Pudelkowe wędrówki po górach

Piękne światło, piękne fotki...
Jak mam większość z połonin w zimowej szacie.

Pozdrawiam Wojtek

A ja z kolei w zimie jeszcze nie byłem
---------

Do zachodzenia za górami mam nadal trochę czasu, więc siadam sobie i dumam w kierunku Działu.


Razem ze mną duma Karolek, który - jak to świnia - zawsze wozi się w cudzej kieszeni


W tak pięknych okolicznościach przyrody żal byłoby czegoś nie łyknąć, więc wyciągam sobie napój kupiony w Ustrzykach - niby piwo z prawdziwym sokiem. Smakuje dziwnie, ale dość smaczne no i cytryna dobrze pasuje do nastroju


Zaczyna się spektakl...






Ciekawe ile ludzi jest teraz na Wetlińskiej i Chatce Puchatka?


Bo ja zostaję kompletnie sam, gdyż facet od smartfonu zniknął... nie słyszałem jak odchodził, nigdzie go nie było widać, po prostu rozpłynął się w powietrzu.

Tylko ja, wiatr i pohukiwania jeleni w całej okolicy.


Słońce najpierw chowało się za wąskim pasmem chmur na horyzoncie.





Gdy było go jeszcze trochę widać zarzuciłem plecak i ruszyłem w kierunku odbicia do przełęczy Wyżniańskiej; dobrze by było przejść jak najdłuższy odcinek coś widząc.


I ostatnie kawałki tarczy już przy skrzyżowaniu szlaków.


Pięknie Ciężko to porównywać ze wschodem znad Chatki Puchatka w listopadzie, ale niewątpliwie warto było tu wejść. Teraz trzeba jeszcze zejść.


Spojrzenie w kierunku Ustrzyk gdzie widać światła masztu przy placówce SG.


O ile na szczycie było trochę chłodno, to poniżej grani zrobił się ukrop. Cisza także się spotęgowała, gdyż nie było wiatru, zarazem wraz z zapadającym zmrokiem nasilały się okrzyki jeleni.

Końcówka połoniny...


...i resztki światła na zachodzie.


Większość trasy w dół zszedłem bez czołówki, dopiero w którymś z lasków ją założyłem. Ludzie narzekają na schody i drewniane barierki w Bieszczadach, ale bardzo ułatwiły one sprawne poruszanie się po zmierzchu.

Na przełęczy było już niemal kompletnie ciemno. Został mi kwadrans do bacówki pod Małą Rawką. Po drodze przyszła mi do głowy myśl, aby może wstać o dzikiej godzinie i wejść na Rawki na świt...

...ale już pierwsze chwile w bacówce wybiły mi to z głowy Schronisko to bardzo sympatyczne, obsługa jeszcze nie zachowuje się jakby pracowała tam za karę (są zniżki dla nocujących!), spotkałem ekipę z autobusu do Ustrzyk no i wreszcie rozpalono ognisko. Były śpiewy i napitki, tak więc budzik z czystym sumieniem ustawiłem na 8 rano

Piątkowy poranek jest tak samo słoneczny jak wieczór. W bacówce zjadam wczorajszą kromkę i zapijam herbatą z cytryną. Smaczna


Około 9-tej ruszam na szlak często opisywany jako jeden z najostrzejszych w Bieszczadach - na Małą Rawkę. Ściana płaczu i tym podobne. Początkowo jednak idzie się po płaskim z widokami na Połoninę Caryńską.



Znikam w lesie. Powoli zwiększa się nachylenie, trochę sapię i pocę się.


Kiedy mijam zakręt i pojawiają się schodki stwierdzam dzięki mapie, że mam już za sobą połowę trasy. A wkrótce las zaczyna rzednąć i z powrotem widzę za sobą Caryńską.



Na Małej Rawce jestem po niecałych trzech kwadransach. Szybko i bez bólu - jest faktycznie strome podejście, ale niezbyt długie. Poza nim to raczej standard. W sumie się zawiodłem Za gorsze uważam chociażby wdrapywanie się z Wyżniańskiej na Caryńską.

Przy słupku szczytowym kilka osób - musiały chyba przyjść z Ustrzyk, bo w bacówce nie nocowali. Wielka Rawka widoczna na wyciągnięcie ręki.



Tam mnie jeszcze nie było. Początkowo planowałem ją zaliczyć i zejść do Kremenarosa, ale eksperci zasugerowali drogę przez Dział. I to był dobry pomysł.


Turyści wokół mnie smrodzą cygaretami, więc daruję sobie dłuższy postój i po kilku minutach wchodzę na zielony. Idzie się przyjemnie - szlak prowadzi prawie cały czas lekko z góry, są liczne polanki (znowu masa jagód!), na lewo mam pasmo graniczne ze Słowacją, na prawo zaś ciągle Caryńską.



Rawki zostają z tyłu.


Specyficzna sytuacja - dyrekcja PN ostrzega turystów przed... zabezpieczeniami szlaku.


To gdzie te łańcuchy??

Na kolejnych polanach w miejsce Caryńskiej pojawia się połonina Wetlińska.


Chatka Puchatka jak na dłoni. Zastanawiam się ile tam wtedy musiało być ludzi? Bardzo dużo czy masakrycznie dużo?


Tymczasem u mnie na razie pustawo. Minąłem za szczytem kilka osób, lecz od dłuższego czasu idę sam.

Dochodzę do deszczochronu i postanawiam tutaj uskutecznić zaległy popas.


