Środkowa Dalmacja oczami MMMSów - wrzesień 2013

Dzień 11 - 12.09.2013 r., czwartek
Wszystko jedno czy słońce czy deszcz, czyli laba w Primošten

Wczorajsze wieczorne załamanie pogody niestety nie było krótkotrwałe. Przez całą noc wiało i padało a nad morzem i górami widać było błyskawice. Poranek jednak jest pogodny i w związku z tym zasiadamy na tarasie, by dopełnić naszego porannego rytuału picia kawy, wąchania zapachu morza i pinii oraz podziwiania krajobrazu. Niestety około 9 zaczyna znów kropić deszcz. Taras mamy zadaszony, jednak po kilkunastu minutach daszek nic nie daje, bo zaczyna się wielka ulewa.

Chowamy się do środka i obserwujemy świat zza szyb. A jest co podziwiać, bo wiadomo, że jak już w Chorwacji pada, to na całego! Jedno z okiem naszego apartamentu wychodzi na stromą uliczkę prowadzącą do morza. To właśnie tędy z gór płyną strumienie wody, która dodatkowo na schodach spiętrza się i dalej spływa do morza. Pęd wody jest tak ogromny, że z pewnością porwałaby idących tędy ludzi.

Początkowo mieliśmy plan pojechać do pobliskiego Šibenika by jeszcze raz pochodzić tamtejszymi uliczkami, jednak nie zapowiada się, aby pogoda się ustabilizowała. Leje przez kolejnych kilka godzin a my mamy przymusowe siedzenie w pokoju. Jednak nie ma mowy o nudzie. Każdy z nas ma jakieś zajęcie, a jeśli nie, to „nicnierobienie” na wakacjach jest przecież wskazane. Miś zachwycony, bo pozwalamy mu dłużej pobawić się tabletem. Mąż kombinuje nowe trasy i obmyśla plan naszej jutrzejszej wyprawy – na Riwierę Makarską. Ja natomiast nieco ogarniam chaos w pokoju i czytam.

Z tego wszystkiego zasypiamy i gdy budzimy się około 13:30, okazuje się, że za oknem jest piękna, słoneczna pogoda, a na niebie nie ma ani jednej chmury! Hura! Możemy zatem wyruszyć na spacer.


Widok z tarasu około 9 rano. Kropi deszcz, jednak słońce resztkami sił próbuje walczyć z chmurami, efektem czego jest nieduża tęcza. Chwilę potem przychodzi ulewa.


O 13:30 widok za oknem jest już taki. Nie ma nawet śladu po deszczowych chmurach.

Uwielbiam spacery zaraz po deszczu, a tu w Chorwacji jest to szczególnie przyjemne, gdyż ziemia i rośliny oddają wszystkie piękne zapachy.

Obieramy naszą stałą trasę, czyli nadmorską drogę przez lasek piniowy. Nigdy nie odważyliśmy się przejść do miasta Jadranką. Ruch na niej spory, dużo niebezpiecznych zakrętów, no i widoki nie te same, co ze skałek przy morzu. Było jednak całkiem sporo odważnych, którzy tamtędy chodzili lub biegali.


Po objedzie jeszcze chwilka relaksu na tarasie


Rośliny są mocno podlane i wyjątkowo pachnące

Postanawiamy nie wchodzić od razu do centrum miasta, tylko przejść plażą. Widoki są tu piękne. Słońce świeci ostrym światłem, jak by chciało nadrobić stracone godziny porannego deszczu. Daje to niesamowite efekty krajobrazowe. Na plażę wyszli też spragnieni opalania turyści. Jest już prawie połowa września i widać, że z każdym dniem ubywa wypoczywających. Ciekawe, co będzie za kilka dni?




