San Mauro Mare+Cesenatico+San Marino+Wenecja+Rzym

Zwiedzanie Wenecji

Ze statku zeszliśmy na nabrzeże Wenecji o godzinie 11-tej. Tam czekała już na nas przewodniczka - przemiła Pani Ewa.
Zapomniałam wcześniej napisać, że w drodze do Chiogii otrzymaliśmy w autokarze tour guide-y
Urządzenie działa na odległość kilkudziesięciu metrów. W zestawie znajduje się czerwony odbiornik oraz słuchawki a pilot lub przewodnik korzysta z niebieskiego nadajnika i mikrofonu. Wszystkie urządzenia były wydezynfekowane. Ale pilotka powiedziała, że jeśli ktoś chce używać swoich słuchawek, to może, bo pasują do nich takie słuchawki, jak do mp3 czy telefonów.
I teraz mogliśmy słuchać przewodniczki bez konieczności tłoczenia się blisko niego. Bardzo fajne urządzenie. Ponadto dzięki temu urządzeniu nie mieliśmy problemu z poruszaniem się po Wenecji, bo przewodniczka mówiła również, którędy mamy iść.

Wenecja kojarzy się wszystkim z Bazyliką Św. Marka, Placem Św. Marka, kanałami i gondolami. I to mieliśmy nadzieję zobaczyć przede wszystkim, jako że to był nasz pierwszy pobyt w Wenecji. Nie zastanawialiśmy się nad tym, że w tym mieści żyją ludzie. Dla nas to miasto wydawało się wielkim muzeum, które trzeba zwiedzić.
Ale przewodniczka powiedziała, że najpierw pokaże nam Wenecję od wewnątrz i poprowadziła nas wąskim uliczkami do miejsc, gdzie mieszkają Wenecjanie.
Tak wyglądała początkowa trasa naszego zwiedzania.



Wenecja podzielona jest na sześć dzielnic - sestieri.



Podczas naszej wycieczki po Wenecji przemieszczaliśmy się przez trzy z nich, a mianowicie Castello, San Marco i San Polo.

Zaczęliśmy zwiedzanie od Castello, spacerkiem przemierzając wąskie uliczki.
W Wenecji zwykła ulica nazywa się calle, co w języku łacińskim znaczy ścieżka. Ulica ze sklepami nazywa się ruga, zaś ulica brukowana to salzade. Wszystkie place, z wyjątkiem Placu Św. Marka, to campi, czyli pole. Natomiast małe placyki to campielli, czyli pólka. Te nazwy wywodzą się od ogrodów i trawników, które w przeszłości porastały miejsca obecnych placów i placyków.
Wchodziliśmy na podwórka, gdzie suszyło się pranie, wylegiwały się psy i było cicho i spokojnie. Od czasu do czasu przeszedł jakiś człowiek, najprawdopodobniej Wenecjanin.











W taki sposób w Wenecji dostarczane są towary do sklepów.



Zaglądaliśmy po drodze do małych sklepików, w których zakupy robią Wenecjanie.




Numery domów w Wenecji są bardzo wysokie (na zdjęciu 3902), bo nie dotyczą konkretnej ulicy, lecz całej dzielnicy.


No i trafiliśmy na coś, co zdziwiło nas niepomiernie. A mianowicie na tych podwórkach stoją studnie.


