Kajakowy Pelješac i Šipan z Przeklętym finałem

megidh napisał(a):A ten piesek wygląda jak młodziutki labrador. Czy on był bezpański ?

Niestety tak Byliśmy bardzo zdziwieni widokiem psa tak daleko od cywilizacji. Jest jednak nadzieja, że jego obecność była związana ze stadem owiec, które pasły się nieopodal, a więc i z pasterzami.

Katerina napisał(a):Skąd nazwa "Przeklęte"? Bardziej pasowałoby "Zaklęte"

Jest kilka wyjaśnień
Bardziej prozaiczne to takie, że nazwa wzięła się z trudności w pokonywaniu górskich przełęczy. Żeby dostać się do ciasnych dolin, w których znajdowały się wioski, trzeba było wiele takich pokonać.

A teraz legendy
Zacytuję ze strony: https://www.szumzkoncaswiata.pl/gory-pr ... -balkanow/

Pierwsze (legendarne) wytłumaczenie:
Albańska legenda mówi o matce i dwojgu dzieciach uciekających przed Turkami. Pozbawieni wody, wycieńczeni upałem i wspinaczką, zginęli w górach. Zanim jednak matka wyzionęła ducha, przeklęła góry:
"Obyście już nigdy nie miały wody! Niech trawi was ogień! Niech chmury zakryją wasze szczyty!"

Natomiast serbska legenda opowiada o żołnierzach, którzy pokonani w bitwie, zmuszeni byli wycofać się w góry. W tym przypadku również słońce i brak wody dały o sobie znać, przez co zrezygnowany generał miał wykrzyknąć: "Bądźcie przeklęte! (serb. Prokleta da si!)"

Katerina napisał(a):Ile w sumie zajęła wam trasa na szczyt Włoszki?

Trzy godziny z małym "hakiem" z parkingu. Natomiast cała wycieczka zajęła nam 6,5 godziny.

Katerina napisał(a):Hmm...woda jest, bo trawka soczyście zielona, błękitne niebo przeziera przez niegroźne chmurki, tyle, że trochę ognia, a raczej dymu widać na zdjęciu. Przekleństwa nie miały wielkiej mocy, ale nazwa została

Z wodą w Prokletijach tak dobrze nie jest... Na trasie mijaliśmy tylko dwa małe źródełka, ale to był szlak, powyżej dolin, więc wody nie musiało być wcale.
Natomiast kolejnego dnia będziemy w Dolinie Ropojana i zobaczymy częściowo wyschnięte jezioro. Ubiegły rok i tak był bardziej deszczowy niż poprzednie lata; zdarza się, że to jezioro całkowicie wysycha.

Góry Przeklęte "w głębi" mają zupełnie inny charakter - bardzo surowy, bez zieleni. My poznaliśmy (na razie ) łagodniejszą stronę Prokletijów

Nefer napisał(a):Cudnie tak rozpocząć nowy dzień , jak za oknem szaro, a roboty nie ubywa... .

Cieszę się, że Ci poprawiłam humor

Nefer napisał(a):Oprócz tego jedno pytanie: jakie przewyższenie mieliście do pokonania z parkingu, wspinając się na ten pierwszy szczyt

Właśnie sprawdziłam 917 metrów

te kiero napisał(a):Mega, mega , mega

Kwatera, śniadanie, góry...

Wszystko się zgadza

te kiero napisał(a):Czy możesz podesłać co to za kwaterka, albo nie doczytałem.

Wysłałam Ci na pw

mchrob napisał(a):Przepiękne te góry, a najważniejsze że więcej tam owiec niż ludzi

To prawda, zdecydowanie więcej

eXtreme napisał(a):O ale bym pochodził po tych górach i dolinach.
Piękna natura, uwielbiam takie miejsca bez ludzi bez cywilizacji.

Coraz mniej takich miejsc w Europie... Ale jak widać, jeszcze można

Kapitańska Baba napisał(a):Szybko zapomniałam o Jadranie - jest zbyt pięknie

Jeśli Ty (żeglarka ) zapomniałaś o Jadranie, to musi być pięknie

marze_na napisał(a):Przyłączam się do zachwytów poprzedników. Fantastyczne widoki .

Marzena, fajnie, że Ci się podoba I cieszę się, że górskie widoki sprawiły, że się ujawniłaś

Habanero napisał(a):Twórcy gier komputerowych nie muszą się wysilać, wystarczy,
że tam pojadą, lub, jeżeli całkiem chcą zejść z kosztów,
obejrzą Twoje zdjęcia. Piękny, otwarty świat, gotowy na najlepszą
grę przygodową

To jest pomysł
Ja się kompletnie nie znam na współczesnych grach komputerowych, ale taka "przygodówka", której akcja rozgrywa się w Górach Przeklętych, to byłoby coś!

Habanero napisał(a):Cóż za rzeźba Agnieszko I nie chodzi mi
o rzeźbę terenu. Twój wyskok mówi wszystko...Wyglądasz jak
instruktorka fitness .... pięknie, oj pięknie

Konradzie... , trochę przesadziłeś z tą instruktorką , ale dziękuję
Zawsze mogłoby być lepiej...
Może to te 51 górskich wycieczek, które zrobiliśmy w zeszłym roku?