Maleńka Smokvica z nieco innej perspektywy




Maleńka kapliczka przy Vela Radučy


Po drodze mijamy piękne, egzotyczne rośliny


Widok na półwysep ze starą częścią miasta

Zatrzymujemy się na placu zabaw przy Vela Radučy (plaży). Miś jest zachwycony możliwością pohuśtania się na bujaczkach. Trudno go stamtąd zabrać, ale po dłuższej chwili udaje nam się namówić go na dalszy spacer. Kupujemy w piekarni krafne i ruszamy trasą, którą mieliśmy okazję przebyć dwa dni wcześniej primošteńską ciuchcią. Wtedy bardzo nam się te rejony podobały, ale niestety było już ciemno i nie mogliśmy podziwiać ich w całej krasie.

Jest to całkiem spora pętla, ale my lubimy chodzić, tak więc nie przeraża nas odległość. Po drodze podziwiam kwitnący rozmaryn. Primošten już zawsze będzie mi się kojarzyło z tym pachnącym krzewem, po pierwsze dlatego, że w centrum miasteczka jest zadbany park, gdzie rosną niezwykłej urody krzewy rozmarynu i lawendy, po drugie dlatego, że często spotykamy też dziko rosnący rozmaryn, co pozwala mi uzupełnić zapasy tego aromatycznego zioła na cały rok. Ten chorwacki ma o wiele intensywniejszy zapach niż na przykład doniczkowy, kupiony w sklepie. Wystarczy dodać kilka igiełek i potrawa nabiera pysznego smaku i aromatu.




Charakterystyczny pomnik w centrum Primošten


Kwitnący rozmaryn

Jesteśmy na obrzeżach miasta, skąd podziwiamy port jachtowy, a dalej przechodzimy pod wielkim wiaduktem, którym mieliśmy okazję już wielokrotnie przejeżdżać, kierując się na południe kraju.



Znajdujemy też maleńką kapliczkę sv. Josipa. Jesteśmy w rejonach, gdzie jest niewiele domów wynajmowanych na apartamenty dla turystów, tylko normalne domy Chorwatów. Lubię zagłębiać się w okolice, gdzie niewielu turystów dochodzi, gdzie widać normalne życie. Docieramy też do ładnego, nowoczesnego budynku, w którym swoją siedzibę znalazło kilka instytucji, w tym władze miasta, Biblioteka Miejska i Czytelnia im. dr. Ante Starčevićia, szkoła i przedszkole.


Kapliczka sv. Josipa


Siedziba władz miasta, Biblioteki Miejskiej, szkoły i przedszkola


Park w centrum Primošten

Spacer sprawił, że zgłodnieliśmy. Nie chcemy jeszcze wracać do pokoju, dlatego dziś kolację zjemy w jednej z tutejszych konob. Wybieramy konobę „U Rudina” w sercu starej części miasta. Dlaczego akurat tę? Otóż od pierwszego dnia przyjazdu do Primošten obserwowaliśmy kelnera – wysokiego, starszego pana z potężnym wąsem, który każdego dnia stał przed wejściem do knajpki i… po prostu stał. Nie zaczepiał, nie narzucał nachalnie oferty knajpki, którą reprezentował. Było nam go bardzo szkoda, bo stać codziennie w jednym miejscu do późnych godzin? Wydawało się nam to straszne. Wyobrażaliśmy sobie, że pan jest nieśmiały i nie ma odwagi zagadywać do turystów, w związku z czym jego poczynania nie przekładają się na zysk knajpki. Jak się okazało, ta strategia była całkiem skuteczna

Gdy podeszliśmy do wystawionego przed lokal menu, pan otoczył nas niesamowitą troską. Zapytał, w jakim języku preferujemy menu, a gdy zdecydowaliśmy się zostać, zaprowadził nas na górę (lokal znajdował się na tarasie). Wstąpiło w niego jakby nowe życie – był pełen energii, uśmiechnięty, wskazał nam stoliki, przyniósł kartę dań, zatroszczył się o wózek Misia. Ogólnie czuliśmy się bardzo miło obsłużeni. Po nas jak z rękawa posypali się inni turyści, czyli ten dzień był dla pana Rudina – jak go nazwaliśmy – z pewnością udany. Zamówiliśmy pizzę i sałatki, a do tego chłodne piwko. Jedzenie było naprawdę pyszne i co ważne, nie musieliśmy na nie długo czekać! Na pamiątkę zrobiliśmy sobie zdjęcie z sympatycznym kelnerem i podziękowaliśmy za bardzo miłą obsługę i pyszne jedzenie.

