Małe i duże po Polsce podróże - Na Wschód-odsłona 2 :)

21 maja 2017, niedziela c.d.

Z Gór Stołowych zjeżdżamy prosto do Radkowa. Malutkie miasteczko niczym szczególnym się nie wyróżnia, jednak na chwilę się w nim zatrzymujemy, na Rynku o niedawno odnowionej nawierzchni. Senne popołudnie sprawia, że jest tu prawie zupełnie pusto, większość okolicznych mieszkańców zapewne spędza czas nad pobliskim zalewem . A my urządzamy sobie króciutki spacer po Rynku i do pobliskiego kościoła.

W Rynku główną uwagę zwraca renesansowy, XVI-sto wieczny ratusz.













Trochę kamieniczek.







I wspomniany, niezbyt ciekawy z zewnątrz kościół św. Andrzeja Boboli z początku XX wieku, zamknięty zresztą.



3 w jednym – kościół (od tyłu), figura świętego i jedyna zachowana część murów obronnych miasta.







I tyle z Radkowa, sennego miasteczka na peryferiach. Nie ma tu zabytków, nie ma w zasadzie nic co sprawiłoby, że warto się zatrzymać choć na chwilę.

To jedziemy dalej, a następnym dzisiejszym celem będą dużo lepiej znane Wambierzyce . Oczywiście też nie byłem tu kilkadziesiąt lat więc kompletnie nic nie pamiętam, poza słynnymi schodami, których jest 57 (co ma znaczenie symboliczne, 9 + 33 + 15 oznacza liczbę chórów anielskich, wiek ukrzyżowania Chrystusa i wiek Marii w chwili poczęcia). Historia wambierzyckiego sanktuarium jest bardzo długa, sięga bowiem średniowiecza, chociaż sam kościół i otaczające go budynki, a także kaplice i kalwaria na okolicznych wzgórzach powstały w XVII i XVIII wieku. Wcześniej na miejscu obecnej barokowej świątyni stała drewniana kaplica a obiektem kultu była i jest średniowieczna, drewniana figurka Maryi.

Wszystkie parkingi w Wambierzycach są płatne… tzn. takie znaki widnieją wszędzie gdzie można by ewentualnie zostawić auto. My jednak wciskamy się w króciutką uliczkę nieopodal Rynku.

Pierwsze wrażenie – całkiem tu ładnie . Pewnie trochę dlatego, że niebo jest błękitne, świeci słońce a wszędzie bucha świeża, wiosenna zieleń , ale nie… naprawdę jest ok. Wambierzyce są nieduże, wciśnięte pomiędzy 2 pasma wzgórz w dolince którą płynie nieduża rzeczka Cedron.

Wchodzimy do centrum przez taką oto okazałą bramę noszącą nazwę Gihon



Wiele nazw w Wambierzycach nawiązuje do tematyki biblijnej, dzięki temu nazywa się je „śląską Jerozolimą”



Słynne schody.



Widoczek na Rynek.



Dość już zaawansowana pora sprawia, że turystów (czy może pielgrzymów ) nie ma zbyt wielu. Ale trochę jest… ewidentnie Wambierzyce są popularnym miejscem, zresztą słusznie, bo całkiem tu ciekawie i ładnie.

Ciekawa jest bryła kościoła, może nie tyle z zewnątrz (chociaż też) ale wewnątrz. Nieduże elipsowate wnętrze otoczone jest dookoła krużgankami z boku których zbudowano jeszcze kaplice.



Oczywiście jak w wielu takich miejscach także i tu jest pełno figurek, ołtarzyków, pomników itp. itd. Ciekawostką są liczne, wiszące na ścianach krużganków malowidła wotywne.











Wnętrze nawy, choć typowo barokowe, nawet dość się nam podoba.

















I najważniejszy obiekt – średniowieczna (niektóre źródła podają że z XIII wieku) figurka Maryi.

Z zaskoczeniem odkryliśmy, że z kościoła można wyjść też z drugiej strony



Ze względu na ukształtowanie terenu tutaj już schodów nie ma .





