Między morzem a górami: Czerwcówka 2023

Tymczasem spacerowa alejka nad samym brzegiem doprowadza do wyglądającej na zamkową basztę skały i o ile dotąd była na ogół równo wysypana drobnym żwirem, to za basztą staje nieco wyboista. Zaraz też osiągam jej koniec. Ot, po prostu, w pewnym momencie skalisty stok wpada wprost do wody, a alejka dobija do samej skały. Wychylam się maksymalnie, by zajrzeć w przód - jeśli dalej teren byłby w miarę przechodni, to mógłbym tę ściankę sforsować. Niestety, żadnej możliwości kontynuacji - to już koniec trasy. Odwracam się na pięcie i wracam.

Franz napisał(a):

Uwielbiam jak się tak promienie słoneczne w wodzie zanurzają...

W fajnym momencie dnia tam byłeś... magicznie tak...


Pozdrawiam

Joanka23 napisał(a):Uwielbiam jak się tak promienie słoneczne w wodzie zanurzają...

Wahałem się, czy w ogóle tę fotkę zamieszczać. Teraz widzę, że decyzja była właściwa.

Joanka23 napisał(a):W fajnym momencie dnia tam byłeś... magicznie tak...

La hora magica.
Fotki w pełni ilustrujące Magiczną Godzinę już wkrótce.

Pozdrawiam,
Wojtek

Teraz mam słońce za plecami i nie muszę się oglądać, by móc podziwiać gamę kolorów ze stopniowym, chociaż nie tak łatwym do zauważenia, wzrostem poziomu czerwieni. Zniżające się nad horyzontem słońce penetruje wąską zatokę aż do samego jej końca. Zastanawiam się, czy uda mi się zgrać czas dotarcia do najpiękniejszych fragmentów Zavratnicy z momentem, gdy czerwień stanie się dominującą barwą. Za amfiteatrem kamiennych murków robię pełny zwrot wokół zacumowanej łódki i ruszam prawym brzegiem zatoki.











Wyszukuję wzrokiem na skraju urwiska miejsce, z którego spoglądałem w dół przed tym spacerem. Trwa to chwilę i... jest! Dostrzegam drewnianą poręcz zabezpieczająca mały balkonik widokowy. Stamtąd widziałem dwoje ludzi na chodniku, na którym teraz ja jestem. Sam.

Z zakrętu widać przez chwilę ujście - zapewne koniec mojej trasy - ale już po chwili skalna brama się zamyka, jako że czeka mnie obejście łukiem pierwszego rozszerzenia zatoki.

Szybko pokonuję strefę cienia, zbliżając się do widocznego cypla, spoza którego zagląda oświetlona słońcem, odbijająca się doskonale w tafli wody bliska pionu ściana z końcówką chodnika, do której chwilę wcześniej dotarłem i skąd musiałem zawrócić. Jeszcze moment i docieram do cypla - ponownie otwierają się wrota Zavratnicy.

Franz napisał(a):

Co tam jest w wodzie

Franz napisał(a):

Sześć tygodni minęło a w Zavratnicy cały czas cisza i spokój.

pzdr

Jacek S napisał(a):Co tam jest w wodzie

Nie mam pojęcia. Nie pamiętam już, co myślałem wtedy, robiąc tę fotkę, a nawet po jej powiększeniu nie mogę sobie zdania wyrobić.

Pozdrawiam,
Wojtek

longtom napisał(a):Sześć tygodni minęło a w Zavratnicy cały czas cisza i spokój.

Prawda? Spaceruję po obu jej brzegach, a spokój coraz większy. Prawie nikogo tu nie ma. Aż się nie chce kończyć tego spaceru...



Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

longtom napisał(a):Sześć tygodni minęło a w Zavratnicy cały czas cisza i spokój.

Prawda? Spaceruję po obu jej brzegach, a spokój coraz większy. Prawie nikogo tu nie ma. Aż się nie chce kończyć tego spaceru...



Pozdrawiam,
Wojtek

I pogoda jak trzeba !

Franz napisał(a): Prawie nikogo tu nie ma...

Nieprawda

Ja też tu jestem! :papa: Wiesz Wojtku,ja to mam fajnie.Jestem na forum od niedawna.Twoje relacje odkryłem w sobotę,a teraz pochłaniam je w całości.Uczta!!! :lol:

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a):

longtom napisał(a):Sześć tygodni minęło a w Zavratnicy cały czas cisza i spokój.

I pogoda jak trzeba !

Piękny wieczór...

A Tomkowi musiała ta łódź bardzo do serca przypaść, skoro w cytacie posłużył się fotką z poprzedniej strony.
Bo że przez ponad dwa tygodnie wojażowałem z dala od zimy - to dobrze wie. Nie wiem tylko, czy zauważył, jaki pracowity jestem po powrocie. Na przykład dziś popchnąłem do przodu cztery swoje wątki.

Dorota_NS napisał(a):

Franz napisał(a): Prawie nikogo tu nie ma...

Nieprawda

Prawda, prawda.
A zważywszy, że nie spotkałem nikogo podczas spaceru nad Zavratnicą, to mogłem nawet pominąć słowo "prawie".

CROberto napisał(a):Ja też tu jestem! Wiesz Wojtku,ja to mam fajnie.Jestem na forum od niedawna.Twoje relacje odkryłem w sobotę,a teraz pochłaniam je w całości.Uczta!!!

Cieszę się, że kolejna moja relacja przypadła Ci do gustu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wkrótce mijam wysokość, na której skończyła się moja trasa po drugiej stronie zatoki. Podświetlona czerwonym blaskiem, nieco odstrzelona skała, pod którą przeciskał się chodniczek, odbija się w pomarszczonej lekką bryzą powierzchni wody i po chwili mam już wgląd w większą połać urwiska znajdującego się poza końcem tamtego traktu. Skalny grzebień podnosi się w stronę nadmorskiego płaskowyżu, zostawiając poniżej strome, nieco piarżyste osuwisko. Dobrze, że nie próbowałem się do niego przedostać - nie jest to teren zachęcający do wędrówki.