Skąd się bierze woda w tych studniach ?, przecież wokół sama słona woda. No i ta roślinność, która przecież potrzebuje słodkiej wody, aby żyć.
Otóż w celu uzyskania wody słodkiej Wenecjanie na każdym skrawku większej wolnej przestrzeni budowali system podziemnych zbiorników obniżających swój poziom w miejscu usytuowania studni.
Woda deszczowa spływała do tych zbiorników przez malutkie otwory w płytach chodnikowych i następnie była filtrowana przez warstwę piasku i drobnych kamyków, aby na koniec gromadzić się pod studnią. Deszczówka spływała też do studni bezpośrednio z dachów kamienic, na których zainstalowano rynny. Korzystanie z tych studni było uregulowane specjalnymi przepisami, bowiem woda z nich stanowiła jedyne źródło pitnej wody.
Pobieranie wody ze studni mogło się odbywać tylko pod nadzorem strażnika miejskiego, natomiast na noc studnie były zamykane specjalną klapą.
Aktualnie studnie te już nie działają i stanowią jedynie ozdobę podwórek i placyków.
Ale ja mam taką teorię, że deszczówka dalej spływa do podziemnych zbiorników, bo chyba nikt ich nie wykopywał. I nawet jeśli są one zniszczone i zamulone, to jakaś słodka woda tam się zbiera, dlatego te drzewa mogą tutaj rosnąć.

cdn

Zwiedzanie z przewodnikiem ma zdecydowanie swoje dobre strony, w stosunkowo krótkim czasie dużo można się dowiedzieć podczas takiej wędrówki

Dochodzimy do Sotoportego dei Preti.


Nazwą Sotoportego określa się w Wenecji pasaże przebiegające pod budynkami, czyli skróty prowadzące od jednej calle do drugiej przez partery budynków.
Są to, oprócz kanałów, najbardziej charakterystyczne elementy krajobrazu Wenecji.
Przejścia te mają charakter wyłącznie komunikacyjny, ale można w nich często spotkać małe kapliczki. Przebicie niezliczonej ilości takich przejść w Wenecji umożliwiło szybsze poruszanie się po mieście. Sotoportego oprócz funkcji komunikacyjnych mają także inne zalety. Otóż dają schronienie przez słońcem i deszczem, jak też stanowią system wentylacyjny dla wąskich i wysokich uliczek.





Jeśli przy wyjściu z Sotoportego Dei Preti do Salizada del Pignater podniesie się do góry wzrok, to na kamiennym łuku można dojrzeć malutkie serce z czerwonej cegły. Ponoć jeśli zakochani dotkną jednocześnie tego serca, znajdą wieczną miłość. Jeśli natomiast serca dotknie osoba samotna, to w przeciągu roku znajdzie prawdziwą miłość.

Zdjęcia z internetu



Skąd wzięło się to serce.
Legenda głosi, że dom, na którym znajduje się czerwone serce, należał do rybaka o imieniu Orio. Orio zwykł zarzucać sieci w okolicy Malamocco. I tutaj mała dygresja. Otóż dawniej nazwą Malamocco określano obecną wyspę Lido. Dopiero z czasem Wenecjanie zaczęli na północą części wyspy Malamocco mówić Lido i ta nazwa rozprzestrzeniła się na całą wyspę. Tak więc Orio najpewniej zarzucał sieci w okolicy obecnej wyspy Lido.
Pewnej nocy podczas połowu Orio usłyszał głos wołający "Proszę, uwolnij mnie, błagam!" i zobaczył twarz pięknej młodej dziewczyny, która wynurzyła się z wody. Orio pomyślał, że to czarwonica, ale ona powiedziała mu, żeby się nie bał, że ma na imię Melusina i że nie jest czarownicą. Orio zobaczył, że jej ciało kończy się syrenim ogonem. Mimo to zakochał się w niej i rozmawiali do białego rana, obiecując sobie spotkania każdej nocy.
Pewnego dnia Orio zdecydował, że chce poślubić syrenę Melusinę. Zgodziła się, ale pod warunkiem, że nie będą się mogli widzieć w soboty. Przez dwa tygodnie wszystko było dobrze, ale w trzecim tygodniu Orio rozpaczliwie pragnął ją zobaczyć i poszedł na miejsce spotkań. Nie zobaczył Melusiny, ale z wody wynurzył się wielki wąż, który okazał się być Melusiną. Melusina przyznała się, że za sprawą złych czarów co sobotę zmienia się w węża.
Zganiła go za przybycie, ale zapewniła, że jeśli ją poślubi, klątwa zniknie i na zawsze będzie już piękną Melusiną.
Pobrali się i mieli troje dzieci, ale pewnego dnia Melusina zachorowała na nieuleczalną chorobę i umarła. Orio zgodnie z jej prośbą zwrócił jej ciało morzu.
Orio został z dziećmi sam. Myślał że sobie nie poradzi bez Melusiny, ale za każdym razem, gdy wracał z połowów, dom był idealnie wysprzątany.
Orio zastanawiał się, kto mu pomaga. W celu sprawdzenia, kto to robi i podziękowania mu za to, Orio pewnego dnia wrócił do domu wcześniej niż zwykle. Ale w kuchni zobaczył jedynie węża i zabił go, bojąc się o swoje dzieci. Od tego dnia dom nie był już cudownie czysty i uporządkowany. Z wielkim smutkiem Orio uświadomił sobie, że wąż, którego zabił, był jego ukochaną Melusiną.
Na pamiątkę tych wydarzeń w miejscu gdzie mieszkał Orio i Melusina znajduje się to ceglane serce.



