Alpejskie wędrówki i wspinaczki

[Franz]

A skoro wywołałeś temat - pijasz w górach lokalne ? Czy wozisz nasze ?

Z uwagi na sposób życia, jaki wybrałem, staram się optymalizować wydatki. Zatem wożę ze sobą zapas piwa. O ile w przypadku noclegu w schronisku, piję to, co tam leją, to gdy mam swój bar na kółkach pod ręką - korzystam właśnie z niego.

Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Schodzę z Laserzwand, zaglądając w doliny po lewej stronie - widzę zielone pastwiska, przez które wracałem poprzedniego dnia z wycieczki.
W przedzie piętrzy się bryła Laserzkopf, która chwilę wcześniej niespodziewanie wdarła się do dzisiejszego planu, zaś po prawej schronisko Karlsbader.









Mijam przełęcz, upewniając się, że rzeczywiście prowadzi z niej szlak na Laserzkopf. Ostateczna decyzja zapada - skoro jest szlak, to ja go biorę. Podchodzę po skalną ścianę i...

Niespodzianka. Zaczynają się ubezpieczenia. Ale - jakie?! Z kilkumetrowego uskoku zwisa luźno końcówka liny wspinaczkowej. Pierwszy hak znajduje się około czterech metrów nade mną, a lina ma na końcu zagadkowy supeł. Hmm... Nic to. Zakładam uprząż i zapinam karabinek na linie, który dynda na niej swobodnie. Pociągam linę - poddaje się, jakby gdzieś na jej drugim końcu wisiał dzwon. Ale żadnego dźwięku nie słyszę.
OK, takiej liny przytrzymać się nie da; trzeba się wspinać klasycznie, korzystając z niej wyłącznie w celu asekuracji. Ale... czy ta asekuracja jest aby wystarczająca?.. Nie podoba mi się ten supeł. Łapię karabinek i próbuję go przeciągnąć przez węzeł. Z trudem, ale... udaje mi się to. Karabinek zostaje w mojej dłoni - uwolniony od liny. Czyli - jeśli na tych kilku metrach do pierwszego haka coś się przydarzy, to nastąpi zjazd do supła, pewnie krótkie szarpnięcie, a potem? Zaglądam w dół - kilkaset metrów swobodnego lotu, potem będę się obijał przez kolejny tysiąc. Ee, tam! Jeśli coś poczuję, to tylko pierwsze uderzenie - reszta już mnie nie będzie dotyczyła.

Zapinam ponownie karabinek na linie powyżej końcowego supła i bardzo ostrożnie wchodzę w skałę. Nie jest tu nadzwyczaj trudno, ale specjalnie łatwo też nie, a świadomość iluzorycznej asekuracji robi swoje. Każdy chwyt sprawdzam po dwa razy, z wielką uwagą wybieram stopieńki. Powolutku zdobywam te kilka metrów i z prawdziwą ulgą przepinam karabinek za hakiem. Ufff...
Dalej nie jest już tak dramatycznie, a i skała się wyraźnie kładzie. Oczywiście, nadal obowiązują zasady wspinaczki klasycznej. Za mną pozostaje zielona wyspa - takie wrażenie sprawia ta strona Laserzwand, na którym byłem przed chwilą, a ja po krótkiej wspinaczce osiągam turnię, skąd widać kolejny szczyt w grani Sandspitzen. Zastanawiam się, czy moja trasa prowadzi wyłącznie na Laserzkopf, czy może...?

[Franz]

Chwilowo ubezpieczenia się kończą i następuje łatwy odcinek przyjemnej wędrówki szeroką granią. W oczach rośnie już mój wierzchołek i wkrótce staję u stóp turni szczytowej.









