Między morzem a górami: Czerwcówka 2023

Franz napisał(a):Może znajdzie się na trasie Spaceru Uzupełniającego.

W okienku :"Chorwacja" jest już wpisana na listę obowiązkową na ten rok - liczę po cichu na wspaniałą pogodę w połowie września
Ciekawe co jeszcze się na niej znajdzie

Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):W okienku :"Chorwacja" jest już wpisana na listę obowiązkową na ten rok - liczę po cichu na wspaniałą pogodę w połowie września
Ciekawe co jeszcze się na niej znajdzie

Takie listy tworzą się dynamicznie. Tylko potem trzeba z nich sporo przenosić na kolejny raz...

Pozdrawiam,
Wojtek

To prawda , ale ile przy tym zabawy i jaka przyjemność w realizacji


Pozdrawiam
Piotr

Jak z postanowieniami noworocznymi

piotrf napisał(a):To prawda , ale ile przy tym zabawy i jaka przyjemność w realizacji

weldon napisał(a):Jak z postanowieniami noworocznymi

Ale postanowienia noworoczne zwykle kojarzą się z czymś, co w jakimś stopniu narzuca obowiązek, a wakacje...

Pozdrawiam,
Wojtek

Mało mnie ostatnio na forum, dziś zaglądam i.....nie potrafię ani Twoich, ani np. piotrf spaceru uzupełniającego oglądać w pracy, ciągle ktoś przeszkadza Ja to muszę chłonąć, najlepiej ciemną nocą, kiedy cały dom już śpi i mam spokój, zatem powrócę później

Aldonka napisał(a):Mało mnie ostatnio na forum, dziś zaglądam i.....nie potrafię ani Twoich, ani np. piotrf spaceru uzupełniającego oglądać w pracy, ciągle ktoś przeszkadza

Musisz pozostałym wytłumaczyć, że masz ważniejsze sprawy niż praca.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ruszam jeszcze do przodu, ale kiedy po chwili dostrzegam tuż nad głową słupki na zakręcie szosy prowadzącej do Jablanca, zapada decyzja odwrotu. Przeszedłem całą trasę. Ostatnie spojrzenia na morski brzeg, na nie tak znowu dalekie wyspy, na łączącą mnie z nimi - drgającą niczym potrącona struna - słoneczną kładkę, po czym odwracam się na pięcie. Teraz znanym już sobie chodniczkiem kurs z powrotem przez tunel w głąb zatoki.

W niemal zastygłej w bezruchu wodzie znajdują swoje wielobarwne odbicia coraz ostrzej podświetlane skały. Gdy tak przypatruję się mijanemu wodnemu światu, w którym wszystko odwrócone jest do góry nogami, wplątuje się jakiś nie pasujący do stromych stoków szczegół. Przystaję z zaciekawieniem. Jest! Niewiele brakło, a minąłbym to miejsce, nie zauważając zatopionej barki. Fakt, że nie rzuca się w oczy, ukryta za kolorową kurtyną wyrazistych zboczy Zavratnicy.











Po chwili idę już dalej, dostrzegając jakąś ludzką sylwetkę przy drewnianych barierkach punktu widokowego. Tak, jak przedtem ja spoglądałem z góry na dwójkę wędrowców nad samą wodą, tak teraz zapewne mnie ktoś zauważył. A może nie? Może po prostu spogląda w dal, na chylące się w stronę horyzontu słońce. Mam nadzieję, że i ja zdążę jeszcze na kończący ten dzień spektakl. Po chwili mijam już zacumowaną na samym końcu zatoki łódkę i zostawiam wodę za plecami. Podchodzę dnem doliny do miejsca, gdzie tym razem udaje mi się zauważyć strzałkę ze szlakiem - wskazuje na Wielkiego Alana - a następnie zaczynam wspinać się po zboczu. Idzie mi to sprawnie i wkrótce teren się kładzie. Pośród gęstej roślinności wchodzę między kamienne murki.

Franz napisał(a):

Te tarasy, to chyba nie ścieżki do podejścia,czy zabezpieczenie poletek,
tylko pewnie zabezpieczenie zboczy przed usuwaniem się kamieni?

weldon napisał(a):Te tarasy, to chyba nie ścieżki do podejścia,czy zabezpieczenie poletek,
tylko pewnie zabezpieczenie zboczy przed usuwaniem się kamieni?

