Tam i z powrotem czyli HRVATSKA 2008

Witam wszystkich cro-maniaków

w tym roku dołączam do Was i zostaję cromaniakiem
- niniejsze forum czytam już jakieś 10 miesięcy - uwielbiam zwłaszcza takie relacje jak ta powyżej - niecierpliwie czekam na ciąg dalszy

a za dokładnie 9 dni wyjeżdżam do naszej ulubionej Chorwacji
(po raz pierwszy w zasadzie - bo poprzedni wypad sprzed 10 lat się nie liczy, bo tak się wtedy złożyło, że nie było na nic czasu)

forum cro.pl stało się już moim nałogiem i codziennie coś tu podczytuję i skorzystałem z wielu Waszych rad - począwszy od szukania kwatery w marcu, po planowanie trasy w czerwcu aż po przygotowanie do samego wyjazdu - a pakowanie to spore przedsięwzięcie w moim przypadku, bo jedziemy z naszą córcią ( 10 miesięcy)

i tutaj mała dygresja - dzięki Wam w ogóle jedziemy z nią do Chorwacji, bo miało być tradycyjnie blisko, bo przecież dziecko małe... echh - dobrze, że Was znalazłem

ale koniec zbaczania z tematu -
dziękuję, że tak pracowicie, kolorowo i ciekawie opisujecie wszystkie zdarzenia i relacjonujecie swoje wakacje w Chorwacji - właśnie dzięki Wam wracam po wielu latach do Chorwacji i czuję się dzięki tym opisom
i ogólnie dzięki temu forum tak, jakbym do Chorwacji jeździł co roku

ponieważ większość z Was z Jadranem i z mieszkańcami Chorwacji spotka się dopiero za rok pozdrowię od Was we wrześniu to fantastyczne miejsce i tych miłych ludzi

Krzysiek

Milego wypoczynku zycze Krzysztofie .

Hej Leszku! strasznie długi ten kamienny sen........

Miło mi powitać w mojej relacji tak szerokie grono cromaniackie . Tym bardziej się cieszę, że relacji jest sporo na chwilę obecną i rzeczywiście fajnie pisanych

helen napisał(a):No dalej, jedźmy dalej... powiedzmy, że już jest rano ...POBUDKA!

Kamienny sen był spowodowany dość męczącą jazdą z maluchami i wypitymi kilkoma kieliszkami mocnej travaricy ale jest już po 9 więc pobudka i jedziemy dalej

fiolek napisał(a):Hej Leszku! strasznie długi ten kamienny sen........

Ano trzeba było wypocząć przed .... jazdą na południe bo przecież zostaliśmy na noc w Karlovacu
Mieliśmy stamtąd ok 60 km do Plitvic.



Na spokojnie zjedliśmy śniadanko, zapakowaliśmy samochody i koło 10 wyjazd. Hmmm.... Wkładam kluczyk do stacyjki i klik-klik, klik-klik, hmmmm.... o co chodzi lampka w akumulatorze świeci na zielono (;)), więc .... co jest do k..... dobrze że stałem z górki, co prawda do tyłu, ale z górki. Luz, wsteczny i puszczam sprzęgło. Zaskoczył momentalnie, a miałem tylko ze 2 m do tyłu. Wygląda na to, że akumulator zdechł. Potrzymałem go chwilę na włączonym silniku i mówię: spróbuję. Wyłączyłem i tym razem odpalił bez zająknięcia... cholera, no tak aku ma juz 5 lat i mało pojemności, więc świecić sobie może na zielono, bo napięcie będzie miał, ale nie obróci silnikiem, bo ma za mało mocy. Obaj z Piotrkiem mamy na szczęście kable do odpalania w razie jakby co .

Pożegnaliśmy się serdecznie z naszymi gospodarzami, ze starym Chorwatem jeszcze raz zaśpiewaliśmy "Oj Zagoro lijepa li si, Slavonijo zlatna ti si...." Uściskaliśmy się, i wsiedliśmy do samochodów.

