Lądem i morzem – Grecja 2022 (Agistri, rejs Cyklady, Ateny)

Też mi się podoba ten kościółek.

dangol napisał(a):

Retsinka (i to dwa rodzaje). Zapewne trunek do kolacji .
Ależ mi się włączyły wspomnienia na ten widok.

megidh napisał(a):
Retsinka (i to dwa rodzaje). Zapewne trunek do kolacji .

U nas obowiązkowo do śniadania, na dobry początek greckiego dnia . Tego dnia jednak faktycznie po małej szklaneczce poszło wieczorem do oliwek i sera kupionych na Agorze, trzeba było spróbować retsiny z baniastej flaszeczki, takiej wcześniej nie piliśmy.

Tym razem jedna z tych części miasta, którą poprzednio niemal w całości pominęliśmy. Teraz też tylko pobieżnie, jako rozpoznanie na może kolejną wizytę w greckiej stolicy? No bo sporo do zobaczenia jeszcze nam tam zostało…

Pierwszy etap spaceru to aleja Królowej Zofii ( Leoforos Vasilissis Sofias ), do której dochodzimy obok placu Syntagma. Parlament i zmianę warty „zaliczyliśmy” w poprzednim roku, więc nie ma parcia na powtórkę.
Imponujący XIX-wieczny budynek Hotelu Grande Bretagne…



To obiekt zbudowany w 1942 roku jako dom dla Antonisa Dimitriou, bogatego greckiego biznesmena z wyspy Limnos. W 1874 roku budynek został kupiony przez Efstathiosa Lampsas, który odrestaurował go i nazwał go „Grande Bretagne”.
W listopadzie 1930 r. oddano do użytku nowe skrzydło przy ulicy Panepistimiou, a w 1950 r. kolejne skrzydło przy ulicy Voukourestiou. W 1957 roku dwór Dimitriou został zburzony, a na jego miejscu dobudowano nowe skrzydło ( architekt i właściciele zachowali część stylu oryginalnego budynku). Grande Bretagne w 2003 roku przeszedł gruntowny remont.



Pomnik Eleftheriosa Venizelosa to dzieło autorstwa Giannisa Pappasa wykonane w 1995 r., koło Parlamentu umieszczone w 2000 roku.



Leoforos Vasilissis Sofias przecina dzielnicę Kolonaki, której znaczenie w jej obecnym kształcie rozpoczyna się w XIX wieku, wtedy ze względu na bliskość pałacu królewskiego zaczęło osiedlać się tu wiele wybitnych osobistości. Od XX wieku Kolonaki zaczęły zyskiwać na znaczeniu kulturowym, ponieważ gościło wielu artystów .

Zabudowa dzielnicy to połączenie architektury neoklasycznej i nowoczesnej. Przy Alei Królowej Zofii stoi mnóstwo rezydencji , wiele z nich mieści obecnie ambasady i muzea. Niektóre z nich pokażę na fotkach (ale tylko z zewnątrz) w dalszej części relacji.

Muzeum Sztuki Cykladzkiej i Antycznej , które zapewne powinnam odwiedzić, skoro uwielbiam Cyklady i co nieco wiem o ich dawnej kulturze.









Część tego muzeum mieści się w neoklasycystycznej rezydencji Stathatos zbudowanej w 1895 r. przez architekta Ernsta Zillera. Rodzina Stathatos podarowała dom państwu greckiemu, od 1996 r. jest częścią muzeum.
Może wpadnę tam przy trzeciej wizycie w Atenach???

piekara114 napisał(a): podobno można bez problemu skorzystać z kawiarni w środku...

Nawet o tym nie wiedziałam, ale i tak pewnie byśmy tam nie zasiedli. Nasze kawki były zazwyczaj gdzieś po drodze zwiedzania, niekoniecznie w miejscach wypasionych , na tym wypadzie wręcz takie odpuściliśmy, bo ceny nas zmroziły

Neobarokowy budynek „Sarogleio” na rogu ulic Vasilissis Sofias i Rigillis (powstał 1924-1932), sfinansowany został ze środków przekazanych przez Petrosa Saroglou. Pierwotnie mieścił Klub Oficerów Sił Zbrojnych w 1932. Tuż obok znajduje się wejście na tereny Liceum Arystotelesa (nie poszliśmy ).



