczkę...











Był i brodzik dla dziewczynki, i odpowiednia głębia dla młodzieży. Był cień pod piniami i słońce nad wodą. Były cykady, szum fal, zapachy i ciepełko. Było prawie idealnie...

Prawie, bo woda okazała się LODOWATO ZIMNA .

Zostaniemy tutaj jakiś czas, rozkoszując się chwilą, jakich w życiu niewiele...

Lodowaty Adriatyk? Aż się wierzyć nie chce... Ile woda miała, 23-24 stopnie?

EithelAmarth napisał(a):Ile woda miała, 23-24 stopnie?

Nie mieliśmy termometru, ale podejrzewam, że mogła mieć dużo mniej, serio. Gdy się zanurzaliśmy, aż palce drętwiały z zimna. Woda poza zatoczką była trochę cieplejsza, więc wydaje mi się, że mogła to być sprawka podwodnych źródeł.

Przeczytałam od dechy do dechy. A co tam.
Piękne zdjęcia i ciekawa relacja.
Pozdrawiam

Mikromir napisał(a):
Wokół unosił się oszałamiający zapach rozgrzanych słońcem pinii...
Przyjemne ciepło dotykało każdego kawałka skóry...
Cykady głośno koncertowały wśród drzew...
Oczy napawały się lazurową barwą Jadranu...

Trochę (C)Robercikiem poleciałaś teraz.