Kierunek Plitvice i Veliki Slap. Chciałem zobaczyć to co pominąłem dwa lata temu. Zatrzymaliśmy się po drodze jeszcze na mały obiadek



Po czym wszyscy mając już pełne brzuszki ze spokojem pojechaliśmy dalej. Droga nie dłużyła się bardzo bo gadaliśmy sobie na CB, słuchaliśmy muzyki z Narodni Radio, wogóle byliśmy najszczęśliwszymi ludźmi na świecie. Wczoraj do Chorwacji wjechaliśmy już po zmierzchu, dzisiaj mogliśmy ją oglądać już za dnia. I tak znów podziwiając widoki dojechaliśmy do samych Plitvic gdzie zakotwiczyliśmy na pierwszym parkingu niedaleko Velikiego Slapu.


Przedsmak tego co będzie się dziao za chwilę

Jeszcze tylko widok w drugą stronę.


I idziemy do kasy. Co prawda myśleliśmy, że bilety obowiązują tylko na kolejkę i barki pływające po jeziorze, ale się pomyliliśmy. Na "bramce" stał strażnik parku i sprawdzał bilety wszystkim wchodzącym. W związku z tym, żeby zobaczyć Veliki Slap trzeba było znów zakupić bilety jak dwa lata temu, tyle tylko, że kosztowały już po 110 kun za osobę... młodego na szczęście jeszcze nam nie policzyli, jak go pani zobaczyła jak podskakiwał do okienka, które jest dość wysoko, to się tylko uśmiała Rytualne dobar dan, molim, przy podawaniu biletów strażnikowi, wymiana uśmiechów i ....



Jest jest jest widać go z daleka, ale podejdziemy bliżej. Kręta ścieżka zaczyna być już zatłoczona i nagrzana od słońca. Wszak schodzimy stokiem południowym. Na szczęście na dole czeka na nas przyjemny chłód, od wody.





Setki wygłodniałych ryb jak zwykle czekają na żer przy kładkach, nie zawiedliśmy się i tym razem





Zasłużyliśmy na chwilę odpoczynku w cieniu, więc korzystamy z niego.



Z wózkiem po kładkach niebardzo się chodzi, więc Aneta - żona Piotrka została z najmłodszą latoroślą Julką przed kładkami, a my poszliśmy dalej, bliżej największego wodospadu, który ponoć ma ok 70 m

Po drodze znów setki rybek



I widoki powalające na kolana



Mieliśmy tym razem o niebo lepszą pogodę niż 2 lata temu i zdjęcia wyszły takie, że nie zawiodłem się



Aż wreszcie.... ukazał się nam w całej swojej okazałości potężny 70 m wodospad. Tak, zrobił na mnie potężne wrażenie



Moja cierpliwość została nagrodzona :D:D:D





Ale jak zwykle w powietrzu czuć było pewien niedosyt 220 kun tylko po to, żeby zobaczyć tę jedną rzecz nieeeee to nie w naszym stylu . Zaczęliśmy się rozglądać i w pewnym momencie znaleźliśmy zarośnięte schody pnące się wysoko w górę . Długo nas nie trzeba było namawiać Idziemy.



Tak oto dotarliśmy na wysokość 70m nad dolnymi jeziorami, czyli do miejsca skąd spadała woda z Velikiego Slapu





Podejście zdecydowanie nas wyczerpało a przed nami było jeszcze zejście, zaczęło nam brakować wody więc żona zadecydowała o reglamentacji: zwilżyć usta i idziemy dalej

W drodze powrotnej trzeba się było trochę schłodzić, a że nie wolno się tam kąpać więc zaczerpnięcie wody w garść musiało wystarczyć



W końcu dotarliśmy spowrotem do miejsca gdzie czekała na nas Aneta z Julką. Wspólnie z Piotrkiem zadecydowali, że zaczekają na nas i wygonili nas żebyśmy się przeszli trochę w górę jezior. Przy czym Piotrek pożyczył mi swój szerokokątny obiektyw 17-35 no baaaajka poprostu.Czułem się jak w bajce wyrwany kompletnie z rzeczywistości. Zdjęcia nie są w stanie oddać tego piękna, które ukazywało się naszm oczom.













