Śladami Potter, czyli wyspa KOS 2019 + Bodrum +wyspa Nisyros

piekara114 napisał(a):

megidh napisał(a):

aga_stella napisał(a):

piekara114 napisał(a):Ta damska sukienka z ostatniego zdjęcia bardzo fajna. Oglądałam ostatnio taką w sieciówce i jednak cena ok. 150 zł to przesada....

Też uważam, że pzresada.
Ale Ty bez problemu coś takiego możesz sobie uszyć (mnie z igiełka jakoś nie po drodze

Skąd wiesz, że piekara jest z igłą za pan brat. Ja na takie informacje nie trafiłam, ale może je przeoczyłam.
Też umiem coś uszyć, ale nie bardzo lubię to robić.

Nie raz gdzieś pisałam, że coś szyję i nie mam czasu na relacje i czasami w swoich relacjach podpisuję, że sukienka to moje dzieło
Np. tu: post1973904.html#p1973904

No to szacun. Zdolna jesteś. Ta sukienka bardzo ładna, szczególnie to drapowanie przy dekoldzie. I faktycznie z lazurami pięknie kontrastowała.
Ja w zamierzchłych czasach, kiedy w sklepach nie można było nic kupić, też sporo szyłam. Teraz ograniczam się jedynie do drobnych przeróbek.

Ta sukienka jest bardzo prosta bo to dwa prostokąty z podcięciem na pachy i dwa długie na 1,5m prostokąty na falbany. Łączysz falbany z podkrojem szyi (linia prosta) i podwijasz tworząc tunel i gumka do środka i masz marszczenie. I masz sukienkę typu carmen, jak zwiedzasz kościół to naciągasz na ramiona i masz je zakryte i jeszcze możesz sweter ubrać a falbany na wierzch dać 3in1 Materiału potrzeba (standardowa szer. 150 cm): długość sukienki + długość każdej falbany (ja mam 12+14 cm) + 10 cm na zapas.

A tu inna sukienka z tego samego wykroju, tylko z 1 falbaną: post2078942.html#p2078942

piekara114 napisał(a):Ta sukienka jest bardzo prosta bo to dwa prostokąty z podcięciem na pachy i dwa długie na 1,5m prostokąty na falbany. Łączysz falbany z podkrojem szyi (linia prosta) i podwijasz tworząc tunel i gumka do środka i masz marszczenie. I masz sukienkę typu carmen, jak zwiedzasz kościół to naciągasz na ramiona i masz je zakryte i jeszcze możesz sweter ubrać a falbany na wierzch dać 3in1 Materiału potrzeba (standardowa szer. 150 cm): długość sukienki + długość każdej falbany (ja mam 12+14 cm) + 10 cm na zapas.

A tu inna sukienka z tego samego wykroju, tylko z 1 falbaną: post2078942.html#p2078942

Też śliczna. Fajnie mieć ładną figurę i móc chodzić w takich cudnych sukienkach (i to przez siebie wyczarowanych).

Szukamy bazaru, ale niełatwo nam idzie.
Mapę mamy, wiemy w którym kierunku iść, a bazaru nie widać.
W pewnym momencie już nam się wydawało, że trafiliśmy, ale to nie był bazar lecz targowisko.
Sprzedawca tych owoców oglądał brzoskiwinie leżące na wierzchu i widocznie stwierdził, że jedna z nich nie nadaje się do sprzedaży, bowiem była jakby lekko obita z jednej strony. W chwili gdy zrobiłam to zdjęcie to on się odwrócił w moją stronę i wręczył mi ten owoc mówiąc " for you". Podziękowałam i poszliśmy dalej, mijając stoiska z rybami.



Nie bardzo wiedziałam co zrobić z tą brzoskiwnią. Była tak piękna i dorodna, że szkoda byłoby ją wyrzucić, a nie mieliśmy żadnego noża, żeby ją przekroić.
W końcu zatrzymaliśmy się w rogu tego targowiska (które w tym miejscu było puste) pod tą piękną mozaiką wykonaną z kamyszków i tam zjedliśmy brzoskiwinię rozrywając ja na pół samymi rękami.

Sok ciekł nam po rękach, czego bardzo nie lubię, ale było warto, bo brzoskwinia była przepyszna. Potem umyliśmy ręce wodą mineralną, którą mieliśmy do picia, bo w pobliżu niestety nie było żadnego kranu.
Wychodzą z terenu tego targowiska przeszliśmy koło takiej ciekawie wyglądającej restauracji Eray Balik, zamkniętej o tej porze.

W dalszym ciągu szukamy bazaru.

U nas kiedyś też takie babcie handlowały na ulicach, ale od kiedy Straż Miejska je przegoniła, już ich nie ma na ulicach mego miasta.
A w Bodrum są i nikomu to nie przeszkadza.