cdn

Nawiązując do serca, to mam taki ulubiony utworek

Ciekawa legenda To jest plus zwiedzania z przewodnikiem...

A dzieci Orio i Melusiny ogonków rybich nie miały?

gusia-s napisał(a):A dzieci Orio i Melusiny ogonków rybich nie miały?

Genetyk się w Tobie obudził?

piekara114 napisał(a):

gusia-s napisał(a):A dzieci Orio i Melusiny ogonków rybich nie miały?

Genetyk się w Tobie obudził?

Że co szukam dziury w całym
Może choć ich ciało było jakieś charakterystyczne?

To już chyba ten ogon lepszy... w sumie po tych kanałach wygodniej by się im przemieszczało

gusia-s napisał(a):Zwiedzanie z przewodnikiem ma zdecydowanie swoje dobre strony, w stosunkowo krótkim czasie dużo można się dowiedzieć podczas takiej wędrówki

piekara114 napisał(a):Ciekawa legenda To jest plus zwiedzania z przewodnikiem...

Macie rację, od przewodnika można się sporo dowiedzieć, jeśli się go słucha. Sporo turystów wcale nie jest zainteresowanych wiedzą przekazywaną przez niego.
Wielkie podziękowania dla wynalazcy tour guide-ów. Bez nich nie usłyszałabym nic z tego, co opowiadała przewodniczka (a robiła to wspaniale, ma kobieta talent), bo nie lubię się tłoczyć wokół przewodnika. Zawsze się troszkę oddalam od grupy, żeby w spokoju zrobić jakieś fotki.
Ale oprócz tego, że od przewodnika uzyska się jakieś ciekawostki, to jeszcze trzeba je zapamiętać. I z tym jest już niestety problem, bo pamięć ludzka jest ulotna. Coś tam w głowie zostaje a później szukam dokładniejszych informacji. Z ciekawości zapytałam naszą przewodniczkę o źródła jej wiedzy. Odpowiedziała, że korzysta z zasobów bibliotek. Za jej przykładem też udałam się do biblioteki i trochę ciekawych pozycji prześledziłam.
Ale nie znalazłam tam informacji na temat legendy o Orio i Melusinie, więc posiłkowałam się zasobami internetu. Niestety na temat dzieci tej pary (oprócz tego, że się urodziły) legenda milczy.

gusia-s napisał(a):A dzieci Orio i Melusiny ogonków rybich nie miały?

Tak więc nie odpowiem gusiu na Twoje pytanie.

gusia-s napisał(a):

piekara114 napisał(a):

gusia-s napisał(a):A dzieci Orio i Melusiny ogonków rybich nie miały?

Genetyk się w Tobie obudził?

Że co szukam dziury w całym
Może choć ich ciało było jakieś charakterystyczne?

