Indie grudzień 2023.

Ta "podstawka" pod tort to też chyba z Gangesu czy innego śmietnika wyciągnięta...

majkik75 napisał(a):Ostatnie posty w tej relacji są abstrakcyjne. To co pokazujesz i opisujesz, mimo, że już czytałem i oglądałem czasem jakieś relacje/blogi/filmy są czymś o czym można powiedzieć inny świat... Tak, tu na samej tylko Ziemi mamy różne światy... Stosy całopalne ryją beret... Pisałaś, że nie było czuć zapachu. Czy czasem coś zalatywało ... ?

Niesamowite rzeczy pokazujesz, cudowna relacja, choć zdaję sobie sprawę, że przeżyć to to jest zupełnie inny poziom doznania...

Zdjęcie śmieciarki jest tyle rozkoszne, co abstrakcyjne w tym całym kontekście

No i wspaniale udowadniasz, że zdjęcia robi człowiek, nie aparat Czysty obłęd

pozdrawiam, Michał

No właśnie nie zalatywało. Zapachy ciał przetrzymywanych w lodówkach tygodniami są mi znane, ćwiczenia w prosektorium odbyłam. Hindusi kremacji dokonują w tym samym dniu, w którym człowiek umiera, najpóźniej nazajutrz. Używają drewna i różnych kadzidełek o mocnej, aż gryzącej w oczy woni. wiaterek nad rzeką rozwiewa dym. W dodatku byliśmy w porze chłodnej i suchej, w nocy było 2-8 stopni.

Jeżeli mam mówić o nieprzyjemnych zapachach to mułem, dziadem czy stęchlizną śmierdziały ich ubrania prane w rzece i nie płukane w Lenorze

Śmieciarki jeździły po ulicach i pływały po Gangesie. Facet piorący portki rozpakował kostkę mydła i papier wrzucił do świętej rzeki obok śmieciarki.

Koszt emocjonalny tego wyjazdu był spory, jak żadnej innej wycieczki. Ale nie odradzam wyjazdu.

Co do zdjęć, Galaxy S22+ daje radę, wystarczy dobrze wykadrować

hzag napisał(a):Ta "podstawka" pod tort to też chyba z Gangesu czy innego śmietnika wyciągnięta...

Niewykluczone, ale tort był jadalny, z produktów dobrej jakości

26 grudnia, wtorek.


Wstaliśmy przed świtem i jedziemy do Dasaśwamedg Ghat na rejs łodziami po świętej rzece Ganges. Każdego dnia o wschodzie słońca gromadzą się tutaj wierni podczas rytualnych, oczyszczających z grzechów kąpieli.

Jadąc tu żartowałam, że umoczę piętę w Gangesie. Na miejscu przeważył instynkt samozachowawczy- nie należy dotykać szamba. Kupiłam i puściłam tylko stroik ze świeczką.











































































Obserwujemy tłumy pielgrzymów modlących się do wschodzącego słońca udzielających błogosławieństw braminów i sadhu w skomplikowanych jogicznych pozach.

Sadhu, czyli święci mężowie Indii to grupa religijnych ascetów, najczęściej joginów i wędrownych nomadów żyjących w ubóstwie i odrzucających wszelkie wygody. Nocują w jaskiniach, lasach a w mieście w świątyniach lub na ulicy. Oprócz małego tobołka nie posiadają praktycznie nic. Nie mają domu, rodziny, przyjaciół ani znajomych. Są martwi za życia. Ich celem jest stan absolutnego wyzwolenia, wyjście poza krąg samsary (kołowrotu narodzin i śmierci) i tym samym zaprzestanie przyjmowania kolejnych wcieleń po śmierci, by stać się jednością z Bogiem.

Mimo tego, iż są wiecznie naćpani, umartwiają się, nacinają swoje ciała, jedzą resztki z pogrzebowych stosów i piją mocz, przez tamtejsze społeczeństwo traktowani są z najwyższym szacunkiem. Hindusi wierzą, że czynią cuda i potrafią rzucać klątwy.

Poza miastem nawet nie noszą ubrań, w mieście raczej przywdziewają brązowe lub pomarańczowe szmaty. Są ogoleni na łyso lub wręcz przeciwnie- nigdy nie obcinają włosów i brody.