Przyszedł czas na powrót. Schowałem aparat do torby i pomaszerowaliśmy dalej pod górę, żeby dostać się do parkingu, na którym czekały na nas samochody. Wprowadzili system opłat za parkowanie na żetony magnetyczne, które wydawał automat na wjeździe, a przy wyjeździe trzeba było ten żeton zanieść do budki żeby zapłacić za wykorzystaną liczbę godzin postoju. Tak więc zapłaciliśmy po 7 kun za godzinę. Chyba zapłaciliśmy po 28 kun nie pamiętam już dokładnie, bo to mało istotne było i pojechaliśmy do Dalmacji. Wpadliśmy na autostradę i zatrzymując się w niewielu miejscach...


Parking za tunelem Sv. Rok

...kilka godzin później już przed wieczorem byliśmy u Maria na Paradiso za Drage koło Pakostane tam gdzie byliśmy 5 lat temu, właśnie tam gdzie również zdechł mi akumulator

Historia zatoczyła koło. Mario był na posterunku.

Mario Prijatieli Kako je dobro <- taka była jego reakcja w pierwszej chwili, ale już za moment wiedział kim jesteśmy Niestety nie miał miejsca na campie, ale powiedział, żebyśmy zatrzymali się u konkurencji a do niego przyszli na wino i rakiję . Poczciwy chłop Okazało się, że ta konkurencja to jego wujek , ale nie żyją ze sobą w najlepszych stosunkach. Z tego tytułu, że było już dość późno rozbiliśmy namioty, łyknęliśmy kilka kropli rakiji która nam została z Karlovaca i spać. Wypompowani byliśmy solidnie po rozbijaniu namiotów i pompowaniu materacy

C.D.N.

P.S. Mam dobrą wiadomość dla czytelników Piotrek obiecał sie zalogować i dorzucić kilka słów od siebie do tej relacji

Leszek, Leszek !!! Dawaj dalej, bo czyta się rewelacyjnie.

Chorwaci to muszą mieć niezły ubaw z Cromaniaków Ubrani w ich narodowe barwy, słuchają Thompsona, gadają po chorwacku
Pomyślcie ilu np. Białorusinów jedzie na wakacje do Polski, w biało-czerwonych koszulkach, śpiewając sobie piosenkę np Perfectu i popija Mamrota

Zielony - Ziomal - super !!!!!! !!!!

Pozdrav.

No teraz to ja nie wiem czytać czy walczyć ze swoimi zdjęciami i pisać swoje. Szkoda, że na to co przyjemne jest tak mało czasu

Ciąg dalszy proszę, bardzo proszę.

yskyerka napisał(a):Ciąg dalszy proszę, bardzo proszę.

popieram

Łukasz Darowski napisał(a):...Pomyślcie ilu np. Białorusinów jedzie na wakacje do Polski, w biało-czerwonych koszulkach, śpiewając sobie piosenkę np Perfectu i popija Mamrota

Hehehe Chorwaci faktycznie muszą mieć niezły ubaw. Ale myślę też, że łechcze ich to troszkę i schlebia Jakby mi tak jakiś Ukrainiec na granicy (gdybym był celnikiem) zapuścił Autobiografię Perfectu i jeszcze powiedział "dzień dobry, proszę bardzo" podając paszporty ... no i gdyby miał jeszcze na sobie czerwoną koszulkę z białym orłem w koronie to też bym zbaraniał <- marzeeeenia

Co do poprzedniego wieczoru muszę wprowadzić małe sprostowanie, bo przypomniało mi się, że wszystkim zachciało się Karlovacka, którego jak do tej pory nie skosztowaliśmy nawet, a to już był drugi dzień naszego pobytu w Cro. W związku z tym, że Aneta z Piotrkiem rozkładali jeszcze swój domek, a nasz już stał, zostałem wyekspediowany samochodem do Drage po piwo i pizzę. Była godzina koło 22.00. W związku z tym pojechałem z zamiarem nabycia drogą kupna wyżej wymienionych. Myślę sobie - na wjeździe do Drage jest knajpka i sklep samoobsługowy. Tam kupię piwo, a z pizzą ... się zobaczy . Gdy zajechałem na miejsce okazało się jednak, że sklep jest już zamknięty została tylko knajpa. Wszedłem i poprosiłem 8 Karlovacko w butelkach (15 kun za szt.). Zagadałem też o pizzę, gdzie mogę kupić Barman postawił mi szklaneczkę rakiji z lodem . Mówię, że przyjechałem samochodem, ale on na to machnął tylko ręką z uśmiechem. Okazało się, że jesteśmy na campingu u jego "profesora" jakie to Drage małe . Pogadaliśmy trochę o Thompsonie, ucieszył się, że go znam, ale za bardzo się nie zdziwił. W międzyczasie wykonanał kilka telefonów w sprawie pizzy i niestety okazało się, że wszystkie już zamknięte. Dopiłem rakiję i zapewniając, że odwiozę jutro butelki (nie wziął ode mnie kaucji) pożegnaliśmy się i wróciłem na camping, gdzie myśleli, że przepadłem bez wieści . Jak opowiedziałem co mnie spotkało to się uśmiali