Niemieckie piwo konsumuję z widokiem na okolice Czerteża

Piękny miałeś ten zachód słońca. Rzadko trafiam na taki...

Pozdrawiam,
Wojtek

celowałem z prognozą pogody - miało być kompletnie czyste niebo i było

Na warunki to trzeba zasłużyć

...albo mieć jakiegoś fanta - posiadam niektórych znajomych, że - w zależności od wyboru - albo jest prawie pewna pogoda albo burza z deszczem Dlatego czasem lepiej wziąć sprawy w swoje ręce i pojechać samemu

Pudelek napisał(a):...albo mieć jakiegoś fanta - posiadam niektórych znajomych, że - w zależności od wyboru - albo jest prawie pewna pogoda albo burza z deszczem Dlatego czasem lepiej wziąć sprawy w swoje ręce i pojechać samemu

Wtedy masz swoje, absolutnie prywatne albo, albo...

Pozdrawiam,
Wojtek

Przez 40 minut przy wiacie nadal nie pojawił się żaden człowiek. Dopiero gdy się zebrałem to od strony Wetliny przyszło dwóch facetów. Zrobiłem im zdjęcia i pomaszerowałem dalej.



Ostatnie spojrzenie na Rawki, które są daleko z tyłu.


Niespodziewanie zaczyna robić się tłoczno. Mijam jedną rodzinkę, drugą, kolejną. Ze dwie grupy wieloosobowe - jak komuś się chce łazić taką bandą??



Po ich minięciu ucinam sobie krótką rozmowę z jakąś parą, która chce wiedzieć jak dalej wygląda szlak. No cóż - 90% pod górę, choć delikatnie.
- Jeszcze? To gdzie się ta wysokość wytraca? - kręci głową facet. No właśnie wytraca się przy ostrzejszym zejściu, co nie spodobało się jego małżonce, która wybrała się na wędrówkę pierwszy raz po kontuzji.

Na szczęście po tej wymianie zdań tłum ludzi zostaje obcięty. W dole widać Wetlinę i inne wioski.


Pogoda, jak pisałem, rano była ładna lecz z każdą godziną pojawia się więcej chmur przysłaniających słońce. Smerek i przełęcz Orłowicza już nie taka oświetlona.


Kończą się polanki i na stałe wchodzę do lasu. Jest w nim jeden ostrzejszy odcinek i znów się wypłaszcza. Mijam kilka osób i nagle słyszę jakby jakieś pomruki. Patrzę do góry - niebo niebieskie, więc o co chodzi? Zdawało mi się.

Gdy ów pomruk powtarza się raz, drugi i trzeci przyspieszam kroku, bo ewidentnie nie są to złudzenia. Gdzieś czai się burza.

Wychodząc na drogę mijam budkę BdPN czekającą na dopływ łatwej gotówki.


Na asfalcie w Wetlinie widzę skąd było słychać grzmoty - Słowacja robi się ciemnawa.


Mnie to już zwisa ale ci co idą na Rawki mogli mieć bliskie spotkanie z wyładowaniami...

Ostatni odcinek do pierwszego czynnego przystanku autobusowego maszeruję w towarzystwie mijających mnie samochodów. Są też ciekawostki typu "zwierzyniec z pipy". Wole nie wiedzieć co to za zwierzaki z tej pipy...


Na Górnej Solince most kolejki Bieszczadzkiej...


...a przy drodze dawny budynek WOP-istów (zachował się skrót nad wejściem), potem SG a teraz w rozpierdusze.


Czekając na autobus mam jeszcze wizytę jegomościa z grubą kitą, którego początkowo wziąłem za psa wybiegającego z gospodarstwa


Pełna galeria z tego udanego krótkiego wypadu w Bieszczady:
https://flic.kr/s/aHskDeZoji

Pudelek napisał(a):Niespodziewanie zaczyna robić się tłoczno. Mijam jedną rodzinkę, drugą, kolejną. Ze dwie grupy wieloosobowe - jak komuś się chce łazić taką bandą??

W dawnych czasach, po noclegu pod gołym niebem na szczycie Tarnicy zatrzymałem się przy wiacie w drodze w doliny. Kiedy przygotowywałem i pałaszowałem śniadanie, z dołu zaczęły napływać kolejne grupki ludzi. Sporo było ich zdziwienie, kiedy po posiłku wrzuciłem plecak na grzbiet i ruszyłem... w dół.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kiedyś w zimowym rankiem podążając z Ustrzyk na Szeroki Wierch mijaliśmy rozstawione namioty nieco poniżej granicy lasu.
A mroźno było...
Dział piękny, znam go również w odsłonie zimowej...

Pozdrawiam Wojtek

Trzymasz mnie przy życiu...do Wetliny zostało mi 121 dni...

Franz napisał(a): Sporo było ich zdziwienie, kiedy po posiłku wrzuciłem plecak na grzbiet i ruszyłem... w dół.

złamałeś schemat

Kiedyś w zimowym rankiem podążając z Ustrzyk na Szeroki Wierch mijaliśmy rozstawione namioty nieco poniżej granicy lasu.

zahartowani turyści musieli być

Trzymasz mnie przy życiu...do Wetliny zostało mi 121 dni...

jesienne Bieszczady?

jesienne jak zawsze...moja ulubiona pora na Bieszczady...październik...

Już się wtedy góry wyludniają, to dodatkowy plus prócz kolorów