Pora wracać do pokoju. Po drodze zaglądamy jeszcze na stoiska z różnościami – pamiątkami i obmyślamy, co kupimy. Czas naszego pobytu nieubłaganie dobiega końca, ale jeszcze o tym nie myślimy. Robimy też kilka nocnych zdjęć. Wieczory są już chłodne, dlatego na późny spacer koniecznie trzeba zabrać ze sobą bluzę lub kurtkę. Wracamy naszą nadmorską trasą i chłoniemy ciszę przełamywaną szumem morza.





Na jutrzejszy dzień zaplanowaliśmy bajkową trasę – Omiš i dalej Riwierą Makarską aż do Podgory. Już nie mogę się doczekać

Pięknie Ja też nie mogę się doczekać

Igłą pinii napisał(a):Chorwacja zachwyca nie tylko krajobrazem ale także szczegółami architektonicznymi. Na każdej ze starych uliczek można spotkać taki właśnie "smaczek", jeden ciekawszy od drugiego. Cieszę się, że zwróciłeś/aś na to uwagę w mojej relacji.

Ano zwróciłem, bo zgadzam się z Tobą, że właściwie wszędzie można znaleźć coś ciekawego, poruszającego. .
Pozdrawiam
Nefer-mąż

(Nefer-żona też tu czasem pisuje - korzystamy z jednego konta)

Igłą pinii napisał(a):W Supetar byliśmy 11 września (środa). Ciekawa jestem czy ulewa dotarła także do Was?

A tak, dopatrzyłam się daty. My tego dnia jechaliśmy z Crikvenicy na południe - w strugach deszczu.

Czekam na dalszy ciąg-wszystko pokrywa się z naszymi tegorocznymi planami,a więc bede czytał z zaciekawieniem

Nie byłem w Primostenie i na Braci. Ale wszystkie pozostałe kąty są mi znajome - 2008, 2010, 2011 i 2013 rok. Ech... wspomnienia

Dzień 12 – 13.09.2013 r., piątek
Mocne uderzenie na zakończenie, czyli bajkowa wyprawa na Riwierę Makarską

Dzisiejszą wycieczką zamierzamy pożegnać się z Chorwacją najpiękniej jak tylko się da, zatem wyruszamy na Riwierę Makarską, po drodze odwiedzając kilka urokliwych miejscowości. Po śniadaniu, o godzinie 10, jedziemy w niezwykle malowniczą podróż. Pogoda jest wręcz wymarzona – słońce świeci, niebo błękitne, lekki wietrzyk.
Po drodze pozdrawiamy Trogir i zatrzymujemy się w jednym z przydrożnych sklepów, aby kupić trochę przekąsek.


Mijamy Trogir i jedziemy dalej

Przejeżdżamy przez Split by chwilę później znów podziwiać malownicze wybrzeże. Słów zachwytu nie ma końca. To po prostu trzeba zobaczyć, przeżyć, poczuć.



Pierwszym przystankiem na trasie naszej dzisiejszej podróży jest Omiš. Nie jest to nasza pierwsza wizyta w tym miasteczku. Na podróż poślubną wybraliśmy się oczywiście do Chorwacji i jednym z punktów wyjazdu była wizyta w tej miejscowości i oczywiście rejs Cetiną. Dziś wystarczy nam tylko spacer, choć bardzo jesteśmy zachęcani przez właścicieli łódek, by skorzystać z ich oferty przejażdżkowej.

Zatrzymujemy się na dużym parkingu, który jest prawie zupełnie pusty. Wysiadamy z samochodu i… ach te góry. Majestatyczne, ogromne, łączące w sobie surowość skał z soczystością i świeżością zieleni. Czujemy się tacy maleńcy wobec tego cudu przyrody.