W każdym razie...


Nasze obozowisko rano

Po tak intensywnie spędzonym poprzednim dniu zasługiwaliśmy na to, żeby wreszcie po raz pierwszy w czasie tego wyjazdu zamoczyć kupry w Jadranie Nie ruszamy się nigdzie Kompletne, totalne lenistwo więc nic specjalnie ciekawego się nie działo, Kilka fotek z plaży, ciche plany, żeby zdobyć pobliską górkę i ciekawość jakie są z niej widoki... ale na razie odpoczywamy. Rano jeszcze tylko napompowałem ponton, który zawzięcie wlokłem ze sobą w bagażniku jako dodatkowy ciężar (ok 15kg )



Po zwodowaniu kolejny raz zdał egzamin. Tym razem w Jadranie . Fajna taka niezależność, nie trzeba wypożyczać roweru wodnego, żeby pływać sobie błogo po powierzchni, gdzie jest ok 20 m do dna. Woda tego dnia nie była za ciepła, ale nie wiem czy akurat w tym rejonie jakoś wogóle nie jest to charakterystyczne zjazwisko, bo 5 lat temu też pamiętam, że woda w tej zatoczce była dość chłodna w porównaniu z Novi Vinodolski . Dzieciakom to nie przeszkadzało. We trójkę szalały na zjeżdżalniach rowerów wodnych Maria i nikt nic nam nie powiedział, ani nie upomniał



Gdy poczuliśmy że zbliża się czas żeby coś przetrącić na ciepło (znaczy się pora obiadowa ), zebraliśmy się z plaży i postanowiliśmy podjechać do Drage. Nie chciało nam się nic robić na kuchenkach gazowych i tak oto wylądowaliśmy w knajpie Mediteran.



Zjedliśmy tam pyszną pizzę, Piotrek i Aneta zamówili sobie bodajże spagetti bolognese, ale w talerze im nie patrzyłem więc nie pamiętam dokładnie Mówili, że też było świetne, więc z czystym sumieniem możemy tę knajpkę polecić, tym bardziej, że obsługa była bardzo wyrozumiała w stosunku do naszych szalejących dzieci, a z Julką się prawie zaprzyjaźnili . Ogólnie jak do tej pory wszędzie byliśmy traktowani więcej niż przyjaźnie.

Po obiadku ruszyliśmy do Pakostane, ale po drodze Piotrek chciał jeszcze zajrzeć na stację beznynową, gdzie była piękna kępka roślin w skałkach


Za Agnieszką - Vransko Jezero i widok wgłąb lądu.

Wjeżdżając do Pakostane musieliśmy gdzieś zaparkować... W poszukiwaniu miejsca dotarliśmy prawie na samo wybrzeże i tam zaparkowaliśmy na płatnym parkingu, gdzie przy wjeździe pobierało się karteczkę z paskiem magnetycznym, na którym oznaczona była godzina wjazdu i nr rejestracyjny samochodu. Jest to ważny szczegół, bo związane są z nim nasze późniejsze przygody, ale o tym później

Łażąc bez celu po uliczkach i oglądając różne pamiątki dotarliśmy do miejsca gdzie wkońcu sobie usiedliśmy i spokojnie mogliśmy się napić piwa. Dzieci dostały po lodzie. Były przeszczęśliwe z umorusanymi buziami, ale lody się je zdecydowanie szybciej niż pije piwo więc już po kilkunastu minutach zaczęły szaleć. Szczególnie upatrzyły sobie plastikowego pana z ogromnym lodem i tak wokół niego skakały, że mało go nie przewróciły... skończyło się to niestety skarceniem i posadzeniem na przymusowe 5 minut odpoczynku przy stolikach, przy których siedzieliśmy. Posiedzenie owo zaskutkowało kilkoma zdjęciami.


