Po prostu PELOPONEZ

31 lipca 2018
Mistra...


Klasztor Pandánassa - wzniesiony w XV wieku jako ostatnia świątynia w mieście. Jedyny wciąż zamieszkały klasztor, na dodatek żeński, co widać od razu po wejściu: pięknie ukwiecony dziedziniec z jednej strony prowadzi do cel mniszek, a z drugiej do kościoła Panagia Pandánassa - Matki Bożej Królowej Wszechświata. Mniszki modlą się i zajmują haftem, a ich wyroby można zobaczyć - i pewnie zakupić - w pomieszczeniu obok cel.
Tak pewnie wyglądała cała Mistra w czasach, zanim została opuszczona - zielona, pełna kwiatów, kotów, ludzi...












































Miejsce pełne życia, lecz także zadumy. Ostatnie kilka mniszek w opuszczonym mieście, żyjących tu i teraz, a jednocześnie już na progu wieczności...
Nawet koty układają się tu do snu w kształt symbolu nieskończoności...







cdn.

31 lipca 2018
Mistra...


Klasztor Perivléptos - co znaczy ponoć "widoczny z każdej strony", założony w 1310 roku, częściowo wykuty w skale, z fantastycznymi (choć oczywiście już podniszczonymi) freskami w kościele. Założycielem klasztoru był prawdopodobnie Baldwin I, hrabia Flandrii i pierwszy łaciński cesarz Konstantynopola (lub też jego brat Henryk).

To opuszczone, częściowo w ruinie miejsce zachwyciło mnie od samej bramy...

























Dodam, że we wszystkich tych kościołach mój mąż badał akustykę wykonując osobiście gregoriańskie hymny, psalmy i inne śpiewy (z nadzieją, że prawosławni się nie obrażą) i czasami straszył tym innych turystów... A akustyka zawsze okazywała się pierwszorzędna!...

cdn.

31 lipca 2018
Mistra...



Wspinamy się coraz wyżej...





...i wyżej...



...aż docieramy do Kastro, zamku, twierdzy, najstarszej części Mistry...



Dopiero z zamku widzimy wreszcie zbocza Tajgetu, chroniące Mistrę od drugiej strony...













Góry dymią niepokojąco, a kłęby chmur zaczynają spełzać powoli ku nizinom...





Zarządzamy ewakuację...







...do samochodu, a potem w trybie bardzo pilnym do pobliskiej restauracji. Skończyły się zapasy żywności, grozi nam bunt na pokładzie - trzeba szybko napełnić żołądki.

Z restauracji (oczywiście zaraz po burzy, którą szczęśliwie tam przetrwaliśmy) rozpostarł się przed nami widok na otoczoną tęczą Spartę...



Tęcza wróciła do nas jeszcze tego samego dnia już kawałek dalej, w drodze do Monemwazji, ogromna i imponująca, roztaczająca się po obydwu stronach drogi i wysoko nad nami, jak brama do lepszego, słonecznego świata, jak obietnica niebios, że odtąd już ani jedna kropla deszczu nie spadnie na nasze głowy...
...I niebiosa dotrzymały tej obietnicy. Do końca greckich wakacji już więcej nie zmoczył nas deszcz...

agata26061 napisał(a):No i takie "starocie", to ja zdecydowanie bardzo lubię...

To dokładnie tak samo jak ja , dodatkowo ( przeważnie po powrocie ) dowiaduję się z różnych źródeł wielu ciekawych rzeczy na temat tych "staroci" , co zdecydowanie podnosi ich wartość

Piękne widoki z Mistry


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):dodatkowo ( przeważnie po powrocie ) dowiaduję się z różnych źródeł wielu ciekawych rzeczy na temat tych "staroci" , co zdecydowanie podnosi ich wartość

O tak. Też czytam ile się da o danym miejscu przed wyjazdem, a często też po. W trakcie po prostu chłonę miejsce - zazwyczaj wlokąc się na końcu "wycieczki", robiąc masę zdjęć i wkurzając tym rodzinę. To ostatnie w Mistrze szło mi świetnie. Wszyscy byli mocno wpienieni czekając aż znów dobiegnę do wycieczki. I co ja na to poradzę...

Nadrobiłam Z moją rodziną mam to samo, rzadko udaje mi się zwiedzić coś szczegółowo, większość "po łebkach". Tak ciekawie opowiadasz, że z chęcią czytam, mimo że ja jestem z historią na bakier

Mikromir napisał(a):W trakcie po prostu chłonę miejsce - zazwyczaj wlokąc się na końcu "wycieczki", robiąc masę zdjęć i wkurzając tym rodzinę. To ostatnie w Mistrze szło mi świetnie. Wszyscy byli mocno wpienieni czekając aż znów dobiegnę do wycieczki. I co ja na to poradzę...