Zamierzamy pospacerować przy brzegu Cetiny, a później wąskimi uliczkami starej części miasta. Przechodzimy zatem przez most i skręcamy w lewo, by przejść z ulicznego gwaru w sielankową ciszę. Idziemy wąskim przejściem, gdzie co parę metrów rozstawione są ławki, z których podziwiać można kanion zielono turkusowej Cetiny. Niewielkie łódki kołyszą się na rzece, a my podziwiamy piękną, eksplodującą wręcz kwieciem i owocami roślinność.




Budowa budynku w takim miejscu, to musi być COŚ



Ponownie przechodzimy przez most, by przedostać się na drugą stronę rzeki. Chcemy też przejść tunelem przebijającym jedną ze skał, by dojść do miejsca, gdzie przed laty wyruszyliśmy w piękny rejs. Co chwila zadzieramy głowy, by popatrzeć na górskie szczyty. Podziwiamy też śmiałka, który wspina się po pionowej ścianie masywu.


O całkiem niedawnych zawirowaniach wojennych w Chorwacji świadczy charakterystyczny napis na jednym z budynków


Tunel, do którego zmierzamy




Po drodze mijamy małą kapliczkę


I wreszcie tunel

Po kilkunastu minutach wracamy znad rzeki i wchodzimy w wąskie uliczki Omiša. Mnóstwo tu restauracji, przez które przeciskamy się, przy okazji zerkając na wyszukane dania z owoców morza. Jest jeszcze za wcześnie, abyśmy zatrzymali się na posiłek, za to z przyjemnością napilibyśmy się kawy. Przysiadamy nawet w jednej z knajpek, ale niestety okazuje się, że mają uszkodzony ekspres. Trudno. Rezygnujemy z kawy, którą planujemy wypić w kolejnej miejscowości na trasie. Wybór pada na Makarską. Spoglądając na piękne góry zjadamy słodką przekąskę i ruszamy dalej podziwiać dalmatyńskie wybrzeże.







c.d.n.

Dalmacja to raj dla wszelkich artystów – malarzy, fotografików, rzeźbiarzy. Każdy zakręt przynosi tu takie rozkosze dla oczu, że pierwszym odruchem jest utrwalić to i cieszyć się widokiem w jesienną pluchę i zimowe mrozy. Jeśli chodzi o mnie, to mogłabym fotografować nasz przejazd co kilka sekund. Współczułam mężowi, który musiał koncentrować się na niełatwej drodze i nie zawsze mógł zerkać, gdy słyszał moje kolejne zachwyty po ujrzeniu urokliwej zatoczki, maleńkiej wioski wciśniętej w skały czy samotnej wysepki.







Na dzisiejszą wycieczkę zabezpieczyliśmy kilka par akumulatorów do aparatu i naprawdę nie wiem, jak to możliwe, że pierwszy komplet zaczął wyładowywać się już w Omišu. Nic to, mieliśmy przecież kolejne! Jakież było moje zdziwienie, połączone z rozpaczą, gdy okazało się, że każda kolejna para akumulatorów odmawiała współpracy! Kilka zdjęć i pojawiało się złowrogie ostrzeżenie – czerwony prostokąt. A niech to! To chyba ten upał, bo jak inaczej to wytłumaczyć? Byliśmy w miejscu, gdzie nie było możliwości zjechania do jakiejkolwiek miejscowości, by kupić baterie! Kilka zdjęć udało się nam zrobić, ale nie było to tyle, ile zamierzałam. Byle dojechać do Makarskiej – tam z pewnością dostaniemy upragnione baterie.



A tymczasem zauważyliśmy taras widokowy ze stoliczkami, przy których postanawiamy zrobić piknik. To dopiero miejsce! Z jednej strony góry, z drugiej morze, a my na skalistej skarpie wsuwamy kabanosy, pszenną bułkę a do tego pyszne winogrona. No raj! Upał jest ogromny i pomimo pięknych widoków po kilkunastu minutach musimy ukryć się w klimatyzowanym aucie.