Pełna symbioza psa z kotem.



A ten kociak znalazł sobie fajną miejscówkę.


Obwarzanki prawie takie, jak w Krakowie. Nie wiem czy smakują tak samo, bo ich nie próbowałam, ale wyglądają bardzo podobnie.



Doszliśmy do dworca autobusowego. Trzeba tutaj bardzo uważać, bo jest spory ruch.


Gdzieś tutaj powinien być bazar, ale go nie widzimy, więc poszliśmy dalej, ale okazało sie, że w złym kierunku.



Po bezowocnych poszukiwaniach wracamy i nagle przed nami ukazuje się wejście na teren bazaru.
Bazar znajduje sie zaraz za dworcem autobusowym i gdybyśmy będąc na dworcu poszli kawałek dalej, to zaoszczędzilibyśmy sobie jakieś pół godziny dodatkowego szukania.

Jak już znaleźliśmy bazar, to wchodzimy bardzo ciekawi, co też tam zobaczymy.
Ja się trochę rozczarowałam. Nie wiem skąd mi się wzięło przekonanie, że turecki bazar musi być klimatyczny, zupełnie inny od tych w Polsce. A tutaj zobaczyłam miejsce bardzo przypominające hale w Tuszynie pod Łodzią. Mnóstwo ciuchów, torebek i tylko gdzieniegdzie trafiały się stoiska, które cieszyły oko, np. te z lampami, bakaliami czy słodyczami. Oczywiście największe wrażenie zrobiły na nas stoiska z pachnącymi przyprawami.












Co do zakupów, to na stoisku ze słodyczami kupiłam moje ulubione pismaniye w dwóch smakach.



Mieliśmy zamiar kupić w Bodrum tygielki do parzenia kawy. W sklepikach na Kos też się za nimi rozglądaliśmy, ale to co tam znaleźliśmy nie prezentowało się ciekawie. Cena była przystępna, bo kosztowały 8 euro, ale miałam wrażenie, jakby były zrobione z plastiku. Na bazarze w Bodrum znaleźliśmy tygielki tylko na jednym stoisku. Wybór był duży, od malutkich po dosyć spore, ale też nas nie zachwyciły. W końcu po długim przeglądaniu tego asortymentu zdecydowalismy sie na jeden, który w ostateczności mógł być. Niestety sprzedawca zażądał za niego 13 euro i nie chciał się targować - 13 euro i koniec. Ja bym kupiła, ale mój mąż poczuł się urażony tą odmową i się na niego wypiął. Chodziliśmy jeszcze po tym bazarze szukając tygielków w innych miejscach, ale bezskutecznie. Namawiałam Waldka, żeby sie wrócić do tamtego miejsca i kupić, ale się zawziął i ostatecznie nie dokonaliśmy tutaj zakupu tygielków.

Droga z portu do bazaru jest prosta i krótka, ale oczywiście wtedy gdy się wie, jak tam dojść.
Dla zainteresowanych mapka z najkrótszą drogą dojścia z portu do bazaru.
My nie wiedzieliśmy, więc musieliśmy trochę pokluczyć, ale dzięki temu obejrzeliśmy większy kawałek Bodrum, bo szliśmy okrężną drogą.

Po wyjściu z bazaru przyszedł czas na odchamienie się , więc skierowaliśmy swe kroki w stronę antycznego teatru.
Można tam dojść różnymi drogami.
Najkrótsza prowadzi wzdłuż dwupasmówki, więc nie spotkała sie z naszym entuzjazmem.
Wybraliśmy dłuższą drogę, ale dzięki temu mieliśmy okazję zobaczyć to miasto od środka.







Tutaj chyba mieszkają poławiacze gąbek.

W pewnym momencie przechodziliśmy koło takiego sklepiku ze starociami, który znajduje się naprzeciwko Mauzoleum Mauzolosa.

Waldek wyrwał do przodu, więc go wołam i mówię, że może tutaj znajdziemy tygielki do parzenia kawy.
Zaciekawieni wchodzimy do środka.



I to był strzał w dziesiątkę, bo faktycznie w tym sklepiku były dwa tygielki.
W Turcji taki tygielek nazywa się dżezwa.


Po krótkim targowaniu dokonaliśmy zakupu, płacąc za obie dżezwy 15 euro (utargowalismy 5 euro).

Sympatyczny sprzedawca jak dowiedział sie, że jesteśmy z Polski, to pochwalił się znajomością polskich piw, szczególny nacisk kładąc na "tyskie". Bardzo miła była wizyta w tym sklepiku, zupełnie inna niż na bazarze.

Dżezwy są rewelacyjne. Kawa w nich parzona smakuje wyśmienicie .
Udał nam się ten zakup.