Teraz znowu nieco wspinaczki. Widzę rozmieszczone w skalnych zagłębieniach zwoje stalowej liny. Będą docelowo zmieniać zwykłą linę na stalówkę? Czyżbym się załapał na podnoszące adrenalinę tymczasowe rozwiązanie?
W miarę, jak zyskuję wysokość, widoczny wcześniej kolejny szczyt w grani traci swój imponujący wygląd i chyba jestem już powyżej jego wierzchołka. Zatem nie może to być Große Sandspitze, tylko coś przed nim. Dopiero w schronisku dowiem się, iż nazywa się Daumen - Kciuk.
Wkrótce osiągam szczytową grań i w parę minut jestem na wierzchołku Laserzkopf. Hurra! Jeszcze rano nie pomyślałbym, że się tutaj znajdę!

[plavac]

Wyobraźnia mocno musi się napracować, żeby uwierzyć w asekurację takiej linki po doświadczeniach z ferratami !
Ale jak nie ma, co się lubi ...
Niemniej podziwiam i odczuwam radość z wejścia

Bardzo stylowe góry

[Crayfish]

... Zaglądam w dół - kilkaset metrów swobodnego lotu, potem będę się obijał przez kolejny tysiąc. Ee, tam! Jeśli coś poczuję, to tylko pierwsze uderzenie - reszta już mnie nie będzie dotyczyła.

... nutka szaleńca mi w Tobie zagrała ... ale poparta ogromnym doświadczeniem, więc zakładam że wszystko ok.

... te przedrostki Laserz- w nazwach to od "lasera" w popularnym znaczeniu pochodzą ?

[Franz]

Wyobraźnia mocno musi się napracować, żeby uwierzyć w asekurację takiej linki po doświadczeniach z ferratami !
Ale jak nie ma, co się lubi ...
Niemniej podziwiam i odczuwam radość z wejścia

Bardzo stylowe góry

Potem jeszcze gdzieś się spotkałem ze zwykłą lina zamiast stalówki, ale w tej chwili nie mogę sobie przypomnieć, gdzie to było.
Natomiast to zakończenie dyndającym węzłem, który by karabinka skutecznie nie zatrzymał - to już był diabelski chwyt! Tak fatalną asekurację spotkałem potem tylko na rumuńskiej ferracie.
Jeszcze na Punta Serauta w Marmoladzie, ale - jak się na koniec okazało - ferrata była nieczynna i nie wolno jej było przejść.

... nutka szaleńca mi w Tobie zagrała ... ale poparta ogromnym doświadczeniem, więc zakładam że wszystko ok.

Staram sie zawsze oszacować ryzyko i podejmować wyłącznie takie, gdzie szanse powodzenia mam raczej spore.

... te przedrostki Laserz- w nazwach to od "lasera" w popularnym znaczeniu pochodzą ?

Przypuszczam, że nazwa jest starsza od lasera, więc raczej nie. Ale nie znam etymologii.

Pozdrawiam,
Wojtek

[Crayfish]

Staram sie zawsze oszacować ryzyko i podejmować wyłącznie takie, gdzie szanse powodzenia mam raczej spore.

i już jestem spokojniejszy ...

[Franz]

i już jestem spokojniejszy ...

W chwilach podejmowania decyzji mówię sobie czasem: jest jeszcze tyle innych gór, tyle innych pięknych miejsc...

Pozdrawiam,
Wojtek

[piotrf]

W chwilach podejmowania decyzji mówię sobie czasem: jest jeszcze tyle innych gór, tyle innych pięknych miejsc...

I całe szczęście dla nas wszystkich


Pozdrawiam
Piotr

[mariusz-w]

Schodzę z Laserzwand, zaglądając w doliny po lewej stronie - widzę zielone pastwiska, przez które wracałem poprzedniego dnia z wycieczki.

Lubię taką perspektywę.
Właśnie takie widoki dolin, miniaturowe domki miasteczek etc. ... to robi zawsze duże wrażenie.

[Fatamorgana]

Ciekawe są te ukośne skalne płyty widoczne ze szczytu na sąsiedniej górze.
Niezła trasa. I jaka ładna, niebieska lina.

[Franz]

I całe szczęście dla nas wszystkich

Przesada, ale miło z Twojej strony - dziękuję.