Kilka kilometrów dalej znów widok zapierający dech w piersiach, a do tego miejsce, gdzie można się zatrzymać, co też czynimy, wychodząc z założenia, że to wakacje i nigdzie nie musimy się spieszyć. Ponieważ jest to pierwszy nasz wyjazd do Chorwacji własnym środkiem transportu (wcześniejsze były zorganizowane przez biura podróży), korzystamy z przywileju zatrzymywania się tam, gdzie chcemy i kiedy chcemy, bez pośpiechu i nerwów.

Mijamy kolejne słynne miejscowości wypoczynkowe Riwiery Makarskiej. Kusi nas zjazd do jednej z nich. W końcu wybieramy słynną Brelę. Zakręcamy i…. ups… środek sezonu?!?! Droga szczelnie zastawiona samochodami a po wjechaniu do miasteczka istny koszmar komunikacyjny. Nawet skrawka wolnej przestrzeni, by zatrzymać samochód. Sądziliśmy, że jednak połowa września to już zdecydowanie mniej turystów, jednak chyba nie w Breli… Szkoda, bo miejscowość oglądamy tylko zza szyb samochodu. Plaża jest tak zatłoczona, że nawet nie bardzo można by po niej przejść, nie narażając na zdeptanie opalających się ludzi.

Liczymy, że w kolejnych miejscowościach będzie już nieco luźniej i na szczęście rzeczywiście tak jest.
Mijamy następnie miejscowość Baška Voda, ale tutaj też nie wjeżdżamy, domyślając się, że sytuacja jest podobna, jak w Breli. Naszym przystankiem będzie za to Makarska.



Bez problemu znajdujemy w Makarskiej miejsce parkingowe i ruszamy na spacer. Tutaj już zdecydowanie większy spokój i mniej turystów. Pierwsze, co robimy, to oczywiście zakup baterii. Spokojni o kolejne fotograficzne pamiątki z wakacji ruszamy w stronę pięknej, wysadzanej palmami promenady. Kończąc już temat nieszczęsnych baterii, dodam tylko tyle, że nasze „zdechłe” akumulatory, po tym jak zakupiliśmy baterie, nagle „ożyły” – czerwone ostrzeżenie zniknęło z ekraniku i do końca wycieczki „wytrzymały” bez zmieniania na nowo zakupione... To się nazywa złośliwość rzeczy martwych! Pieniądze wydane na niepotrzebne baterie wolelibyśmy przeznaczyć na lody lub pyszne ciacho, ale cóż…


Promenada w Makarskiej


Spacer promenadą to wielka przyjemność, nawet, gdy zostaje się oblanym wodą z kutra rybackiego

Od mojej poprzedniej wizyty w Makarskiej minęło kilka lat. Niewiele od tego czasu zmieniło się w tej miejscowości, poza tym, że gdzieniegdzie stanęło kilka zabawnych rzeźb – pomników turystów, jak choćby ten przy promenadzie przedstawiający marynarza spacerującego z piękną turystką czy też turystę oddającego się błogiemu wylegiwaniu w wodzie (chyba o to chodziło twórcy pomnika?).



Z promenady skręcamy na główny plac miasteczka, gdzie m.in. znajduje się katedra św. Marka z XVIII w., pomnik renesansowego poety, którego imię nosi ów plac, a na lewo od katedry targ owocowy, który zawsze podczas wizyty w Makarskiej odwiedzam.


Tędy wchodzimy na rynek w Makarskiej


A tu już jesteśmy na trgu Andrije Kačića-Miošića





Z niepokojem zerkamy na szczyty masywu Biokovo, gdzie rozgrywa się nierówna walka słońca i granatowych chmur, niestety z wyraźną przewagą tych drugich. Póki co, część miasta nadal mocno jest nasłoneczniona. Liczymy, że ewentualny deszcz spadnie gdzieś daleko w górach Tylko czy w przypadku Makarskiej można mówić, że góry są daleko?