Przy kolejnej wizycie w Atenach, postaram się znaleźć czas na wejście do Muzeum Sztuki Bizantyjskiej i Chrześcijańskiej. Taka tematyka zbiorów bardzo mi odpowiada, teraz jednakże tylko sobie „zlokalizowałam” to miejsce, wchodząc na dziedziniec.



Muzeum zostało założone w 1914 r., mieści się w Villi Ilissia należącej niegdyś do Sophie de Marbois-Lebrun, księżnej de Plaisance. Willa powstała w latach 1840-1848, była zimowym pałacykiem księżnej .
Początkowo księżna mieszkała w Nauplionie i przyczyniła się finansowo do greckiej wojny o niepodległość. Kiedy Ateny stały się stolicą kraju w 1834 roku, przeprowadziła się tam.
Po śmierci księżnej w 1854 r. majątek odziedziczył jej francuski siostrzeniec, który później sprzedał willę państwu greckiemu. W 1926 r. pałacyk został przekazany obecnemu Muzeum Bizantyńsko-Chrześcijańskiemu, które otwarto w tym miejscu w 1930 roku, po dokonaniu niezbędnych zmian architektonicznych, zwłaszcza w piwnicach. W latach 1952 i 1994 w ogrodzie willi dobudowano dwa nowe budynki muzealne. W czerwcu 2004 roku muzeum zostało ponownie otwarte dla publiczności po gruntownym remoncie i dobudowaniu kolejnego skrzydła.

Zbiory Muzeum Sztuki Bizantyjskiej i Chrześcijańskiej muszą być imponujące , biorąc pod uwagę fakt , że budynek został rozbudowany , już go sobie wygooglałem


Pozdrawiam
Piotr

Bizantyjskie cudeńka są chyba mi znacznie bliższe, niż najciekawsze okazy sztuki cykladzkiej, pewnie kiedyś będę miała dylemat, które muzeum wybrać do odwiedzenia w pierwszej kolejności . Coś mi się jednak zdaje, że to bizantyjskie i to nie tylko z powodu moich preferencji

Gdy ja kiedyś zdecyduję się na podziwianie zbiorów bizantyjskich , Grzesiek zapewne będzie wolał w tym czasie zaznajomić się z eksponatami sąsiedniego Muzeum Wojny, które założono w 1975 roku.















Przechodzimy przez park Rizari, obok kościoła Ágios Geórgios o Tropaiofóros .



Kościół ten należał do kościelnej szkoły założonej w 1841 r. przez braci Manthosa i Georgiosa Rizaris. Budynek tej instytucji już nie istnieje, ale zachował się kościół zbudowany w 1849 r. w jej obrębie.
Obok jest wejście do stacji metra „Evangelismos”.

Fajnie się z Wami wędruje po mieście

piekara114 napisał(a):Z sąsiednimi muzeami fajne wyjście: podchodzić, całus, widzimy się za 2 godziny w tym samym miejscu i jedno w prawo, drugie w lewo i każdy ma to co lubi

Taki rekonesansowy spacer ma jak widać zalety, na przyszłość mamy plan, który zadowoli oboje.

Widok na budynek Narodowej Galerii Sztuki …



Nas jednakże bardziej interesuje rzeźba Dromeas na pobliskim trójkątnym skwerku naprzeciw Hotelu Hilton.



Rzeźba powstała na cześć biegacza olimpijskiego Spiridona „Spirosa” Louisa ( był pierwszym, który wygrał współczesny maraton olimpijski). To 12-metrowy Biegacz wykonany w całości z ciemnozielonego szkła przez Kostasa Varotsosa w latach 1988-1994.



Dromeas składa się z pojedynczych kawałków szkła ułożonych jeden na drugim, aby nabrać rozmytego kształtu biegacza w ruchu. Rzeźbę tworzą tysiące ostrych, poszarpanych kawałków szkła. Pierwotnie rzeźba została wzniesiona na Placu Omonia, ale później została przeniesiona, ponieważ ludzie zaczęli się martwić, iż wibracje przy budowie podziemnej stacji metra mogą spowodować zniszczenie Biegacza.





Rzeźba fajnie wygląda, gdy jest podświetlona nocą.


(fotka z netu: https://afroudakisyachting.com/destination/athens/ )

Do zachodu słońca została nam jeszcze godzina, więc postanowiliśmy wykorzystać ja inaczej, niż stanie pod Biegaczem .

Figurkę Biegacza można sobie kupić na pamiątkę .