Nefer napisał(a):

maslinka napisał(a):

Nefer napisał(a):Oprócz tego jedno pytanie: jakie przewyższenie mieliście do pokonania z parkingu, wspinając się na ten pierwszy szczyt

Właśnie sprawdziłam 917 metrów

Ładnie, prawie kilometr w pionie .

Będzie jeszcze małe podejście na Popadiję, ale więcej zejścia, bo szczyt jest trochę niższy od Talijanki.


4 sierpnia (środa): Wśród zielonych łąk - dokończenie wycieczki

Schodzimy z Talijanki, jest dość stromo, co dobrze widać na tym zdjęciu:



Mijamy się z parą Niemców, których widać teraz podchodzących na "Włoszkę". Szczyt zupełnie inaczej prezentuje się z tej strony - nie jest szpiczasty; to rozległy zielony "dywanik":



Wygląda na niezwykle miękki Owieczki bardzo się rozlazły :



Przed nami szczyt Popadiji (2030 m):



na który musimy jeszcze trochę podejść:



Słupek z jednej strony oznaczony został literami SFRJ:



co oznacza Socjalistyczną Federacyjnę Republikę Jugosławii. Z drugiej strony słupa mamy Albanię. Można więc powiedzieć, że idąc tym granicznym szlakiem, po raz pierwszy jesteśmy w Albanii

"Wyrastająca" z tyłu Talijanka i dalej Karanfile:




Jest tak! :



Czyli super!

Granica prowadzi d alej grzbietem, ale szlak schodzi niżej.



Teraz będzie najbardziej stromy odcinek, co odczują nasze kolana:



Musimy zejść na przełęcz, gdzie siedzi pasterz :



I gdzie odpoczywa koń :



My też odpoczywamy na tym zejściu niemal tyle, co na podejściu Trzeba dobrze patrzeć pod nogi, a widoki rozpraszają



Czasami więc siadamy :



Docieramy na przełęcz Ћафа (Ćafa) (Małż nauczył się serbskiej/czarnogórskiej cyrylicy, ja ciągle mam z nią problem W szkole nie uczyli nas już rosyjskiego...)

A tu taki piękny koń:




Pewnie przyjechał na nim pan, który teraz siedzi sobie na skałkach i ... gra na fujarce :



Niezły czad! Kiedy myślisz, że już nic cię nie zaskoczy, pojawia się gość z fujarką Mamy podobne miny, jak wtedy, gdy w Durmitorze (już wysoko na szlaku) podszedł do nas pan sprzedający bilety do parku narodowego, z kasą fiskalną

Tylko tutaj obrazek jest bardziej klimatyczny Gość uśmiecha się do nas, pozdrawiamy się, bardzo miłe spotkanie Nie dziwię się, że usiadł akurat na tych skałach. Widok z nich ma spektakularny:




W tym miejscu musimy zejść ze szlaku, żeby zapętlić i wrócić na parking. Jak widać, ścieżka jest bardzo wyraźna, momentami wyraźniejsza niż oznaczenia szlaku, których musieliśmy wypatrywać:



Wyprzedza nas para Niemców, która jeszcze niedawno "wbiegała" na Talijankę:



Chodzą szybciej niż my Spróbuję policzyć osoby, które spotkaliśmy przez cały dzień. Podchodząc na Talijankę, wyprzedziliśmy jedną parę, która potem zajęła albański wierzchołek (ci z parasolką); schodząc, minęliśmy kolejną parę - Polaków i tych Niemców. I na końcu, prawie przy parkingu, spotkaliśmy sześcioro rodaków, którzy dopiero zaczynali wędrówkę, planowali oglądać zachód słońca na Talijance )

Poza tym widzieliśmy z daleka dwoje turystów i z bliska - pana z fujarką Czyli 13 spotkanych osób plus dwie widziane z daleka. Przez cały dzień, na początku sierpnia Chyba niezły wynik

Zmęczenie trochę daje nam w kość, ale to już końcówka. Żegnamy się z zielonymi łąkami i kontrastującymi z nimi białymi skałami:




Ścieżka pnąca się w prawo to szlak na Valušnicę:



My schodzimy do lasu, więc przez jakiś czas nie będzie widoków. Za to spotykamy konika polnego :



Ostatnie metry wędrówki i widok na Očnjak (2185 m):




Dolina Grebaje już w cieniu:



Kiedy docieramy na parking:



jest przed 18:00. Wycieczka zajęła nam trochę ponad 6,5 godziny, ale dużo czasu spędziliśmy na szczycie Talijanki Przeszliśmy 17 km, łączne przewyższenie: 1320 metrów. No i zdobyliśmy dwa dwutysięczniki, w dwóch krajach

Mapka trasy:



Jesteśmy zmęczeni, ale zachwyceni widokami, przyrodą oraz pustkami w tym pięknym zakątku świata