Rytualna kąpiel, dla której rano przybywają tu tłumy, odbywa się w wyznaczonej kolejności na pięciu konkretnych ghatach, które wytypowano już w VI wieku.
- Asi, nazwane tak ze względu na swoje położenie u dawnego zbiegu rzek Asi i Gangesu,
- Dasaśwamedg, najważniejszy ghat pod względem historii i ciągłości tradycji, gdzie według mitu Brahma składał ofiarę z dziesięciu koni i gdzie znajduje się wiele ważnych miejsc pielgrzymkowych i związanych z nimi sanktuariów,
- Manikarnika, ghat kremacyjny uważany za najświętsze miejsce w mieście gdzie spotyka się tradycja Śiwy i Wisznu,
- Panchaganga, która jest jedną z dwóch świętych tirtha wspominanych w starożytnej mitologii i jest uważana za miejsce spotkania pięciu rzek: Gangesu, Jamuny, Saraswati, Kirany i Dhutpapy,
- Adi Keshava, które uważa się za pierwotne miejsce bóstwa Wisznu.


Tu żywy mężczyzna leżący w popiele obok dopalającego się stosu.

Dopływamy do ghatu kremacyjnego Manikarnika i przez dziedziniec współczesnej świątyni wychodzimy do miasta.

Pieszo wracamy do autokaru.

Marchewka była bardziej różowa niż pomarańczowa, z żółtym rdzeniem.


















Po śniadaniu dostajemy dwie godzinki czasu wolnego i spotykamy się w supermarkecie. Dokupiliśmy herbatę, przyprawy i słodycze.

Opuszczamy Varanasi i jedziemy 13 km do miasta Sarnath , w którym Budda wygłosił swoje pierwsze kazanie na temat „Wprawienia w Ruch Koła Dharmy”.

Nazwa miasta znaczy „park jeleni”. Wg legendy kiedy król chciał zabić łanię, jeden z buddyjskich ascetów poświęcił za nią własne życie. Poruszony monarcha utworzył na jego cześć Park Jeleni, który to teren parkiem jest do dzisiaj.

Wzniesiono tu kompleks klasztorny, figurującą we współczesnym godle Indii kolumnę oraz wysoką na 34 metry stupę Dhamekh.

Na rozległym terenie można oglądać fundamenty pozostałych budowli.

Część eksponatów, m.in. górną część wspomnianej kolumny, wystawiono w muzeum archeologicznym, do którego nie można wejść z telefonem, ale z aparatem tak. Telefony zostały w depozycie i nie mam zdjęcia ważnej kolumny W pozostałych miejscach, które od początku odwiedzaliśmy zawsze był dozwolony telefon, i czasem aparat. Kamera rzadko i za kamerę oraz aparat obowiązywała opłata. Strażnicy bez krępacji sugerowali, ze lepiej dać im 100 rupii do kieszeni niż 400 w kasie.

Ostatnim punktem na dziś była wizyta w sklepie z jedwabnymi wyrobami, z których słynie Varanasi. Najpierw wysłuchaliśmy mądrego wykładu o dawnych ręcznych sposobach produkcji i międzynarodowych sukcesach firmy, potem obejrzeliśmy pokaz upinania sari. Tak zmiękczeni mieliśmy robić odpowiednio duże zakupy.

Mam polski jedwab z Milanówka, mam jedwab dobrej jakości, który dostałam w prezencie od Chińczyków. Materiał jest mięsisty, chłodny, ale przyjemny w dotyku. To co pokazywano nam tutaj miało strukturę szorstkiej blachy o różnej grubości. Miałam nieodparte wrażenie, że te jedwabie były sztuczne.



























Lot do Varanasi mieliśmy dopiero o 21.40. Dostaliśmy pakiety kolacyjne i 2 godziny mieliśmy spędzić na lotnisku. Po godzinie poinformowano nas, że lot odwołano z powodu mgły. Wg pilotki najlepszym rozwiązaniem było szybkie przebukowanie biletów na jutrzejszy lot z Lucknow, lotniska położonego 300 km od Varanasi. Od linii lotniczej dostaliśmy posiłek z butelką wody i do 23.00 koczowaliśmy na walizkach. W międzyczasie Pani Sylwia konferowała z bazą i załatwiała formalności.