Tak, ich funkcją jest zabezpieczenie przed osuwaniem się zboczy. Ale jedną z metod jest sadzenie na tych tarasach krzaków, których korzenie wiążą podłoże, a same krzaki też trochę wyhamowują ewentualne spadające kamienie.

Pozdrawiam,
Wojtek

zdjęcia z odbiciem skał w wodzie są jak z obrazów impresjonistów... przepiękne

Magda O. napisał(a):zdjęcia z odbiciem skał w wodzie są jak z obrazów impresjonistów...

Można by się zastanawiać, czy lepiej wygląda odbicie w absolutnie nieruchomej wodzie, czy w takiej wstrząśniętej, nie zmieszanej.

Magda O. napisał(a):przepiękne

Cieszę się, że Ci się podobają. Przyznaję, że byłem zachwycony.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wkrótce jestem już na płaskim terenie i po krasowym morzu głazów docieram do drogi. Skręt w stronę punktu widokowego, gdzie zostawiłem samochód i po chwili syk otwieranej puszki. Należy mi się za to piękne zakończenie dnia.







Ciemniejące nad górami niebo jest praktycznie bezchmurne, tylko w jednym miejscu wzbija się gęsty obłok, zakręcając w lewo zwężającym się dziobem. Wygląda jak gigantyczna głowa strusia spoglądającego w stronę morza. Skąd struś tutaj?! Ha! Pewnie się czegoś w Australii wystraszył i wsadził głowę w piach. Tak głęboko, że przebił się na drugą stronę kuli ziemskiej.





Rzucam jeszcze ostatnie spojrzenie na Zavratnicę, po czym wsiadam do samochodu. Muszę znaleźć nocleg. Tutaj byłby bardzo ładny, jednak zależy mi na odnalezieniu punktu startu jutrzejszej trasy jeszcze dziś, by następnego dnia nie tracić cennego czasu. Podjeżdżam do Jadranki i skręcam w prawo.





Mijam kilka wiosek i dojeżdżam do Cacici. Widząc jakąś boczną drogę, postanawiam ją sprawdzić. Wąski, ale dobry asfalt prowadzi w górę i kończy się przy jednym domku i kilku ruinach. Zapytałbym kogoś - niestety, jedyną żywą istotą jest czarny kot przyglądający mi się spod przymrużonych powiek. Sprawdzam na piechotę dwie potencjalne możliwości, jednak nie wygląda to zachęcająco. Przede wszystkim liczyłem na znakowaną trasę. Nawet jeśli to ma być tutaj, ale zupełnie bez szlaku, to ja się nie piszę - zupełnie nie znam tych terenów. Najwyżej zrezygnuję z trasy w środkowym Velebicie. Trudno, w tej sytuacji należy po prostu poszukać noclegu. Wracam do szosy i wtedy zauważam w pewnym oddaleniu intrygującą strzałkę. Sprawdzam. Jest szlak! Wprawdzie dokładnie w odwrotną stronę, gdyż wskazuje na Trolokve, ale w takim razie może i przeciwny kierunek się znajdzie. Rzeczywiście, odnajduję zaraz na przystanku autobusowym strzałkę w stronę Velebitu: Radlovac 2.5h.

Świetnie! Zatem trasa nie wypada z planu. Teraz pozostaje ostatni punkt programu na dziś - spanko. Zjeżdżam najpierw do Trolokve, tu jednak nigdzie nic zachęcającego nie widać. Wracam więc do szosy, jadę nią kawałek, po czym skręcam widząc inną drogę. Już po chwili równą nawierzchnię zastępują mocno wystające kamole, jadę jednak nadal, tylko bardzo ostrożnie. Wkrótce mijam jakiś samochód, a właściwie to, co z niego zostało, czyli samą karoserię. Wreszcie teren się nieco wyprostowuje i przy ostrym zakręcie znajduję sobie nieco płaskiego trawiastego miejsca. Mam wszystko, co mi potrzeba, zatem pora na obiad, kolejne piwka, literaturę i mogę kłaść się spać. Jeszcze przed zapadnięciem w sen dociera do mnie hałas zjeżdżającego z góry samochodu i blask świateł. Zatrzymał się na moment na zakręcie, zapewne dziwiąc się, kto to mógł porzucić w tym miejscu samochód w całkiem jeszcze dobrym stanie, ale już po chwili słyszę, że rusza dalej. Zapada zupełna cisza. Żegnaj piękny dniu. Witaj śnie...

Franz napisał(a):gigantyczna głowa strusia

Też lubię te ptaki.



pzdr