Jeszcze kilka widoczków z tej bardziej znanej strony



Schody kalwaryjskie





Na przeciwległym wzgórzu widzieliśmy jakieś zarysy… dopiero zoom aparatu pozwolił stwierdzić, że to poustawiane dzwony



A to okrągłe… sądziliśmy, że to (podobnie jak na greckich wyspach ) wiatrak . Nic z tego, to jedna z kilkudziesięciu tutejszych kapliczek .



Kilkudziesięciu albo i więcej… zarówno na dole wśród zabudowań, na wzgórzu kalwaryjskim jak i na innych wzgórzach jest ich naprawdę sporo. Zwłaszcza te na tyłach kamienic wzbudziły nasze zdumienie . Uliczki były rozkopane, układano właśnie nową nawierzchnię by nieco poprawić wygląd Wambierzyc, szczerze mówiąc przydałoby się też odświeżyć właśnie te kapliczki, a przynajmniej oczyścić je wewnątrz, pomalować figury, no i potem dbać o stan tego wszystkiego, bo jak na dziś wyglądało to wszystko może nie tragicznie, ale jednak niezbyt dobrze.

A wiemy to bo pospacerowaliśmy trochę przyglądając się temu wszystkiemu, jest to na pewno ciekawe i nie spotkaliśmy się z czymś takim nigdzie indziej. Ale zdjęć nie robiliśmy .

Schody Kalwarii są porządnie strome, ale mimo zmęczenia coraz już późniejszą porą postanowiliśmy wejść na samą górę.





Wambierzycka bazylika (pod słońce)












Doszliśmy do samego końca, aż do dzwonów które widzieliśmy z oddali .





Warto było, dzięki temu mogliśmy popatrzyć na widoki i stwierdzić oczywistą oczywistość… wiosna jest piękna (a Dolny Śląsk całkiem niczego sobie )







Z Wambierzyc już wyjeżdżamy ale przed nami jeszcze trochę punktów dzisiejszego programu .

c.d.n.

kulka53 napisał(a):stwierdzam, że ten nasz Dolny Śląsk nawet nie jest taki zły .

Wcale nie jest zły-to nasze ulubione okolice na weekendowe wypady(tzn. Dolny Śląsk tak ogólnie), nigdy nam się nie znudzi

ruzica napisał(a):

kulka53 napisał(a):stwierdzam, że ten nasz Dolny Śląsk nawet nie jest taki zły .

Wcale nie jest zły-to nasze ulubione okolice na weekendowe wypady(tzn. Dolny Śląsk tak ogólnie), nigdy nam się nie znudzi

Bo jest tu sporo ciekawostek, tylko , że jak dla nas trochę za bardzo to wszystko przypomina naszych zachodnich sąsiadów .
A i krajobrazowo też nie jest to europejska pierwsza liga...
Plus że blisko

21 maja 2017, niedziela c.d.

Może 2 kilometry od Wambierzyc leży miejscowość Ratno, przez którą zresztą przejeżdżaliśmy wcześniej. W Ratnie wznosi się potężny zamek, który obecnie jest ruiną, dobrze go widać z drogi bo stoi nieopodal, na wzgórzu. Wyglądał ciekawie dlatego postanowiliśmy się zatrzymać i sprawdzić czy da się zobaczyć coś więcej, choć nie było żadnej informacji ani znaków, ani też nawet parkingu a jedynie zatoczka przy drodze.

Zamek w Ratnie to XVI wieczna budowla, oryginalnie renesansowa. Miał kilku właścicieli, był też rozbudowywany i odbudowywany jak np. po szwedzkim potopie. Po wojnie mieścił PGR i ośrodek wypoczynkowy, a w latach 90-tych przeszedł w ręce prywatne. Wielki pożar w 1998 roku zamienił zamek w ruinę (podobno było to podpalenie) i od tego czasu nie zrobiono nic by ten stan zmienić.

A stan jest katastrofalny , całość terenu jest tak zarośnięta krzakami i drzewami, że nie sposób wejść do budynku, zresztą jest to niebezpieczne bo widać leżące tu i ówdzie fragmenty murów. Odpuściłem.