Sami z pomocą internetu ustaliliśmy, że liczyć na brak mgły jutro nie można. Że takie zjawiska są tu częste i dezorganizują komunikację na długo, bo linie indyjskie i małe lotniska nie maja systemów naprowadzania we mgle. Że skoro mamy spędzić noc w autobusie to lepiej by było od razu jechać do Delhi. Za taki transport chcieliśmy nawet dopłacić.

Niestety, stało się inaczej.
Pilot podobno nie może samodzielnie podejmować takich decyzji, a dla centrali priorytetem było wykorzystanie bezpłatnego transportu jaki daje do następnego miejsca linia lotnicza. Mało tego, przebukowane bilety były na trzy różne loty, czym rozdzielono małżeństwo, a dwójka musiała wyjechać natychmiast żeby zdążyć na lot najwcześniejszy.

O 23.00 podstawiono nam ciasnego rupiecia z szalonym kierowcą. Bus nie miał ogrzewania ani nawiewu na szybę. Żeby nie zaparowała szofer otworzył okno i szybę wycierał ręką. Jechał jak wariat, wioząc nas na pewną śmierć. Z pełną prędkością na koślawej drodze wjeżdżał w ścianę mgły jak mleko, a przed nami tym samym pasem wlekły się nieoświetlone ciężarówki. Zaczęliśmy krzyczeć żeby zwolnił, ale typ niestety nie rozumiał i tylko z tonu naszego głosu domyślał się o co nam chodzi. W koszmarnych warunkach, skuleni z zimna do rana pilnowaliśmy co wyprawia kierowca. Slowly usłyszał kilkaset razy. Pozostawało nam tylko wierzyć, że to co kilka razy wcierał sobie w nadgarstek to jakaś pasta z tabaką, która pozwala mu nie zasnąć

27 grudnia, środa.


Na lotnisku w Lucknow okazało się, że żaden samolot stąd nie odleciał i nasi, których wcześniej dowieziono taksówką dalej siedzą. Pani Sylwia doradziła nam spokojne zjedzenie śniadania, oczywiście na koszt własny. Większość grupy miała lecieć o 13, po kilku godzinach lot przełożono na 14. Czterem osobom, które miały lot na 19, udało się przebukować na 11 i w końcu 6 osób poleciało w południe jedynym lotem zrealizowanym do Delhi. Dolecieli szczęśliwie, ale podobno lądowanie było tragiczne, bo w Delhi oprócz gęstej mgły jest jeszcze smog. Pozostałe loty na ten dzień odwołano. Znowu potraktowano nas jak paczki i z decyzją co dalej czekano aż formalnie lot będzie skreślony.

Tak „poza konkursem” powiem, że przed budynkiem lotniska Lucknow pierwszy raz zobaczyliśmy zadbaną zieleń.







































O godzinie 14. 00 od biura, które miało nam zapewnić hotel ze śniadaniem, dostaliśmy po buteleczce wody. Po drodze posiłek w pudełkach i rum z colą dla poprawy nastroju. Tym razem transport na kołach był lepszej jakości. Podstawiono busa oraz suva, który to miał szansę dojechać godzinę szybciej. Czym zasłużyli się wybrańcy, którzy jechali suvem nie dowiedzieliśmy się. A czas miał tu znaczenie. Zagrożony był nasz lot do Polski. Do hotelu dotarliśmy po pierwszej a o 3.30 trzeba było jechać na lotnisko. W środku nocy podano nam obiadokolację.

W ten sposób poszedł się paść ostatni dzień zwiedzania i czas wolny w Delhi.

Biuro jest usprawiedliwione, mgła to siła wyższa. A, że klientów traktuje przedmiotowo? Jak nie Ci, to będą następni.

Podsumowując- zobaczyłam wszystko, na czym mi zależało, mimo wpadek wyjazd polecam. Ale szkoda straconego przez fatalną organizację czasu. Wystarczyło by z programu usunąć safari i bzdurne fakultety ( i bez tego jest co zwiedzać, chociażby w Agrze), a w razie zagrożonego lotu od razu podstawić autokar do Delhi. Wtedy wycieczka była by idealna.

Hala odlotów w Delhi.






Koniec.