Lubię taką perspektywę.
Właśnie takie widoki dolin, miniaturowe domki miasteczek etc. ... to robi zawsze duże wrażenie.

Jest rewelacyjna. Kiedyś z rzadka takie ujęcia strzelałem, teraz częściej.

Ciekawe są te ukośne skalne płyty widoczne ze szczytu na sąsiedniej górze.
Niezła trasa. I jaka ładna, niebieska lina.

Taka lina wymusza klasyczną wspinaczkę - trzymać się jej nie da.

A te płyty, ta góra - jeszcze na kilku fotkach się załapią.

Pozdrawiam,
Wojtek

[Franz]

Rozglądam się z satysfakcją i radością dookoła. Satysfakcja wynika głównie z charakteru tej ferraty - tak nietypowego z uwagi na rodzaj asekuracji. Radość - wzmożona, gdyż nawet jeszcze kilka godzin wcześniej nie myślałem, że mogę się na tę górę wdrapać. Jej wysokość przekracza 2700m i tylko kolejnych 52m brakuje do najwyższego szczytu w Lienzer Dolomiten. No, ale na ten najwyższy - Große Sandspitze nie prowadzi żaden szlak, więc jest poza moim zasięgiem. Jeśli mi się uda, to wejdę tylko na jego niższego brata - Kleine Sandspitze. Jak już wrócę z Laserzkopf. A propos - czy będę wracał tą ferratą, którą tu wlazłem?..

I tu - kolejna niespodzianka tego dnia. Szlak nie kończy się na szczycie, tylko najwyraźniej prowdzi gdzieś dalej. Schodzi z wierzchołka na drugą stronę. Wspaniale! Oczywiście, o ile w końcowym efekcie nie zaproponuje mi zejścia w leżącą po mojej lewej ręce dolinę, ponad którą widać potężne płyty Große Keilspitze. Ale nie przekonam się o tym, jeśli nie sprawdzę. A więc - w drogę!

Przede mną wspaniała grań z ostro sterczącymi turniami. Przed Daumen mam kilka innych. Też się później dowiem w schronisku, że to Galitzenspitzen.











Za skalnym kłem, u wylotu krótkiej doliny Dorfbach - Wiejskiego Potoku, widać leżącą już w dolinie Drawy wioskę Lavant.
Asekuracja przechodzi kolejne metamorfozy - to lina wspinaczkowa, to znów stalowa, typowa dla ferrat. Tu i ówdzie składowane zwoje lin i inne żelastwo, a ja korzystam z faktu, że chmury zeszły z grani i tylko oblewają jej ściany, dzięki czemu polepszyła się widoczność.

Osiągam głęboko wciętą szczerbinę i rośnie we mnie nadzieja - szlak nie schodzi na żadną ze stron, nie zagłębia się w doliny, tylko pnie się w górę. Super! Czyżby został poprowadzony przez całą grań? Boję się o tym marzyć...

[Franz]

Raz po raz zerkam w lewo - na porysowaną stromymi skośnymi liniami ścianę Keilspitze. I już znowu poświęcam konieczną uwagę mojej trasie. Muszę przyznać - jest fantastycznie poprowadzona. Omijając tylko pionowe uskoki, wiedzie prawie cały czas granią. Przechodzę Galitzenspitzen, to wpadając w wąskie szczerbiny, to znów stając na cienkich jak żyleta ostrzach turni.

Staram się nie marnować czasu - w końcu idę w nieznane i nie mam żadnych gwarancji, że nie czeka mnie droga powrotna tą samą granią. Nie wiem, gdzie skończy się ta trasa, a czas płynie. Ale oto wyrasta już przede mną szeroka baszta. To Daumen.

[mariusz-w]

Przede mną wspaniała grań z ostro sterczącymi turniami.

Przepiękna ... po prostu przepiękna.

O trasie nie będę pisał ... bo wszystko widać ! ... ale ciekaw co dalej, jestem niezmiernie.


Pozdrawiam.