Tak prezentuje się z „bezpiecznej” odległości.

Z Ratna udajemy się do niezbyt odległego pałacu w Bożkowie, niewielkiej wsi leżącej przy bocznej drodze pomiędzy Kłodzkiem a Nową Rudą. Wznosi się tu jedna z największych i najbardziej okazałych dolnośląskich rezydencji, której jednak historia jest nieco podobna do tej w Ratnie. Pałac powstał w XVI wieku a obecny kształt zyskał po przebudowie w wieku XVIII. Po wojnie służył jako szkoła i nawet przeprowadzano w nim remonty i prace konserwatorskie, jednak pod koniec XX wieku, nieużywany, popadł w ruinę. Sprzedaż prywatnym inwestorom niewiele zmieniło, chociaż przynajmniej budowla ma okna i dach i nawet mimo zdewastowanych w większości wnętrz bywa udostępniana do zwiedzania. Swoją drogą…jak musiano te remonty przeprowadzać skoro już po takim krótkim czasie obiekt jest prawie ruiną? .

Zaparkowaliśmy tuż przy pałacu, na placyku pod kościołem. Pałac jest wielki i od strony wschodniej prezentuje się tak:











Okazało się, że mieliśmy trochę szczęścia, bowiem na terenie przy pałacu trwały przygotowania do plenerowego przedstawienia opery, zdaje się przez studentów Akademii Muzycznej, czy też może uczniów jakiejś szkoły muzycznej , w tej chwili już nie pamiętam. Była scena, były ławki, ale najważniejsze było to, że można było wejść na teren i obejść sobie pałac dookoła .

Sam park w zasadzie nie istnieje, tzn. pozostało wiele starych drzew i trawa jest koszona, ale poza tym nic szczególnego.

Natomiast sam pałac… dopiero teraz widać że jest naprawdę ogromny

A jego stan, no cóż… wymaga sporo nakładów

Przygotowania do przedstawienia trwały ale jeszcze trochę czasu do godziny rozpoczęcia pozostało, także nie zamierzaliśmy uczestniczyć bo czekał nas jeszcze kawałek drogi do domu. Pałac w Bożkowie w zasadzie miał być już ostatnim punktem dzisiejszej wycieczki, ale uznaliśmy, że jeszcze jedno miejsce mamy praktycznie po drodze więc zajrzymy. Wiadomo było, że już będzie zamknięte, zresztą nie bardzo mielibyśmy czas i siły by zwiedzać…

Totalnie lokalną dróżką o makabrycznej nawierzchni przedostaliśmy się więc do Srebrnej Góry. Miejsce znane jak sądzę dość dobrze, ale w skrócie wspomnę, że poza samą miejscowością, wsią, zabudową przypominającą małe miasteczko, całkiem ładną, położoną na zboczu góry, głównym celem dla którego się tutaj przyjeżdża jest zbudowana w drugiej połowie XVIII wieku imponująca pruska twierdza.

Do twierdzy trzeba trochę podejść, jakiś kilometr pod górkę po asfaltowej dróżce. Przed wjazdem ostrzegają tablice informujące o monitoringu i zgłaszaniu na policję nieposłusznych . Zostawiliśmy więc auto na parkingu przy drodze, parkingu płatnym, ale o tej porze (właśnie minęła 19) już całkiem pustym więc oczywiście darmowym. Mimo zmęczenia postanowiliśmy, skoro już tu jesteśmy, podejść i popatrzeć na twierdzę z zewnątrz i w ogóle zorientować się jak tutaj jest.

W przeciwną stronę można podjechać do drugiego tutejszego fortu ale to już sobie odpuściliśmy, a nawet po powrocie było już na tyle późno, że sobie podarowaliśmy.

Spacer o prawie zachodzie słońca był nawet przyjemny a na miejscu co było do przewidzenia zastaliśmy zamkniętą już bramę.





Widoczek na tę drugą twierdzę (albo na jej resztki )





Żeby nikt nie miał wątpliwości do kogo należą te ziemie



Próbowaliśmy podejść od drugiej strony by coś jeszcze zobaczyć, ale to niewykonalne, teren opada i w zasadzie nic więcej nie widać.