Gosiu , takie tygielki ( a raczej podobne do tych Twoich ) zakupiliśmy razem z młynkiem do kawy w Gjirokastrze , w Albanii. W kawiarence w Poćitelj kawę podają w takich tygielkach , jest rewelacyjna


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Gosiu , takie tygielki ( a raczej podobne do tych Twoich ) zakupiliśmy razem z młynkiem do kawy w Gjirokastrze , w Albanii. W kawiarence w Poćitelj kawę podają w takich tygielkach , jest rewelacyjna


Pozdrawiam
Piotr

Po powrocie do Polski znalazłam w sklepach internetowych sporą ofertę takich tygielków. Niektóre są nawet podobne do tych moich, ale kupić przez internet to nie to samo, co kupić na wyjeździe i mieć wspaniałą pamiątkę z kraju, który się odwiedziło.
Tym bardziej że te moje dżezwy były robione ręcznie. Widać na nich niedociągnięcia, są lekko krzywe. A te sklepowe to chyba jest maszynowy wyrób.
A czy Ty Piotrze parzysz kawę w swoich tygielkach ?.
My z mężem pijemy kawę parzoną właśnie w nich, ale każdy ma swój sposób parzenia. Ja parzę bez cukru, Waldek z cukrem. Ja piję z fusami, Waldek cedzi do filiżanki przez sitko. Ale każdemu z nas tak przyrządzona kawa bardzo smakuje.

Zadowoleni z dokonanego zakupu ruszyliśmy dalej.
Po wyjściu ze sklepiku byliśmy tuż przy wejściu na teren, gdzie wieki temu stał grobowiec władcy Karii – Mauzolosa, który zyskał sławę właśnie dzięki wybudowaniu dla siebie w IV w. p.n.e monumentalnego grobowca, nazwanego od jego imienia Mauzoleum.
Zastanawialiśmy się czy tam wejść. Podeszliśmy do kasy, gdzie okazało się, że za bilety wstępu można płacić tylko walutą turecką. Bilety kosztują A my mieliśmy tylko euro, więc z naszego wejścia do środka nic nie wyszło. Ale nie byliśmy z tego powodu zasmuceni, bowiem nie mieliśmy w planach zwiedzania tego miejsca. W przewodniku przeczytałam, że Mauzoleum zawaliło się podczas trzęsienia ziemi w 1304 roku, że kamienie z tej budowli zostały wykorzystane do budowy zamku Św. Piotra i że obecnie można tam zobaczyć jedynie zarys budowli, resztki fundamentów, kilka podziemnych komór, pozostałości zdobień i fragmenty potłuczonych rzeźb. Nawet nie przyszło mi do głowy zapytać, czy można dokonywać płatności kartą.
Bez żalu poszliśmy dalej, bo ciągnęło nas do teatru, do którego doprowadziły nas takie kierunkowskazy.











Doszliśmy do tego miejsca i tutaj nas zastopowało. Musieliśmy tylko przejść na drugą stronę ulicy, co okazało sie nie lada wyczynem. Ruch samochody jest tutaj spory, a żaden z kierowców nie chciał się zatrzymać, żeby nas przepuścić.


Uff, udało się - jesteśmy po drugiej stronie dwupasmówki.

megidh napisał(a)::hut:

Jak już znaleźliśmy bazar, to wchodzimy bardzo ciekawi, co też tam zobaczymy. Mnóstwo ciuchów, torebek i tylko gdzieniegdzie trafiały się stoiska, które cieszyły oko, np. te z lampami, bakaliami czy słodyczami. Oczywiście największe wrażenie zrobiły na nas stoiska z pachnącymi przyprawami.

Też lubię ichniejsze lampy, największe wrażenie robiły sklepiki z nimi pozmroku. Nawet miałam ochotę jakąś zakupić , ale pomijając problem transportu, tu uświadomiłam sobie, że w moim mieszkaniu wyglądałaby nieco dziwnie.

Poszukując własnych zdjęć, odkryłam straszą rzecz - z tego wyjazdu gdzieś mi wcięło zdjęcia Mam tylko cześć, które cudem odnalazłam na penie.
i tylko jedno zdjęć lamp (sklepik w Bodrum)

Gosiu, mielona w młynku z Albanii i parzona w tygielku kawa ma zupełnie inny smak , wiele razy sprawdzane . . .
może to kwestia atencji podczas przyrządzania
. . . ale tak właśnie jest


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Gosiu, mielona w młynku z Albanii i parzona w tygielku kawa ma zupełnie inny smak , wiele razy sprawdzane . . .
może to kwestia atencji podczas przyrządzania
. . . ale tak właśnie jest


Pozdrawiam
Piotr

Oczywiście że kawie parzonej w tygielku trzeba się poświęcić wiele uwagi, robić to z sercem. To prawie rytuał.


A w ekspresie wystarczy tylko wcisnąć guzik i gotowe.
Ale ekspres to nie moja bajka.