Załącznik 9185-skora-weza.jpg nie jest już dostępny

Ale można podywagować na ten temat. Może klątwa działała tylko na Melusinę i nie przeszła na dzieci.
A ta wężowa rączka to tak na stałe. Bo może to np. tylko naciągnięta jakaś pończocha. Ale żeby tak się oszpecić. Chociaż nie to ładne, co ładne, tylko to, co się komu podoba.

piekara114 napisał(a):To już chyba ten ogon lepszy... w sumie po tych kanałach wygodniej by się im przemieszczało

Ciekawe wnioski wyciągasz, ale faktycznie, jak mieszkają na wodzie, to ogony jak raz w sam raz.

Idziemy dalej weneckimi uliczkami.












Wreszcie widzimy pierwszy kanał i pierwszy mostek.


Początkowo w Wenecji można się było poruszać niemal wyłącznie łodziami. Ulic, którymi mogli poruszać się piesi było bardzo mało. I w pewnym momencie przestało ich wystarczać. Dlatego zaczęto zasypywać poszczególne kanały, tworząc w ten sposób nowe ulice (calle) i bulwary (fondamenta).
I właśnie doszliśmy do takiego bulwaru nad kanałem.




Na którymś z wcześniejszych zdjęć widać było dostawcę, który wózkiem towarowym przewoził towary. Tutaj widać barkę, którą towary dopływają do miejsca rozładunku. Wózek do rozwożenia też widać na tej barce.










Barka remontowa


cdn

Dopiero wysuszyłem trampki ( biegałem po Wenecji za Gusią-s ) , a tu u Ciebie kolejne zakamarki i ciekawostki godne nie jednych trampek . . .

Dzieci tej słynnej pary to nie maja czasu na pierdoły , występują w filmach np. TU


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Dopiero wysuszyłem trampki ( biegałem po Wenecji za Gusią-s ) , a tu u Ciebie kolejne zakamarki i ciekawostki godne nie jednych trampek . . .

Witam, trampki się przydadzą i nie trzeba będzie ich suszyć. Pogoda dopisała fantastycznie.

piotrf napisał(a):Dzieci tej słynnej pary to nie maja czasu na pierdoły , występują w filmach np. TU

To dobrą fuchę podłapały.

Wędrujemy dalej wzdłuż kanałów.


Przechodzimy przez kolejne mostki.




To jest nasz przewodniczka Ewa






Wchodzimy na kolejne placyki.

Oglądamy kolejne studnie






Z zazdrością patrzymy na motorówki pływające po kanałach (też byśmy chcieli popłynąć - obojętnie czym, byle zobaczyć kawałek Wenecji od strony kanału)







Piesek na spacerku





Podziwiamy gondole huśtające się na wodzie. Ponoć ostry dziób gondoli weneckiej został stworzony na podobieństwo błyszczącego ostrza miecza Świętego Teodora.




Wbrew pogłoskom, jakie krążą na temat smrodu panującego w Wenecji i brudnej wody w kanałach, nic takiego w czasie naszego pobytu nie wystąpiło. Nie śmierdziało a woda była bardzo czysta. Obecnie w Wenecji bardzo rygorystycznie egzekwowane jest stosowanie się do przepisów obowiązujących w zakresie utrzymywania czystości w tym mieście. Ponoć każdy budynek musi mieć swoją oczyszczalnię, więc ścieki nie są już spuszczane do kanałów.


Pogoda się wyklarowała. Chmurki pokazywały się tylko gdzieniegdzie a słońce oślepiało.


Bardzo ładnie się prezentują te restauracje nad kanałem. Stoliki nakryte, więc trzeba zapłacić za coperto. W Wenecji to koszt około 2-3 euro, ale może się zdarzyć, że trzeba zapłacić nawet 5 euro.








Który to już z kolei mostek ? Już nie liczymy.

