Między morzem a górami: Czerwcówka 2023

weldon napisał(a):Mz to miasto chcieli tu postawić, a zaczęli od okrągłej wieży bramnej, stąd te przeloty u podstawy ...
Ciekawe, dlaczego nie dobudowali reszty?

Pewnie im kamieni zabrakło . . .



Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):

weldon napisał(a):Ciekawe, dlaczego nie dobudowali reszty?

Pewnie im kamieni zabrakło . . .

A już tak niewiele im brakowało...

Pozdrawiam,
Wojtek

Dalej widać następne - to już Radlovac. Pierwszy etap mojej wędrówki zakończony - ten najbardziej wyciskający pot, jako że wyłącznie pod górę. Szlak zakręca ostro w prawo i prowadzi pośród zabudowań przysiółka. Wiele domostw, czy bardziej może szałasów znajduje się w opłakanym stanie, ale natrafiam na jeden, wyglądający na dosyć nowy, albo porządnie odnowiony. Najwięcej uroku jednak mają pozarastane trawą, krzakami i drzewami kamienne fundamenty - trudno sobie dziś wyobrazić, jaki duży i gęsto zabudowany mógł kiedyś Radlovac być. W pobliżu kapliczki - małej, ale zapewne czasami wykorzystywanej, wyposażonej w dzwon ze sznurem - trafiam na rozstaja. Kierunki opisane są zaledwie początkowymi literami; wybieram południowy, domyślając się, że "B Ost" oznacza Baska Ostarije.

Po chwili docieram do wodopoju. Wygląda paskudnie - głęboki dół z czerwonawą kałużą na spodzie. Zakładam, że służy wyłącznie do pojenia bydła. Jest jednak na tyle głęboki, że trudno sobie wyobrazić korzystające z niego bezpośrednio krowy; pewnie prowadzące do wody schodki służą pasterzom do wyciągania wody. Dalej ścieżka obniża się w kierunku płaskiego dna podłużnej dolinki, oddzielającej mnie od głównego grzbietu. Dostrzegam w przedzie dziwną konstrukcję, której przeznaczenie staje się dla mnie jasne dopiero po bliższym podejściu. Fragment zbocza równo wyłożony kamieniami, szpary wypełnione zaprawą, całość ma kształt bardzo płytkiego lejka. W środkowej części dziura do głębokiego dołu, w którym widzę wodę, tym razem nie tak zapaskudzoną. Zaglądam z murka wprost w dół, tu już brak jakiejkolwiek możliwości zejścia. Jakaś konstrukcja do wyciągania wody? Też nie ma. Najwyraźniej trzeba przyjść z własnym wiadrem na łańcuchu.

Budynek i kapliczka fajne ale...te dachy ...paskudztwo.


Pozdrawiam

PS. Na kwiatkach się nie znam.

Jacek S napisał(a):...ale...te dachy ...paskudztwo.

Ten rdzawy wygląda fajnie.

pzdr

Jacek S napisał(a):Na kwiatkach się nie znam.

Na dwóch następujących po sobie fotkach są irysy. Na ostatniej - to już ktoś bardziej obznajomiony musiałby się wypowiedzieć.

longtom napisał(a):

Jacek S napisał(a):...ale...te dachy ...paskudztwo.

Ten rdzawy wygląda fajnie.

Moim zdaniem - niecudne. Ale jeden dach mi się spodobał - zamieszczę go w kolejnym odcinku.

Pozdrawiam,
Wojtek

Szlak nadal łagodnie się obniża, aż schodzi na samo dno doliny. Po prawej z wolna narasta grzbiet Kurozeb, po lewej nieco wyższy łańcuch niezbyt wybitnych kulminacji, oddzielający mnie od ścieżki Premuziceva. Zaczyna się rzadki las i miejscami pojawiają się drobne przeszkody - częściowo spróchniałe gałęzie, a nawet pnie blokują przejścia. Ale to tylko chwila i już znowu idzie się całkiem łatwo. Napotykam kolejne zabudowania - pośród nich wpada mi w oko dach, na który składają się same dna blaszanych beczek.

Dolinkę zostawiłem już za sobą i teraz szlak prowadzi pod górę, zakręcając nieco w prawo. Wychodzę na polany, gdzie na rozrzuconych w trawie głazach wymalowane oznaczenia rozstajów. Moja trasa wiedzie w lewo, ale sprawdzam na mapce tę drugą propozycję. Kurozeb - grzbiet, który oddziela mnie od widoków na Adriatyk. Może by tak zahaczyć o niego? Dźwięczy mi w uszach te dwanaście godzin, o których wspominał spotkany Chorwat. Ale może trasa nie jest aż taka długa, a z grzbietu zapewne rozciąga się piękny widok. Postanowione - skręcam w prawo.

Robi się nieco stromo; trochę polan, trochę rzadkiego lasu, kilka powalonych kamiennych murków, które trzeba przejść w poprzek, parę następnych towarzyszy mi z boku i ostatnie dłuższe podejście już znowu w pełnym słońcu. Upał daje się we znaki, dyszę coraz mocniej, ale nie chcę zwalniać - w końcu to nieplanowany dodatek do trasy. Wreszcie, zupełnie spocony osiągam Kurozeb, a na nim... prawdziwa frajda. Wiatr od morza. Ściągam plecak i rozkładam szeroko ramiona - wiej, wietrze, wiej!
Widokowo grzbiet nie zawodzi oczekiwań - Pag, Paski zaljev, znowu Pag, Maunski kanal, Maun i kolejne, ginące w dali wyspy. Jest pięknie...

Pora jednak wrócić do głównej trasy. Odwracam się więc od morza i zaczynam schodzić. Widoki w głąb lądu również czarujące - to przecież Velebit. Z oczyma utkwionymi w przetykanych jasnymi głazami trawiastych wzgórzach pod upstrzonym białymi obłokami błękitem nieba schodzę w stronę lasu. Wkrótce jestem już po jego drugiej stronie i teraz na rozstajach wybieram kontynuację dzisiejszej zaplanowanej trasy.

Franz napisał(a):

VENI VIDI VICI...


To prawda - jest pięknie...
Pozdrawiam

Franz napisał(a):... wpada mi w oko dach, na który składają się same dna blaszanych beczek.

Nie da się ukryć, ten jest lepszy.

CROberto napisał(a):VENI VIDI VICI...

i koszulkę przewietrziczi.

longtom napisał(a):Nie da się ukryć, ten jest lepszy.

Spodobało mi się praktyczne zastosowanie tych denek. Całkiem ładny wzorek się uzdajał.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Spodobało mi się praktyczne zastosowanie tych denek.

Denka to pryszcz.

Reszta pewnie, leżąc w jakimś żlebie, wykazuje odchylenia magnetyczne na kompasie, równe złożom żelaza

Franz napisał(a):

CROberto napisał(a):VENI VIDI VICI...

i koszulkę przewietrziczi.

Pozdrawiam,
Wojtek

Oj, Wojtku...siniaka załapałem...jak ze stołka zleciałem...

Pozdrawiam
Kontuzjowany

weldon napisał(a):Denka to pryszcz.

Reszta pewnie, leżąc w jakimś żlebie, wykazuje odchylenia magnetyczne na kompasie, równe złożom żelaza

Zdaje się, że blacha mocująca brzegi to z bocznych ścianek tych beczek pochodzi. Ale denek i tak jest więcej.

CROberto napisał(a):Oj, Wojtku...siniaka załapałem...jak ze stołka zleciałem...

Sorry.
Ale i tak dobrze, że nie złamałeś sobie rąk. Podczas ich załamywania.

Pozdrawiam,
Wojtek