Pierwsza chorwacka zastava sfotografowana przeze mnie w różnych kombinacjach






Bardzo charakterystyczna kapliczka na pobliskiej wysepce

No i gdy wreszcie ruszyliśmy się z tej knajpki, poszliśmy prosto na główny deptak i naszym oczom ukazał się kościół





Nadszedł czas powrotu na camping. Skierowaliśmy się na parking do samochodów. Wyjechaliśmy z niego jako pierwsi pokazując panu w budce swój bilecik magnetyczny, ale stwierdziliśmy, że zaczekamy na znajomych i jak się okazało, dobrze zrobiliśmy, bo Piotrek zgubił swój bilecik . Najwyraźniej - urlop robił już swoje . No i co teraz nie wyjadą Hm... poszedłem do pana w budce i mówię, że nasi przyjaciele zostali na parkingu, że zgubili bilecik, że wjeżdżali razem z nami... Popatrzył na mnie, na mój bilecik... "10 kun" padł wyrok ... Krzyczę do Piotrka "dawaj 10 kun i wyjeżdżamy " Uffff udało się bez większych problemów

Tylko Kubuś obraził się na wszystkich, że dzień był taki krótki



I powiedział, że będzie tak właśnie spał

C.D.N.

Dołączam do czytelników, chociaż z powodu mojej wady wzroku jest dużym utrudnieniem to, że tekst jest na zielono i czytanie kończy się wielkim łzawieniem oczu. No ale na szczęście po pewnym czasie mija. Dlatego Twoją relację poczytałam z większym opóźnieniem .

Leszek Skupin napisał(a):

Tak oto dotarliśmy na wysokość 70m nad dolnymi jeziorami, czyli do miejsca skąd spadała woda z Velikiego Slapu

A już myślałam, że dotarliście do miejsca skąd spadała woda z Velikiego Slapu. Myśmy dotarli w pobliże tego miejsca i .................bardzo mnie ono zawiodło. Płynie sobie taka pozarastana chwastami niewielka rzeczka. Więc tam nie warto by się męczyć z wchodzeniem. Natomiast warto pójść jeszcze dalej w dół (do góry w rzeczywistości) i zobaczyć jeziora z najwyżej położonych punków widokowych.




Pozdrawiam Lidia

Lidia K napisał(a):Dołączam do czytelników, chociaż z powodu mojej wady wzroku jest dużym utrudnieniem to, że tekst jest na zielono i czytanie kończy się wielkim łzawieniem oczu. No ale na szczęście po pewnym czasie mija. Dlatego Twoją relację poczytałam z większym opóźnieniem ....

Bardzo mi przykro , ale nie zmienię sposobu pisania . Jedynym rozwiązaniem jakie widzę dla Ciebie, żeby czytało Ci się lepiej, to skopiowanie całości tekstu do Worda (wraz ze zdjęciami )

Lidia K napisał(a):...A już myślałam, że dotarliście do miejsca skąd spadała woda z Velikiego Slapu. Myśmy dotarli w pobliże tego miejsca i .................bardzo mnie ono zawiodło. Płynie sobie taka pozarastana chwastami niewielka rzeczka. Więc tam nie warto by się męczyć z wchodzeniem. Natomiast warto pójść jeszcze dalej w dół (do góry w rzeczywistości) i zobaczyć jeziora z najwyżej położonych punków widokowych.




Pozdrawiam Lidia

Byliśmy tam tylko przejazdem jak zauważyłaś, a na pokładzie mieliśmy dzieci w tym jedno rok i 2 miesiące więc taka eskapada odpadała, ale dzięki za informacje

Pozdrav

P.S. Witam nową czytelniczkę

Nie ma to jak powspominać wakacje-czekam na ciąg dalszy

Witam Leszku,

I ja też przystępuję do rzeszy czytelników ... teraz zbyt wiele nie poczytam, ale po powrocie będę gonił zaległości ...

Pozdrawiam,

PAP