W Wenecji jest ponad 400 różnych mostów, ale na ich temat nie będę się rozpisywać. Zamiast tego przedstawiam Wam bardzo ciekawy filmik na temat mostów Weneckich, na który trafiłam na YT. Zresztą cały kanał twórcy tego filmiku jest wspaniały. Każdy filmik wciąga mnie jak woda. Naprawdę gorąco polecam obejrzenie tego filmiku. Radosław Gajda w sposób niezwykle obrazowy prezentuje informacje na temat mostów w Wenecji. Od strony wizualnej filmik też jest kapitalnie zrobiony. Aż mi żal, że moje filmiki nigdy takie nie będą.








Już kończymy nasze kluczenie po tych wąskich uliczkach.


Za chwilę wyjdziemy na nabrzeże obok Pałacu Dożów, ale o tym już w następnym odcinku.

Z plątaniny wąskich uliczek wyszliśmy na zalaną słońcem, bardzo szeroką Riva degli Schiavoni, tuż obok budynku więzienia Prigioni Nuove zaprojektowanego przez architekta Antonia de Ponte.



Znany poeta Byron zdecydował się spędzić w celi tego więzienia jedną noc, aby osobiście sprawdzić, jakie odczucia towarzyszą więźniom osadzonym w tym więzieniu.
Budynek wybudowany został z dużych kamiennych bloków zaś dach pokryto płytami z ołowiu. Ten dach sprawiał, że przebywanie tam w okresie upałów było prawdziwą męczarnią.

Tutaj, przy wejściu na most Ponte della Pagli, zobaczyliśmy żebrzącą kobietę. Trochę nas to zszokowało, bo nie spodziewaliśmy się tego w tym mieście. Budynek za plecami tej żebrzącej kobiety to właśnie więzienie.

Wiezienia to ten budynek nie przypomina. Bardziej kojarzy się z pałacem.

Więzienie oddzielone jest od Pałacu Dożów kanałem, więc budynki zostały połączone wiszącym mostkiem o długości 11 metrów, wykonanym z białego kamienia.
To oczywiście słynny Most Westchnień (Ponte dei Sospiri). Te westchnienia nad utraconą wolnością wydobywały się z gardeł więźniów, którzy prowadzeni przez ten mostek z Pałacu Dożów do więzienia, mogli po raz ostatni spojrzeć na świat przez zakratowane otwory okienne.



Wnętrze mostu składa się z dwóch oddzielnych korytarzy. Tak wygląda jeden z nich.
zdjęcie z internetu


Więzienie i Most Westchnień są otwarte dla zwiedzających, którzy zdecydują się zwiedzać Pałac Dożów, ale my tam nie weszliśmy.

Most Westchnień - tą słynną nazwę most zyskał dopiero w XIX wieku, dzięki Byronowi, który w czwartej części swego poematu „Wędrówki Childe Harolda" napisał
„Na Moście Westchnień, we weneckim grodzie
Stałem, tu pałac mając, tu więzienie…"

Stojąc na zatłoczonym moście Ponte della Pagli, patrzyliśmy na ten okrzyczany Most Westchnień.

Ja się trochę rozczarowałam, bo wydawało mi się, że ten most powinien być większy.
Ponoć to najbardziej romantyczny most w Wenecji. Legenda głosi, że jeśli para pocałuje się w gondoli przepływającej pod Mostem Westchnień w blasku zachodzącego słońca, to czeka ich dozgonna miłość. Inna znów twierdzi, że jeśli zakochani przepłyną gondolą po tym mostem, to szybko wezmą ślub.

Ale gdzie ta romantyczność ?
No owszem, mostek ładny, ale ta otoczka wokół niego jakoś do mnie nie przemawia.
Nie pasuje mi to połączenie więźniów patrzących po raz ostatni na świat z zakochanymi płynącymi w gondoli. Gdyby ten mostek miał coś wspólnego z jakąś sławną zakochaną parą (jak np. balkon Julii w Weronie), to owszem, miałoby to sens. Ale więźniowie, nie - to nie to.


cdn