U mnie jest to samo ... ale ja się nauczyłam nie zwracać na to uwagi

Mikromir napisał(a):

piotrf napisał(a):dodatkowo ( przeważnie po powrocie ) dowiaduję się z różnych źródeł wielu ciekawych rzeczy na temat tych "staroci" , co zdecydowanie podnosi ich wartość

O tak. Też czytam ile się da o danym miejscu przed wyjazdem, a często też po. W trakcie po prostu chłonę miejsce - zazwyczaj wlokąc się na końcu "wycieczki", robiąc masę zdjęć i wkurzając tym rodzinę. To ostatnie w Mistrze szło mi świetnie. Wszyscy byli mocno wpienieni czekając aż znów dobiegnę do wycieczki. I co ja na to poradzę...

Ja przygotowując się do wyjazdu też czytam na temat miejsc, które chcę odwiedzić, ale potem okazuje się, że większość uzyskanych w ten sposób informacji ulatuje. I będąc już na miejscu odkrywam je na swój sposób. Z jednej strony to jest ciekawe, lecz z drugiej wiele fajnych zakątków umyka mej uwadze. I dopiero po powrocie, pisząc relacje z podróży łapię się na tym, że miałam na wyciągnięcie ręki coś fajnego i to przeoczyłam. Mówię sobie wtedy, że znalazłam powód, aby wrócić do tych miejsc, ale do powrotów dochodzi bardzo rzadko. Jedynie w Chorwacji udało mi się wrócić w kilka takich miejsc.
Co do spowalniania wycieczek to mistrzem w tym jest mój mąż. Zaś ja z racji dotrzymywania mu towarzystwa korzystam na tym i też cykam sporo fotek. Jak jeździmy sami, to nie ma problemu. Natomiast jeśli jesteśmy uczestnikami zorganizowanej grupy, to muszę go poganiać. Oj ciężko wtedy jest.

Mnóstwo miejsc zobaczyliście(a przecież to nie koniec relacji ), pełna podziwu jestem.
Nam jakoś to nie wyszło, za dużo czasu spędziliśmy chyba przy kawce itp. itd.
Mistra również dla mnie była tym miejscem, które oczarowało mnie totalnie (ale nie w tym sensie, co tego słowa używa nasz rząd ), z ochotą wróciłabym tam kiedyś. Wirtualnie z Tobą też jest fajnie
Od dłuższego czasu planuję powrót do Grecji, może niekoniecznie na Peloponez, raczej na wyspy... Wciąż jednak wychodzi na wakacje coś innego. Podczytuję więc croplekowe greckie relacje , pochłaniam książki z Grecją w tle... Aktualnie "jestem" właśnie na Peloponezie , a konkretnie na Mani.




Pozdrawiam Imienniczkę

Danka

pomorzanka zachodnia napisał(a):Tak ciekawie opowiadasz, że z chęcią czytam, mimo że ja jestem z historią na bakier

Dzięki. Myślę, że historia jest fajna właśnie wtedy, gdy ma się szansę jej "dotknąć" na miejscu, obejrzeć i poczuć...

megidh napisał(a): Ja przygotowując się do wyjazdu też czytam na temat miejsc, które chcę odwiedzić, ale potem okazuje się, że większość uzyskanych w ten sposób informacji ulatuje. I będąc już na miejscu odkrywam je na swój sposób. Z jednej strony to jest ciekawe, lecz z drugiej wiele fajnych zakątków umyka mej uwadze.

No właśnie. Najlepiej byłoby jednak mieć przy sobie własne notatki / wydruki. Czasem mi się to udaje, ale często wcześniej przygotowane opisy zostają w domu w teczce / w laptopie, a ja panicznie usiłuję przypomnieć sobie jakieś ciekawostki, żeby opowiedzieć je dzieciom. Zazwyczaj mam przy sobie jakiś kompaktowy przewodnik, ale w nim najczęściej informacji jest za mało i takie jakby po łebkach...

mysza73 napisał(a):

Mikromir napisał(a):W trakcie po prostu chłonę miejsce - zazwyczaj wlokąc się na końcu "wycieczki", robiąc masę zdjęć i wkurzając tym rodzinę. To ostatnie w Mistrze szło mi świetnie. Wszyscy byli mocno wpienieni czekając aż znów dobiegnę do wycieczki. I co ja na to poradzę...