Małgosia i tak była niezwykle zadowolona, bo była tutaj po raz pierwszy, ale znacznie bardziej z powodu odkrycia rosnącego sobie w trawie wśród zarośli porastających fosę takiego okazu storczyka .







Innym kwiatkom też nie odpuściła .











Wycieczka tam i z powrotem trwała równą godzinę, dla chętnych odwiedzić twierdzę informacja – można podjechać z dołu kolejką, a dla tych, którym będzie jeszcze mało wrażeń – przy twierdzy jest park linowy .

I tak się zakończył ten pełen wrażeń dzień w czasie którego odwiedziliśmy po raz pierwszy, albo po wielu latach sporo miejsc i przejechaliśmy niespełna 400 km .

Ile razy widzę chylący się ku coraz większej ruinie pałac w Bożkowie, cisną mi się na usta wyłącznie nieparlamentarne słowa .

kulka53 napisał(a):...Nic z tego, to jedna z kilkudziesięciu tutejszych kapliczek . ...

Te kapliczki na wzgórzach to chyba stacje drogi krzyżowej.

pzdr

marze_na napisał(a):Ile razy widzę chylący się ku coraz większej ruinie pałac w Bożkowie, cisną mi się na usta wyłącznie nieparlamentarne słowa .

Marzena , dziękuję , to znaczy , że nie jestem sam , kiedy odwiedzam wspaniałe zabytki ( a raczej ich resztki ) , które wróciły do właścicieli , albo mają nowych właścicieli i dzięki nim ( beztroska , obojętność , sam nie wiem co jeszcze ) popadają w ruinę , a dodatkowo degradacja wielu z nich jest nieodwracalna - krew nie zalewa
Ostatnim takim odwiedzonym zabytkiem był kilka tygodni temu kompleks zamkowo - pałacowy Dewinów - Packów - Bibersteinów - Promnitzów w Bielawie . . . ech . . .

Pawle , w tym roku obiecałem sobie Kotlinę Kłodzką plus jeszcze coś , którą z różnych przyczyn przez kilka lat odkładaliśmy na tzw. "plan dalszy" . . . po Twojej relacji zastanawiam się czy dwa dni wystarczą . . . zobaczymy


Pozdrawiam
Piotr

marze_na napisał(a):Ile razy widzę chylący się ku coraz większej ruinie pałac w Bożkowie...

My widzieliśmy po raz pierwszy bo jeszcze 2-3 miesiące wcześniej nie wiedzieliśmy o jego istnieniu
Faktycznie stan jest taki sobie, ale odniosłem wrażenie coś tam czytając, że właściciel się stara i nawet wnętrza czasami udostępnia do zwiedzania... no ale może to było tylko wrażenie.

longtom napisał(a):Te kapliczki na wzgórzach to chyba stacje drogi krzyżowej.

Nie tyle droga krzyżowa, co część szlaku pielgrzymkowego (wzgórza Tabor i Synaj)

http://media.kowalowewzgorze.pl/m/2016/ ... zyce-1.jpg

piotrf napisał(a):kompleks zamkowo - pałacowy Dewinów - Packów - Bibersteinów - Promnitzów

Wklepałem w google i wyskoczyły mi Żary (lubuskie) bo wpisując Bielawę wyskoczyło mi centrum spa, czyli obiekt jednak w dobrej kondycji
Ten żarski rzeczywiście... w centrum miasta a trochę straszy.

piotrf napisał(a):po Twojej relacji zastanawiam się czy dwa dni wystarczą . . . zobaczymy

Hmm, to zależy na ile dokładnie chce się ją zwiedzić bo jest przecież jeszcze Kłodzko, słynne "Zdroje", w pobliżu Złoty Stok, Osówka, można wejść na Śnieżnik czy Wielką Sowę, dokładniej spenetrować Stołowe, podjechać do Czech (np Broumov + Ardszpaskie Skały)
Trochę się uzbiera

Pozdrawiam