U mnie jest to samo ... ale ja się nauczyłam nie zwracać na to uwagi

Zapiszę się do Ciebie na jakiś kurs ignorowania popędzaczy wakacyjnych.

dangol napisał(a):Mnóstwo miejsc zobaczyliście(a przecież to nie koniec relacji ), pełna podziwu jestem.
Nam jakoś to nie wyszło, za dużo czasu spędziliśmy chyba przy kawce itp. itd.
Mistra również dla mnie była tym miejscem, które oczarowało mnie totalnie (ale nie w tym sensie, co tego słowa używa nasz rząd ), z ochotą wróciłabym tam kiedyś. Wirtualnie z Tobą też jest fajnie
Od dłuższego czasu planuję powrót do Grecji, może niekoniecznie na Peloponez, raczej na wyspy... Wciąż jednak wychodzi na wakacje coś innego. Podczytuję więc croplekowe greckie relacje , pochłaniam książki z Grecją w tle... Aktualnie "jestem" właśnie na Peloponezie , a konkretnie na Mani.

Cześć Danusiu, bardzo się cieszę, że tu zajrzałaś. Twój Upalny, wrześniowy Peloponez przeczytałam przed wyjazdem i czytam ponownie - jest absolutnie fantastyczny! Opisy i zdjęcia z Mistry, Mani i innych miejsc tak ciekawe i bogate, że można z nich po prostu zrobić sobie świetny przewodnik. Dziękuję i podziwiam.
Zazdroszczę zwłaszcza wizyty na Mani, dłuższej niż mnie się to udało - półwysep zaledwie liznęłam i też chętnie bym tam wróciła, zachęcona mocno tym:



Zafrapowałaś mnie swoją lekturą - pewnie po nią sięgnę.

31 lipca 2018
Nareszcie w Xifias...


W ostatni lipcowy wieczór po żmudnej podróży dotoczyliśmy się wreszcie do naszego kolejnego celu - Xifias koło Monemwazji.

Zachos Rooms są już niektórym z Was doskonale znane z relacji Myszy...



Wjeżdżamy na plac Stefci uroczym zakrętasem...



Ibizę zostawiamy na kwaterze po oliwkami...



...i instalujemy się z pomocą Stafciowej babci w apartamencie zajmowanym niegdyś przez pewną Myszę...
Pierwsze piętro, balkonik po lewej to z naszej sypialni...



...a ten poniżej po prawej to z kuchnio-saloniku zajmowanego przez dzieci...



Jakieś zajęcia dla dzieci małych i większych tu będą...







...więc chyba jakoś przetrwamy kilka dni w Xifias.

O jeeeejuuu, Xifias, ale ja miło wspominam to miejsce
A kotopulosa dostaliście od babci?

mysza73 napisał(a):O jeeeejuuu, Xifias, ale ja miło wspominam to miejsce

W pełni rozumiem.
To miejsce - w osobach Stefci i jej babci - też bardzo miło Cię wspomina. Dużo ciepłych słów tam o Tobie usłyszałam - jaka jesteś przemiła, wesoła, serdeczna, z poczuciem humoru itd. Więc niniejszym przekazuję - choć to oczywiście powszechnie wiadome.

mysza73 napisał(a):A kotopulosa dostaliście od babci?

Niestety nie, babcia na powitanie obdarzyła nas czymś innym - takim smażonym wieloskładnikowym misz-maszem z patelni. Nie wiem co to było i jak się zwało, ale niezłe. A potem tradycyjnie codziennie dostawaliśmy coś innego (to miodowe niewiemco z cynamonem było super!) i oczywiście owoce z ogrodu: figi, winogrona, arbuz. Było pięknie...

Aha, miałam podawać orientacyjne ceny. Zachos rooms, skromny lecz wygodny apartament z osobną sypialnią, dla 2+2 (oryginalnie 2+1 plus dostawka dla dziecka) przy bezpośredniej rezerwacji (dzięki uprzejmości Agnieszki miałam maila ) 45 euro ze wszystkim (klima, wymiana pościeli i ręczników oraz gratis greckie smakołyki ). Aga, bardzo dobrze nam się mieszkało, choć skrzypiących i szurających drzwi wejściowych nawet mojemu mężowi nie udało się naprawić. Widać niestety, że brakuje im śp. Zachosa... Ale Stefcia i Babcia - fantastyczne i niezrównane w opiece nad gośćmi! Spokój zadooopia i ogród - bezcenne!!!